Attack me! รักร้ายพุ่งชนหัวใจยัยลูกแกะ

2
ติดตามเธอ อย่าให้รู้
 
ฉันเดินเข้าบ้านอย่างเซ็งๆ ทำไมน่ะหรอ? ก็ฉันมัวแต่คิดไอ้เรื่องคำทำนายนั่นตั้งแต่โรงเรียนจนตอนนี้ก็ยังไม่หยุดคิด เฮ้อ~ ว่าแต่ทำไมฉันถึงต้องคิดถึงเรื่องน่ะ แค่คิดก็โมโหแล้วล่ะ ใครจะไปเป็นแฟนกับประธานนักเรียนอย่างมอนสเตอร์ล่ะ
ฉันเดินขึ้นห้องอย่างเซ็งชีวิต เฮ้อ เบื่อจังเลย เปิดหน้าต่างแล้วอาจจะรู้สึกสดชื่นก็ได้ หน้าต่างนี่แหละ ได้หมดถ้าสดชื่น~
ฉันเปิดหน้าต่างออกมา จู่ๆก็เห็นใครบางคนยืนหลบๆซ่อนๆอยู่ประตูบ้านของฉัน
“ใครน่ะ!” ฉันตะโกนออกมาแบบเสียงดังมากเกินไป
“!!!” คนๆนั้นก็สะดุ้ง ทำให้ฉันเห็นรูปร่างของเขาได้ชัดๆ ใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับฉัน แสดงว่าอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่เมื่อเห็นหน้าตาก็รู้ได้เลยว่า...
มอนสเตอร์!!?? มาทำอะไรที่หน้าบ้านฉันกัน
มอนสเตอร์เห็นหน้าฉันก็เดินจากไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“อะไรของเขาว่ะ” ฉันพูดจบก็ปิดหน้าต่าง
Line~ Line~
เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นทำให้ฉันเดินไปเปิด เป็นปอเปี๊ยะที่ส่งข้อความมาหา
 
Por Pier: สโนว์ไวท์ ลืมของไว้บ้านเราน่ะน่อ ตอนนี้ถึงบ้านแกแล้ว เจอมอนสเตอร์ด้วย อร๊ายยยย >///< ว่าแต่เขามาทำอะไรแถวบ้านเธอน่ะ!-*-
สโนว์ไวท์กับพี่ชายทั้งสอง : ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาทำอะไร
Por Pier: ช่างมันเถอะ สรุปจะมาเอาของมั้ยน่อ?
สโนว์ไวท์กับพี่ชายทั้งสอง : เดี๋ยวลงไปนะ
Por Pier: (ส่งสติ๊กเกอร์โอเค)
 
ฉันเดินลงบันได้เห็นปอเปี๊ยะที่ทำท่าจะกัดคนอื่นไปทั่ว พอเดินไปใกล้ก็พบกับเลย์
“ยัยหมวย มาทำอะไรที่นี่ล่ะ?”
“มาเอาของมาคืนให้กับสโนว์ไวท์น่อ ว่าแต่ลื้อมาทำอะไรที่นี่กัน”
“ก็บ้านของฉันอยู่ใกล้ๆกับสโนว์ไวท์นี่นา ถามได้” ก็ปอเปี๊ยะไม่รู้นี่นา
“ก็อั๊วะไม่รู้!” ปอเปี๊ยะทำท่าจะต่อยเลย์ แต่ฉันมาห้ามไว้ทัน
“พอเลยทั้งสองคน โอ้ยยยย พวกแกทั้งสองก็จะทะเลาะกันแล้ว ที่โรงเรียนยังทะเลาะไม่พอหรอ แต่ถึงพูดไปก็มีเรื่องอยู่ดี เฮ้อ” ฉันบ่นออกมา เพราะทนไม่ไหว ทำให้ทั้งสองนิ่งไปทันที
“ขอโทษน่อ/ขอโทษ” มันนัดกันมาหรือยัง -_-
“ถึงขอโทษพวกแกก็ทะเลาะกันอยู่ดี” ฉันพูดจบก็เบะปากเล็กน้อย
“ก็ไอ้เลย์มันชอบแกล้งก่อนน่อ” ปอเปี๊ยะพูดจบก็ตีแขน “ไปแล้วน่อ” พูบจบเธอก็เดินออกไป
“ผู้หญิงอะไรโหดทุกวัน” เลย์บ่นออกมาแล้วเดินกลับบ้านไป
“ฉันไม่เข้าใจพวกแก” ฉันพูดจบก็เดินเข้าบ้านไป
 
วันต่อมา

7.10 น.

คนบ้านใกล้โรงเรียนจะมาสายกว่าคนบ้านไกล แต่ฉันเป็นคนมาโรงเรียนแต่เช้านะ มาสายเหมือนครั้งที่แล้ว ครั้งที่แล้วเขาเรียกว่า ‘คาดไม่ถึง’ ต่างหาก
ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะเรียนของตัวเองแล้วก็หยิบมังงะกับคุกกี้มาอ่านและกินระหว่างรอปอเปี๊ยะมา
ตึก ตึก ตึก
ฉันหันไปมองปรากฏว่าเป็นมอนสเตอร์ที่เดินผ่านหน้าห้องฉันไป โดยที่ฉันกับเขาสบตากันโดยบังเอิญ แต่เขาก็หลบสายตาไปแทนแล้วเดินไปไม่สนใจ พร้อมแผ่รังสีน่ากลัวออกมา
“แค่เดินผ่านเฉยๆ” ฉันพูดพึมพำออกมาแล้วอ่านมังงะต่อ
ตึก ตึก ตึก
ฉันหันไปมองก็พบกับมอนสเตอร์ที่เดินกลับมาอีกครั้ง โดยที่ไม่หันมามองอย่างกลับว่าเมื่อกี้ไม่เห็นฉัน ก็นะฉันมันไร้ตัวตน
“มาแต่เช้าเลยนะ ไม่เหงาบ้างหรอ?” เสียงเย็นชาของใครบางคนที่ดังอยู่ข้างหูฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งแล้วหันไปมอง ปรากฏว่าเป็นมอนสเตอร์
ฟอดดด
“OxO” ฉันตกใจ เพราะฉันเผลอหอมแก้มมอนสเตอร์
“=///=” มอนสเตอร์ก็ยังทำหน้านิ่งไม่รู้สึกอะไรเลย แต่แก้มเนี่ยเกือบแดง “ยัยบ้า! ทำอะไรของเธอ”
“ก็นายมายืนอยู่ข้างๆฉันมาแบบเงียบๆ ฉันก็กลัวเหมือนกันนะโว้ย =///=” ฉันพูดจบก็เผลอหน้าแดงออกมา
“หึ น่ารัก” มอนสเตอร์พึมพำออกมาเบาๆ
“เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรน่ะ?” ฉันที่กำลังเอ๋อๆอยู่ ก็ถามออกมา
“ความลับ J” พูดจบมอสเตอร์ก็เดินจากไป
“=///=” ยังไม่หยุดหน้าแดงอีก ก็คนมันอายนี่นา อยู่ๆก็เผลอไปหอมแก้มประธานนักเรียนสุดโหดอ่ะ
“เป็นอะไรหรือเปล่าน่อ?” ปอเปี๊ยะที่ไม่รู้ว่ามาตอนไหนเดินมาแตะไหล่ฉัน
“เปล่าน่ะ อากาศร้อนจ้า ^^” ฉันแก้ตัว ใครจะกล้าบอกความจริงล่ะ ฉันก็นางกระทืบ #ติ่งมอนสเตอร์
“หรอน่อ” ปอเปี๊ยะเดินมานั่งแล้วหันมาถามฉัน ฉันจึงพยักหน้า “งั้นก็ดีแล้วล่ะน่อ” ปอเปี๊ยะหันมายิ้มให้ฉัน
 
[Monster>>>say]
ผมเนี่ยนะ!!?? หน้าแดง เพราะมีผู้หญิงมาหอมแก้มผม ผมก็แค่อยากแกล้งเฉยๆ
ทำไมน่ะหรอ? ความสุข :P เพราะยัยนั่นเป็นน้องสาวของลูกกระจ๊อกผมหรือว่าจะเรียกว่าลูกน้องดี
ปกติผมเห็นเธอมาโรงเรียนแต่เช้าทุกวัน แต่เมื่อวานไม่เห็นมาแล้วมันก็เลยเวลาเข้าแถวแล้ว ยัยนั่นก็ไม่ปรากฏตัว ผมเลยรอดักยัยนั่นหน้าโรงเรียน ยัยนั่นมาสาย!!! มาสายกว่าพี่ชายตัวเองอีกต่างหาก ความจริงที่ผมไม่อยากให้เธอโดนทำโทษ เพราะว่าเป็นแค่ครั้งแรก แต่เธอกลับอยากท้าทายอำนาจมืดของผม เป็นยังไงล่ะ อยากซ่าดีนัก เมื่อวานโดนยัยนั่นขโมยจูบแรกของผมไปแบบไม่ทันตั้งตัว มันน่าโมโหยิ่งนัก
ผมเดินเข้าไปในห้องเรียนของผมกวาดสายตามองหา ‘ไอ้ฟ้าใส’ พี่ชายของยัยสโนว์ไวท์นั่นแหละ ชื่ออย่างกับผู้หญิง แถมยังหน้าตาคล้ายผู้หญิงอีก แต่ยังไงก็คือผู้ชาย (พูดอย่างกับว่าจะจีบ:คนแต่ง)
“ฟ้าใส!” เมื่อมองหาฟ้าใสอยู่สักพักก็เรียกออกมา ทำให้ฟ้าใสที่นั่งคุยกับพวกเพื่อนๆของมันสะดุ้งแล้วเดินมาหาผม
“มีอะไรหรอ? มอนสเตอร์” ฟ้าใสกระพริบตาปริบๆ
“พอจะมีตารางเรียนของน้องสาวแกป่ะ”