zero เกาะมรณะ

ผมดำ ตาดำขวางๆนี่เป็นใครมาจากไหนกัน

ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยเหงื่อชื้นๆกับเลือดส่งกลิ่นคาวเตะจมูก ดูแล้วคงจะเป็นคนที่รอดชีวิตเหมือนกัน…สินะ

“ให้ตาย นี่มันอะไรกันนักหนาวะเนี่ย ไอ้พวกบ้านี่ไม่รู้จักหมดซักที!”

ชายหนุ่มร่างสูงบ่นปนหงุดหงิดก่อนจะเหลือบมามองเพทายที่มองเขาอยู่แต่แรก

“นี่เธอน่ะ ถูกมันกัดที่ไหนรึเปล่า”

“เอ๊ะ? เอ่อ…อืม”

แกร็ก!

ฉับพลันปลายกระบอกปืนก็เล็งมาที่กลางกระหม่อมเพทาย

“อะไร” เพทายถามไปอย่างอึ้งๆ แทบจะทรุดลงไปนั่งกองอีกรอบ

“อีกเดี๋ยวเธอก็จะกลายพันธุ์มาฆ่าฉันน่ะสิ”

“ฉันไม่ใช่พวกมันนะ!”

“อีกเดี๋ยวก็จะใช่แล้วไม่ใช่เหรอ”

“แผลหายแล้ว”

เพทายตอบไปซื่อๆ และมันก็ทำให้คนตรงหน้าทำสีหน้าประมาณว่าเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง เพทายจึงกระชากเสื้อตรงจุดที่ถูกสัตว์กลายพันธุ์ขย้ำออกเผยให้เห็นไหล่กลมกลึงไร้บาดแผล แต่ด้วยสายตาของคนตรงหน้าที่เริ่มสำรวจเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าทำให้ต้องรีบดึงชิ้นส่วนเสื้อมาปกปิดเนื้อหนังพัลวัน

“เฮอะ! น่ารำคาญจริง”

แล้วฉันไปทำให้คุณรำคาญตั้งแต่เมื่อไหร่ก๊านนนนนนน!!!!

อยากร้องออกไปดังๆแต่กลัวว่าพวกมันจะแห่มา

แล้วจู่ๆชายตรงหน้าก็ถามขึ้นมาซะดื้อๆ

“ชื่ออะไร”

“เพทาย”

“คนไทยรึไง”

“ฉันไม่รู้”

“หึ ก็น่าอยู่หรอก เอ๋อซะขนาดนี้”

โห…. มันด่า!

“คุณ…”

“ชาร์ลี” ชายหนุ่มตอบสั้นๆพลางเดินตรงไปที่ศพของโจเซฟและจัดการถอดอาวุธออกมาเก็บไว้เอง ก่อนจะถอดรองเท้าบู๊ตของนายทหารผมทองคนนั้นออกมาด้วย ท่าทางคล่องแคล่วหยิบจับอาวุธได้ถนัดถนี่แบบนี้ อย่าบอกนะว่าเป็น…

“คุณ…เป็นทหารเหรอ”

“ฉันเป็นมาเฟีย มาทำธุรกิจที่นี่นิดหน่อย”

มาเฟีย.. พวกที่ไม่ดีน่ะเหรอ

“แล้วบังเอิญดวงซวยมาติดแหง็กอยู่ที่นี่ ก็เท่านั้น”

ตุ้บ!

รองเท้าบู๊ตที่ถูกถอดมาจากร่างไร้วิญญาณถูกโยนมาตรงหน้าเพทาย

“สวมซะ ฉันไม่ใช่คนใจดีจะมาอุ้มเธอหรอกนะ”

คงไม่ต้องบอกว่าตอนนี้เพทายอยู่ในสภาพไหน กระโปรงแบบคุณหนู เสื้อสีขาวดูจะผู้ดี๊ผู้ดีซึ่งตอนนี้มันก็เลอะเลือดเปื้อนฝุ่นไม่เหลือดีแล้วล่ะ และที่สำคัญ เท้าเปล่า

เพทายหยิบรองเท้าบู๊ตหนังนั่นมาใส่ ขนาดของมันใหญ่ไปซักหน่อยแต่ก็พอใส่ได้ ขยับเชือกผูกให้แน่นก็ได้แล้ว ความยาวของมันก็จรดเข่าเธอพอดี ข้างร้องเท้ามีซองเก็บมีดพกด้วย

“แล้วก็…”

ชาร์ลีเดินเข้ามาและก้มลงมองกระโปรงลุ่มล่ามของหญิงสาว ก่อนที่จะ

แคว่ก!

ฉีกมันแหวกขึ้นมาจนถึงโคนขาเพทายหน้าตาเฉย

“กรี๊ดดดดดดดด!!! ทำอะไรน่ะ!!!”

“จะได้ไม่ตายเวลาหนี เอาไว้อายทีหลัง”

“คุณมันบ้าที่สุด! มีใครเขาทำกันอย่างนี้บ้างหา!”

“ฉันนี่แหล่ะ” ตอบหน้าตาย

“ไปได้แล้ว”

ชาร์ลีกระชับปืนเดินนำหน้า ไม่สนว่าสาวเจ้าที่ถูกเขาฉีกกระโปรงไปนั้นจะเป็นยังไง เพทายทั้งอายทั้งกลัว เกิดมายังไม่เคยมีใครมาฉีกกระโปรงขนาดนี้เลย คนๆนี้เป็นมาเฟีย มาเฟียหมาบ้า!

ครึ่ก

เดินมาได้ไม่นานก็ต้องผ่านโซนของห้องโถงที่มันค่อนข้างโล่งแล้วก็กว้าง เสียงบางอย่างดังมาเป็นระยะๆแล้วก็เงียบไป มันเงียบซะจนน่าขนลุก

ตุบๆๆๆๆๆๆ…..

ได้ยินเสียงฝีเท้าจำนวนมากมาจากทางทิศไหนซักทิศ และมันก็กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

หมับ!

ชาร์ลีหันมาคว้าข้อมือเพทายและดึงเธอเข้าไปหลบในซอกกำแพงแคบๆ เนื้อที่แค่นั้นทำให้ร่างบางจมหายไปในอ้อมกอดของคนที่ร่างใหญ่กว่าโดยปริยาย มองเห็นพวกคนกลายพันธุ์กำลังเดินเหมือนซอมบี้ไปเป็นกลุ่มใหญ่ ตามเนื้อตัวของพวกมันมีแต่รอยแผลเหวอะหวะ เต็มไปด้วยน้ำเลือดน้ำหนองจนเพทายนึกอยากอาเจียนหากถูกมือหนาของร่างสูงตะปบเอาไว้ซะก่อน พวกมันกำลังมุ่งหน้าไปทางประตู แต่แล้วก็เหมือนมีบางอย่างมากระตุ้นให้พวกมันบางส่วนหยุดชะงักและเปลี่ยนทิศทาง หันมาทางที่พวกเขาทั้งสองซ่อนตัวอยู่!

“ชิ! จมูกมันดีขนาดนี้เลยเหรอ”

ชาร์ลีพึมพำมสายตาก็กวาดหาทางหนีจนได้เจอกับบันไดที่ทอดยาวลงไปในท่อใต้ดิน

“มานี่”

เขาลากเพทายมาที่บันได

“ลงไป เร็ว”

เพทายยอมทำตาม ไต่ลงบันไดนั้น ถึงตรงนี้แล้วก็นึกอยากขอบคุณกระโปรงแหว่งๆนี่ซะแล้วมันทำให้เธอเคลื่อนไหวตัวคล่องขึ้น แต่แน่นอนว่ายังเคืองเจ้าคนที่กล้าฉีกมันซึ่งๆหน้าอยู่

เมื่อลงไปได้อย่างปลอดภัยชาร์ลีก็เริ่มนำทางต่อไปเงียบๆและระแวดระวังที่สุด น้ำไม่ค่อยลึกแต่มันก็เต็มไปด้วยกลิ่นคาว แถมมีศพคนลอยขึ้นอืด

“ระวังตัวหน่อย พวกมันอาจจะอยู่ข้างล่างนี่”

“ค่ะ”

การย่ำเท้าเป็นไปอย่างเงียบเชียบ จนกระทั่ง

แปะ!

เหยียบอะไรที่เป็นเมือกแถมยังลื่นซะด้วย

พรืดดดดดด!!!

“อ๊ะ!”

ตูมมมมมมมม!!!! ซ่า!!!

มันจะแม่นยำเกินไปหน่อยไหม ลื่นไถลจนหัวทิ่มตกน้ำเนี่ย!

เพทายตะเกียกตะกายขึ้นมา เห็นชาร์ลีส่ายหน้าเหมือนจะเอือมระอา

“แค่กๆ…อะ อะไรเล่า!ก็คนมันลื่น”

“เฮ้อ…รีบมา เดี๋ยวพวกมันก็แห่กันมาพอดี”

ว่าพลางยื่นมือมาลากเพทายขึ้นจากน้ำ ทว่า

ครือออออออ~~~

มาแล้ว… เสียงสยอง!

แปะ….แปะ…

เหมือนมีบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

“รีบมา เร็ว!”

ชาร์ลีกระชากพรวดเดียวเพทายก็ลอยละลิ่วขึ้นมาจากน้ำได้ทันที มาเฟียหนุ่มลากเธอเข้าไปหลบไว้ในมุมมืดเล็กขณะที่ในมือกระชับปืนเตรียมเหนี่ยวไกใส่อะไรก็ตามที่มันกำลังเข้ามาใกล้ๆเรื่อยๆ

แปะ…แปะ…

เงาตะคุ่มกำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เดินมาสองสามก้าวแล้วก็หยุด มองซ้ายมองขวาเหมือนกำลังหาอะไรซักอย่าง จนกระทั่งเข้ามาใกล้กับที่ๆทั้งสองคนอยู่

แกร๊ก…

“แกเป็นใคร”

ปลายกระบอกปืนจ่อขมับคนๆนั้นก่อนคำพูดซะอีก ผู้ชายร่างสูงผมสีน้ำตาลเนื้อตัวมอมแมมไม่ต่างกันหันมามองชาร์ลีพร้อมกับยกมือสองข้างขึ้นเสมอหัว

“ใจเย็น ฉันเป็นคน”

“จะให้ฉันเชื่อแกได้ยังไง”

“จะให้ฉันกัดคอแกดูไหมล่ะ ถ้าแกไม่กลายเป็นผีก็แปลว่าฉันเป็นคนไง”

“หึ!”

“ตกลง…คุณยังไม่กลายพันธุ์สินะคะ”

เพทายพูดแทรกออกไป ผู้ชายคนนั้นถึงได้ชะเง้อหน้าข้ามไหล่ชาร์ลีมามองเธอ

“ใช่แล้วคนสวย ผมเป็นสตันต์แมนกล้าตาย ถึงได้รอดมานี่ไง”

“แต่ก็เกือบตายเพราะแกทะเล่อทะล่าเข้ามา”

“ถ้ารู้ว่าฉันเป็นคนแล้วก็ช่วยลดปืนลงหน่อยเถอะ ไม่อย่างนั้นแม่สาวคนสวยนั่นจะตายเอานา”

“…..!!!!”

ชึ่บ!

“อย่าขยับ”

เสียงเย็นๆดังขึ้นจากด้านหลังพร้อมกับความเย็นเฉียบของบางสิ่งที่วางทาบคอ ที่มาของเสียงเย็นวาบเสียวสันหลังนั้นเด็กหนุ่มและเด็กสาวสองคนที่หน้าตาออกจะคล้ายกัน คนหนึ่งจ่อมีดสั้นบนคอเพทาย ส่วนอีกคนก็จรดดาบมาที่คอของชาร์ลี

_________________________________