Alice เพลงรักที่หลงทาง (season 1)
เขียนโดย 
zusuran
วันที่ 13 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2560 เวลา 14.50 น.
แก้ไขเมื่อ 17 กรกฎาคม พ.ศ. 2565 20.33 น. โดย เจ้าของนิยาย
9) Chapter 9 ..... บทเพลงของคนสำคัญ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
"ดูนี่ๆ พวกลูกแมวของฉันทั้งหลาย!"
เสียงแปดหลอดของเอรีน่าดังก้องไปทั้งสตูดิโอ
"ท๊าด่า!!! พวกนายจะมีคอนเสิร์ตกันแล้ว!!!!"
"จริงเหรอเนี่ย"
"เพราะเพลงรักเร่าร้อนที่เปิดตัวออกไปติดชาร์ตอันดับหนึ่งแซงโค้งทะลุเป้าไปเลยน่ะสิ คอนเสิร์ตใหญ่กำลังรอพวกนายอยู่ ดีใจไหมเล่า!!!"
แต่คนที่ท่าทางจะดีใจสุดๆเห็นทีจะเป็นผู้จัดการเองเสียมากกว่า
"คอนเสิร์ต....เหรอ"
มาโบโร่กลิ่นผลไม้ถูกสูดเข้าเต็มปอดก่อนที่จะปล่อยควันออกมาทางจมูกและปาก บนดาดฟ้าของบริษัทที่สูงพอจะมองเห็นวิวของโตเกียวได้หลายกิโลเมตร
"คิดอะไรไม่ตกอยู่รึไง"
เซียวที่เดินมาข้างหลังทักขึ้นมา
"แปลกนะ เพิ่งจะเห็นนายยอมห่างจากซางะคุงครั้งแรก"
"ฉันกับหมอนั่นไม่ได้ตัวติดกัน ทำไมฉันต้องตามหมอนั่นต้อยๆด้วย"
"ก็นะ อุตส่าห์ร่วมกันแต่งเพลงออกมาเร่าร้อนซะขนาดนั้น"
ปึก!
"อุ๊บ!"
กำปั้นลุ่นๆชกสีข้างคนปากไวไปเสียทีหนึ่ง
"ว่าแต่นายมีอะไร มาตามฉันกลับบ้านรึไง"
"เปล๊า ฉันเองก็มีเรื่องให้คิดเหมือนกันนั่นแหละ"
"หึ"
"ฉันกับนายมันก็พอกันละว้า ชินระ ถ้าตอนนี้น้องสาวนายยังอยู่ บางทีฉันอาจจะเป็นน้องเขยนายไปแล้วก็ได้"
"............."
เหมือนคำพูดของเซียวเข้าไปสะกิดแผลที่กำลังตกสะเก็ดเข้าให้ ชินระได้แต่เงียบและสูดควันกลิ่นผลไม้นั่นเข้าปอดก่อนที่จะปล่อยมันออกมาแรงๆแสดงออกชัดเจนว่ากำลังหัวเสียอยู่
"นั่นสินะ...... 20 ปีสำหรับคนป่วยโรคประสาทอย่างฉัน"
20ปีที่ต้องกลายมาเป็นผู้ป่วยจิตเวช ต้องพึ่งยากล่อมประสาททุกครั้งที่อาการกำเริบ และต้องกลายมาเป็นเครื่องจักรสังหารที่ทำงานสกปรกให้กับพ่อของตัวเอง
ปั่บ!
"เอาน่ะ มันผ่านมาแล้ว พักนี้ก็ไม่ได้ฝันร้ายมานานแล้วนี่นา"
"เออ"
เพราะมีคนอย่างซางะอยู่ด้วยรึเปล่านะ เพราะไม่ต้องอยู่คนเดียวก็เลยวางใจได้
.............
"กลับมาแล้วเหรอ"
ชินระเปิดประตูเข้าไปในห้องเปียโนและตรงดิ่งเข้าไปหาคนหน้าหวานที่ทักทายมา ใบหน้าโน้มลงไปประทับจูบเร่าร้อนกับริมฝีปากนั้นโดยไม่ฟังเสียงทัดทาน
"อื้ม"
สองมือที่ยกขึ้นดันแผงอกแรงกระตุ้นอารมณ์ความต้องการมากกว่าจะเป็นการห้ามปรามซะอีก และไม่นานเพลงรักบทใหม่ที่แสนเย้ายวนก็ถูกบรรเลง พร้อมกับเสียงเปียโนที่เคล้าคลอก้องกังวานภายในห้องที่เก็บเสียง เพลงแล้วเพลงเล่าที่ยิ่งฟังก็ยิ่งหลงใหลจมลึกลงไปสู่ห้วงทำนองนั้น
"อยากร้องเพลงเหรอ"
"แค่เพลงเดียว ถือซะว่าเป็นโบนัสส่งท้ายคอนเสิร์ตก็แล้วกัน"
"มาแปลกนะเนี่ย เนื่องในโอกาสอะไร"
"ฉันอยากจะร้องให้คนสำคัญของฉันน่ะ"
คนสำคัญ.......เหรอ
นั่นสินะ เขาสองคนเป็นผู้ชายทั้งคู่ ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะมีคนสำคัญของตัวเองก็ไม่เห็นจะแปลก
"ก็ได้ ฉันจะเล่นเปียโนให้นายเอง"
"ขอบใจนะ"
ถึงจะรับปากออกไปแบบนั้นแต่ทำไมจิตใจไม่เคยสงบลงเลยก็ไม่รู้ ซางะกดคีย์สีขาวลงไปอย่างแผ่วเบา เกิดเสียงเพี้ยนๆขึ้นมาจนเจ้าตัวเองก็ตกใจ
ตึ่ง!!!….
"อุ๊บ! หึๆๆๆ"
"หัวเราะอะไร"
"นายกำลังหึงฉันอยู่นะ รู้ตัวรึเปล่า"
"ว่าไงนะ"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
ชินระหัวเราะชอบใจ แต่กลับทำให้ซางะยิ่งทำตัวไม่ถูก และสุดท้ายก็ต้องรีบลุกเดินออกไป
หมับ!
"จะไปไหน ไหนบอกว่าจะเล่นเปียโนให้ฉันไง"
"นายเล่นเองเถอะ ฉันไม่มีสมาธิเล่น"
"นายน่ะ........หึงใช่ไหมล่ะ"
"ใครหึงใคร ฉันจะไปหึงนายเรื่องอะไร"
"ซางามิ"
"อะไร"
"อยากรู้จักคนสำคัญของฉันไหม"
"........"
"ฉันจะพานายไปเจอเขา"
แปลบ!
เจ็บจริงๆ เจ็บในอกทั้งที่ไม่มีบาดแผล
ซางะไม่ได้พูดอะไรนอกจากเงียบและพยักหน้าเบาๆ เอาน่ะ อย่างน้อยก็แสดงให้คนๆนั้นเห็นว่าเขาเป็นเพื่อนที่ดี ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์มันจะเกินเพื่อนไปแล้วก็เถอะ แต่นั่นจะไปสำคัญอะไร
ชินระพาซางะเดินทางตั้งแต่เช้ามืด ซางะไม่รู้หรอกว่าจุดหมายปลายทางคือที่ไหน รถสปอร์ตสีดำขับไปเส้นทางที่ออกจากเมืองไปเรื่อยๆ เส้นทางนี้ซางะคุ้นตามาก และในระหว่างที่นึกพวกเขาก็มาถึงจุดหมายปลายทางเรียบร้อยแล้ว
บ้านที่ชินระเคยพาซางะมาหลบรักษาตัวตอนที่เกิดเรื่องกับวากานะ บ้านที่เป็นจุดเริ่มต้นของเพลงรักบทแรกของพวกเขา
ปึง!
"พาฉันมาที่นี่ทำไม"
"มาพบคนสำคัญ"
"เขาอยู่ที่นี่งั้นเหรอ"
"ตามมาสิ"
ชินระเปิดประตูหลังรถคว้าช่อดอกไม้ออกมาถือไว้และเดินนำหน้าไปเงียบๆ ซางะไม่พูดอะไรนอกจากเดินตามทิ้งระยะห่างหลายก้าว
จากเส้นทางราบปูด้วยกระเบื้องได้เปลี่ยนเป็นทางขึ้นเนินเขาเตี้ยๆที่เป็นเขตสุสาน ซางะเดินผ่านป้ายหลมศพตั้งเรียงรายเป็นระเบียบทอดยาว ยิ่งเดินไปเรื่อยๆยิ่งรู้สึกคุ้นตา และสิ่งที่ปรากฎอยู่ตรงหน้าก็คือ
ป้ายหลุมศพสีขาว....ซานาเอะ ฮาโอริ
นักเปียโนชื่อดังที่ซางะเคยไปเรียนด้วยสมัยเด็ก เธอคนนี้เป็นทั้งอาจารย์และเป็นไอดอลของซางะด้วย
"ทำไมนายถึงได้...."
"แม่ครับ สบายดีไหมครับ"
"!!!!"
ณ เวลานั้นเหมือนภูเขาทั้งลูกถูกยกออกจากอก ความอึดอัดที่เก็บสะสมมาหายวับไปกับตา
ชินระวางช่อดอกไม้และคุกเข่าอยู่ตรงหน้าป้ายหลุมศพนั้นต่อไปอีกพักหนึ่งก่อนจะลุกขึ้นยืนและถอยหลังมาอยู่ระดับเดียวกับซางะ
"คนสำคัญที่ว่า คือเธอเองหรอกเหรอ"
"ใช่"
ซางะหมดคำจะพูดต่อ เขาคิดไปไกลแค่ไหนกันนะ สุดท้ายก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด เขาทำความเคารพหลุมศพของอาจารย์ มือเรียวยาวลูบไล้ป้ายหินอ่อนนั้นแผ่วเบาและไร้คำพูดใดๆ
"นายคงจะคิดว่าฉันมีคนรักสินะ"
"เปล่านี่"
"สีหน้าฟ้องซะขนาดนั้น"
"บอกว่าไม่ใช่ไง"
"ช่างเถอะ นี่ก็เย็นมากแล้ว เหมือนฝนกำลังจะตก กลับกันเถอะ"
"อืม...ว่าแต่ว่า"
"อะไร"
"ใครเอาดอกไม้มาวางไว้ตรงนั้นอีกช่อหนึ่งล่ะ"
"ว่าไงนะ"
ดอกไม้สีขาวช่อเล็กๆที่ยังสดใหม่วางข้างๆป้ายหลุมศพไม่ไกลจากที่ชินระวางมันลงไปเลย
"ดอกไม้ของใคร"
ถ้าเป็นของคนที่บ้านคงเป็นไปไม่ได้แน่นอน
................................................
"แม่ฮะ ผมจะมีน้องสาวเหรอ"
"ใช่แล้วล่ะ ต่อไปชินระต้องปกป้องน้องให้ดีนะ"
"ผมจะดูแลน้องให้ดีที่สุดเลย"
จะดูแลให้ดีที่สุดเลย...เหรอ ไม่ใช่หรอก
ไม่มีโอกาสได้ดูแลเลยด้วยซ้ำ
“ชินระ! หนีไป!!!!!!”
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!
อุแว้!!!!!!!!!!...........
"แม่!!!!!!!!!!!!!!"
โครมมมมมมมมมม!!!!
"ชิน!"
"เฮือกกกกกกกกกกก!!!! แฮ่กๆๆๆ!!!!"
"ค่อยๆหายใจ ไม่เป็นไรนะ"
"ฮ้า! ฮ้าาาาาาา! แค่กๆ....."
"ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร นายแค่ฝันร้ายเท่านั้น"
ชินระพยายามหายใจเอาอากาศเข้าปอด เหงื่อกาฬท่วมตัวสั่นสะท้านราวกับคนจับไข้
อีกแล้วกับความฝัน
แต่ว่า มันมีบางอย่างแปลกๆไป
ชินระได้ยินเสียงเด็กทารกดังมาแว่วๆก่อนที่ทุกอย่างจะมืดดับไป
"ดีขึ้นรึเปล่า"
"อะ อื้อ ขอบใจนะ"
"อื้ม"
"นี่กี่โมงแล้ว"
"เที่ยงคืน พอกลับมาจากสุสานนายก็หลับไปเลย ก็เลยคิดว่าน่าจะค้างคืนที่นี่ก่อน พรุ่งนี้ค่อยกลับ"
"งั้นเหรอ"
"ท่าทางนายจะฝันร้ายมากๆ"
"ฮ้า~ แค่ฝันถึงเรื่องไม่อยากจำตอนเด็กน่ะ"
ปึก!
ชินระซบหน้าลงบนไหล่ซางะที่อยู่ตรงหน้า ผ่อนลมหายใจให้เป็นจังหวะ รู้สึกถึงแรงกอดที่โอบไว้ด้านหลัง จากใบหน้าแปลกใจหน่อยๆกลายเป็นรอยยิ้มจางๆเหมือนกับวางใจไปได้เปราะหนึ่งเลย
"รู้ไหม ทำแบบนี้นายจะไม่ได้นอนจนถึงเช้า"
"หึ เหรอ แล้วคิดว่าเฝ้าคนฝันร้ายฉันได้นอนรึไง"
"อ้อ นั่นสินะ"
พรึ่บ!
ตุ้บ!
ไม่กี่วินาทีซางะก็ถูกพลิกตลบให้ลงไปนอนแผ่บนที่นอนโดยมีร่างหนากว่าคร่อมทับอยู่
"ถ้าอย่างนั้นก็มาทำให้เป็นฝันดีกันเถอะ"
"เจ้าคนขี้โกงเอ๊ย"
"หึ"
แล้บทเพลงรักบทเดิมก็เริ่มบรรเลงขึ้นมาอย่างเชื่องช้า อ้อยอิ่ง ปราศจากสิ่งกระตุ้นภายนอก
ร่องรอยของครั้งแรกที่ไม่ได้ตั้งใจของเขาทั้งสองเริ่มถูกย้ำเตือนและระลึกไปในคราเดียว บนที่นอนที่เดิม ในห้องๆเดิมที่บทเพลงบทแรกได้เกิดขึ้นเมื่อหลายเดือนก่อน
.........................
คอนเสิร์ตของอลิซ จัดขึ้นอย่างอลังกาล และผลก็ออกมาเกินคาด
บทเพลงและดนตรีที่ทั้งเร่าร้อน ดุดัน จนทำให้คนฟังแทบละลายไปกับเสียงอันทรงพลังนั้นอย่างไม่น่าเชื่อ และไฮไลท์สุดท้ายของงานก็คือ การร้องเพลงโซโล่เปียโนของมือกีต้าร์ของวง ชินระ
บทเพลงที่ทั้งเศร้า เหงา ซึ้ง เสียงที่ทรงพลังเคล้าไปกับเสียงเปียโนจากซางะ เรียกเสียงกรีดร้องจากผู้ชมไปได้ทั้งฮอล์
"ฮอตจริงนะพ่อเสือลูกอ่อน เป็นเพลงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ไม่มีอยู่ในอัลบั้มด้วย ทุกคนกรี๊ดกร๊าดกันใหญ่"
เอรีน่าได้ทีก็แซวให้เขินเล่น แต่ก็ได้กลับมาแค่รอยยิ้มผ่านๆจากสุภาพบุรุษยิ้มยากอย่างชินระเท่านั้น
"เพลงนี้ฉันแต่งให้น้องสาวฉันน่ะ"
กึก.........
พูดจบ ชินระก็โยนกีต้าร์ไปให้ทีมงานที่รอรับ ก่อนจะเดินออกไปจากวงสนทนาของกลุ่มเงียบๆ
"ชินระคุง"
"ปล่อยมันไปก่อนเถอะ คงจะไปหาที่สงบใจสักพักน่ะ"
"น่าๆ พวกเราก็เหนื่อยมามากแล้ว กลับกันเถอะ ครั้งต่อไปก็พยายามเข้านะทุกคน!"
"โอ้ว!!!"
บนดาดฟ้าของบริษัท จุดเดิมที่ชินระชอบมาพัก ลมเย็นๆชวนให้ฮัมเพลงเล่น
ลาลา...ลาล่าล้า ลาล้าลา......ลา.....
เสียงทุ้มๆที่ร้องเพลงสะกดคนดูทั้งฮอล์ตอนนี้กลับแหบพร่าไม่เหลือให้แม้แต่ฮัมเพลงสักท่อน
"เฮ้อ"
ดอกไม้ช่อนั้น เป็นของใครกันนะ
แล้วในความฝัน เสียงทารกที่เขาได้ยินหมายความว่ายังไง........
แกร็ก...
"มาอยู่ที่นี่เองเหรอ"
"อื๋อ?"
"ไม่ลงไปร่วมวงกับเขารึไง"
"แล้วนายล่ะ ซางะ"
"ฉันขึ้นมาตากลมให้สร่างเมาซะหน่อยน่ะ"
ร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาเกาะขอบระเบียงดาดฟ้าระดับเดียวกับชินระ สายตาของคนทั้งคู่มองลงไปเบื้องล่างที่ตอนนี้กำลังมีปาร์ตี้ของคนในบริษัทที่ริมสระ
แฟนมีตติ้ง ที่จะเปิดโอกาสให้แฟนพันธุ์แท้ได้เข้ามากระทบไหล่กับขวัญใจของตัวเองแค่ไม่กี่คนเท่านั้น
"หนีมาแบบนี้เดี๋ยวแฟนคลับก็น้อยใจเอาหรอก"
"นายก็ด้วยนั่นแหละ"
"ฉันเหรอ ว่าไปนั่น"
"ก็ลองลงไปดูสิ"
"ไม่เอาล่ะ"
"หมาป่าเดียวดายจริงๆ"
"ชอบฉันไหม"
"เหะ?"
"นายน่ะ ชอบฉันไหม"
"ถามทำไม"
"ก็แค่อยากให้มันชัดเจนขึ้นอีกหน่อย ไม่ได้รึไง"
ซางะเริ่มทำตัวไม่ถูก เขาไม่เคยเจอใครที่ถามคำถามแบบนี้ไปสูบบุหรี่ไปแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ
"จะให้ตอบว่ายังไงดีล่ะ"
"ตอบตามความจริง"
"คงชอบ ล่ะมั้ง"
"....."
"ตอนนี้ก็บอกได้เท่านี้ล่ะ"
"ขอบใจ"
แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ สำหรับตอนนี้ล่ะนะ
"กลับกันเถอะ"
"อืม"
....
"นั่นไง มากันแล้ว หายไปไหนกันมาทั้งสองคน"
"ไปสูดอากาศข้างบนมาน่ะ งานเลิกแล้วเหรอ"
"ใช่ ชินระ มีจดหมายจากแฟนคลับถึงนายด้วย"
"ของฉันเหรอ"
"จะเรียกว่าแฟนคลับก็ไม่ค่อยถูกล่ะนะเธอมาส่งจดหมายแล้วก็หายไปเลยน่ะ"
ชินระรับจดหมายไม่มีลวดลายนั้นมาไว้ในมือก่อนจะแกะมันอ่านตรงนั้น
จะมีอะไรนอกจากแฟนคลับที่ชื่นชอบเพลงของอลิซเหมือนแฟนคลับคนอื่นๆ
"อะ!!!"
"มีอะไร"
"เปล่า ไม่มีอะไร ฉันกลับล่ะ"
"อ้าว เห้ย! อะไรของเจ้านั่น"
ชินระเก็บจดหมายนั้นใส่กระเป๋าชั้นด้านในสูท สีหน้าที่นิ่งเฉยเริ่มทมึงทึง
......ขอบคุณที่ร้องเพลงให้ฉันฟัง.......Arlan...
เจ้าของจดหมายนี่คือใคร ทำไมถึงรู้จักชื่อเพลงที่เขาร้อง ทั้งๆที่เขาไม่ได้บอกชื่อเพลงกับใครเลย
Arlan (คำสัญญา)
ใครกันแน่.....
...............................
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
