Sin of Divine #เพราะรักไอยา [Yaoi]

ไอยา ตอนอายุ 6 ขวบ...

            ‘แม่ฮะ...นั่นคืออะไรฮะ’ เด็กชายตัวเล็กน่ารัก ถามแม่ด้วยความสงสัย เมื่อได้เห็นสิ่งที่อยู่ในโทรทัศน์ครั้งแรก

            ‘เขาเรียกว่าพีระมิดจ้ะ อยู่ที่อียิปต์’

            ‘ผมจะไปได้ไหมฮะ?’

            ‘หืม ทำไมถึงอยากไปล่ะจ้ะ’                                                                                                      

            ‘ไม่รู้ฮะ ผมแค่อยากไป’

            ‘งั้นไว้โตก่อนแล้วค่อยคิดเรื่องจะไปเนอะ’

            ‘ฮะแม่’ เด็กชายส่งเสียงตอบแม่ โดยที่สายตายังจ้องมองพีระมิดในโทรทัศน์ด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ไอยา ตอนอายุ 11 ขวบ

            ‘แม่ฮะ ผมโตพอจะไปอียิปต์ได้ยังฮะ’

            ‘ยังจ้ะลูก ลูกเพิ่งจะสิบเอ็ดเองนะไอยา’

            ‘แล้วอายุเท่าไหร่ถึงไปได้ฮะ’

            ‘ไว้โตกว่านี้สักสิบปีเนอะ’

            ‘สิบปีนานจัง’

            ‘ไม่นานเกินที่ลูกจะตั้งตารอไปหรอกจ้ะ ว่าแต่ลูกบอกแม่ได้ไหม ว่าทำไมถึงอยากไปอียิปต์นัก’

            ‘ไม่รู้ฮะแม่ แค่ผมอยากไป’

ไอยา ตอนอายุ 13 ปี

            ‘ดึกแล้วทำไมยังไม่นอนอีก ไอยา’

            ‘เดี๋ยวนอนฮะแม่ ผมขออ่านเรื่องนี้อีกเดี๋ยว’

‘เฮ้อ แม่ก็ดีใจอยู่หรอกนะ ที่เห็นลูกเป็นคนรักการอ่าน แต่ที่แม่ไม่เข้าใจคือ ทำไมหนังสือที่ลูกอ่านถึงมีแต่เรื่องอียิปต์ทั้งนั้นล่ะจ้ะ’

ผู้เป็นแม่ถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเห็นลูกรักกำลังตั้งใจอ่านหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์อียิปต์ เธอไม่ได้ห้ามหรอกนะ เธอกลับดีใจด้วยซ้ำ แต่เธอประหลาดใจมากกว่า เพราะตั้งแต่ที่ไอยาเริ่มอ่านหนังสือได้ ลูกของเธอก็เอาแต่อ่านหนังสือประเภทนี้

‘ผมชอบฮะแม่ ผมรู้แค่ว่าผมชอบ’

แต่เมื่อลูกชอบก็ขัดไม่ได้ล่ะนะ...

‘โอเคจ้ะ อย่านอนดึกมากแล้วกัน’

‘ฮะ’

ไอยา ตอนอายุ 15 ปี กับวิชาประวัติศาสตร์

            ‘เอาล่ะค่ะ ใครสามารถยกตัวอย่างฟาโรห์ผู้ยิ่งใหญ่ในอดีตของประวัติศาสตร์อียิปต์ให้ครูได้บ้าง ไอยาเชิญจ้ะ’

            อาจารย์ให้ไอยาตอบ เมื่อเห็นเด็กหนุ่มยกมือ

            ‘ผมยกตัวอย่างเป็น ฟาโรห์รามเสสที่ 2 ครับ พระองค์เป็นฟาโรห์องค์ที่ 3 แห่งราชวงศ์ที่ 19 เก่งกาจในด้านของการรบและได้สร้างมหาวิหารที่มีรูปสลักของพระองค์อย่างยิ่งใหญ่ไว้ที่ มหาวิหารอาบูซิมเบลครับ’

            ‘เก่งมากจ้ะ แล้วฟาโรห์ที่มีชื่อเสียงมาจนถึงปัจจุบันล่ะจ้ะ เธอรู้มั้ย’

            ‘ครับ ฟาโรห์ที่มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จักมาจนถึงปัจจุบันคือ ฟาโรห์ตุตันคาเมนครับ เพราะว่ามีการขุดค้นพบสุสานที่ฝังพระศพของพระองค์เมื่อปี คศ.1922 และเจอทรัพย์สมบัติมากมาย รวมถึงหน้ากากทองคำที่โด่งดังด้วย มีการจัดแสดงทรัพย์สมบัติของพระองค์ที่พิพิธภัณฑ์อียิปต์มาจนถึงปัจจุบันครับ ทำให้พระองค์เป็นที่รู้จักมาจนถึงตอนนี้ครับ’

            ทันทีที่ไอยาตอบเสร็จ ก็มีเสียงกระซิบกระซาบดังขึ้น เพราะคนในห้องต่างก็ไม่คิดว่าไอยาผู้เรียบร้อยจะรู้อะไรมากมายถึงเพียงนี้

‘ดีมากจริงๆจ้ะไอยา เอาล่ะไหนๆก็ไหนๆแล้ว เราก็มาเรียนประวัติของพระองค์อย่างละเอียดเลยแล้วกัน เปิดหนังสือไปที่หน้า...’

            ทันทีที่เริ่มบทเรียน ไอยาก็ไม่ได้สนใจมากนัก ทำไมน่ะหรือ? ก็เพราะเขาอ่านมานักต่อนักแล้วไง หนังสือทุกเล่มที่กล่าวถึงอียิปต์เขาอ่านผ่านตามามากแล้ว เพราะงั้นวิชาประวัติศาสตร์วันนี้เขาหลับได้

ไอยา ตอนอายุ 18 ปี กับการเรียนมหาวิทยาลัย

            ‘ทำไมถึงอยากเรียนทางด้านภาษาล่ะไอยา’ ผู้เป็นแม่ถามขึ้นหลังจากลูกชายสุดที่รักบอกว่าตนอยากเรียนทางด้านภาษา

            ‘ผมแค่อยากเรียนครับแม่ เผื่อได้ใช้ในอนาคต’

            ‘เฮ้อ แล้วแต่ลูกเลย แต่แม่พอรู้อีกเหตุผลของลูกแล้วล่ะ แม่ว่านะ’

            ‘ยังไงครับแม่’ ลูกชายถามถึงเหตุผลที่แม่คิดเอาไว้

            ‘อยากเรียนภาษา เพื่ออยากไปต่างประเทศ และประเทศที่ลูกอยากไปก็คงไม่พ้นอียิปต์’

            ‘แม่รู้ด้วยหรือครับ?’

            ‘ทำไมจะไม่รู้ล่ะจ้ะ ลูกแม่ใฝ่ฝันถึงอียิปต์มาตั้งกี่สิบปี จริงๆแล้วแม่ก็สงสัยนะ ว่าทำไมลูกถึงอยากไปอียิปต์นักหนา ดูลูกจะชอบมากเลย บอกแม่ได้ไหมจ๊ะ’

            ‘แม่ครับ ผมรู้สึกแค่ว่าผมอยากไป ถ้าถามว่าผมอยากไปเพื่ออะไร ผมคงจะหาคำตอบให้แม่ได้ เมื่อมีโอกาสได้ไปเท่านั้นแหละครับ’ ลูกชายยิ้มตอบแม่ของเขา

            ‘เอายังไงก็เอาจ้ะ ขอให้ทำได้อย่างที่หวังแล้วกันนะ’

ไอยา เมื่ออายุ 21 ปี

            ‘แม่ครับ! แม่! แม่!’

            ‘จ้า ไอยาแม่อยู่ในครัว ลูกมีอะไร’ ผู้เป็นแม่ส่งเสียงตอบกลับลูกชายตัวเองที่ดูร้อนรน

            ‘แม่ครับ! ผมได้ทุนครับแม่! ผมได้ทุนไปแลกเปลี่ยนเรียนรู้ที่อียิปต์ครับแม่!’

            ‘เดี๋ยวลูก แล้วเป็นไงมาไงลูกถึงได้ไปกันล่ะ’

            ‘มันเป็นทุนแลกเปลี่ยนเรียนรู้ให้กับนักศึกษาที่มีความสนใจในแต่ละประเทศ ไปศึกษาดูวิถีชีวิตผู้คนที่อยู่ที่นั่นครับ! ผมตอบคำถามอาจารย์ได้ทุกข้อเกี่ยวกับอียิปต์ อาจารย์เลยส่งผมไปครับ!’ ไอยาบอกผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงที่มีความสุข

            เขารอคอยวันนี้มานาน วันที่ไอยาจะหาคำตอบให้กับตัวเองได้ ว่าเพราะอะไรเขาถึงได้สนใจในประเทศอียิปต์มาตั้งแต่เด็ก และคำถามในใจลึกๆว่าเพราะอะไรเขาถึงรู้สึกผูกพันกับสถานที่ต่างๆเหล่านั้นนัก

            ‘ดีใจด้วยนะลูก แม่ดีใจด้วยจริงๆ’ แม่ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม

            ‘แต่ว่า ถ้าผมไปแล้ว แม่...’

            ‘ไม่ต้องห่วงแม่เลยไอยา แม่อยู่ได้ แม่ยังไม่แก่สักหน่อย มีโอกาสลูกก็ควรคว้าไว้ ใช่ว่าแม่จะหาเงินซื้อตั๋วเครื่องบินให้ลูกได้บ่อยๆเสียที่ไหนกัน ไปเถอะลูก ไปหาคำตอบให้เจอ แล้วกลับมาบออกแม่ว่าเพราะอะไร’

            ‘ขอบคุณครับแม่’

ไอยา เช้าวันออกเดินทาง, สนามบินxxx: ประเทศไทย (ปัจจุบัน)

            ‘เอกสารพร้อมนะลูก’

            ‘ครับ’

            ‘ของใช้ที่จำเป็นล่ะ’

            ‘เรียบร้อยครับแม่’

            ‘ที่พักที่นู่นล่ะจ๊ะ’

            ‘เห็นว่าต้องรอคนดูแลจากที่นู่นติดต่อให้ครับ แต่แม่ไม่ต้องเป็นห่วงครับ ยังไงก็มีที่พักแน่นอน’

            ‘ถ้าอย่างนั้นแม่ก็หมดห่วง มีอะไรหนักใจก็ติดต่อกลับมาหาแม่นะลูก ไม่สะดวกอะไรก็บอกแม่ เข้าใจนะ’

            ‘ครับแม่ แม่ดูแลตัวเองดีๆนะ ผมรักแม่ครับ’

            ‘แม่ก็รักลูก’

            สองแม่ลูกกอดลากัน ต่างคนต่างต้องกลั้นน้ำตาไว้เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ ทั้งแม่ที่ลูกชายไม่เคยห่างจากตัวเอง และลูกที่ไม่เคยห่างจากแม่ ไม่มีคำอำลาอื่นใดนอกจากรอยยิ้มที่ส่งให้กัน ทั้งสองโบกมือให้กันอีกครั้ง ก่อนที่ผู้เป็นลูกจะเดินข้าเกตเครื่องบินไป...

            จากนี้ไอยาจะได้รู้สักทีกับทุกคำถามที่คั่งค้างอยู่ในใจ ถึงดินแดนแห่งลุ่มแม่น้ำไนล์อย่างอียิปต์ ว่าทำไมเขาถึงได้อยากมาที่นี่นักหนา ไอยาจะขอค้นหาคำตอบนั้นด้วยตัวเอง..