1'st Metter High ร้ายสร้างรัก

คนพิเศษ
 
เวลาบางทีมันก็ผ่านไปไวอย่างเหลือเชื่อ
ตอนนี้ใกล้สอบไฟนอลเทอมแรกเข้าไปทุกที อีกไม่นานก็จะปิดเทอมทั้งๆที่ฉันยังรู้สึกเหมือนเพิ่งเปิดเทอมได้ไม่เท่าไหร่เองแท้ๆ -_- นักเรียนจำนวนมากกำลังสุมหัวกันอยู่ในอาคารขนาดใหญ่ที่เรียกว่า ‘Library’ แน่นอนว่าฉันกับไอรีนก็เป็นหนึ่งในนั้น
“มันเคยอยู่ตรงนี้นี่นา ไปไหนแล้วเนี่ย”
ฉันไล่สายตาพยายามมองหาหนังสือสรุปชีววิทยาที่เคยเจอเมื่อสองสามวันก่อนหน้านี้ ตอนนั้นฉันกับไอรีนต่างก็ไม่ได้เอาบัตรนักเรียนมาทั้งคู่เลยไม่สามารถยืมได้อย่างที่ตั้งใจ แหม่!อุตส่าห์เล็งไว้ซะดิบดี ไหนมาหายไปดื้อๆงี้ล่ะ -__-
“สงสัยมีคนยืมไปแล้วแน่เลยโอ๋”
“เฮ้อ ก็คงงั้นอ่ะ ซวยชะมัด”
ฉันยักไหล่ให้ไอรีนอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะมองหาหนังสือเล่มอื่นแทน ฉันเดินไล่สายตาตามชั้นหนังสือไปเรื่อยๆจนสุดทาง ในขณะที่กำลังจะหันหลังเดินกลับไปหาไอรีน แต่ทว่า..ทุกอย่างกลับต้องชะงักลง
“นี่แก ได้ข่าวว่าพี่ติวาเขามีแฟนแล้วเหรอยะ”
เสียงบทสนทนาของนักเรียนกลุ่มหนึ่งที่อยู่ตู้แถวถัดจากไปจากฉัน เรียกความสนใจจากฉันได้เป็นอย่างดี เพราะว่า.. ก็น่าจะรู้ๆกันอยู่น่ะนะ -_-
“ใช่ๆ เห็นว่าอยู่เกรดสิบแหละแก เป็นเด็กใหม่เพิ่งเข้าปีนี้อีกต่างหาก”
“อ๋อ! ยัยเด็กใหม่ที่ชอบทำตัวกร่างนั่นน่ะนะ”
ใครกร่างวะ ฉันกร่างตรงไหน ใครไม่ยุ่งกับฉันฉันไม่เคยไปยุ่งด้วยนะโว้ย -_-^
“เห็นพักหลังมานี้ไปไหนมาไหนด้วยกันตลอด ยัยนั่นเกาะติดพี่ติวาแจเลย”
ใครเกาะ! ฉันไปเกาะหมอนั่นตอนไหนห๊า!!! (กัดฟันกรอดๆ)
“อ้าว แล้วยัยเด็กเกรดสิบจากนอร์ทฯล่ะ คนนั้นไม่ใช่เหรอที่เป็นแฟนพี่ติวา”
เด็กเกรดสิบจากนอร์ท ? นอร์ทเมทเทอร์น่ะเหรอ ?? ใครกัน! (หูผึ่งคุณสอง)
“นั่นสิ จะว่าไปพี่ติวาสนิทกับยัยเด็กคนนั้นมาก่อนอีกนี่นะ แถมยัง.. ดูสนิทมากกว่ายัยนี่ด้วยแหละ”
สนิทมากกว่า งั้นเหรอ…
“ฉันว่ายัยเด็กนอร์ทน่ะน่าจะใช่ แต่ยัยเด็กใหม่.. ฉันว่าไม่อ่ะ”
“ไม่แน่ พี่ติวาอาจจะสับลางก็ได้นะแก คบสองคนพร้อมกันอะไรแบบนี้”
“ว๊ายย ไม่มีทางงง!! พี่ติวาของฉันไม่ใช่คนแบบนั้นแน่ย่ะ”
“ของแกเหรอ กล้าพูดนะ”
“ฮ่าๆ”
ฉันผละออกมาจากบทสนทนาของนักเรียนกลุ่มนั้น ก่อนจะค่อยๆเดินกลับออกมาจากห้องสมุดอีกทาง โดยส่งข้อความกลับไปบอกไอรีนหลังจากออกมาได้ซักพักแล้วว่าเจอกันที่ห้องเลย แล้วเรื่องที่ได้ยินมามันจริงรึเปล่านะ..
ติวามีผู้หญิงอีกคน ?
รู้จักมาก่อนฉัน แถมยังสนิทมากกว่าฉัน ?
เป็นแฟนงั้นเหรอ ?
ถ้าอย่างนั้น…แล้วฉันล่ะ ฉันเป็นอะไรสำหรับเขา ?
ฉันเดินคิดอะไรไปเพลินๆ จะเรียกว่าฟุ้งซ่านก็เห็นจะไม่ผิดนัก สองเท้าก้าวไปเรื่อยๆไม่ได้สนใจทางข้างหน้า จนกระทั่งไปชนกับใครบางคนเข้าโดยบังเอิญ
“ขอโทษที”
“ไม่ให้อภัย”
เสียงนี่มัน.. ฉันเงยหน้าไปมองร่างสูงตรงหน้าก็พบว่าเป็น ติวา นึกถึงก็เจอพอดี มีคำถามมากมายที่ฉันอยากจะถามนาย แต่.. แต่ฉันไม่แน่ใจ ว่าฉันจะรับคำตอบมันได้รึเปล่านี่สิ
“เห้ย ฉันล้อเล่น อย่าทำหน้าเครียดสิที่รัก เดี๋ยวไม่สวยนะ”
เขาพูดพลางเอามือมาดึงแก้มฉันไปมา อยากขำนะ แต่ตอนนี้ฉันขำไม่ออกจริงๆ แล้วคำว่าที่รักนั่นน่ะ เขาใช้เรียกมากี่คนแล้ว แล้วฉันเป็นคนที่เท่าไหร่งั้นเหรอ
เขามองฉันที่ยังคงนิ่งไร้การตอบสนอง สีหน้ายิ้มทะเล้นนั้นค่อยๆเปลี่ยนไป คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน ดูเครียดขึ้นมาทีนที “ฉันเริ่มไม่สบายใจแล้วนะ เธอเป็นอะไรเนี่ยตั้งโอ๋”
“เปล่า ฉันไม่ได้เป็นอะไร” ตอบหน้าตาย
“ไม่เชื่อ” ตอบหน้าตายกว่า -_-;
“ตามใจนายสิ” ฉันปัดมือเขาออกแล้วเดินหนีออกมาดื้อๆ แต่หนีไปได้ไม่เท่าไหร่หมอนี่ก็ตามมาคว้าตัวฉันไว้ได้ เขาล็อคตัวฉันไว้แล้วจ้องมองฉันอย่างพยายามหาคำตอบ
“เป็นอะไรไปโอ๋ ฉันทำอะไรผิดเหรอ ทำไมเดินหนีฉันแบบนี้ล่ะ”
“เปล่า ฉันก็แค่.. ปวดหัวนิดหน่อย”
“งั้นไปห้องพยาบาลกัน”
“ไม่ต้อง” ฉันส่ายหน้าเบาๆ “ฉันไม่เป็นไรมาก แล้วตอนนี้ฉันก็ต้องไปพบอาจารย์ด้วย เอาไว้เจอกันตอนเย็นแล้วกันนะ”
“งั้นก็ได้” เขามองฉันด้วยสายตาเป็นห่วงแล้วดูเหมือนไม่อยากให้ฉันไป แต่ตอนนี้ฉันยังอยากหลบไปคิดอะไรคนเดียวก่อนซักพัก
ขอโทษนะติวา ฉันไม่ได้อยากโกหกนายเลยจริงๆ
 
[ Tiwa’s Part ]
ผมมองตามตั้งโอ๋ไปจนกระทั่งลับสายตา..
ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้นะ ว่าตั้งโอ๋มีอะไรบางอย่างในใจและยังไม่อยากบอกผม แต่ในเมื่อเธอไม่อยากบอก ผมก็จะไม่คาดคั้น เอาไว้รอให้สบายใจแล้วผมเชื่อว่าตั้งโอ๋ก็จะบอกผมเอง
ผมเดินกลับมาที่ห้องเรียนของตัวเองก่อนจะรีบหลบวัตถุสีขาวที่ลอยเข้ามาเฉียวหัวไปแค่นิดเดียวเท่านั้น
“ใครปาอะไรมาวะ!” ผมก้มไปหยิบวัตถุชั้นนั้นขึ้นมาดูก็พบว่ามันเป็นจรวดกระดาษ -__- พอมองไปตามทิศที่มันลอยมา ก็พบไอ้คินกับไอ้เวลล์ที่นั่งสุมหัวกันอยู่ ไอคินนี่ตัดมันไปได้เลย คนที่ทำร้ายร่างกายผมได้อย่างอุกอาจแบบนี้มันมีอยู่แค่คนเดียวนั่นแหละ.. ไอ้เวลล์ -*-
“โทษทีว่ะเพื่อ มันพลั้งมือ ;P”
                ดูมันทำหน้า -__-^ ผมขยำกระดาษแล้วปาคืนใส่มัน แต่ก็ไม่โดน ได้แค่เฉียดๆเท่านั้นเช่นกัน แต่เอาเถอะ เวลาเอาคืนของผมยังมีอีกเยอะ!
                “นี่ไอ้ติวา”
                “อะไรวะ” ผมเดินไปนั่งร่วมโต๊ะกับพวกมัน
                “ฉันมีอะไรจะบอกว่ะ”
                “เรื่องอะไร ? แล้วทำไมต้องทำหน้าจริงจังขนาดนั้นด้วย”
                ไอ้เวลล์ที่ปกติจะเล่นไม่รู้กาลเทศะทุกครั้งไป จู่ๆมาทำจริงจัง นี่มันทำให้ผมเริ่มใจคอไม่ดี เหมือนจะมี่เรื่องยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก
                “แกก็รู้ใช่มั้ย ว่าฉันเคยไปหลีพวกนอร์ทมาบ้างเหมือนกัน”
                “ฉันว่าไม่ว่ะ …ไม่บ้างแต่เยอะเลย -_-”
                “เออน่า ขอเล่าก่อนอย่าเพิ่งแขวะดิวะ -*-”
                “ก็มันจริง”
                “ถ้าแกไม่กล้า จะให้ฉันเล่าแทนมั้ย” ไอ้คินที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้น พลางกวาดสายตาไปมาระหว่างพวกผมสองคน
                “ใครไม่กล้า กำลังจะเล่าอยู่ แกนั่นแหละที่ขัดฉันไอ้คิน”
                พวกมันสองคนเถียงกันก่อนจะกลับมานั่งเงียบอีกครั้ง
                “ตกลงนี่มันเรื่องอะไรวะ ทำไมพวกแกดูซีเรียสกันขนาดนี้”
                “จะไม่ให้ซีเรียสได้ไง ก็เรื่องนี้มัน..” คนพูดยังคงอ้ำอึ้ง
                “มันอะไร!”
                “มันเป็นเรื่องไม่ค่อยดี ที่เกี่ยวข้องโดยตรงกับ..พิจิ”
                ชื่อที่เพิ่งได้ยินทำให้ผมตกใจจนเผลอลุกขึ้นยืนอย่างไม่รู้ตัว
                “พิจิทำไม! เป็นอะไร! พวกแกรีบเล่ามาให้หมดเลย เดี๋ยวนี้!!”
                ผมไม่น่าปล่อยให้ไปไกลหูไกลตาเลยจริงๆ ถ้าพิจิเป็นอะไรขึ้นมา ผมจะไม่ให้อภัยตัวเองเลย!
[ End Tiwa’s Part ]
 
เย็นวันนั้นฉันตัดสินใจไม่กลับบ้านพร้อมติวา แต่จะขอกลับพร้อมพี่เซตแทน ระหว่างที่ฉันกำลังจะโทรศัพท์เพื่อบอกหมอนั่น จู่ๆก็มีสายเข้าแทรกขึ้นมาซะก่อน
‘ติวา’
หมอนั่นโทรมา ? ทำไมกัน ฉันรีบกดรับแล้วกรอกเสียงลงไป
“มีอะไรเหรอ”
[ตั้งโอ๋ วันนี้เธอกลับบ้านกับเซต้านะ ฉันฝากไอด้าไปบอกไว้แล้ว]
“…”
[พอดีฉันมีธุระด่วนต้องจัดการ ฉันจะให้ไอ้เวลล์ไปรับที่ห้อง]
“ไม่ต้องหรอก” ฉันบอกปัดทันที
[แต่ว่า..]
“เดินจากห้องเรียนไปสภานักเรียนแค่นี้ ฉันไม่ซวยขนาดถูกฉุดหรอกน่า”
[อย่าพูดให้ฉันยิ่งห่วงจะได้มั้ย -*-]
“ขอโทษที” ฉันหยิบกระเป๋าแล้วพูดโทรศัพท์พลางเดินไปเรื่อยๆ “ฉันแค่จะบอกว่า ฉันไปเองได้ ไม่เป็นไร”
[ฉันว่า..]
“เถอะน่า แค่นี้ก่อนนะ ฉันจะได้รีบไปหาพี่เซต”
[อืม เจอกันพรุ่งนี้นะ]
“อืม”
ฉันกดตัดสายติวาแล้วต่อสายไปหาใครอีกคนทันที เพียงไม่นาน ปลายสายก็กดรับ
[ไง อยู่ไหนแล้วล่ะเรา ไอด้าบอกพี่แล้วนะ จะมาหาหรือให้พี่ไปรับ ?]
“ไม่ทั้งสองอย่าง”
[จะไม่กลับกับพี่งั้นสิ แล้วจะกลับยังไง อยู่คนเดียวมัน..]
“อันตราย รู้น่าพี่ แต่โอ๋ต้องไปซื้อของทำโครงงานกับเพื่อนก่อนน่ะ เจอกันที่บ้านเลยน่าจะดีกว่า”
[โครงงาน ? ตอนจะสอบนี่น่ะเหรอ]
“อ่าหะ แค่นี้นะ เพื่อนเร่งแล้ว”
[อืม ถ้ามีอะไรบอกพี่ได้นะโอ๋]
“ไม่มี แล้วเจอกันที่บ้านนะพี่”
ฉันวางสาย แล้วตัดสินใจทำตามที่ตั้งใจไว้ในตอนนี้ ..ความจริง.. คือสิ่งที่ฉันต้องการ!