Alice เพลงรักที่หลงทาง (season 1)

 

 

“ว่าไงนะ ซางะคุงย้ายมาพักกับชินระคุงแล้วเหรอ”

เสียงแหลมๆของคนตัวเล็กสุดในวงดังขึ้น

“อื้ม ใช่ มันใกล้ที่ทำงานมากกว่าน่ะ”

“ฉันก็เห็นด้วยนะ อย่างน้อยๆซางะคุงก็จะได้กลับไปพักผ่อนง่ายๆ ไม่ต้องนอนที่บริษัทบ่อย พวกเราเห็นนายเครียดกับการแต่งเพลงไม่กลับบ้าน ก็รู้สึกเป็นห่วงอยู่นะ”

“ขอบคุณนะครับ นาโนะซัง”

“นี่ๆ คุยอะไรกันอยู่เหรอ”

เซียวที่เพิ่งมาถึงถามขึ้นมา

“ก็ซางะย้ายมาเป็นรูมเมทชินระแล้วไงล่ะ”

“อะไรนะ กับชินระเหรอ”

เซียวแทบจะวางกระเป๋าลงบนพื้นและคว้าคอเจ้าเพื่อนสนิทมาเขย่าๆแล้วถามดูจริงๆว่าไปทำอิท่าไหนถึงทำให้คนหน้าสวยมาอยู่ด้วยได้

“ซางะคุง ฉันขอคุยด้วยหน่อยสิ”

ดาดฟ้า…..

“คิดยังไงกับชินระ งั้นเหรอ”

“เอ๊ะ?”

“คำถามของฉันคงไม่แปลกไปหรอกใช่ไหม”

เซียวที่มองทิวทัศน์เป็นยอดตึกนับร้อยอยู่เบื้องหน้ายิงคำถามออกมาเรื่อยๆ

“รู้สึกยังไง……เหรอ”

“เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างนายสองคน ฉันเข้าใจว่ามันเป็นเหตุสุดวิสัย แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่นายจะต้องมาอยู่กับหมอนั่นเลยนี่นา หรือว่าชินระมันบังคับนายรึไง ถ้าลำบากใจก็บอกฉันได้นะ”

“ไม่ใช่หรอก”

“เอ๋?”

เซียวหันกลับมามองซางะอย่างแปลกใจ คิดไม่ถึงว่าจะได้คำตอบแบบนี้

“ฉันไม่ได้จำใจอะไรทั้งนั้น ที่ฉันย้ายมาอยู่กับหมอนั่นก็เพราะฉันอยากอยู่กับหมอนั่นน่ะ บางทีอาจจะทำให้เขาไม่ต้องกินยาไปตลอดชีวิต”

ยาระงับประสาทจากโรคประจำตัวของชินระที่ซางะเห็นจากแม่มันไม่ใช่น้อยๆเลย

“นายเป็นห่วงชินระจนฉันแปลกใจเลยนะ รู้ไหม”

“เซียว ผมน่ะ…..”

“ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันเข้าใจ”

“………”

“อย่างน้อยๆเจ้าหมาป่าเดียวดายนั่นก็มีคนคอยเป็นห่วงมันอยู่ ในสายตาของนายชินระน่าสงสารใช่ไหมล่ะ ฉันฝากดูแลมันด้วย อย่างน้อยๆก็อยู่เป็นเพื่อนตอนที่หมอนั่นมันฝันร้ายก็ยังดี”

“อืม”

“เอาละ กลับไปซ้อมกันเถอะ ว่าแต่แต่งเพลงเป็นไงบ้างเอามาให้พวกเราดูหน่อยสิ”

เซียวกอดคอซางะเดินลงจากดาดฟ้า โดยไม่รู้มาก่อนว่ายังมีอีกคนแอบฟังมาแต่แรก

ที่รีบตามมาก็คิดว่าจะคุยเรื่องอะไรกันซะอีก สองหูได้ยินชัดเจนมันเป็นความรู้สึกจริงใจขนาดไหนกันนะ แน่นอนเขาไม่รู้หรอก แต่ที่แน่ๆในใจตอนนี้มันเต็มตื้นอย่างบอกไม่ถูก

บางทีเขาอาจจะไม่ต้องทนฝันร้ายอยู่ลำพังก็ได้

…………………………………

การทำเพลงๆหนึ่งออกมาให้ได้ดีไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงจะเป็นช่วงเวลาที่สนุกสนานมากก็เถอะ

“วันนี้ไม่กลับบ้านอีกแล้วเหรอ ซางะคุง”

“เอรีน่า คุณเองก็ยังไม่กลับเหมือนกัน”

“ฉันรอคนมารับหรอกย่ะ…..เอาเถอะ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนให้สักพักก็แล้วกันนะ”

“หึ ใจดีจังนะ คุณน่ะ”

“ว่าไปนั่น ฉันอยากคุยกับซางะคุงมานานแล้วต่างหาก”

กึก!....

กีตาร์ที่กำลังบรรเลงเสียงดนตรีขึ้นมาหยุดชะงักทันที

“คุยกับผมเหรอ”

สาวสวยนั่งตรงข้ามกับซางะและมองมาอย่างจริงจัง

“ซางะคุง…..เธอน่ะ แต่งเพลงรักออกมาได้รึเปล่า”

“ครับ?”

“ฉันฟังเพลงของเธอแล้ว มันรู้สึกเศร้าๆยังไงก็ไม่รู้สินะ”

“นั่นมัน…..”

เพลงรักเหรอ นานแค่ไหนแล้วนะที่ซางะเขียนมันออกมาไม่ได้

“ยายนั่นพูดอะไรให้คิดมากอีกรึไง”

“เอ้อ ไม่มีอะไร”

ซางะตอบไปทั้งที่ยังนั่งกุมมือตัวเองอยู่เงียบๆ แกรนด์เปียโนอยู่ตรงหน้าแท้ๆยังไม่กล้าจะแตะทั้งที่ปกติเขาจะไม่รอช้าจะบรรเลงมัน แน่นอนว่ามันแปลกและชัดเจนจนชินระต้องถอนหายใจ

ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงข้างๆเปิดฝาเปียโนขึ้นมาและบรรเลงเพลงแค่คีย์สีดำ เสียงเล็กๆใสๆขับกล่อมท่วงทำนองที่คิดขึ้นสดๆ

“นายเล่นแต่คีย์สีดำอีกแล้ว”

“ถ้าเล่นแล้วสบายใจจะคีย์ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ”

“นายนี่นะ….”

ซางะยิ้มแห้งๆหลับตาผ่อนความเครียดลงช้าๆและยกมือวางทาบคีย์สีขาวและเล่นเข้าจังหวะที่ชินระเล่นอยู่ พร้อมๆกับตัวโน๊ตถูกบันทึกลงกระดาษจนจบ

ติ๊ง!.....

เสียงคีย์ใสๆหยุดชะงักเมื่อมือของทั้งสองเข้ามาเกาะเกี่ยวกัน

หิมะที่ตกลงมาทวีความรุนแรงอยู่ภายนอก แต่ก็ไม่ได้น่าสนใจเท่ากับคนที่อยู่ข้างๆกัน

ซางะไม่ได้ชักมือกลับเหมือนทุกที เขายังคงก้มหน้านิ่งและหลับตา ก่อนจะลืมตาขึ้นและพูดบางอย่างที่เก็บไว้

“ฉัน….แต่งเพลงรักออกมาไมได้”

“นี่เหรอที่ทำให้นายคิดมาก”

“มันไม่แปลกรึไง”

“นั่นสินะ”

ชินระโน้มตัวเข้ามาซ้อนทับซางะ ใบหน้าคมปนหวานนั้นเงยขึ้นมารับสัมผัสเบาๆจากริมฝีปากเขาอย่างรู้งาน จากจูบผิวเผินได้เริ่มเร่าร้อน ดูดดื่ม วงแขนวาดขึ้นกอดรั้งคอชินระเอาไว้ ลิ้นร้อนเกี้ยวพาตอบสนองไม่มีใครยอมใคร

จากเก้าอี้หน้าแกรนด์เปียโน สองร่างกอดเกี่ยวกระหวัดราวกับเริงระบำไปทั่วห้อง

ตุ้บ!

แผ่นหลังแนบเข้ากับผนังห้อง ขณะที่สองร่างยังแลกลิ้นกันอย่างออกรส

“จินตนาการออกมาสิ”

“นี่มันไม่ใช่ความรัก”

“ลองดูก็ไม่เสียหาย”

แล้วรสจูบจาบจ้วงก็เริ่มรุกรานเข้ามาในโพรงปากพร้อมกับบทรักเร่าร้อนที่เริ่มปะทุขึ้น

เสียงครางน้อยๆดังเล็ดรอดออกมาจากห้องนอนกลางดึก ถึงข้างนอกจะถูกกลบด้วยเสียงฝนที่ตกตลอดทั้งคืน แต่ภายในห้องนอนโทนสีดำยังคงร้อนระอุจากร่างกายของคนสองคน

 “พอแล้ว พรุ่งนี้ต้องไปทำงานต่อนะ”

คำพูดห้ามปรามจากคนเบื้องล่างถูกสกัดกั้นด้วยริมฝีปากหนาที่ครอบทับลงมา ยิ่งสัมผัสกันมากเท่าไหร่ก็เหมือนแม่เหล็กที่ยากจะแยกออกจากกันง่ายๆ

และจากการเล้าโลมหลายครั้งเข้า คนที่ขัดขืนห้ามปรามก็เปลี่ยนมาตอบสนองการรุกรานนั้นไปด้วย

“อีกแค่ครั้งเดียว โอเคนะ”

“อืม”

และเป็นครั้งเดียวที่ยาวนานจนแทบจะถอนตัวไม่ขึ้น

 

“ว้าวๆๆ เพลงนี้เร่าร้อนดีจังเลย”

เอรีน่าชมไม่หยุดหลังจากที่ได้ฟังเพลงเต็มรูปแบบของเหล่านักร้องที่ตัวเองปั้น

ซางะไม่พูดอะไรและเก็บเบสเข้าที่ก่อนจะกลับไปนั่งที่โซฟาและหลับตาอย่างคนเหนื่อยล้า

การแต่งเพลงออกมาได้เร่าร้อน ดุดัน เกิดจากอารมณ์ที่เร่าร้อนด้วย

ที่มาของอารมณ์พวกนั้นก็ไม่ได้เกิดขึ้นมาเพียงตัวมันเองเสียด้วย

"อ๊า~"

เสียงครวญครางสุขสมปนเหน็ดเหนื่อยดังสะท้อนอยู่ในห้องสีเหลี่ยมสีทึบ เปียโนถูกบรรเลงไม่เป็นจังหวะขาดหายไปเป็นช่วงๆจากนิ้วเรียวที่เกร็งแน่นวางลงบนคีย์

ร่างโปร่งหงายหน้าตัวแอ่นอ่อนระทวยไปกับจังหวะที่โยกคลอนจากคนที่ซ้อนทับอยู่เบื้องหลัง ตุ่มไตบนยอดอกถูกปรนเปรอไปพร้อมกับร่างกายทุกส่วนที่วาบหวามจากสัมผัสของคนข้างหลัง

"เป็นอะไรไป เล่นต่อสิ"

เสียงกระซิบสุดเย้ายวนเป่าเข้าในรูหูก่อนที่ลิ้นชื้นแฉะจะไล่ละเลียดไปตามต้นคอและกัดเข้าที่ไหล่ ปลุกอารมณ์ดิบเถื่อนให้ทวีคูณ พร้อมกับจังหวะรักที่สอดแทรกอยู่ช่องทางด้านหลัง

ซางะบรรเลงเพลงต่อไปที่ละท่อนคละเคล้ากับจังหวะรักที่ปลุกเร้าอารมณ์ให้มากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งไปต่อไม่ไหวและร่อแร่ลงตรงนั้น หากแต่ร่างปวกเปียกถูกมือหนารั้งไว้ไม่ให้หลุดจากการเชื่อมต่อ พร้อมกับการรุกล้ำเข้าไปในช่องทางที่ตอดรับรุนแรง

"ฉะ ฉันไม่ไหวแล้ว"

เสียงกระเส่าดังขึ้นพร้อมกับเสียงหอบหายใจ

ซางะถูกจับให้หันกลับมาเผชิญหน้ากับอีกฝ่ายโดยที่ช่องทางด้านหลงยังไม่หลุดพ้นจากการรุกล้ำ หมุนตัวทีก็เสียวเสียดจนร่างกายเกร็งไปหมด เอวคอดกิ่วถูกสวมกอดแนบแน่นก่อนที่ริมฝีปากจะถูกปะกบมิดชิดละเลียดน้ำลายเหนียวๆในโพรงปากอย่างดิบเถื่อน

"ยังไม่จบเพลงเลยนี่"

เสียงกระเส่ามีเสน่ห์ละลายหัวใจทุกครั้งที่ได้ฟังทำให้ซางะถึงกับหน้าแดงก่ำและเบือนหน้าหนีด้วยความอาย

"ปะ ปล่อยฉันเถอะ"

"แน่ใจนะ"

พอถึงคำถามนี้ทีไรทำเอาซางะไปต่อไม่ถูก จะตอบว่าใช่ แต่ร่างกายดันไม่ยอม

"หึ"

และเหมือนจะรู้ความต้องการของคนตรงหน้า ชินระจึงแกล้งสอดแทรกเจ้าความใหญ่โตปลุกเร้าอารมณ์ของอีกฝ่าย และมันก็ได้ผลเมื่อช่องทางคับแคบได้ตอดรับอย่างเป็นใจ

จากบทเพลงที่ยังขาดช่วงได้ถูกบรรเลงต่อ อย่างบ้าคลั่ง เร่าร้อน และดุดัน

"อ๊า!!!!!!"

นานแสนนานที่เพลงบรรเลงจบไปหลายครั้ง ทุกพื้นที่ในห้องคือสถานที่บรรเลงความเร่าร้อนของคนทั้งคู่ที่มีความต้องการอยู่เต็มเปี่ยม

"อือ"

ซางะลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการเมื่อยขบ และเมื่อตื่นขึ้นมาก็ไม่เจอชินระอยู่บนที่นอนแล้ว

ตึ่ง….

เสียงเปียโนดังมาแว่วๆ ซางะลุกขึ้นคว้าเสื้อคลุมมาสวมก่อนจะเดินไปตามเสียงดนตรีที่เย้ายวนนั้น แล้วก็เป็นไปตามที่คิด เมื่อเห็นชินระกำลังนั่งเล่นเปียโนพร้อมกับเขียนทำนองเพลงลงบนกระดาษทีละตัว

ซางะยืนมองเงียบๆหากแต่ความเงียบก็ทำให้อีกฝ่ายรู้ตัวจากเงาที่สะท้อนอยู่ในกระจก

"ตื่นแล้วเหรอ"

เมื่อถูกมองเห็น ซางะจึงเดินเข้าและนั่งลงข้างๆคนที่กำลังเขียนเพลงบนกระดาษ

“เพลงนั่น นายแต่งให้ใครงั้นเหรอ

ซางะยิงคำถามทันทีที่เห็นตัวโน้ตไม่กี่ตัวบนกระดาษ

"คนที่ฉันรัก"

เป็นคำตอบสั้นๆหากแต่มีความหมายลึกซึ้งเกินจะถามครั้งที่สอง

ซางะนิ่งเงียบก่อนจะลุกขึ้น แต่ก็ถูกมือหนารั้งเอาไว้ก่อน

"จะไปไหน"

"โรงเรียน…วันนี้ฉันคงไม่กลับ นายเขียนเพลงต่อไปเถอะ"

อาการน้อยใจแปลกๆเกิดขึ้นกลางอก ทำให้ซางะไม่สามารถหันกลับมามองคนข้างหลังได้ แล้วจู่ๆร่างของเขาก็ถูกสวมกอดจากด้านหลัง

ฟึ่บ…

“นี่มันไม่ใช่ความรัก”

“แล้วนายอยากให้มันเป็นแบบไหน”

“ฉันไม่รู้ ทุกอย่าง……..มันไม่น่าเกิดมาตั้งแต่แรก”

“แต่ตอนนี้มันเกิดขึ้นแล้ว”

ชินระจับร่างโปร่งให้หันมาเผชิญหน้า และดันให้แผ่นหลังนั้นชิดกำแพง

“ฉันยังไงก็ได้ แต่ฉันก็รับผิดชอบมากพอ”

“นายไม่จำเป็นต้องมารับผิดชอบอะไรนี่”

“ซางามิ”

“อะไร”

ซางะไม่ใช่คนยอมใครง่ายๆถึงจะเป็นชินระก็เถอะ ตาจ้องตาแบบไม่คิดจะยอมอ่อนข้อ เขาไม่ใช่ผู้หญิงและไม่ใช่คนที่จะยอมเป็นฝ่ายรับอยู่ข้างเดียวด้วย

ชินระถอนหายใจซบหน้าลงบนไหล่ของคนตรงหน้า เหมือนคนเหนื่อยล้าเต็มที

“ทุกครั้งที่อยู่กับนายฉันไม่เคยฝันร้าย ทุกครั้งที่ได้สัมผัสนายฉันมีความสุข ฉันไม่รู้หรอกว่ามันคือความรักรึเปล่าแต่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร ขอแค่มีนายอยู่กับฉันก็พอแล้ว”

“นี่เป็นบทละครช่องไหน”

ซางะถามกลับเหมือนประชดแต่ก็ยังนิ่งปล่อยให้ชินระซบหน้ากับไหล่ตัวเองและสวมกอดเอาไว้อย่างไม่ขัดขืน

“อยู่กับฉันเถอะ ซางะ”

“ฐานะอะไรล่ะ”

“คนรัก”

".....!”

“คนรักของฉัน”

นี่รึเปล่าที่ต้องการมาตลอด ถ้าไม่ใช่แล้วทำไมซางะถึงได้ตื้นตันในใจแปลกๆ ทำไมถึงได้ชอบอ้อมกอดนี้ขึ้นมาเสียดื้อๆและทำไมตอนนี้ถึงได้กอดตอบคนตรงหน้าด้วย 

“ฉันถือว่านายตกลงแล้วนะ”

“อืม”

ซางะกอดตอบและซบหน้าบนไหล่ของอีกฝ่าย 

“ฉันจะอยู่กับนายเอง”

…………………..