Mafia's Lover รักร้ายนายมาเฟีย [YAOI]

               
               "ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ แต่แสงจ้าจากโคมไฟที่ห้อยระย้ากลับสาดส่องเข้ายังม่านตาจนผมแสบตาไปหมด ผมกระพริบตาถี่ๆเพื่อให้ดวงตาได้ปรับสายตาให้เข้ากับแสงนั้น ผมกวาดสายตามองไปยังรอบๆบริเวณตัวผม และภาพที่ปรากฎแก่สายตาผมนั้นเป็นภาพที่ผมไม่ค่อยจะคุ้นชินเลยแม้แต่นิดเดียว"
 
          "ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย?" ผมนึกในใจ ในขณะที่ผมกำลังพยายามจะขยับตัวลุกขึ้นนั้น มีบางสิ่งบางอย่างบีบรัดทีี่ข้อมือและข้อเท้าผมเอาไว้ทั้งสองข้างจนทำให้ผมรู้สึกเจ็บขึ้นมาทันที
 
"นี่มันอะไรกันเนี่ย!!" ผมพูดขึ้นด้วยความตื่นตกใจเพราะสิ่งที่กำลังบีบรัดข้อมือและขาของผมไว้นั้นเป็นโซ่เส้นใหญ่ที่ขึงไว้กับขาเตียงขนาดใหญ่
 
"ตื่นแล้วหรอ?" เสียงใหญ่เสียงหนึ่งดังมาจากข้างนอกระเบียง ผมสะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยๆเหลือบสายตามองไปยังเจ้าของเสียงนั้น ภาพที่ปรากฎต่อหน้าผมนั้นเป็นภาพของชายร่างสูง และแววตาที่ดุดันนั้นกำลังจ้องมองมายังผม
 
"นายจับฉันมาทำไม?" ผมถามด้วยความกล้าๆกลัวๆ ก่อนที่ร่างสูงจะเดินตรงมายังผม นิ้วยาวของชายร่างสูงแตะไปยังคางเรียวเล็กอย่างเบามือ
 
"นะ..นายจะทำอะไรฉัน" ผมเริ่มจะเดาสีหน้าและแววตาของเขาไม่ออกแล้วล่ะสิ ร่างสูงค่อยๆเลื่อนใบหน้าอันคมคายของเขาเข้ามาใกล้กับและประกบกับริมฝีปากบางของร่างเล็ก
 
"อ๊ะ!" ผมเบิกตาโพลงด้วยความตกใจก่อนที่จะผลักร่างสูงให้ออกห่างจากตัวของผมด้วยแรงทั้งหมดที่มี ก่อนที่จะใช้หมัดเล็กๆต่อยเข้าไปที่หน้าของร่างสูงอย่างจัง จนใบหน้าคมนั้นมีรอยเลือดติดอยู่ตรงมุมปาก
 
"อ๊ะ! ผะ..ผมขอโทษครับ" ผมรีบกล่าวขอโทษทันที และกำลังจะเอื้อมมือเล็กๆเข้าไปเช็ดรอยเลือดตรงมุมปากของร่างสูง คนตรงหน้าใช้มือหนาๆปัดมือของร่างเล็กออกอย่างแรง ก่อนที่จะใช้มือทั้งสองข้างบีบรัดที่ต้นคอของร่างเล็กจนเกิดรอยแดงเต็มไปหมด


















 
"โอ๊ยย! ผมจะ..เจ็บ" ร่างเล็กหวีดร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด และใช้มือเล็กๆนั้นทุบตีไปยังหน้าอกของชายร่างสูง
 
"อยากตายมากนักหรือไง ถ้าอยากตายกูจะช่วยสงเคราะห์มึงเอง!" ร่างสูงพูดด้วยเสียงที่เกรี้ยวกราดดูหน้ากลัว จนร่างเล็กรีบผละมือออกทันที
         
          "ร่างสูงลุกขึ้นพลางเดินตรงไปยังลิ้นชักตรงหัวเตียงก่อนจะดึงลิ้นชักออกอย่างแรง มือหนาหยิบเชือกขึ้นมาแล้วเดินตรงมายังผม ผมรีบขยับตัวออกห่างจากเขาทันที ร่างสูงคว้าแขนของผมไว้ทั้งสองข้างก่อนที่้จะใช้เชือกเส้นใหญ่นั้นมัดข้อมือเล็กๆของผมติดกันจนแน่นและแดงไปหมดจนผมหวีดร้องขึ้นอย่างดัง"
 
"มึงขัดขืนกูเอง ต่อให้มึงร้องให้ตายยังไงก็ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก" คำพูดที่หยาบคายของร่างสูงนั้นทำให้ผมเงียบทันที ผมพยายามกลั้นความเจ็บปวดไว้แต่น้ำตาเจ้ากรรมนั้นมันดันไหลโดยอัตโนมัติทั้งที่ผมยังไม่ได้สั่งให้มันไหลออกมาแม้แต่เม็ดเดียวเลย
          
          "ผมไม่รู้หรอกว่าต่อจากนี้หรือวันพรุ่งนี้ผมจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ ผมได้แต่ภาวนาว่าขอให้คืนนี้ คืนที่ชีวิตของผมเหมือนตกนรกทั้งเป็นนั้นผ่านไปอย่างรวดเร็ว และไม่ต้องมาทนทุกข์ทรมาณกับใครที่ผมเองก็ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อของเขา"