เสน่หาตาน้ำข้าว

เพียงขวัญมองคนที่ยืนพิงขอบประตูอย่างระแวดระวัง ( ก็ไม่ได้ดูเหมือนฝรั่งขี้ยาหื่นกาม นับว่าโชคยังดี ) เธอคิดในใจ จากที่มองรวมๆเขาน่าจะสูงสัก 180 เซ็น ผมหยักศกสีน้ำตาล ตาสีฟ้าสดใส ( ว้าย ฉันแพ้ตาสีฟ้า )รูปร่างจัดว่าดีไม่อ้วนหรือผอมจนเกินไป เขาสวมเสื้อเชิ๊ตสีส้มอ่อนกับกางเกงขาสามส่วนสีเทา 
"เอาวะ ยังดีที่ไม่ได้ตื่นมาพบว่าตัวเองไปนอนกับตาแก่พุงโย้ หนวดเฟิ้ม น้ำลายยืด คิดบวกไว้เพียงขวัญ" 
เพียงขวัญพึมพำบอกตัวเองเบาๆ ก่อนจะสูดหายใจยาวเพื่อรวบรวมความกล้าที่มีเหลืออยู่น้อยนิด
" ขอบคุณที่ให้ที่นอนและเรื่องเมื่อคืนถือซะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นลืมๆมันไปซะ ลาก่อน"
เพียงขวัญพูดเป็นภาษาอังกฤษเร็วปรื๋อ ก่อนฉวยโอกาสวิ่งออกมาจากห้องนั้นอย่างรวดเร็ว เธอ วิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่ง จนเมื่อรู้สึกว่าลมหายใจสุดท้ายกำลังจะขาดลงเธอจึงหยุดวิ่ง เธอไม่รู้ว่าวิ่งมาไกลแค่ไหนแต่ที่แน่ๆตอนนี้เสียงหัวใจเธอเต้นดังและรัวราวกับนกที่กำลังกระพือปีกฝ่าพายุ ใบหน้าเธอร้อนจี๋
" โอ้ยยยยยย ฉันจะตายมั้ยเนี่ย หายใจไม่ทันเลย"
เธอทรุดตัวลงกับพื้นทรายมือซ้ายกุมหน้าอกไว้พลางหอบหายใจตัวโยน หลังจากสามารถหายใจได้เป็นปกติแล้ว เธอจึงพยายามลุกขึ้นทันใดนั้นความเย็นเฉียบก็มาแตะที่แก้มเธอ
" เฮ้ เป็นไงบ้าง เหนื่อยมั้ย เห็นขาสั้นๆเหมือนลูกแมวทำไมวิ่งเร็วยังกะเสือชีต้าร์ เกือบตามไม่ทันแหน่ะ"
เพียงขวัญตาเหลือกตะเกียกตะกายถอยหลังบนพื้นทรายขณะที่อีกฝ่ายหัวเราะร่วน
อ๊ากกกกก
“ ตามมาทำไม ต้องการอะไร ฉันบอกแล้วไงว่าเรื่องเมื่อคืนให้ลืมๆไปซะ”
นายฝรั่งนั่งยองๆบนส้นเท้าพลางยื่นขวดน้ำให้
“ฉันซื้อน้ำมาให้ เธอยังไม่ได้ดื่มน้ำเลยเสียเหงื่อไปตั้งเยอะไม่ใช่เหรอ”
เพียงขวัญก้มหน้างุดเธอรู้สึกร้อนวูบวาบที่หน้า ( อย่าพูดให้คิดลึกสิวะไอ้บ้านี่)
“ ไม่ ขอบคุณ” เธอบอกเสียงเบา อีกฝ่ายยื่นหน้ามาใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆ
“ ให้ไปส่งมั้ย เดินไหวรึเปล่า”
เพียงขวัญส่ายหน้าดิก เธอรู้สึกอับอายและเกลียดตัวเองที่เมาจนได้เรื่องน้ำตาใสๆกลิ้งอยู่บนขอบตาแต่เธอกระพริบตาถี่ๆเพื่อไม่ให้มันไหลออกมา
(เค้าคงคิดว่าเราเป็นผู้หญิงอย่างว่าแน่ๆ ก็น่าอยู่หรอกไปนอนกับเค้าง่ายๆเองนี่นาสมน้ำหน้า)
 หลังจากเงียบไปพักใหญ่เพียงขวัญก็เงยหน้าขึ้น 
( เราต้องรีบไปจากที่นี่พูดตัดบทไปซะขวัญพยายามมองข้ามความหล่อของตานี่ไปซะ)
" ขอโทษที่รบกวนคุณ ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้นเก็บไว้ดื่มเองเถอะ และฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้ายว่าเรื่องเมื่อคืนให้ลืมๆมันไปซะ"
เธอยันตัวขึ้นยืนก่อนจะหันหลังก้าวฉับๆออกมาแต่เขาก็คว้าข้อมือเธอไว้อย่างรวดเร็ว
" จะทำอะไรหนะ ปล่อยนะ"
เพียงขวัญตกใจจนหน้าซีดเธอพยายามดึงมือตัวเองออกแต่ก็ไม่สำเร็จ
"หึหึ ตัวเท่าลูกหมาคิดว่าจะสู้ได้เหรอ" อีกฝ่ายหัวเราะในลำคอ
เอ๊ะ ไอ้นี่ตะกี๊ว่าเป็นลูกแมวตอนนี้ว่าเป็นหมาเลยเรอะ
"ฉันสนใจเธอแล้วนะ เราน่าจะทำความรู้จักกันมากกว่านี้" เขาพูดพลางฉีกยิ้มกว้างจนตาหยี ( เกลียดรอยยิ้มแบบนี้ )
" ไม่" เพียงขวัญสวนทันควัน
"หือออออ" เขาลากเสียงยาวพลางเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง
" ฉันไม่สนหรอกว่าคุณจะมองฉันเป็นคนยังไง เรื่องที่แล้วมาฉันถือซะว่าเป็นค่าโง่ของฉันเองเลิกยุ่งกับฉันสักที"
เพียงขวัญสะบัดมือออกจนหลุดแล้วหันหลังวิ่งโดยไม่หันกลับไปมองว่าอีกฝ่ายจะตามมาหรือไม่
" เฮ้ แต่ฉันชอบเธอนะผิวเธอสวยมากเลย"
เสียงฝรั่งบ้ากามแว่วตามหลังมาเพียงขวัญชะงักฝีเท้าก่อนหันไปตะโกนลั่น
" ไอ้ฝรั่งบ้าเอ๊ยยยยยไปตายซะไป๊"
ด่าภาษาไทยซะเลยกวนประสาทนัก
หลังจากวิ่งวนหลงไปมาราว 40 นาทีเพียงขวัญก็พาร่างกลับมาถึงห้องพักจนได้ เธอล็อคประตูอย่างแน่นหนาก่อนมานั่งหมดแรงอยู่บนเตียงสมองของเธอเต็มไปด้วยคำถามที่แก้ไม่ได้จนเธอรู้สึกสับสนและกลัว 
"ฝรั่งนั่นอาจจะแอบถ่ายคลิปเอาไว้ก็ได้ โอ้ยยยย ตายแน่ๆขวัญเอ๊ย"
เธอซบหน้าลงกับฝ่ามือ
"เลวร้ายที่สุด"
ในช่วงเวลาเลวร้ายแบบนี้ก็มีไม่กี่คนที่เธออยากระบายสิ่งที่อัดอั้นให้ฟังหนึ่งในนั้นคือ บ๊อบบี้ พี่ชายคนสนิทที่มักจะมีคำแนะนำดีๆให้เธอเสมอเมื่อเจอเรื่องแย่ๆ ครั้งนี้ก็คงเป็นเช่นนั้นเธอรีบกดมือถือหาเขาและเล่าให้ฟังคร่าวๆ
"ตายโหงงงงงงงง"
คำอุทานสั้นๆแต่ได้ใจความดังมาจากปลายสายเมื่อได้ฟังเรื่องราวจากเพียงขวัญ
 ...........................
อ่านแล้วรบกวนช่วยวิจารณ์ให้ด้วยนะคะ จะได้เอาไว้ปรับปรุงให้ดียิ่งๆขึ้นค่ะ