Devil heartless ปีศาจร้าย หัวใจทศกัณฐ์

ใครคนหนึ่ง คนนั้น ในวันหนึ่ง วันนั้น

เคยผูกผันกัน ซะมากมาย

เพราะวันที่ห่างเหิน มันก็เริ่มห่างหาย

เพียงแค่เพราะเราไม่เจอะกัน

(ความทรงจำสีจาง ศิลปิน : ปาล์มมี่ (Palmy)

“เกล ลูกๆตื่นได้แล้วแม่รอลูกนานแล้วนะ”

“คุณหมอก็บอกแล้วไงว่าลูกต้องพักฟื้น”

“นี่มันจะหนึ่งเดือนแล้วนะคุณ ที่ลูกยังไม่ฟื้น”

“เดี๋ยวลูกก็ฟื้นแล้ว เชื่อผมเถอะคุณ”

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า”

“จ้าออสการ์”

“ผมมีอะไรจะคุยกับคุณลุงครับ”

“ว่าไงล่ะออสการ์”

ตึด ตึด ตึด 

“คุณ คุณคะ เร็วคะตามหมอ ลูกเกลฟื้นแล้วคะ”

“ฟื้นแล้วเหรอ เดี๋ยวผมไปตามหมอนะ ลุงฝากด้วยนะออสการ์”

ห้านาทีผ่านไป

 “ที่นี่ที่ไหน” ฉันถามออกไปทันทีที่หมอตรวจเสร็จ

“โรงพยาบาลจ้าลูก” 

“พวกคุณคือใครคะ เรารู้จักกันด้วยหรอคะ?” 

“นี่คุณพ่อไงส่วนคนนี้ก็คือคุณแม่ และนั่นพี่ออสการ์คือ..”
“คู่หมั้นเธอไง”และผู้หญิงคนนั้นที่อ้างว่าเป็นแม่ก็พูดขึ้นมา 

“เราเป็นคู่หมั้นกันจริงๆหรอ” 

“ใช่เรากำลังจะแต่งงานกันต่างหาก”

“ไหนไม่มีแหวนหมั้นในมือฉันเลย โกหกป่าว”

“ฉันเก็บแหวนเธอไว้เองล่ะ แต่ไม่ได้เอามาและช่วยเรียกว่าพี่ออสการ์ด้วยแต่ก่อนเธออ่ะเรียกฉันแบบนี้” ผู้ชายคนนี้ชี้หน้าฉันพร้อมสั่งนั่นสั่งนี่ นี่ฉันไปหมั้นกับผู้ชายแบบนี้ได้ไงนะ

“ฟื้นแล้วก็เตรียมตัวออกโรงบาลล่ะ”

“ทำไมฉันต้องรีบออกจากที่นี่ด้วย”

“ก็รีบออกเพื่อเตรียมตัวไปเป็นเจ้าสาวฉันไง อาทิตย์ หน้าก็ต้องแต่งงานกันล่ะ”

“ห่ะ อะไรน่ะ แต่งงานทำไมมันไวจังฉันเพิ่งโดนรถชนมา นายเอ่อพี่ออสการ์ช่วยเลื่อนออกไปได้ไหม” 
ทั้งความจำเสื่อม ทั้งต้องมาแต่งงานโอ้ย ยัยเอ่ยฉันชื่ออะไรว่ะ

“นี่ๆ” ฉันเรียกตาหมอนั่นเบาๆ

“อะไรอีกล่ะแม่สาวน้อย”

“คือ เอ่อ คือ คือ”

“จะอ่ำอึ้งอีกนานไหม”

“อย่าเร่งสิ ฉันอยากจะถามว่าตัวฉันอ่ะชื่ออะไร”

“นี่เธอความจำเสื่อมหรือปัญญาอ่อนนี่ห่ะ”

“รีบบอกมาเร็วๆเหอะ ฉันอยากรู้เร็วๆ”

“เธอชื่อนิคเกลหรือเกล อ่อแล้วหวังว่าเธอความจำเสื่อมอย่างอื่นจะไม่เสื่อมนะ”

“อะไรเสื่อม เสื่อมคืออะไร นายอย่าเงียบสิ” 

“ไม่มีไรหรอกแล้วเรื่องที่เธอบอกว่าขอเลื่อนงานแต่งอ่ะ 
ไม่ได้หรอกน่ะฉันเชิญการ์ดแต่งงานออกไปหมดล่ะ ทุกคนเขาทราบวันเวลาไปหมดล่ะ”

“นี่ฉันต้องแต่งงานจริงๆหรอ”

 คอนโดทวีสุข (คอนโดของออสการ์)
“เดี๋ยวนะ ไหนบอกจะพาฉันกลับบ้านไง นี่มันคอนโดชัดๆ”
“ใช่บ้านเธอ และก็บ้านฉันรวมเป็นบ้านของเรา”
“แล้วบ้านที่มีพ่อกับแม่ฉันล่ะ”
“นี่น้องเกลครับ เธอลืมแล้วไงเธอเป็นคนบอกฉันว่าไม่ชอบอยู่บ้าน 
ฉันก็เลยหมั้นเราและขอคุณลุงคุณป้าให้เธอมาอยู่กับฉันไง ลงรถมาได้แล้ว”
ณ บ้านของนิคเกล“นี่เราคิดดีแล้วหรอค่ะให้ยัยเกลไปอยู่นั่นกับตาออสการ์”
“ผมว่าเราคิดดีแล้ว ไหนๆเขาต้องแต่งงานกันอยู่แล้วอีกอย่างผมไม่อยากให้เกลมาเห็นภาพเหตุการณ์ร้ายๆในอดีตอีก”

หลังจากเข้ามาในห้อง
“ทำไมมีแต่รูปฉันเต็มไปหมด”
“ก็ห้องของเรามันก็ต้องมีรูปของเราไง อ่ะนี่”
เขายื่นอะไรบางอย่างใส่มือฉัน“แหวน เอามันมาให้ฉันทำไม”
“ก็แหวนหมั้นเราไง สวมซ่ะและก็ไปอาบน้ำได้ล่ะส่วนฉันจะไปทำกับข้าวรอ”
“ดีแต่บังคับกันอยู่ได้”
“ไปอาบน้ำได้ล่ะ” 
เขาหันมาดุฉันพร้อมกับโยนผ้าเช็ดตัวให้ฉัน
สิบห้านาทีผ่านไปฉันไม่รู้ว่าตัวเองอาบน้ำเร็วไปหรือเปล่าพร้อมทั้งไม่รู้สึกคุ้นหูคุ้นตากับที่นี้เท่าไหร่เลยแหะ 
“นี่พี่ออสการ์ทำกับข้าวเสร็จยัง ตามจริงฉันก็ไม่หิวเท่าไหร่หรอกน่ะถามตามมารยาทเฉยๆ”
“นี่ขนาดถามตามมารยาทน่ะเนี่ย  เสร็จแล้วครับวางอยู่บนโต๊ะ” 
“แล้วพี่กินยัง ถ้ายังก็มากินด้วยกันสิ”
“ไม่อ่ะ ฉันไดเอทอยู่เดี๋ยวใส่ชุดเจ้าบ่าวไม่พอดี”
พูดถึงเรื่องแต่งงานที่ไร ทำไม๊ ทำไม 
ถึงคิดไม่ออกว่ารักผู้ชายคนนี้ซักทีห่ะอยากจะบ้าตาย