Attack me! รักร้ายพุ่งชนหัวใจยัยลูกแกะ

2

ติดตามเธอ อย่าให้รู้

ฉันเดินเข้าบ้านอย่างเซ็งๆ ทำไมน่ะหรอ? ก็ฉันมัวแต่คิดไอ้เรื่องคำทำนายนั่นตั้งแต่โรงเรียนจนตอนนี้ก็ยังไม่หยุดคิด เฮ้อ~ ว่าแต่ทำไมฉันถึงต้องคิดถึงเรื่องน่ะ แค่คิดก็โมโหแล้วล่ะ ใครจะไปเป็นแฟนกับประธานนักเรียนอย่างมอนสเตอร์ล่ะ

ฉันเดินขึ้นห้องอย่างเซ็งชีวิต เฮ้อ เบื่อจังเลย เปิดหน้าต่างแล้วอาจจะรู้สึกสดชื่นก็ได้ หน้าต่างนี่แหละ ได้หมดถ้าสดชื่น~

ฉันเปิดหน้าต่างออกมา จู่ๆก็เห็นใครบางคนยืนหลบๆซ่อนๆอยู่ประตูบ้านของฉัน

“ใครน่ะ!” ฉันตะโกนออกมาแบบเสียงดังมากเกินไป

“!!!” คนๆนั้นก็สะดุ้ง ทำให้ฉันเห็นรูปร่างของเขาได้ชัดๆ ใส่ชุดนักเรียนโรงเรียนเดียวกับฉัน แสดงว่าอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่เมื่อเห็นหน้าตาก็รู้ได้เลยว่า...

มอนสเตอร์!!?? มาทำอะไรที่หน้าบ้านฉันกัน

มอนสเตอร์เห็นหน้าฉันก็เดินจากไปแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“อะไรของเขาว่ะ” ฉันพูดจบก็ปิดหน้าต่าง

Line~ Line~

เสียงแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้นทำให้ฉันเดินไปเปิด เป็นปอเปี๊ยะที่ส่งข้อความมาหา

Por Pier: สโนว์ไวท์ ลืมของไว้บ้านเราน่ะน่อ ตอนนี้ถึงบ้านแกแล้ว เจอมอนสเตอร์ด้วย อร๊ายยยย >///< ว่าแต่เขามาทำอะไรแถวบ้านเธอน่ะ!-*-

สโนว์ไวท์กับพี่ชายทั้งสอง : ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาทำอะไร

Por Pier: ช่างมันเถอะ สรุปจะมาเอาของมั้ยน่อ?

สโนว์ไวท์กับพี่ชายทั้งสอง : เดี๋ยวลงไปนะ

Por Pier: (ส่งสติ๊กเกอร์โอเค)

ฉันเดินลงบันได้เห็นปอเปี๊ยะที่ทำท่าจะกัดคนอื่นไปทั่ว พอเดินไปใกล้ก็พบกับเลย์

“ยัยหมวย มาทำอะไรที่นี่ล่ะ?”

“มาเอาของมาคืนให้กับสโนว์ไวท์น่อ ว่าแต่ลื้อมาทำอะไรที่นี่กัน”

“ก็บ้านของฉันอยู่ใกล้ๆกับสโนว์ไวท์นี่นา ถามได้” ก็ปอเปี๊ยะไม่รู้นี่นา

“ก็อั๊วะไม่รู้!” ปอเปี๊ยะทำท่าจะต่อยเลย์ แต่ฉันมาห้ามไว้ทัน

“พอเลยทั้งสองคน โอ้ยยยย พวกแกทั้งสองก็จะทะเลาะกันแล้ว ที่โรงเรียนยังทะเลาะไม่พอหรอ แต่ถึงพูดไปก็มีเรื่องอยู่ดี เฮ้อ” ฉันบ่นออกมา เพราะทนไม่ไหว ทำให้ทั้งสองนิ่งไปทันที

“ขอโทษน่อ/ขอโทษ” มันนัดกันมาหรือยัง -_-

“ถึงขอโทษพวกแกก็ทะเลาะกันอยู่ดี” ฉันพูดจบก็เบะปากเล็กน้อย

“ก็ไอ้เลย์มันชอบแกล้งก่อนน่อ” ปอเปี๊ยะพูดจบก็ตีแขน “ไปแล้วน่อ” พูบจบเธอก็เดินออกไป

“ผู้หญิงอะไรโหดทุกวัน” เลย์บ่นออกมาแล้วเดินกลับบ้านไป

“ฉันไม่เข้าใจพวกแก” ฉันพูดจบก็เดินเข้าบ้านไป

วันต่อมา

7. 7.10 น.

คนบ้านใกล้โรงเรียนจะมาสายกว่าคนบ้านไกล แต่ฉันเป็นคนมาโรงเรียนแต่เช้านะ มาสายเหมือนครั้งที่แล้ว ครั้งที่แล้วเขาเรียกว่า ‘คาดไม่ถึง’ ต่างหาก

ฉันเดินไปนั่งที่โต๊ะเรียนของตัวเองแล้วก็หยิบมังงะกับคุกกี้มาอ่านและกินระหว่างรอปอเปี๊ยะมา

ตึก ตึก ตึก

ฉันหันไปมองปรากฏว่าเป็นมอนสเตอร์ที่เดินผ่านหน้าห้องฉันไป โดยที่ฉันกับเขาสบตากันโดยบังเอิญ แต่เขาก็หลบสายตาไปแทนแล้วเดินไปไม่สนใจ พร้อมแผ่รังสีน่ากลัวออกมา

“แค่เดินผ่านเฉยๆ” ฉันพูดพึมพำออกมาแล้วอ่านมังงะต่อ

ตึก ตึก ตึก

ฉันหันไปมองก็พบกับมอนสเตอร์ที่เดินกลับมาอีกครั้ง โดยที่ไม่หันมามองอย่างกลับว่าเมื่อกี้ไม่เห็นฉัน ก็นะฉันมันไร้ตัวตน

“มาแต่เช้าเลยนะ ไม่เหงาบ้างหรอ?” เสียงเย็นชาของใครบางคนที่ดังอยู่ข้างหูฉัน ทำให้ฉันสะดุ้งแล้วหันไปมอง ปรากฏว่าเป็นมอนสเตอร์

ฟอดดด

“OxO” ฉันตกใจ เพราะฉันเผลอหอมแก้มมอนสเตอร์

“=///=” มอนสเตอร์ก็ยังทำหน้านิ่งไม่รู้สึกอะไรเลย แต่แก้มเนี่ยเกือบแดง “ยัยบ้า! ทำอะไรของเธอ”

“ก็นายมายืนอยู่ข้างๆฉันมาแบบเงียบๆ ฉันก็กลัวเหมือนกันนะโว้ย =///=” ฉันพูดจบก็เผลอหน้าแดงออกมา

“หึ น่ารัก” มอนสเตอร์พึมพำออกมาเบาๆ

“เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรน่ะ?” ฉันที่กำลังเอ๋อๆอยู่ ก็ถามออกมา

“ความลับ J” พูดจบมอสเตอร์ก็เดินจากไป

“=///=” ยังไม่หยุดหน้าแดงอีก ก็คนมันอายนี่นา อยู่ๆก็เผลอไปหอมแก้มประธานนักเรียนสุดโหดอ่ะ

“เป็นอะไรหรือเปล่าน่อ?” ปอเปี๊ยะที่ไม่รู้ว่ามาตอนไหนเดินมาแตะไหล่ฉัน

“เปล่าน่ะ อากาศร้อนจ้า ^^” ฉันแก้ตัว ใครจะกล้าบอกความจริงล่ะ ฉันก็นางกระทืบ #ติ่งมอนสเตอร์

“หรอน่อ” ปอเปี๊ยะเดินมานั่งแล้วหันมาถามฉัน ฉันจึงพยักหน้า “งั้นก็ดีแล้วล่ะน่อ” ปอเปี๊ยะหันมายิ้มให้ฉัน

[Monster>>>say]

ผมเนี่ยนะ!!?? หน้าแดง เพราะมีผู้หญิงมาหอมแก้มผม ผมก็แค่อยากแกล้งเฉยๆ

ทำไมน่ะหรอ? ความสุข :P เพราะยัยนั่นเป็นน้องสาวของลูกกระจ๊อกผมหรือว่าจะเรียกว่าลูกน้องดี

ปกติผมเห็นเธอมาโรงเรียนแต่เช้าทุกวัน แต่เมื่อวานไม่เห็นมาแล้วมันก็เลยเวลาเข้าแถวแล้ว ยัยนั่นก็ไม่ปรากฏตัว ผมเลยรอดักยัยนั่นหน้าโรงเรียน ยัยนั่นมาสาย!!! มาสายกว่าพี่ชายตัวเองอีกต่างหาก ความจริงที่ผมไม่อยากให้เธอโดนทำโทษ เพราะว่าเป็นแค่ครั้งแรก แต่เธอกลับอยากท้าทายอำนาจมืดของผม เป็นยังไงล่ะ อยากซ่าดีนัก เมื่อวานโดนยัยนั่นขโมยจูบแรกของผมไปแบบไม่ทันตั้งตัว มันน่าโมโหยิ่งนัก

ผมเดินเข้าไปในห้องเรียนของผมกวาดสายตามองหา ‘ไอ้ฟ้าใส’ พี่ชายของยัยสโนว์ไวท์นั่นแหละ ชื่ออย่างกับผู้หญิง แถมยังหน้าตาคล้ายผู้หญิงอีก แต่ยังไงก็คือผู้ชาย (พูดอย่างกับว่าจะจีบ:คนแต่ง)

“ฟ้าใส!” เมื่อมองหาฟ้าใสอยู่สักพักก็เรียกออกมา ทำให้ฟ้าใสที่นั่งคุยกับพวกเพื่อนๆของมันสะดุ้งแล้วเดินมาหาผม

“มีอะไรหรอ? มอนสเตอร์” ฟ้าใสกระพริบตาปริบๆ

“พอจะมีตารางเรียนของน้องสาวแกป่ะ”