Sin of Divine #เพราะรักไอยา [Yaoi]

1
 
     เกือบสิบชั่วโมงที่ไอยาใช้ชีวิตอยู่บนเครื่องบิน แม้จะเป็นเวลาที่นานสำหรับใครหลายคน แต่สำหรับไอยาแล้วเรื่องระยะเวลาบนเครื่องบินเป็นเรื่องเล็กไปเลย เขายอมอยู่บนเครื่องบินนี้มากกว่าสิบชั่วโมงก็ยังได้ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนยังไงจุดหมายก็คืออียิปต์อยู่ดี
 
     ทันทีที่ได้รับแจ้งเรื่องจุดหมายปลายทางที่ใกล้เข้ามาถึง ไอยายิ่งทวีคูณความตื่นเต้น หัวใจเขาเต้นแรงราวกับจะกระเด็นออกมาข้างนอกเสียให้ได้ เขาใกล้ถึงแล้วดินแดนที่เขาใฝ่ฝันมานาน…
 
     ด้วยความที่ไอยาเรียนทางด้านภาษา ทำให้เขาไม่ประหม่ากับเรื่องการสื่อสารในต่างแดนเช่นนี้นัก เขาเตรียมตัวมาพร้อม เท่าที่จำได้ เขาพร้อมจะมาที่นี่ตั้งแต่หกขวบเสียด้วยซ้ำ ชายหนุ่มรอเพียงไม่กี่อึดใจ ก็ได้ยินเสียงประกาศบนเครื่องบินว่า เขาได้มาถึงแล้ว ไอยาจึงรีบเก็บของเคลียร์สัมภาระทั้งหมดแล้วรีบลงจากเครื่องบิน
 
     ชายหนุ่มได้รับการติดต่อจากผู้ดูแลที่นี่ว่าทันทีที่มาถึงให้เขารออยู่ตรงหน้าสนามบิน แล้วทางนั้นจะส่งคนมารับ ไอยายอมรับว่าถึงแม้เขาจะรอคอยวันนี้มานาน แต่เขาก็ยังประหม่าอยู่เล็กน้อย ไม่รู้สิ อย่างน้อยๆนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกลถึงเพียงนี้ เขาวางโปรแกรมเที่ยวไว้เต็มไปหมด เพราะไอยาเดินทางมาในช่วงที่มหาวิทยาลัยปิดภาคการศึกษา จึงทำให้เขามีเวลาอย่างน้อยสองอาทิตย์ในการชื่นชมเสน่ห์อารยธรรมโบราณแห่งลุ่มแม่น้ำไนล์
 
****เพื่ออรรถรสในการอ่านจากนี้ไปจะขอใช้วุ้นแปลภาษานะคะ******
 
     “คุณคือคุณไอยาใช่ไหมครับ?”
 
     เสียงเรียกชื่อเขาดังขึ้นจากข้างหลัง
 
     “ครับ ผมชื่อไอยาครับ”
 
     ทันทีที่ไอยาหันกลับไปตามเสียงเรียกก็พบกับ ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งกำลังยืนส่งยิ้มให้เขา ชายตรงหน้าแต่งตัวดูมีภูมิฐาน มีดวงตาสีเทาหม่นที่ดูจะเก็บงำความลับไว้มากมาย ใบหน้าที่นิ่งเฉยแต่แฝงไปด้วยความลึกลับ  ซึ่งหากคาดคะเนจากทางสายตาแล้วคงอายุไม่เกินสี่สิบปี
 
     “ยินดีต้อนรับนะครับ ผมชื่อฟายาตต์ เป็นผู้ดูแลชั่วคราวของคุณในตอนนี้ครับ”
 
     “ครับ ขอบคุณมากๆนะครับ แล้วก็ยินดีที่ได้รู้จักด้วยครับ เอ่อ ผมขอถามอะไรได้ไหม”
 
     ถึงรู้ว่าจะเป็นการเสียมารยาทก็ตาม แต่เขาเก็บความสงสัยไว้ไม่ได้จริงๆ
 
     “ทุกอย่างที่คุณต้องการครับ”
 
     “คือผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณฟายาตต์ถึงเป็นแค่ผู้ดูแลชั่วคราวหรือครับ”
 
     “เพราะอีกไม่นานคุณจะมีผู้ดูแลหลักไงครับ เขาเป็นท่านของผมเอง แค่ตอนนี้ยังไม่ตื่นขึ้นมาเท่านั้นเอง”
 
     ปฏิกิริยาตอบสนองของไอยาหลังจากที่ได้รับคำตอบก็คือการขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ปนเปไปกับความสงสัยที่อัดแน่นมากขึ้นกว่าเดิม นี่เขามีผู้ดูแลหลักกับผู้ดูแลรองด้วยหรือ มันจะเหมือนกับผู้สนับสนุนหลักกับผู้สนับสนุนรองอะไรแบบนี้ไหม? แล้วไหนจะคำพูดที่ว่ายังไม่ตื่นนั่นอีก สรุปแล้วผู้ดูแลเขาเป็นเจ้าชายนิทราอยู่หรือไง?
 
     การแสดงออกทางสีหน้าของไอยาแม้จะเพียงแค่เสี้ยววินาที ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของชายผู้ดูแลไปได้
 
     “ไม่ต้องสงสัยหรอกครับ อีกไม่นานคุณไอยาก็จะได้พบกับท่านเอง วันนี้คุณคงเหนื่อย ผมจะพาไปที่พักก่อน แล้วพรุ่งนี้ผมคาดว่าคุณคงอยากไปพีระมิด”
 
     “พีระมิดหรอครับ! คุณจะพาไปพีระมิดจริงๆหรอครับ!” ไอยาเก็บความดีใจไว้ไม่อยู่ ทันทีที่ได้ยินคำว่าพีระมิด เขาก็ทิ้งความสงสัยทั้งหมดไป เพราะรอคอยมานานทำให้ตอนนี้บนใบหน้าตอนนี้จึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความตื่นเต้นและมีความสุขอย่างปิดไม่มิด
 
     “ผมจะพาไปครับ แต่คงต้องเป็นพรุ่งนี้ วันนี้ผมจะพาคุณไปที่พักก่อน เชิญครับ”
 
     ฟายาตต์พาไอยามาบ้านพักชั่วคราวก่อนที่จะขอตัวกลับ โดยให้เหตุผลว่าที่นี่อยู่ใกล้กับพีระมิดใช้เวลาเดินทางน้อยแล้วบ้านพักที่ไอยาต้องไปอยู่ตลอดช่วงการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ยังไม่เรียบร้อยดี เขาต้องกลับไปดูแล้วจะมารับในเช้าวันรุ่งขึ้น ถึงแม้ไอยาบอกว่าสามารถไปพักที่เดียวกันกับฟายาตต์ได้ จะได้ไม่ต้องย้อนไปย้อนมา แต่เขาก็ไม่ยอม ยังยืนยันให้ไอยาพักที่นี่แล้วจะมารับในวันถัดไปอยู่อย่างนั้น แม้จะให้เหตุผลว่าเขาระแวงที่จะต้องอยู่คนเดียวแต่ฟายาตต์ก็ยังยืนยันเช่นเดิมว่าเขาจะปลอดภัย จึงทำให้หมดข้อโต้แย้งใดๆอีก
 
     คืนแรกของนักศึกษาทุนแลกเปลี่ยนเป็นไปอย่างราบรื่น ไอยาไม่เจออุปสรรคใดๆเลย ที่พักที่นี่เองก็ดี บ้านที่เขาอยู่ตอนนี้เป็นบ้านชั้นเดียวขนาดกลาง อยู่ได้ประมาณ 3-5 คน มีเครื่องอำนวยความสะดวกให้ครบครัน แถมยังมีชิชา*ไว้ให้ลองอีกต่างหาก
 
     หลังจากทำภารกิจส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะกระโดดขึ้นเตียง ความจริงแล้วไอยาก็ค่อนข้างระแวงอยู่เล็กน้อย แต่เอาเถอะ ฟายาตต์บอกว่าปลอดภัยก็คงปลอดภัย จะว่าไปเรื่องนี้ก็เหมือนฝัน เขาไม่คิดว่าเขาจะมาไกลได้ถึงขนาดนี้ อย่างที่คิดไว้ตั้งแต่ก่อนมาว่าเขาจะต้องค้นหาคำตอบด้วยตัวเองทั้งหมดถึงความรู้สึกมากมายเกี่ยวกับที่อียิปต์นี่ เขาเองยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงรักนักรักหนา เขาพยายามหาเรื่องที่ดึงดูดใจเรื่องอื่นที่ไม่ใช่ ฟาโรห์ ไม่ใช่พีระมิด ไม่ใช่มัมมี่ แต่เขาทำไม่ได้ ยังไงก็ต้องกลับมาตายรังและผูกพันกับอียิปต์เหมือนเดิม
 
     ไอยายอมรับว่าลึกๆในใจแล้ว ทันทีที่เขาเหยียบลงบนผืนแผ่นดินแห่งลุ่มน้ำไนล์เขาก็รู้สึกเหมือนเคยอยู่ที่นี่มาก่อน แต่ดูท่าคงเป็นแค่เรื่องที่เขาคิดไปเองเสียมากกว่า คงเป็นเพราะความอยากมามากเลยทำให้คิดเป็นตุเป็นตะได้ ไอยาหัวเราะให้กับความคิดของตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินทางเข้าสู่ดินแดนแห่งนิทรา
 
..................................
 
กลางดึก ณ สุสานแห่งหนึ่ง
 
          ยามองค์เทพอาเมน-รา หลับใหล เป็นช่วงเวลาที่มีความหมายของการปลดปล่อยเหล่าคา** (Kah) จากองค์เทพโอซิริส เทพเจ้าแห่งโลกหลังความตาย ในยามที่ความมืดกำลังกัดกินแสงสว่าง ภายในสุสานที่มีอาณาจักรกว้างขวางครอบคลุมไปทั่วทุกพื้นที่รอบข้าง ได้ปรากฏร่างชายผู้หนึ่งที่มีดวงตาสีเทาหม่นกำลังเดินมุ่งหน้าไปยังทิศทางแห่งประตูนรก ลอดผ่านซุ้มประตูแห่งความตาย ตรงไปยังโลงที่ตั้งไว้ในห้องโถงกลางของสุสาน
 
     “นายแห่งข้า ตื่นขึ้นจากการหลับใหลเถิด ข้าพบเขาแล้ว คนที่นายแห่งข้าเฝ้ารอ”
 
     ชายนัยน์ตาสีเทาหม่นคุกเข่าลงแล้วแสดงความเคารพด้วยการคำนับต่อหน้าโลงศพ ศีรษะของเขาชิดติดกันกับพื้นแผ่นหินของสุสาน เฝ้ารอคอยเพียงแค่ให้นายท่านของเขาตื่นขึ้นมาจากโลกแห่งองค์เทพโอซิริส เฝ้าขอเพียงให้องค์เทพปลดปล่อยนายของเขาคืนกลับมา
 
     เจ้ามาแล้วหรือ...
 
     เสียงแผ่วเบาที่ดังออกมาจากโลงตรงหน้า เป็นตัวกระตุ้นชั้นยอดที่ทำให้ชายผู้นั้นยอมละซึ่งการเคารพ ทันทีที่ได้ยินเสียง ชายผู้มีดวงตาสีเทาหม่นรีบผลักฝาโลงชั้นแรกซึ่งประดับด้วยทองคำออก ตามด้วยรีบทำลายฝาโลงชั้นที่สองที่เป็นโลหะให้พ้นทาง เมื่อเจอกับโลงไม้ที่เป็นชั้นสุดท้ายเขาพบว่าตนมีน้ำตาแห่งความปิติยินดีไหลเต็มใบหน้า
 
     จะได้พบแล้ว..
 
     นายแห่งข้า..
 
     เขารีบกำจัดฝาโลงไม้ให้พ้นทาง เมื่อกำจัดออกได้ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาคือผ้าลินินสีขาวที่เต็มไปด้วยอักขระโบราณ พันรอบร่างหนึ่งไว้
 
     เจ้าต้องเบามือในการแกะมันออกฟาเตยาส อย่าให้ผ้าหุ้มร่างข้าขาด มิฉะนั้นข้าจะตื่นไม่ได้ชั่วนิรันดร์
 
     เมื่อได้ยินดังนั้นเขาจึงบรรจงแกะผ้าห่อร่างออกอย่างเบามือ ปากก็พร่ำพรรณนาถึงความยินดีที่เขาเฝ้ารอคอยมานานแสนนาน
 
     รอเพียงแค่ชั่วอึดใจเขาก็ทำมันสำเร็จ เมื่อผ้าผืนสุดท้ายหลุดออกจากร่าง เขาได้พบกับผู้เป็นนายของเขาในร่างของกึ่งมัมมี่ที่เป็นเพียงแค่เนื้อหุ้มกระดูกเท่านั้น มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ! ร่างของนายแห่งข้าต้องไม่เป็นเช่นนี้! นี่มันเกิดอะไรขึ้น! หรือว่ากรรมวิธีในการให้นายเขาคงอยู่ชั่วนิรันดร์เกิดผิดพลาด แต่ตรงไหน! เขาทำพลาดตรงไหน!!!?
 
     อย่าได้ตื่นตระหนกไปฟาเตยาส นี่คือร่างของข้า ร่างที่แท้จริงของนายแห่งเจ้า กาลเวลาผ่านมายาวนาน เจ้าต้องออกตามหาคนผู้นั้นให้ข้า ทำให้ไม่ได้เข้ามาภาวนาที่นี่ จึงไม่แปลกที่บางทีคาถาแห่งข้าจะอ่อนกำลังลง
 
“ข้าควรทำเช่นไรนายแห่งข้า! ทำเช่นไรท่านถึงจะกลับคืนรูปดังเดิม”
 
     คาโนปิค ข้าต้องการอวัยวะในคาโนปิค
 
     “แต่ท่านหาได้เอาออกไม่”
 
     ซึ่งนั่นทำให้ข้าต้องใช้จากร่างของคนเป็น เจ้าทำให้ข้าได้หรือไม่..
 
     “เพื่อนายท่านแล้วข้าทำได้เสมอ”
 
     ช็อคคะรัน***ฟาตาส ข้าขอบใจเจ้า นำมาให้ข้าที่นี่ แล้วกาลต่อไปข้าจะจัดการเอง..
 
          เมื่อใดก็ตามที่เทพอามุน-รา เทพเจ้าแห่งดวงอาทิตย์เริ่มขับไล่ความมืด เมื่อนั้นจะพบกับข่าวที่กระจายกันไปอย่างรวดเร็ว ถึงการพบร่างไร้วิญญาณสี่ร่างที่ถูกส่งไปยังดินแดงแห่งเทพโอซิริส ร่างแรกไร้ซึ่งตับ ร่างสองไร้ซึ่งปอด ร่างสามไร้ซึ่งกระเพาะ และร่างที่สี่ไร้ซึ่งลำไส้
 
สี่ร่าง
 
สี่อวัยวะ
 
ตามจำนวนสี่เทพบุตรแห่งโถคาโนปิค
 
.....................................
ชิชา* หรือ บารากุ เป็นการสูบยาสูบแบบหนึ่งของชาวอาหรับ โดยมีอุปกรณ์เป็นเฉพาะแบบของชาวอาหรับ มีการแต่งกลิ่นให้เป็นรสต่างๆ เช่น มิ้นต์ สตรอเบอรรี่ องุ่น
 
คา(Kah)** ชาวอียิปต์ใช้เรียกแทน วิญญาณ
 
ช็อคคะรัน*** ภาษาอียิปต์ แปลว่า ขอบคุณ
 
....................................................
สวัสดีค่ะ :) 
 
นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นได้จากความบ้าอียิปต์บวกกับอยากอ่านพล็อตแนวนี้ แต่ไม่มีใครแต่ง เลยจับแต่งเองซะเลย
 
เราไม่ถนัดเล่าเรื่องในมุมมองของตัวเอกดำเนินเรื่องค่ะ ไม่ชินแบบนั้น แต่ถนัดแบบนี้มากกว่า อาจจะแปลกๆไปบ้าง ต้องขออภัยด้วยนะคะ T^T
 
อยากให้ติดตามเรื่องนี้ไปนานๆนะคะ อยากให้ช่วยชี้แนะและให้กำลังใจกันมากๆ
สัญญาว่าจะแต่งเรื่องนี้จนจบค่ะ ><V
 
เพราะเราวางพล็อตถึงตอนจบเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่แต่งแต้มสีสันลงไปมากๆเท่านั้นค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ
 
ตอนต่อไปจะมาเร็วๆนี้นะคะ :)