1'st Metter High ร้ายสร้างรัก

ฟ้าหลังฝน

          ในที่สุดฉันก็ออกจากโรงพยาบาล แล้วกลับมาใช้ชีวิตปกติในโรงเรียนหมือนเดิม.. จริงๆมันก็ไม่เหมือนเดิมนิดหน่อย -_-/// เพราะฉันสงบศึกกับนายติวาแล้วน่ะสิ แถมหมอนั่นยังทำตัวติดฉันอย่างกับแตงเม ถ้าช่วงไหนไม่มีเรียนก็จะมาอยู่กับฉันตลอด เช้าไปรับเย็นไปส่งอะไรแบบนี้ ฉันไม่รู้ว่าที่เป็นๆกันอยู่มันเรียกว่าอะไร เราเป็นอะไรกันกันแน่ แต่ช่างเถอะ ที่ทุกอย่างมันเป็นอยู่แบบนี้ ฉันว่า ฉันก็โอเคแล้วนะ

“น้องโอ๋จ้ะ ไอ้ติวามันเป็นยังไงบ้าง มันดีกับน้องโอ๋มั้ย >_<”

“กะ ก็ดีค่ะ -__-;”

“นั่นสิคะ รีนว่า รีนไม่เห็นโอ๋กับพี่ติวาทะเลาะกันเลยนะ ช่วงนี้”

ไอรีนเงยหน้าจากสมุดการบ้านที่ทำค้างไว้ สีหน้าบ่งบอกว่าไม่เข้าใจจริงๆ แต่จะให้อธิบายตอนนี้มันก็ยังไงอยู่นะ ฉันเองก็ไม่ได้เป็นอะไรกับหมอนั่นด้วยสิ

“ก็แหงล่ะครับน้องรีน ขืนถ้าน้องโอ๋โกรธมันอีกรอบ มีหวังคราวนี้มันคงขาดใจตายแน่ ฮ่าๆๆ”

“เอ๋ =_= ทำไมต้องขาดใจตายล่ะคะ”

พี่เวลล์หันมายิ้มทะเล้นๆให้ฉัน ก่อนจะหัวเราะออกมาอีก ไอรีนทำท่าจะถามต่อ แต่แล้วก็ต้องเงียบดังเดิมเพราะถูกขัดโดยคนที่ (ฉันคิดว่า) ไอรีนกลัวมากที่สุด

“เด็กอย่างเธอจะไปรู้อะไร” จะว่าไปเสียงเย็นๆนี่ก็ทำเอาคนฟังขนลุกได้ง่ายๆเลยนะ -_-;

“เห้ย แล้วนี่มันจะไม่คลั่งเหรอวะ ที่จู่ๆเราก็ไปพาตัวน้องโอ๋มากักไว้ ไม่บอกมันแบบนี้”

พี่เวลล์พูดขึ้นอีกก่อนจะเดินมาวางบนบ่าฉันแบบเนียนๆ นานจนโดนสายตาฉันตวัดใส่เข้าไปนั่นแหละถึงได้เอาออกไปซะที -__-

“จะเหลือเหรอ หึหึ เดี๋ยวพอถึงเวลาที่มันไปรับน้องโอ๋แล้วมันไม่เจอนะ ระเบิดลง!” พี่ด้ายิ้มอย่างนึกสนุก สองคนนี้ปล่อยรังสีชั่วร้ายใส่กันไปมา แถมยังหัวเราะกันคิกคักในขณะที่คนอื่นๆพากันนั่งเงียบ - -

“ฮ่าๆๆ ปิดโทรศัพท์น้องโอ๋ไว้ด้วยดิ ปล่อยให้มันคลั่ง คงสนุกดีพิลึก”

“เอาเลยๆ”

นี่..พวกนี้มันเป็นเพื่อนกันจริงรึเปล่าวะ -__-;

“สาม สอง หนึ่ง!”

 “นั่นไง มันโทรมาแล้ว หึหึ”

ไม่นานเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น พี่ไอด้ากระแอมสองสามทีก็ก่อนจะกดรับแล้วปรับเสียงให้ดูปกติที่สุด

“ว่าไง ฉันทำงานอยู่สภานักเรียน แกมีอะไรรึเปล่า อ่อ อ่าๆโอเค”

 “วางไปแล้ว ต่อไปคง..ไอรีน”

“รีนไม่อยากโกหกนะคะ”

ไอรีนรีบปฏิเสธด้วยสีหน้าลำบากใจ

“เถอะน่า นิดเดียวเอง ขำๆ”

“นั่นไง มันโทรมาแล้ว”

เหมือนถูกมัดมือ พี่เวลล์กดรับให้เสร็จสรรพก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้ไอรีนที่ตอนนี้หน้าซีดเหงื่อแตกพลั่ก =_= สงสารเพื่อนนะ แต่ตอนนี้ฉันช่วยอะไรไม่ได้จริงๆไอรีน

“สะ สวัสดีค่ะ เอ่อคือ รีนอยู่ อยู่…TOT”

“ไอรีนอยู่กับฉัน แกมีอะไรรึเปล่า”

คนที่ไม่คิดว่าจะช่วยกลับช่วย พี่คิดคว้าโทรศัพท์ไอรีนไปพูดแทน ทำให้ไอรีนได้แต่มองตามตาปริบๆ

“ฉันพายัยนี่มาซื้อของ อืม งั้นแค่นี้”

“ขอบคุณค่ะ” เสียงเบาๆดังลอดออกมา สาบานได้ว่าแว๊ปนึงฉันแอบเห็นพี่คินยิ้มล่ะ -_- แต่เอาเถอะ ตอนนี้มีอะไรที่ดูจะน่าสนใจยิ่งกว่ารอยยิ้มของเสื้อยิ้มยากคนนี้นะ

“ไอ้เวลล์ ต่อไปตาแกชัวร์”

เสียงโทรศัพท์อีกเครื่องดังขึ้น ซึ่งแน่นอน ทุกอย่างเหมือนๆเดิม พี่ๆพวกนี้พากันโกหกไปต่างๆนาๆว่าติดธุระ และไม่ได้อยู่กับฉัน ด้วยเหตุผลสั้นๆที่ว่า…เพื่อความสะใจ -*-

“ฮัลโหล เปล่าๆ ฉันอยู่ห้องดนตรีช่วยงานอาจารย์อยู่ มีอะไรรึเปล่าวะ เออๆ”

“โอ้ย ป่านนี้มันคงคลั่งตายแน่ จู่ๆสุดที่รักของมันก็หายไป ไม่มีใครรู้เรื่องเลยแบบนี้”

สองคนนี้ยังคงหัวเราะอย่างเมามัน ฉันเริ่มกังวลจริงๆแล้วนะ หมอนั่นจะเป็นห่วงฉันขนาดไหนนะ ที่จู่ๆฉันก็หายไปแล้วติดต่อไม่ได้เลยแบบนี้ บางทีเขาอาจจะคิดว่าฉันได้รับอันตรายอีกก็ได้ ศัครูยิ่งเยอะๆอยู่ด้วย

ฉันเก็บของลงกระเป๋าเร็วๆแล้วพูดขัดฟิลการฉลองความสะใจของคนทั้งสองลง

“พี่แกล้งเสร็จแล้ว งั้นโอ๋ขอตัวนะ”

“เป็นห่วงมันเหรอครับน้องโอ๋ ฮ่าๆๆ”

“พี่เคยตายมั้ย =_=” ฉันค้อน ซึ่งทำให้พี่ไอด้าหัวเราะหนักขึ้นไปอีก

“อ่ะๆ ไม่แกล้งๆ ไอ้ด้า เปิดโทรศัพท์น้องเถอะว่ะ”

“อ่าโอเค”

แทบจะทันทีที่โทรศัพท์ฉันถูกเปิดและส่งคืนกลับมา สายเข้าของติวาก็ดังขึ้น ฉันมองมันอยู่สักครู่ ก่อนจะหายใจเข้าลึกๆแล้วกดรับ..

[ตั้งโอ๋ เธออยู่ที่ไหน แล้วนี่เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมปิดโทรศัพท์ล่ะ แล้ว..]

“ใจเย็นติวา คือฉัน..” ฉันพยายามจะอธิบายเรื่องทั้งหมด แต่ก่อนจะได้พูดอะไร โทรศัพท์ก็ถูกแย่งไปจากมือฉันโดยไม่ทันได้ตั้งตัว ซึ่งคนที่ดึงไปก็ไม่ใช่ใครที่ไหน..ไอ้พี่เวลล์นี่เอง -_-*

“น้องโอ๋อยู่กับพวกเรานี่ล่ะ ที่ร้านประจำ ยินดีด้วยกับการเล่นซ่อนกล้องว่ะเพื่อน ฮ่าๆๆ”

เสียงหัวเราะดังขึ้น ก่อนที่พี่เวลล์จะรีบดึงโทรศัพท์ออกห่างจากหู และฉันก็ได้ยินเสียงติวาลอดออกมาจากโทรศัพท์ไม่ดังมาก แต่ก็พอจะจับใจความได้..

[ไอ้พวกเวร! รออยู่นั่นเลยนะ ไม่เกินห้านาที พวกแกได้ไปเกิดใหม่แน่!! ไอ้#*(&%^&(@&(@!!!]

สิบนาทีต่อมา หลังจากที่นายติวาเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อย - -; ก็ลากฉันออกมานอกร้านแล้วขับพาฉันไปส่งที่บ้านด้วยรถของเขาเอง ระหว่างทางเขาเอาแต่นั่งหน้าบูดไม่พูดไม่จา ฉันเองก็ไม่ได้ถามอะไร จนกระทั่งไปถึงบ้านของฉัน เขาที่ลงมาเปิดประตูให้ และทำท่าจะเดินกลับขึ้นรถไปทันทีที่ปิดประตูฝั่งฉันเสร็จ ฉันจึงรีบเดินไปดักหน้าเอาไว้ก่อนที่เขาจะไป

“ติวา” ฉันเรียกเขาด้วยเสียงไม่ดังมาก

“-__-”

“เป็นอะไรเนี่ย” เสียงดังขึ้นมาอีกนิด

“-__-”

“โกรธฉันเหรอ” อีกนิด..

“-__-”

ให้ตาย หมอนี่เอาแต่ทำหน้าบูดหูทวนลมอยู่นั่นแหละ อะไรวะ!

“ฉันไม่รู้เรื่องซะหน่อย ฝีมือเพื่อนนายทั้งนั้น นายก็เห็น!” เสียงฉันดังมากขึ้นเพราะเริ่มจะโกรธบ้างแล้ว จะว่าอะไรฉันก็ว่าสิ แต่มาเงียบใส่แบบนี้ไม่ดีเลยนะเว้ย!

“เชอะ”

เขาทำเสียงดัดจริตเหมือนเด็กสาวที่แสนงอน แหม.. ไอ้หมอนี่ ยย=_= ตุ๊ดไปนะบางที

“ตามใจ อยากโกรธก็โกรธไปเลย”

“=__=”

“-__-*”

ฉันทำท่าจะเดินหนีเข้าบ้านไปบ้าง หมอนี่จึงดึงแขนฉันไว้แล้วยอมปริปากพูดกับฉันแต่โดยดี

“ใจคอจะไม่ง้อซักนิดเลยเหรอ”

“ทำไมฉันต้องงง้อล่ะ” ฉันกอดอกมองเขาอย่างเป็นต่อ

“ฉันโกรธเพราะอยากให้เธอง้อนะ”

“งี่เง่า”

สีหน้าเขาดูผิดหวัง มือค่อยๆปล่อยออกจากแขนฉัน หันหลังแล้วทำท่าจะเดินกลับออกไป..

…ไอ้บ้าเอ้ย ขี้น้อยใจชะมัด!

ฉันสวมกอดเขาจากข้างหลังทันทีที่เขาหันหลังให้ ถึงจะไม่เห็นหน้าแต่ฉันก็พอจะรู้นะว่าตอนนี้ เขามีสีหน้าเป็ยยังไง “ขอโทษ ดีกันนะ” ฉันกระซิบบอกเขาเบาๆ

มือของเขาเลื่อนมากุมมือของฉัน เรายืนกันอยู่แบบนั้นสักครู่ ก่อนที่เขาจะหันกลับมาแล้วจับมือฉันไว้แบบเดิม

เขายิ้ม..

ฉันเองก็ยิ้ม..

“ขอหอมทีได้มั้ย ^__^”

“นายอยากตายเหรอ -___-”

แหม บรรยากาศแบบนี้นี่มันทำลายได้ง่ายๆจริงๆเลยนะ ให้ตาย -*-

“เค้าขอโทษ U_U;;” หมอนี่ทำท่าทางเหมือนเด็กสำนึกผิด ถึงมันจะดูบ้าบอติงต๊องไปหน่อย แต่ก็น่ารักดี ฉันชอบนะ เพราะฉันมั่นใจว่ามีไม่กี่คนหรอกที่จะได้เห็นโมเมนต์แบบนี้จากผู้ชายตรงหน้าฉัน

“บ้า” ฉันอมยิ้มแล้ว โบกมือไล่เขาแบบไม่จริงจังนัก “ง้อแล้วก็กลับไปได้แล้ว!..ขับรถดีๆล่ะ”

“คร้าบบบบ” เขายิ้มทะเล้นให้ฉันอีกครั้งก่อนจะขึ้นรถแล้วขับออกไป ฉันเองก็มองตามรถคันนั้นไปจนกระทั่งลับสายตา..