เสน่หาตาน้ำข้าว

กลับมาอัพให้แล้วค่ะ มีใครรออ่านอยู่บ้างเอ่ยยยยยย

"ตายโหง!!!" เสียงอุทานดังลั่นเรียกความสนใจจากเหล่านักท่องเที่ยวที่นั่งรออยู่ที่ล็อบบี้โรงแรมได้เป็นอย่างดีสายตานับสิบคู่หันมามองเจ้าของเสียงอย่างใคร่รู้

"อุ๊บส์ ขออภัยท่านสุภาพบุรุษและสุภาพตรีที่ผมเสียงดังทำให้ตกใจ"

บ๊อบบี้กล่าวขอโทษพลางก้มศีรษะอย่างนอบน้อมก่อนจะค่อยๆสไลด์เท้าฉีกออกมายืนหลังพุ่มต้นโมกข์เพื่อคุยโทรศัพท์ต่อ

[ ยังไม่ตายเจ๊แค่เกือบ]

เสียงเพียงขวัญดังจากปลายสาย บ๊อบบี้ใช้มือป้องโทรศัพท์ไว้พลางพูดเสียงเบา

"มันอะไรกันคะลูกไหนว่าจะไปงานฟูลมูนเพื่อลืมไอ้ธนาหน้าหม้อทำไมถึงหลวมตัวไปซั่มกับฝรั่งได้ละคะ"

บ๊อบบี้จีบปากจีบคอถาม

[ไม่รู้อ่ะขวัญเมา]

เสียงเพียงขวัญสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้บ๊อบบี้ถอนหายใจ

"ขวัญฟังพี่นะ หนูอย่าเพิ่งคิดอะไรมากไปอาบน้ำอาบท่าให้สบายตัวพรุ่งนี้หนูก็กลับแล้วใช่มั้ยอดทนนะคืนนี้ นอนคนเดียวก็อย่าเครียดหาอะไรกินด้วยนะเจ๊เป็นห่วงมีอะไรโทรมาได้ตลอดนะตอนนี้เจ๊ติดแขกอยู่ขอเคลียร์แป๊บเดี๋ยวโทรไป"

เพียงขวัญวางสายพลางถอนหายใจอย่างน้อยตอนนี้เธอก็รู้สึกโล่งขึ้นมาบ้างแล้วก่อนอาบน้ำเธอทิ้งสเตตัสในเฟซบุ๊คสั้นๆว่า

"WTF!!!"

หลังจากอาบน้ำเสร็จเพียงขวัญตั้งใจจะออกไปหาอะไรกินใกล้ๆกับโรงแรมเธอจำได้ว่าเมื่อวานมีร้านอาหารน่ารักๆชื่อ HARBOR HOUSE เธอเห็นนักท่องเที่ยวนั่งอยู่เต็มร้านแสดงว่าอาหารต้องอร่อย เธอเลือกสวมเสื้อเชิ๊ตยาวสีขาวกับกางเกงยีนส์ขาสั้นอวดเรียวขาเธอรวบผมแล้วมัดไว้อย่างง่ายๆก่อนจะหยิบหมวกปีกกว้างสีขาวและแว่นตากันแแดดอันใหญ่ออกมาด้วย เมื่อเดินมาถึงเธอก็หยุดอ่านรายการอาหารที่เขียนด้วยชอล์คหลากสีบนกระดานดำขณะที่กำลังเลือกว่าจะทานอะไรดีสายตาเธอก็ไปสะดุดกับฝรั่งคนหนึ่งเขาสวมกางเกงบิลลาบองสีสันสดใสกับรองเท้าแตะเสื้อยืดสีดำถูกพาดอยู่บนไหล่มือข้างหนึ่งถือกระป๋องเบียร์ เพียงขวัญตาเหลือกด้วยความตกใจก่อนจะตะครุบหมวกลงเพื่อบังหน้าตัวเอง

"เวรเอ๊ยยยย เกาะพะงันนี่มันเล็กขนาดนี้เชียวเหรออะไรจะเจอกันบ่อยขนาดนี้"

เธอเดินห่อไหล่เข้าร้านอาหารไปพยายามเลือกมุมที่อับสายตาที่สุดเท่าที่จะทำได้นั่นคือหลังตู้ปลา เธอนั่งกระสับกระส่ายเหงื่อเริ่มไหลตามไรผม

"พี่คะ โต๊ะตัวนี้ของพนักงานค่ะ"

เสียงใครคนหนึ่งดังมาจากในครัวเพียงขวัญยิ้มแหยๆ

"เอ่อพอดีชอบปลามังกรมากเลยค่ะอยากดูใกล้ๆ"

พนักงานสาวพยักหน้าหงึกหงัก

" งั้นนั่งโต๊ะตรงนี้ก็ได้ค่ะเห็นวิวทะเลด้วยนะคะ"

พนักงานผายมือให้เพียงขวัญตามมายังโต๊ะอีกตัวซึ่งมองเห็นจากด้านนอกได้อย่างชัดเจน(ยืนทำบ้าอะไรตรงนั้นทำไมไม่ไปซะที) เพียงขวัญอยากจะกรี๊ด

"น้องคะพี่อยากได้เบอร์เกอร์ไก่สักชิ้นด่วนๆเลยได้มั้ยคะ"

"ทานที่นี่เหรอคะ"

"ไม่ค่ะจะเอาไปนั่งกินริมหาด"

"ได้ค่ะสักครู่นะคะ"

ระยะเวลาในการรอแฮมเบอร์เกอร์แค่ราวๆ7นาทีแต่เพียงขวัญรู้สึกเหมือน7ชั่วโมงระหว่างรอเธอก็มานั่งแอบอยู่ใกล้ๆตู้ปลาพลางมองสำรวจคนที่เธอเคยหลวมตัวไป "ซั่ม" ด้วยอย่างพิจารณาอีกที(จริงๆไม่อยากมองหรอกแต่อยากถอดเสื้อเรียกร้องความสนใจทำไมหล่ะ)

"หุ่นดีเป็นบ้านมใหญ่กว่าของฉันอีกมั๊งเนี่ยมีขนหน้าอกด้วย อี๋ มีเคราหน่อยๆด้วยจั๊กกะเดียมพิลึก"เพียงขวัญทำท่าขนลุก

"พี่คะเรียบร้อยแล้วค่ะ"

0.0

"อุ๊ย ขอบคุณค่ะเท่าไหร่คะ"

เพียงขวัญหน้าแดง (ตายแล้วเสียภาพพจน์หมด)หลังจากจ่ายเงินเธอก็สไลด์ตัวออกทางด้านข้างของร้านก่อนจะวิ่งจี๋กลับมานั่งหมดแรงอยู่ในห้องพักโรงแรมเธอรู้สึกเหมือนเป็นลูกโป่งที่ถูกจิ้มจนลมออกมือไม้เย็นไปหมดเธอเขวี้ยงหมวกลงพื้น

"โอ้ยจะเป็นลมแล้วทำไมเราต้องคอยหลบอีตาฝรั่งขี้นกนั่นด้วยนะ เรื่องวันไนท์สแตนด์มันเป็นเรื่องปกติของฝรั่งไม่ใช่รึไงใครเค้าคิดมากกัน"

เธอคลานไปที่โต๊ะเครื่องแป้งพยุงตัวขึ้นถอดแว่นตาแล้วเอียงคอมองกระจก

"รอยยังอยู่เลยแล้วพรุ่งนี้ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ถ้าเอาพลาสเตอร์ปิดไว้เหมือนในการ์ตูนคนก็ยิ่งต้องสงสัยจะปล่อยไว้เฉยๆก็ทุเรศตัวเอง โอ๊ยยยย ไอ้ฝรั่งบ้าเอ๊ยฉันคบกับธนามาเป็นปีๆมันยังไม่เคยทิ้งรอยอะไรไว้เลยแล้วแกเป็นใครถึงได้บังอาจมากซาดิสม์รึไง"

เพียงขวัญเข่นเขี้ยวคำรามด้วยความโมโหก่อนยัดแฮมเบอร์เกอร์เข้าปาก

...........................

มีใครอยากกินฝรั่งบ้างคะ อิอิ อย่าลืมเป็นกำลังใจให้เพียงขวัญกันเยอะๆนะคะ