zero เกาะมรณะ

ผมดำ ตาดำขวางๆนี่เป็นใครมาจากไหนกัน
ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยเหงื่อชื้นๆกับเลือดส่งกลิ่นคาวเตะจมูก ดูแล้วคงจะเป็นคนที่รอดชีวิตเหมือนกัน…สินะ
“ให้ตาย นี่มันอะไรกันนักหนาวะเนี่ย ไอ้พวกบ้านี่ไม่รู้จักหมดซักที!”
ชายหนุ่มร่างสูงบ่นปนหงุดหงิดก่อนจะเหลือบมามองเพทายที่มองเขาอยู่แต่แรก
“นี่เธอน่ะ ถูกมันกัดที่ไหนรึเปล่า”
“เอ๊ะ? เอ่อ…อืม”
แกร็ก!
ฉับพลันปลายกระบอกปืนก็เล็งมาที่กลางกระหม่อมเพทาย
“อะไร” เพทายถามไปอย่างอึ้งๆ แทบจะทรุดลงไปนั่งกองอีกรอบ
“อีกเดี๋ยวเธอก็จะกลายพันธุ์มาฆ่าฉันน่ะสิ”
“ฉันไม่ใช่พวกมันนะ!”
“อีกเดี๋ยวก็จะใช่แล้วไม่ใช่เหรอ”
“แผลหายแล้ว”
เพทายตอบไปซื่อๆ และมันก็ทำให้คนตรงหน้าทำสีหน้าประมาณว่าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพทายจึงกระชากเสื้อตรงจุดที่ถูกสัตว์กลายพันธุ์ขย้ำออกเผยให้เห็นไหล่กลมกลึงไร้บาดแผล แต่ด้วยสายตาของคนตรงหน้าที่เริ่มสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าทำให้ต้องรีบดึงชิ้นส่วนเสื้อมาปกปิดเนื้อหนังพัลวัน
“เฮอะ! น่ารำคาญจริง”
แล้วฉันไปทำให้คุณรำคาญตั้งแต่เมื่อไหร่ก๊านนนนนนน!!!!
อยากร้องออกไปดังๆแต่กลัวว่าพวกมันจะแห่มา
แล้วจู่ๆชายตรงหน้าก็ถามขึ้นมาซะดื้อๆ
“ชื่ออะไร”
“เพทาย”
“คนไทยรึไง”
“ฉันไม่รู้”
“หึ ก็น่าอยู่หรอก เอ๋อซะขนาดนี้”
โห…. มันด่า!
“คุณ…”
“ชาร์ลี” ชายหนุ่มตอบสั้นๆพลางเดินตรงไปที่ศพของโจเซฟและจัดการถอดอาวุธออกมาเก็บไว้เอง ก่อนจะถอดรองเท้าบู๊ตของนายทหารผมทองคนนั้นออกมาด้วย ท่าทางคล่องแคล่วหยิบจับอาวุธได้ถนัดถนี่แบบนี้ อย่าบอกนะว่าเป็น…
“คุณ…เป็นทหารเหรอ”
“ฉันเป็นมาเฟีย มาทำธุรกิจที่นี่นิดหน่อย”
มาเฟีย.. พวกที่ไม่ดีน่ะเหรอ
“แล้วบังเอิญดวงซวยมาติดแหง็กอยู่ที่นี่ ก็เท่านั้น”
ตุ้บ!
รองเท้าบู๊ตที่ถูกถอดมาจากร่างไร้วิญญาณถูกโยนมาตรงหน้าเพทาย
“สวมซะ ฉันไม่ใช่คนใจดีจะมาอุ้มเธอหรอกนะ”
คงไม่ต้องบอกว่าตอนนี้เพทายอยู่ในสภาพไหน กระโปรงแบบคุณหนู เสื้อสีขาวดูจะผู้ดี๊ผู้ดีซึ่งตอนนี้มันก็เลอะเลือดเปื้อนฝุ่นไม่เหลือดีแล้วล่ะ และที่สำคัญ เท้าเปล่า
เพทายหยิบรองเท้าบู๊ตหนังนั่นมาใส่ ขนาดของมันใหญ่ไปซักหน่อยแต่ก็พอใส่ได้ ขยับเชือกผูกให้แน่นก็ได้แล้ว ความยาวของมันก็จรดเข่าเธอพอดี ข้างร้องเท้ามีซองเก็บมีดพกด้วย
“แล้วก็…”
ชาร์ลีเดินเข้ามาและก้มลงมองกระโปรงลุ่มล่ามของหญิงสาว ก่อนที่จะ
แคว่ก!
ฉีกมันแหวกขึ้นมาจนถึงโคนขาเพทายหน้าตาเฉย
“กรี๊ดดดดดดดด!!! ทำอะไรน่ะ!!!”
“จะได้ไม่ตายเวลาหนี เอาไว้อายทีหลัง”
“คุณมันบ้าที่สุด! มีใครเขาทำกันอย่างนี้บ้างหา!”
“ฉันนี่แหล่ะ” ตอบหน้าตาย
“ไปได้แล้ว”
ชาร์ลีกระชับปืนเดินนำหน้า ไม่สนว่าสาวเจ้าที่ถูกเขาฉีกกระโปรงไปนั้นจะเป็นยังไง เพทายทั้งอายทั้งกลัว เกิดมายังไม่เคยมีใครมาฉีกกระโปรงขนาดนี้เลย คนๆนี้เป็นมาเฟีย มาเฟียหมาบ้า!
ครึ่ก
เดินมาได้ไม่นานก็ต้องผ่านโซนของห้องโถงที่มันค่อนข้างโล่งแล้วก็กว้าง เสียงบางอย่างดังมาเป็นระยะๆแล้วก็เงียบไป มันเงียบซะจนน่าขนลุก
ตุบๆๆๆๆๆๆ…..
ได้ยินเสียงฝีเท้าจำนวนมากมาจากทางทิศไหนซักทิศ และมันก็กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
หมับ!
ชาร์ลีหันมาคว้าข้อมือเพทายและดึงเธอเข้าไปหลบในซอกกำแพงแคบๆ เนื้อที่แค่นั้นทำให้ร่างบางจมหายไปในอ้อมกอดของคนที่ร่างใหญ่กว่าโดยปริยาย มองเห็นพวกคนกลายพันธุ์กำลังเดินเหมือนซอมบี้ไปเป็นกลุ่มใหญ่ ตามเนื้อตัวของพวกมันมีแต่รอยแผลเหวอะหวะ เต็มไปด้วยน้ำเลือดน้ำหนองจนเพทายนึกอยากอาเจียนหากถูกมือหนาของร่างสูงตะปบเอาไว้ซะก่อน พวกมันกำลังมุ่งหน้าไปทางประตู แต่แล้วก็เหมือนมีบางอย่างมากระตุ้นให้พวกมันบางส่วนหยุดชะงักและเปลี่ยนทิศทาง หันมาทางที่พวกเขาทั้งสองซ่อนตัวอยู่!
“ชิ! จมูกมันดีขนาดนี้เลยเหรอ”
ชาร์ลีพึมพำมสายตาก็กวาดหาทางหนีจนได้เจอกับบันไดที่ทอดยาวลงไปในท่อใต้ดิน
“มานี่”
เขาลากเพทายมาที่บันได
“ลงไป เร็ว”
เพทายยอมทำตาม ไต่ลงบันไดนั้น ถึงตรงนี้แล้วก็นึกอยากขอบคุณกระโปรงแหว่งๆนี่ซะแล้วมันทำให้เธอเคลื่อนไหวตัวคล่องขึ้น แต่แน่นอนว่ายังเคืองเจ้าคนที่กล้าฉีกมันซึ่งๆหน้าอยู่
เมื่อลงไปได้อย่างปลอดภัยชาร์ลีก็เริ่มนำทางต่อไปเงียบๆและระแวดระวังที่สุด น้ำไม่ค่อยลึกแต่มันก็เต็มไปด้วยกลิ่นคาว แถมมีศพคนลอยขึ้นอืด
“ระวังตัวหน่อย พวกมันอาจจะอยู่ข้างล่างนี่”
“ค่ะ”
การย่ำเท้าเป็นไปอย่างเงียบเชียบ จนกระทั่ง
แปะ!
เหยียบอะไรที่เป็นเมือกแถมยังลื่นซะด้วย
พรืดดดดดด!!!
“อ๊ะ!”
ตูมมมมมมมม!!!! ซ่า!!!
มันจะแม่นยำเกินไปหน่อยไหม ลื่นไถลจนหัวทิ่มตกน้ำเนี่ย!
เพทายตะเกียกตะกายขึ้นมา เห็นชาร์ลีส่ายหน้าเหมือนจะเอือมระอา
“แค่กๆ…อะ อะไรเล่า!ก็คนมันลื่น”
“เฮ้อ…รีบมา เดี๋ยวพวกมันก็แห่กันมาพอดี”
ว่าพลางยื่นมือมาลากเพทายขึ้นจากน้ำ ทว่า
ครือออออออ~~~
มาแล้ว… เสียงสยอง!
แปะ….แปะ…
เหมือนมีบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
“รีบมา เร็ว!”
ชาร์ลีกระชากพรวดเดียวเพทายก็ลอยละลิ่วขึ้นมาจากน้ำได้ทันที มาเฟียหนุ่มลากเธอเข้าไปหลบไว้ในมุมมืดเล็กขณะที่ในมือกระชับปืนเตรียมเหนี่ยวไกใส่อะไรก็ตามที่มันกำลังเข้ามาใกล้ๆเรื่อยๆ
แปะ…แปะ…
เงาตะคุ่มกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เดินมาสองสามก้าวแล้วก็หยุด มองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังหาอะไรซักอย่าง จนกระทั่งเข้ามาใกล้กับที่ๆทั้งสองคนอยู่
แกร๊ก…
“แกเป็นใคร”
ปลายกระบอกปืนจ่อขมับคนๆนั้นก่อนคำพูดซะอีก ผู้ชายร่างสูงผมสีน้ำตาลเนื้อตัวมอมแมมไม่ต่างกันหันมามองชาร์ลีพร้อมกับยกมือสองข้างขึ้นเสมอหัว
“ใจเย็น ฉันเป็นคน”
“จะให้ฉันเชื่อแกได้ยังไง”
“จะให้ฉันกัดคอแกดูไหมล่ะ ถ้าแกไม่กลายเป็นผีก็แปลว่าฉันเป็นคนไง”
“หึ!”
“ตกลง…คุณยังไม่กลายพันธุ์สินะคะ”
เพทายพูดแทรกออกไป ผู้ชายคนนั้นถึงได้ชะเง้อหน้าข้ามไหล่ชาร์ลีมามองเธอ
“ใช่แล้วคนสวย ผมเป็นสตันต์แมนกล้าตาย ถึงได้รอดมานี่ไง”
“แต่ก็เกือบตายเพราะแกทะเล่อทะล่าเข้ามา”
“ถ้ารู้ว่าฉันเป็นคนแล้วก็ช่วยลดปืนลงหน่อยเถอะ ไม่อย่างนั้นแม่สาวคนสวยนั่นจะตายเอานา”
“…..!!!!”
ชึ่บ!
“อย่าขยับ”
เสียงเย็นๆดังขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับความเย็นเฉียบของบางสิ่งที่วางทาบคอ ที่มาของเสียงเย็นวาบเสียวสันหลังนั้นเด็กหนุ่มและเด็กสาวสองคนที่หน้าตาออกจะคล้ายกัน คนหนึ่งจ่อมีดสั้นบนคอเพทาย ส่วนอีกคนก็จรดดาบมาที่คอของชาร์ลี
_________________________________