Attack me! รักร้ายพุ่งชนหัวใจยัยลูกแกะ

1

Attack!

งึมงำ งึมงำ =W=

หือ? กี่โมงแล้วนะเนี่ย =W= ไม่เห็นได้ยินเสียงนาฬิกาปลุกเลย

ฉันใช้นิ้วชี้จิ้มเพื่อควานหานาฬิกาปลุกลายมายด์ลิตเติ้ลโพนี่ และผลลัพธิ์คือ...

7. น.

กรี๊ดดดดด สายแล้วววว เข้าแถวสายแล้ว T0T ฉันอาบน้ำแบบสปีดหรือง่ายๆคือวิ่งผ่านน้ำ แล้ววิ่งไปที่โรงเรียน โชคดีที่หมู่บ้านที่ฉันอยู่ตรงข้ามกับโรงเรียน มีเวลาแค่ 10 นาที ประตูจะปิด แต่เอ๊ะ! ฉันไม่เห็นต้องกังวลเลย เพราะปกติอาจารย์ห้องปกครองไม่เห็นฉันอยู่ในสายตาเลย เพราะฉันเป็นคนไร้ตัวตนขนาดเดินผ่านยังไม่มีใครเห็นหรือยืนอยู่ตรงหน้าอาจารย์นะ อาจารย์ยังไม่เห็น สุดยอดไม่ล่ะ!

ตึก ตึก ตึก

ไอแอมเดอะวินเนอร์! ฉันคือสโนว์ไวท์ที่ไม่มีใครเห็น หุๆ ^.^

หมับ!

เฮ้ย! ใครดึงคอเสื้อนักเรียนของฉันแล้วลากฉันให้มาประจันหน้ากับเขา แต่ฉันหลับตาปี๋ >< ครั้งแรกนะเนี่ยที่มีคนเห็นฉัน ปกติในโรงเรียนก็มีแต่เพื่อนสนิทของฉัน ป้าร้านประจำ แม่บ้าน และยามเท่านั้นแหละที่มองเห็นฉัน (ถ้าไม่นับคนในครอบครัว)

“จะไปไหน!” เสียงอันน่ากลัวของใครบางคนที่จับคอเสื้อนักเรียนของฉัน ทำให้ฉันลืมตาหันหน้าไปมองบุคคลที่คว้าคอเสื้อของฉัน ปรากฏว่า...

“ปะ...ประธานนักเรียน! 0.0” ตายแล้ว ทำไมหวยมาออกที่ฉัน! ฮือฮือ T0T ทำไมคนที่มองเห็นฉันในโรงเรียนคนล่าสุดคือ ‘มอนสเตอร์’ ประธานนักเรียนสุดโหด ขนาดอาจารย์ฝ่ายปกครองยังไม่กล้าเลย ถึงจะโหดก็มีแต่สาวๆกรี๊ดกร๊าด

“ทำไม? มองหน้าฉันอย่างนั้นล่ะ -_-;;;” ก็นายน่ะ น่ากลัวที่สุดในโลกเลยยยยย ขนาดนักเลงแถวบ้านยังชิดขวาชิดซ้ายกันหมด มอนสเตอร์สมชื่อเลยคร้าาา T0T

“T0T” เงียบสิค่ะ รออะไร กลัวโดนเชือดจ้า ถ้าพูดจาไม่เข้าหูประธานนักเรียนคนนี้ รอรับความตายจากเขาได้เลย

“เฮ้! อย่าเงียบสิ ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก” มอนสเตอร์จิ้มหน้าผากฉันจึ้กๆ

“O^O” ฉันดูเหมือนกับกวนเขายังไงก็ไม่รู้ ปู่ทวดค่ะ หนูจะไปหาปู่ทวดตอนนี้แล้วค่ะ

“เอาเป็นว่าเธอเข้าไปในโรงเรียนล่ะกัน” แปลก ปกติคนมาสายต้องถูกทำโทษวิ่งรอบสนาม 20 รอบสิ แต่ทำไมฉันถึงได้เข้าไปในโรงเรียนแบบสบายๆ อย่างกับว่ามีบัตรวีไอพียังไงอย่างงั้น

“ทำไมนายให้ฉันเข้าไปในโรงเรียนโดยไม่ต้องถูกทำโทษให้วิ่งรอบสนาม 20 รอบล่ะ มันดูเอาเปรียบชัดๆ” หมอนั่นมองหน้าฉันแล้วก็แสยะยิ้มออกมา รังสีโหดมันกำลังแผ่ออกมาจากตัวเขา มันน่ากลัวเกินไปแล้ว แงๆ T0T

“งั้นก็วิ่ง 20 รอบตามที่เธอต้องการ อยากเข้าไปในโรงเรียนโดยจักแร้ไม่เปียกไม่ชอบ ชอบให้จักแร้เปียกใช่มั้ย วิ่งสิ!!!” กรี๊ด!!! เขาเตะฉันให้วิ่งไปที่สนามเพื่อให้ฉันถูกทำโทษวิ่งรอบสนาม 20 รอบ เป็นยังไงล่ะ อยากท้าทายอำนาจมืดดีนัก ยัยสโนว์ไวท์! ฉันแอบหันไปมองเขา ปรากฏว่า...

ยืนดูฉันวิ่งแถมยังมีรังสีแผ่ออกมาจากด้านหลังเขาอีก!!!

เมื่อกี้ยังดูใจเย็นขึ้นมาหน่อย ทำไมตอนนี้ถึงเข้าโหมดประธานนักเรียนสุดโหดซะได้ กรี๊ดดดดดด ขาแทบจะหลุดออกจากร่างกาย แงๆ ฉันรังแกตัวเองแท้ๆ T^T

ฉันพยุงร่างตัวเองให้มาที่ห้องเรียนของตัวเองอย่างปลอดภัย เฮ้อ~ กว่าจะมาถึงห้องเรียนมาสาย 5 นาที แค่ฉันเข้ามาในห้องเรียนทุกคนก็หันมามองแล้วก็หันไปเรียนต่อ ไม่ใช่ว่าฉันเป็นคนไร้ตัวตนนะ ฉันแค่เป็นคนที่สนใจมั้งไม่สนใจมั้ง แต่ไม่เชิงว่าเป็นคนไร้ตัวตน

“สโนว์ไวท์ เธอไปไหนมาปกติจะไม่มาสายนะ แถมบ้านเธอก็อยู่ตรงข้ามโรงเรียนด้วยน่อ” ปอเปี๊ยะกระซิบในขณะที่ฉันพึ่งนั่งลง

ปอเปี๊ยะ เพื่อนสนิทของฉัน เป็นหนึ่งในผู้หญิงที่แอบชอบมอนสเตอร์ บ้านเธอมีเชื้อสายจีน เวลาพูดจะลงท้ายว่าน่อตลอดเวลา แต่ไม่พูดว่าอั๊วะหรือลื้อตลอดเวลา จะพูดตอนโมโหหรือโกธรเท่านั้น

“พอดีตื่นสายน่ะจ้ะ ^^;;;” ฉันยิ้มบางให้ แล้วหยิบหนังสือเคมีออกมา “วันนี้มาแปลกเจอมอนสเตอร์แต่เช้าเลย มายืนอยู่หน้าโรงเรียน” ฉันกระซิบบ่นอุบอิบ ปอเปี๊ยะได้ยินเข้าก็เผลอตีฉันอย่างแรง แต่เสียงเบา

“ทำไมมอนสเตอร์ถึงมาอยู่หน้าโรงเรียนล่ะ ปกติก็อยู่แต่ในห้องสภานักเรียนน่อ” ปอเปี๊ยะถามอย่างงงๆ แล้วฉันจะรู้มั้ยฉันไม่ใช่ติ่งมอนสเตอร์อย่างเธอซะหน่อย ปอเปี๊ยะ

“ไม่รู้สิ พอเถอะเรียนดีกว่าวิชาเคมีอาจารย์โบตั๋นดุนะ” ฉันพูดเพื่อให้ปอเปี๊ยะหยุดถามเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับฉันเมื่อเช้าที่เจอมอนสเตอร์

แต่ทำไมฉันรู้สึกเหมือนมีคนจ้องมองฉันทางด้านหลัง แต่พอหันไปมองก็ไม่มีใครยกเว้นพวกผู้ชายหน้าตาเถื่อนๆ ชอบแซวคนอื่นๆไปทั่ว โดยเฉพาะผู้หญิง ที่กำลังพับเครื่องบินกระดาษ พอกลับไปมองกระดานก็โดนจ้องอีก =^=

ใครกันนะ?

“ไปกินซาลาเปาบ้านฉันมั้ยน่อ? สโนว์ไวท์” ปอเปี๊ยะจิ้มไหล่ฉัน ทำให้ฉันที่เก็บของอยู่หันมามอง

“ไปสิขอไส้ครีมกับหมูแดงนะ ^0^” ฉันยิ้มแล้วพยักหน้าเบาๆ

“โอเคน่อ :D” ปอเปี๊ยะยิ้มอย่างร่าเริง

“เฮ้ย! กินซาลาเปาของยัยหมวยมากเกินไปจะอ้วนเอานะ” เลย์ เพื่อนของพวกฉัน แถมยังเป็นคู่กัดของปอเปี๊ยะอีกด้วย ทำให้รอยยิ้มร่าเริงหายไปทันที

“ไอ้หน้าวัวตะลึง ลื้อหยุดพูดว่าซาลาเปาฝีมือแม่อั๊วะสิน่อ!” ปอเปี๊ยะโมโหจึงทะเลาะกับเลย์ ถึงพวกเขาสองคนจะอยู่กลุ่มเดียวกันแต่ก็ยังทะเลาะกันเหมือนเด็กๆ

“ไม่ได้ว่าแต่พูดว่ากินแล้วอ้วน ผิดด้วยหรอ?” เลย์ทำหน้าตาใสซื่อ จนปอเปี๊ยะโมโหมากขึ้นแต่สักพักก็พูดอย่างใจเย็น

“จะกินขนมถ้วยฟูมั้ยน่อ?” พอปอเปี๊ยะพูดจบ เลย์ก็ทำหน้าตาอ้อนใส่ปอเปี๊ยะ

“กินๆ *0*” เลย์เกาะปอเปี๊ยะอย่างกับปลิงดูดเนื้อ

“555+” ฉันหัวเราะไม่หยุดกับท่าทางของเลย์กอดและเกาะปอเปี๊ยะอย่างกับว่ากลัวปอเปี๊ยะจะหายไป ส่วนปอเปี๊ยะพยายามแกะเลย์ออกจากตัวเธอ เพราะอึดอัด

“กินขนมถ้วยฟู อยากกินนนนนนน *0*” เลย์ก็ยังเกาะตามเคย ชาติที่แล้วต้องเป็นปลิงแน่ๆ

“หยุดได้แล้วน่อ สะบัดก็ไม่หลุด -*-” ปอเปี๊ยะสะบัดตัวเพื่อให้เลย์ออกจากตัวเธอ

“555+” ฉันยังหัวเราะไม่หยุด เส้นตื้นค่ะ เส้นตื้น ก๊ากๆ

“สโนว์ไวท์ก็หยุดหัวเราะได้แล้วน่อ -*-” ปอเปี๊ยะที่ฟังฉันหัวเราะก็ทำหน้าอยากจะกินหัวฉัน แล้วยังแกะมือของเลย์ออกจากตัวของเธอ แต่ก็ยังค่อยๆเดิน มีการเป็นห่วงเลย์อยู่นิดๆนะเธอ เพราะตอนนี้พวกเราสามคนกำลังเดินลงบันได

“ก็มันตลกนี่นา 555+” ฉันยิ้มอย่างใสซื่อให้ปอเปี๊ยะ ทำให้เธอแอบเบะปากใส่ฉัน

“ฉันขอให้เธอไม่มีเนื้อคู่น่อ!L” ปอเปี๊ยะทำหน้างอนฉัน แต่ขอโทษนะค่ะ พอดีหนูมีดวงค่ะ ขอแกล้งซะหน่อยเถอะ

“งั้นฉันของพุ่งชนผู้ชายซะตอนนี้เลยมั้ย J” ฉันยิ้มอย่างกับเป็นผู้ชนะ “ว้าย!” ฉันตกใจเพราะเมื่อกี้ลงผิดขั้น ทำให้ฉันล้มลงไปกระแทกกับพื้น เอ๊ะ! แต่มันไม่ใช่พื้นอ่ะ ฉันลืมตามองปรากฏว่า…

มอนสเตอร์อีกแล้ว!O_o

สภาพฉันกับเขาตอนนี้คือ...ฉันนอนทับร่างมอนสเตอร์จมูกชนกันอยู่แล้ว อีกนิดเดียวฉันกับเขาจะ เอ่อ...จูบอ่ะนะ ._.

“ขอโทษนะ >_<” ฉันลุกขึ้นนั่งเพราะฉันนอนทับเขานานเกินไป ส่วนปอเปี๊ยะกับเลย์วิ่งลงบันไดเพื่อมาดูอาการของฉัน เชื่อเลยว่าปอเปี๊ยะจะเป็นห่วงมอนสเตอร์มากกว่าเพื่อนสนิทอย่างฉันซะอีก เธอรีบพยุงมอนสเตอร์ที่นอนกระพริบตาปริบๆ ไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย =_=

นิ่งเกิ๊นนนนนน =_=;

“เป็นอะไรมั้ยน่อ?” ปอเปี๊ยะกระสับกระส่ายดูอาการมอนสเตอร์อย่างกล้าๆกลัวๆ ถึงแม้เธอจะชอบมอนสเตอร์อย่างสู้ตาย! แต่ก็ยังกลัวความโหดของเขา

“ไม่ -_-*” อึ๋ย มอนสเตอร์พูดเสียงเย็นเฉียบ มองฉันนิ่งมากๆ ฉันขอโทษนะ >_<

“บอกว่าขอโทษไปแล้วนี่นา นายจะเอาอะไรอีก” ฉันรู้สึกว่าหมอนี่จะไม่จบง่ายๆ จะให้ฉันรำโชว์คนในโรงเรียนหรือไม่ก็เต้นกังนัมสไตล์เลยล่ะ =_=

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่นา ขอตัวก่อนล่ะไม่อยากจะเสียเวลา” เขาพูดจบแล้วลุกขึ้นเดินจากไป...มันกวนชัดๆ ไอ้ปีศาจประธานนักเรียน โอม ก็อซซิลล่าจงมาสถิตที่สโนว์ไวท์คนนี้ ณ บัดนี้ เพี้ยง! กร๊าซซซซซซ!

“เอ๊ะ! ฉันจำได้ว่าแกเคยเล่าให้ฟังว่าถ้าแกพุ่งชนผู้ชายคนไหนคนนั้นก็คือเนื้อคู่ของแก” เลย์เกาหัวแกรกๆปลุกความทรงจำไอ้คำทำนายบ้าๆบอๆ ปัญญาอ่อนสมัยเด็กของฉัน

“สโนว์ไวท์ล้มตกบันไดทับมอนสเตอร์ งะ...งั้นมอนสเตอร์เป็นเนื้อคู่ของเธอน่อ สโนว์ไวท์! O_O”

“ตลกล่ะ” ฉันทำหน้าอย่างเบื่อหน่ายแล้วแตะไหล่ปอเปี๊ยะ “ไปบ้านปอเปี๊ยะเถอะ” ฉันจับมือให้ปอเปี๊ยะลุกขึ้น

“โอเค ลืมไปเลยว่าฉันต้องพาพวกเธอไปกินซาลาเปา ไปกันเถอะน่อ” ปอเปี๊ยะจูงมือฉันโดยมีเลย์เกาะเป็นปลิงอยู่ข้างหลังปอเปี๊ยะเหมือนเคย

‘โอ้ยยยย เดี๋ยวมันก็มาเองแหละ’

คำพูดของป้าหมอดูดังเข้ามาในหูของฉัน โอ้ยยยย ออกไปซะ ชิ่วๆ หลอนหู!

แต่...ถ้ามันคือความจริงล่ะ เนื้อคู่ของฉันคือมอนสเตอร์ล่ะก็...หายนะสิค่ะ L