zero เกาะมรณะ

มหันตภัยที่ 3 เพื่อนร่วมทาง

“พวกแกเป็นใคร”

“อย่าเข้าใจผิดไป เราเองก็เป็นคน”

เด็กสาวผมสั้นหน้าตาก็บ่งบอกชัดเจนว่าเป็นคนชาติไหนพูดออกมา

“ฉันก็เป็นคน”

“รู้ แต่ช่วยลดปืนลงก่อนดีไหม ไม่อย่างนั้นแม่สาวคนสวยนี่อาจจะตายก็ได้”

“ยายนั่นฉันก็แค่เก็บได้ระหว่างทาง อยากทำอะไรก็ทำไปสิ เกี่ยวอะไรกับฉันล่ะ”

ดูมันพูดเข้า

“เอาล่ะๆ สงบศึกเหอะน่า เราเป็นคน โอเค๊ ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะมีใครยังเหลือรอดอยู่ เพราะตลอดทางที่มาที่นี่ฉันยังไม่เห็นใครเลยซักคน คงไม่มีใครรอดแล้วล่ะ”

“มี”

จู่ๆเพทายก็พูดออกมาห้วนๆ ในใจตอนนี้นึกถึงเกรย์ กับอีทาแล้วก็หมอลิซ่า”

“พวกเขาอาจจะอยู่ข้างบน อยู่ที่โรงพยาบาล”

“ใคร”

“ทหารสองคนกับหมออีกหนึ่งคน พวกเขาเป็นคนช่วยฉันเอาไว้”

“แต่เท่าที่ฉันเห็นเธอ ดูเหมือนเธอกำลังจะถูกทหารกลายพันธุ์กินอยู่นะ”

“นั่นคือลูกน้องของทหารคนนั้น เขาตามมาช่วยฉันจนถูกพวกมันเล่นงาน”

“แล้วก็กลายพันธุ์มาเล่นงานเธอต่อ เรื่องน่าฟังดีนะ”

“เป็นความจริง!”

“น่าๆ เชื่อแล้วไง ป่านนี้พวกเขาอาจจะถูกกัดจนกลายพันธุ์ไปแล้วก็ได้”

และนั่นคงไม่มีใครปฏิเสธได้ว่ามันอาจจะจริง

“ฉันนามิ แล้วนี่ก็ยาสึ น้องชายฝาแฝดของฉัน แล้วลุงล่ะ เป็นใคร”

“เรียกใครลุง ยายเด็กนี่!”

“คุณผู้หญิง ชื่ออะไรเหรอ” เป็นหนุ่มน้อยหน้าตาละอ่อนเสียเองที่หันมาถามเพทาย

“เพทาย ส่วนเขาคนนั้น ชื่อ ชาร์ลี เขา…เป็นมาเฟีย มาเฟียหมาบ้า”

ยังเคืองเรื่องถูกฉีกกระโปรงอยู่

“จะยังไงก็ช่าง ตอนนี้เราคือคนที่เหลือรอดอยู่ ต้องไปด้วยกัน”

“ฉันจะไปคนเดียว พวกแกอยากไปไหนก็ไป”

ชาร์ลีรีบปฏิเสธและจะแยกออกจากกลุ่ม ก่อนจะหันมามองเพทาย

“ส่วนเธอจะไปกับใครก็เลือกเอา ยายคุณหนูประหลาด”

เพทายมองแผ่นหลังของชายร่างสูงที่กำลังเดินออกไปไกลเรื่อยๆ เธอต้องไปกับเขา เพราะเขาเป็นคนที่ช่วยเธอไว้ได้ ต้องไปกับเขา

แต่คงไม่ง่ายถ้าจะแยกกันตรงนี้

กรรรร…..

กึก!

ฝีเท้าของชาร์ลีหยุดชะงัก ทุกคนต่างก็เงียบฟังเสียงคุ้นเคยที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ

“เสียงพวกมัน ใกล้มาก”

ชาร์ลีกระชับปืนวาดไปรอบๆบริเวณที่มีแต่ความมืดของอุโมงค์ ค่อยๆก้าวเท้าถอยหลังจนเกือบจะถึงตรงที่เพทายยืนอยู่กับพวกของนามิ

แปะ แปะ….

เสียงย่ำเท้าดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

ทุกคนเริ่มเตรียมพร้อมกระชับอาวุธในมือและหันหลังเข้าหากัน ยกเว้นเพทายที่ไม่รู้จะเอาอะไรมาสู้กับเขา ตอนนี้กลายเป็นว่าหญิงสาวต้องอยู่ท่ามกลางคนที่มีอาวุธอย่างไร้ประโยชน์

และในที่สุด เจ้าของเสียงย่ำเท้าสุดสยองก็ปรากฏตัวออกมา เพทายถึงกับเบิกตามองบุรุษในเครื่องแบบคอมมานโดที่กำลังเดินเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่หายไปครึ่งซีก

อาวุธทุกชนิดหันไปทางร่างสูงอย่างไม่ลังเล

“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ! แกเป็นใคร”

“อีทา…”

“รู้จักเหรอ”

“เขาเป็นทหารที่ช่วยฉัน”

“นะ หนีไป หนี…ไป”

ปากที่ยังไม่หายไปขยับพูดออกมาแผ่วเบา แต่มันก็ยังก้องกังวานจนได้ยินกันหมด

“อย่าเข้าไป”

แมทคว้าตัวเพทายเอาไว้ก่อนที่เธอจะสาวเท้าเข้าไปหานายทหารหนุ่มที่เหลือใบหน้าเพียงครึ่งซีก

“เขายังไม่เป็นอะไร”

“อีกเดี๋ยวก็เป็น ดูสิ”

เลือดเริ่มเปลี่ยนสีจากแดงเป็นเขียวแล้วก็เริ่มมีน้ำเหลืองไหลออกมาจากใบหน้า

“ชะ ช่วยฆ่าผมที ฆ่าผม… อึก! โขลกกกกกกก!!!!”

ร่างของอีทาเริ่มกระตุก แต่ดูเจ้าตัวจะยังฝืนคงสติเอาไว้ และเงยหน้าที่เหลือครึ่งเดียวนั้นมองมาที่เพทาย

“ไป ไปหาเกรย์ เขาอยู่…ทิศเหนือ อย่าไป….ที่โรงพยาบาล แค่กๆๆ!!!....ฮ้าๆๆ มีพวกมัน แฮ่กๆๆๆ พวกนักเก็บกวาด มันจะมาเอา….ชีวิต…ทดลอง”

มือสั่นเทิ้มยกขึ้นเหมือนจะพยายามชี้มาที่เพทายแต่ไม่ทันได้ชี้ตรงเป้าร่างกายทุกส่วนก็เริ่มบิดเบี้ยวและกลายร่างออกมาอย่างสยดสยอง

ปัง!

กระสุนนัดเดียวปลิดชีพร่างกลายพันธุ์ตรงหน้าอย่างเฉียบคม ไม่เปิดโอกาสให้ใครได้ตั้งตัว

“ถือซะว่าเป็นการให้เกียรติจากฉันก็แล้วกัน”

ชาร์ลีพูดออกมา สายตามองร่างที่แทบจะไม่เหลือเค้าเดิมนอนฟุบหน้าอยู่แทบเท้าอย่างสงบ

“พวกนักเก็บกวาดกับชีวิตทดลองเหรอ ดูท่าทางหมอนี่จะไปรู้อะไรดีๆมานะ”

“จะยังไงก็ช่าง จะเอาไงต่อ จะไปเจอกับคนที่หมอนี่บอกรึเปล่า” นามิขอความเห็น

“ถึงพวกเราไปจริงก็ไม่ได้การันตีว่าจะเจอคนที่ยังไม่กลายพันธุ์นี่”

“แต่ก็ยังดีกว่าอยู่ที่นี่ล่ะ หมอนี่ก็บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่ามีพวกมันอยู่ข้างบนเต็มไปหมด แล้วเราจะออกไปจากที่นี่ได้ยังไง”

“ออกได้สิ”

ชาร์ลีพูดขึ้นสองมือกำลังค้นตัวเอาของจำเป็นจากซากศพที่ตาย ได้ทั้งปืน ทั้งมีด เครื่องกระสุน ระเบิด ทุกอย่างที่เป็นของทหาร และยังมีเครื่องติดตามหาพิกัดที่มันยังทำงานได้อย่างดีเยี่ยม

“เอาไป”

ชาร์ลีโยนเครื่องติดตามมาให้นามิ

“หาทางออกไปจากที่นี่ซะ”

“เข้าใจแล้ว”

นามิมองเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมผืนผ้าที่ไม่เล็กไม่ใหญ่ในมือ จุดสีแดงสองจุดแสดงระยะห่างและทิศทาง

“ทางนี้ มีทางออกจากอุโมงค์นี้ด้วย ถ้าเจ้าเครื่องนี่มันแม่นจริง มันจะพาเราไปเจอกับคนที่บอก”