Devil heartless ปีศาจร้าย หัวใจทศกัณฐ์

หลังจากวันนั้นจนถึงวันนี้ฉันก็เรียนจบแล้ว แต่ว่าความรักของเราสองคนยังไม่จบนะ ฉันกับพี่ไทเทรักกันมากจนถึงขั้นที่ฉันจะฝากชีวิตไว้กับคนนี้คนที่รักฉัน และฉันก็รักเขาจนหมดหัวใจ และวันที่ฝันร้ายมันก็มาถึง.............................................................................................

“ไม่ เกลไม่แต่งกับคนนั้นเด็ดขาด คุณพ่ออย่ามาบังคับเกลนะคะ”

“แกต้องแต่ง ถ้าแกไม่แต่งบริษัทเราต้อ...”  พ่อหยุดพูดทันที ที่แม่ยกมือห้าม

“เกล ลูกขึ้นไปบนห้องก่อนไป ส่วนคุณรออยู่นี่ฉันจะขึ้นไปพูดกับลูกเอง”

บ้า บ้า บ้า อยู่ดีๆคุณพ่อที่แสนจะมีเหตุผลของฉันไปไหนอยู่ดีๆก็มาบังคับให้ฉันแต่งงานทั้งๆที่รู้ว่าฉันรักอยู่กับพี่ไทเท

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“เชิญคะ” หลังจากแม่เปิดประตูเข้ามา ฉันก็หันไปคว้าเจ้าสุขใจมากอดไว้

“เกล แม่รู้นะว่าลูกไม่อยากแต่งงานคือ..”

“คืออะไรคะแม่ พูดมาคะเกลไม่เข้าใจว่าทำไมต้องพากันมาบังคับเกล”

“บริษัทเรากำลังล้มละลาย เกลเท่านั้นที่จะช่วยบริษัท ช่วยพ่อ ช่วยแม่ ช่วยบ้านของเราได้นะลูก”

“อะไรๆก็อ้างบริษัท อ้างพ่อป่วยอย่างนั้นป่วยอย่างนี้อย่างกับละครช่องต่างๆที่น้ำเน่าขายลูกสาวกิน”

“เกล ลูกพูดอะไรออกมาเอาล่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ลูกจะเปลี่ยนใจเองแม่ขอตัวหล่ะน่ะ” คุณแม่ลุกออกไปแทบจะไม่มองหน้าฉันพร้อมเสียงสะอื้นเบาๆ นี่ฉันพูดแรงใส่ท่านเกินไปหรือเปล่า ควรจะออกไปขอโทษท่านดีไหม

แต่ครืด ครืด (เสียงโทรศัพท์)พี่ไทเท

เฮ้อฉันจะรับแล้วพูดเรื่องที่โดนบังคับแต่งงานดีไหมนะ ถ้าพี่เขารู้จะเสียใจเหมือนฉันไหมนะ

ถ้าไม่รับเขาต้องคิดว่าฉันงอนแน่ รับก็รับ“สวัสดีคะ พี่ไท”

“พี่รักเกลนะ” ตุ๊ด ตุ๊ด ตุ๊ด

อ้าวโทรมาบอกแค่เนี่ยลองโทรกลับไปดีกว่า

“หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งคะ”

โอ้ย วันนี้มันเป็นวันอะไรของฉันเนี่ย 

เช้าวันรุ่งขึ้น“แม่เรียกเกลมาแต่เช้ามีเรื่องไรคะ” 

เอาตรงๆนะจุดนี้ฉันแทบไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น

“เดี๋ยวลูกก็รู้ เรียกสองคนนั้นเข้ามาได้ล่ะ”

“คะคุณผู้หญิง”  หลังจากนั้นก็มีสองชายหญิงเดินเข้ามาซึ่งฉันก็ไม่ค่อยสนใจมากซักเท่าไหร่หรอกจนกระทั่ง มีเสียงที่คุ้นหูมาก

ฉันเงยหน้ามองขึ้นเพื่อที่จะได้ดูหน้าตา

เสียงผู้ชายคนนั้นและวินาทีนั้นฉันยืนขึ้นพร้อมกับสงสัยว่ามาทำไม

“พี่ไทเทมาทำอะไรคะ” ฉันพยายามบังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่นเพราะภาพที่ฉันเห็นคือภาพที่พี่ไทเทนั่งลงพร้อมกับจับมือพี่เนม พยายามคิดว่าไม่ใช่สิ่งที่ตัวเองคิด

พยายามที่จะไม่เข้าใจ เพราะกลัวเหลือเกินกับคำตอบที่จะได้ยิน

หลังจากนั้นพ่อและแม่พี่ไทเทก็เดินตามหลังมาติดๆ“สวัสดีจ้าหนูเกล”

แม่พี่ไทเทกล่าวทักทายฉัน ฉันจึงยกมือไหว้ตอบแต่ไม่พูดอะไรมากเพราะกลัวเสียงจะสั่นไปมากกว่านั้น“เอาล่ะ มากันครบแล้ว จะเอาฤกษ์วันก็บอกผมได้นะ ส่วนแขกก็เชิญคนรู้จักและญาติพี่น้องเรื่องสินสอดก็พูดมาเลย”

“เดี๋ยวนะคะฤกษ์และ เชิญแขกอีกทั้งจะยังเรื่องสินสอดนี่มันเรื่องอะไรกันคะ เกลไม่เข้าใจ”

ดวงตาของฉันเริ่มร้อนผ่าวเหมือนน้ำในตามันฟ้องว่าพร้อมที่จะไหล เสียงของฉันเริ่มจะไม่เสียงเล็ดลอดเพื่อที่จะถามคำถามต่อไป

“พี่สาวของเรากับไทเทกำลังจะแต่งงานกันจ้าลูก” แม่ผู้ที่เงียบมาตลอดทางเป็นคนตอบฉัน “อะไรนะคะจะแต่งงานกัน ทำไมคะ เกลถามว่าทำไม”  น้ำตาของฉันเริ่มไหลลงช้าๆ

“ทำไมไม่มีใครตอบเกลคะ พูดสิคะว่าทำไมต้องแต่งงานกัน ” ทุกคนเงียบไม่มีใครตอบตอนนี้น้ำตาของฉันเริ่มไหลลงมาเรื่อยๆ หัวใจของฉันมันเริ่มแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

“เงียบทำไมคะ แต่งกันทำไม ทำไมเกลไม่รู้ ทุกคนก็รู้ว่าเกลกับพี่ไทรักกันแต่ทำไมทุกคนทำกับเกลแบบนี้คะ ” ตอนนี้ทุกคนหลบสายตาฉันหมด ไม่มีใครตอบฉันจนกระทั่ง

“พี่ท้อง คำตอบชัดไหมเกล”

วินาทีที่ได้ยินเสียงพี่สาวที่ฉันรัก ที่ฉันเคารพเหมือนแม่คนที่สอง ยิ่งทำให้ใจมันแตกสลาย ฉันแทบจะยืนไม่ไหว เสียงสะอื้นพร้อมคำขอโทษพรรณาๆต่างที่ออกจากปากพี่สาวที่ฉันรัก ฉันแทบไม่อยากฟังมันพังหมดแล้วความรู้สึกของฉัน

พี่ไทเทที่นั่งนิ่งมานานก็เอ่ยคำพูดที่แสนจะโหดร้ายออกมา

“พอเนมไม่ใช่ความผิดเธอ พี่ขอโทษเกลมันเป็นความผิดพี่เอง พี่ขอโทษ”

“พอออ!!!! เกลไม่อยากฟัง ทุกคนทำร้ายจิตใจของเกล เกลเกลียดทุกคน”

ฉันรีบวิ่งออกมาจากที่ที่ทำร้ายจิตใจฉัน ฉันไม่รู้ว่าล้มไปกี่ครั้ง

รองเท้าฉันได้สวมใส่ไหมตอนออกมาจากบ้าน

ฉันวิ่งมาไกลมากเหลือเกิน มันไกลจริงๆ

เปรี้ยง เปรี้ยง เสียงท้องฟ้าเริ่มคำรามแต่ทำไมมันไม่น่ากลัวเท่ากับคนหลอกลวงน่ะ

ฉันวิ่งมาที่สนานเด็กเล่นฉันมานั่งตรงชิงช้าอันเก่าๆที่ไกล้ทรุดโทรมทุกที และความทรงจำในวัยเด็กของฉันมันกลับผุดขึ้นมาในสมอง

“พี่เนมๆคะชิงช้าอันนี้มันของเกล พี่ห้ามมาแย่งที่ของเกลนะ”

“อื้ออะไรที่เป็นของเกล พี่ไม่แย่งหรอกยัยเด็กดื้อ”

“สัญญานะ”

“สัญญาสิ”

ซ่า ซ่า (เสียงฝน)

ฉันรีบเดินเพื่อที่จะไปหาที่หลบฝนแต่..

ปรี๊ด ปรี๊ด ปรี๊ด!!!ตุ๊บ

ทำไมหัวของฉันมันปวดอย่างนี้นะ

แขนและขาของฉันก็ด้วย มันเจ็บ มันปวด

แต่ทำไมมันเจ็บไม่เท่ากับใจของฉันนะ “น้องเกล น้องเกลได้ยินพี่ไหม”

เสียงนี้อบอุ่นจัง เขาเรียกชื่อฉัน เขาต้องรู้จักฉันแน่ๆเลยฉันพยายามลืมตาขึ้น

และภาพที่ฉันเห็นคือผู้ชายคนนั้น คนที่ฉันเก็บเขาไว้จนลึกสุดใจคนที่พยายามลืม..

“พี่ออสการ์” ฉันเอ่ยเสียงแผ่วเบาเรียกเขาเอาไว้

ก่อนที่ฉันจะหลับไหลไปนานแสนนานหวังว่าเขาจะได้ยินเสียงเรียกจากฉันนะ

ยามใดที่มีปัญหา ทำไมต้องเป็นเขาที่เข้ามาช่วยเหลือตลอดนะ