Sin of Divine #เพราะรักไอยา [Yaoi]

1

 

     เกือบสิบชั่วโมงที่ไอยาใช้ชีวิตอยู่บนเครื่องบิน แม้จะเป็นเวลาที่นานสำหรับใครหลายคน แต่สำหรับไอยาแล้วเรื่องระยะเวลาบนเครื่องบินเป็นเรื่องเล็กไปเลย เขายอมอยู่บนเครื่องบินนี้มากกว่าสิบชั่วโมงก็ยังได้ ไม่ว่าจะนานแค่ไหนยังไงจุดหมายก็คืออียิปต์อยู่ดี

 

     ทันทีที่ได้รับแจ้งเรื่องจุดหมายปลายทางที่ใกล้เข้ามาถึง ไอยายิ่งทวีคูณความตื่นเต้น หัวใจเขาเต้นแรงราวกับจะกระเด็นออกมาข้างนอกเสียให้ได้ เขาใกล้ถึงแล้วดินแดนที่เขาใฝ่ฝันมานาน…

 

     ด้วยความที่ไอยาเรียนทางด้านภาษา ทำให้เขาไม่ประหม่ากับเรื่องการสื่อสารในต่างแดนเช่นนี้นัก เขาเตรียมตัวมาพร้อม เท่าที่จำได้ เขาพร้อมจะมาที่นี่ตั้งแต่หกขวบเสียด้วยซ้ำ ชายหนุ่มรอเพียงไม่กี่อึดใจ ก็ได้ยินเสียงประกาศบนเครื่องบินว่า เขาได้มาถึงแล้ว ไอยาจึงรีบเก็บของเคลียร์สัมภาระทั้งหมดแล้วรีบลงจากเครื่องบิน

 

     ชายหนุ่มได้รับการติดต่อจากผู้ดูแลที่นี่ว่าทันทีที่มาถึงให้เขารออยู่ตรงหน้าสนามบิน แล้วทางนั้นจะส่งคนมารับ ไอยายอมรับว่าถึงแม้เขาจะรอคอยวันนี้มานาน แต่เขาก็ยังประหม่าอยู่เล็กน้อย ไม่รู้สิ อย่างน้อยๆนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขาเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาไกลถึงเพียงนี้ เขาวางโปรแกรมเที่ยวไว้เต็มไปหมด เพราะไอยาเดินทางมาในช่วงที่มหาวิทยาลัยปิดภาคการศึกษา จึงทำให้เขามีเวลาอย่างน้อยสองอาทิตย์ในการชื่นชมเสน่ห์อารยธรรมโบราณแห่งลุ่มแม่น้ำไนล์

 

****เพื่ออรรถรสในการอ่านจากนี้ไปจะขอใช้วุ้นแปลภาษานะคะ******

 

     “คุณคือคุณไอยาใช่ไหมครับ?”

 

     เสียงเรียกชื่อเขาดังขึ้นจากข้างหลัง

 

     “ครับ ผมชื่อไอยาครับ”

 

     ทันทีที่ไอยาหันกลับไปตามเสียงเรียกก็พบกับ ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งกำลังยืนส่งยิ้มให้เขา ชายตรงหน้าแต่งตัวดูมีภูมิฐาน มีดวงตาสีเทาหม่นที่ดูจะเก็บงำความลับไว้มากมาย ใบหน้าที่นิ่งเฉยแต่แฝงไปด้วยความลึกลับ  ซึ่งหากคาดคะเนจากทางสายตาแล้วคงอายุไม่เกินสี่สิบปี

 

     “ยินดีต้อนรับนะครับ ผมชื่อฟายาตต์ เป็นผู้ดูแลชั่วคราวของคุณในตอนนี้ครับ”

 

     “ครับ ขอบคุณมากๆนะครับ แล้วก็ยินดีที่ได้รู้จักด้วยครับ เอ่อ ผมขอถามอะไรได้ไหม”

 

     ถึงรู้ว่าจะเป็นการเสียมารยาทก็ตาม แต่เขาเก็บความสงสัยไว้ไม่ได้จริงๆ

 

     “ทุกอย่างที่คุณต้องการครับ”

 

     “คือผมแค่สงสัยว่าทำไมคุณฟายาตต์ถึงเป็นแค่ผู้ดูแลชั่วคราวหรือครับ”

 

     “เพราะอีกไม่นานคุณจะมีผู้ดูแลหลักไงครับ เขาเป็นท่านของผมเอง แค่ตอนนี้ยังไม่ตื่นขึ้นมาเท่านั้นเอง”

 

     ปฏิกิริยาตอบสนองของไอยาหลังจากที่ได้รับคำตอบก็คือการขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ปนเปไปกับความสงสัยที่อัดแน่นมากขึ้นกว่าเดิม นี่เขามีผู้ดูแลหลักกับผู้ดูแลรองด้วยหรือ มันจะเหมือนกับผู้สนับสนุนหลักกับผู้สนับสนุนรองอะไรแบบนี้ไหม? แล้วไหนจะคำพูดที่ว่ายังไม่ตื่นนั่นอีก สรุปแล้วผู้ดูแลเขาเป็นเจ้าชายนิทราอยู่หรือไง?

 

     การแสดงออกทางสีหน้าของไอยาแม้จะเพียงแค่เสี้ยววินาที ก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของชายผู้ดูแลไปได้

 

     “ไม่ต้องสงสัยหรอกครับ อีกไม่นานคุณไอยาก็จะได้พบกับท่านเอง วันนี้คุณคงเหนื่อย ผมจะพาไปที่พักก่อน แล้วพรุ่งนี้ผมคาดว่าคุณคงอยากไปพีระมิด”

 

     “พีระมิดหรอครับ! คุณจะพาไปพีระมิดจริงๆหรอครับ!” ไอยาเก็บความดีใจไว้ไม่อยู่ ทันทีที่ได้ยินคำว่าพีระมิด เขาก็ทิ้งความสงสัยทั้งหมดไป เพราะรอคอยมานานทำให้ตอนนี้บนใบหน้าตอนนี้จึงเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความตื่นเต้นและมีความสุขอย่างปิดไม่มิด

 

     “ผมจะพาไปครับ แต่คงต้องเป็นพรุ่งนี้ วันนี้ผมจะพาคุณไปที่พักก่อน เชิญครับ”

 

     ฟายาตต์พาไอยามาบ้านพักชั่วคราวก่อนที่จะขอตัวกลับ โดยให้เหตุผลว่าที่นี่อยู่ใกล้กับพีระมิดใช้เวลาเดินทางน้อยแล้วบ้านพักที่ไอยาต้องไปอยู่ตลอดช่วงการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ยังไม่เรียบร้อยดี เขาต้องกลับไปดูแล้วจะมารับในเช้าวันรุ่งขึ้น ถึงแม้ไอยาบอกว่าสามารถไปพักที่เดียวกันกับฟายาตต์ได้ จะได้ไม่ต้องย้อนไปย้อนมา แต่เขาก็ไม่ยอม ยังยืนยันให้ไอยาพักที่นี่แล้วจะมารับในวันถัดไปอยู่อย่างนั้น แม้จะให้เหตุผลว่าเขาระแวงที่จะต้องอยู่คนเดียวแต่ฟายาตต์ก็ยังยืนยันเช่นเดิมว่าเขาจะปลอดภัย จึงทำให้หมดข้อโต้แย้งใดๆอีก

 

     คืนแรกของนักศึกษาทุนแลกเปลี่ยนเป็นไปอย่างราบรื่น ไอยาไม่เจออุปสรรคใดๆเลย ที่พักที่นี่เองก็ดี บ้านที่เขาอยู่ตอนนี้เป็นบ้านชั้นเดียวขนาดกลาง อยู่ได้ประมาณ 3-5 คน มีเครื่องอำนวยความสะดวกให้ครบครัน แถมยังมีชิชา*ไว้ให้ลองอีกต่างหาก

 

     หลังจากทำภารกิจส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะกระโดดขึ้นเตียง ความจริงแล้วไอยาก็ค่อนข้างระแวงอยู่เล็กน้อย แต่เอาเถอะ ฟายาตต์บอกว่าปลอดภัยก็คงปลอดภัย จะว่าไปเรื่องนี้ก็เหมือนฝัน เขาไม่คิดว่าเขาจะมาไกลได้ถึงขนาดนี้ อย่างที่คิดไว้ตั้งแต่ก่อนมาว่าเขาจะต้องค้นหาคำตอบด้วยตัวเองทั้งหมดถึงความรู้สึกมากมายเกี่ยวกับที่อียิปต์นี่ เขาเองยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่าทำไมถึงรักนักรักหนา เขาพยายามหาเรื่องที่ดึงดูดใจเรื่องอื่นที่ไม่ใช่ ฟาโรห์ ไม่ใช่พีระมิด ไม่ใช่มัมมี่ แต่เขาทำไม่ได้ ยังไงก็ต้องกลับมาตายรังและผูกพันกับอียิปต์เหมือนเดิม

 

     ไอยายอมรับว่าลึกๆในใจแล้ว ทันทีที่เขาเหยียบลงบนผืนแผ่นดินแห่งลุ่มน้ำไนล์เขาก็รู้สึกเหมือนเคยอยู่ที่นี่มาก่อน แต่ดูท่าคงเป็นแค่เรื่องที่เขาคิดไปเองเสียมากกว่า คงเป็นเพราะความอยากมามากเลยทำให้คิดเป็นตุเป็นตะได้ ไอยาหัวเราะให้กับความคิดของตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินทางเข้าสู่ดินแดนแห่งนิทรา

 

..................................

 

กลางดึก ณ สุสานแห่งหนึ่ง

 

          ยามองค์เทพอาเมน-รา หลับใหล เป็นช่วงเวลาที่มีความหมายของการปลดปล่อยเหล่าคา** (Kah) จากองค์เทพโอซิริส เทพเจ้าแห่งโลกหลังความตาย ในยามที่ความมืดกำลังกัดกินแสงสว่าง ภายในสุสานที่มีอาณาจักรกว้างขวางครอบคลุมไปทั่วทุกพื้นที่รอบข้าง ได้ปรากฏร่างชายผู้หนึ่งที่มีดวงตาสีเทาหม่นกำลังเดินมุ่งหน้าไปยังทิศทางแห่งประตูนรก ลอดผ่านซุ้มประตูแห่งความตาย ตรงไปยังโลงที่ตั้งไว้ในห้องโถงกลางของสุสาน

 

     “นายแห่งข้า ตื่นขึ้นจากการหลับใหลเถิด ข้าพบเขาแล้ว คนที่นายแห่งข้าเฝ้ารอ”

 

     ชายนัยน์ตาสีเทาหม่นคุกเข่าลงแล้วแสดงความเคารพด้วยการคำนับต่อหน้าโลงศพ ศีรษะของเขาชิดติดกันกับพื้นแผ่นหินของสุสาน เฝ้ารอคอยเพียงแค่ให้นายท่านของเขาตื่นขึ้นมาจากโลกแห่งองค์เทพโอซิริส เฝ้าขอเพียงให้องค์เทพปลดปล่อยนายของเขาคืนกลับมา

 

     เจ้ามาแล้วหรือ...

 

     เสียงแผ่วเบาที่ดังออกมาจากโลงตรงหน้า เป็นตัวกระตุ้นชั้นยอดที่ทำให้ชายผู้นั้นยอมละซึ่งการเคารพ ทันทีที่ได้ยินเสียง ชายผู้มีดวงตาสีเทาหม่นรีบผลักฝาโลงชั้นแรกซึ่งประดับด้วยทองคำออก ตามด้วยรีบทำลายฝาโลงชั้นที่สองที่เป็นโลหะให้พ้นทาง เมื่อเจอกับโลงไม้ที่เป็นชั้นสุดท้ายเขาพบว่าตนมีน้ำตาแห่งความปิติยินดีไหลเต็มใบหน้า

 

     จะได้พบแล้ว..

 

     นายแห่งข้า..

 

     เขารีบกำจัดฝาโลงไม้ให้พ้นทาง เมื่อกำจัดออกได้ สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาคือผ้าลินินสีขาวที่เต็มไปด้วยอักขระโบราณ พันรอบร่างหนึ่งไว้

 

     เจ้าต้องเบามือในการแกะมันออกฟาเตยาส อย่าให้ผ้าหุ้มร่างข้าขาด มิฉะนั้นข้าจะตื่นไม่ได้ชั่วนิรันดร์

 

     เมื่อได้ยินดังนั้นเขาจึงบรรจงแกะผ้าห่อร่างออกอย่างเบามือ ปากก็พร่ำพรรณนาถึงความยินดีที่เขาเฝ้ารอคอยมานานแสนนาน

 

     รอเพียงแค่ชั่วอึดใจเขาก็ทำมันสำเร็จ เมื่อผ้าผืนสุดท้ายหลุดออกจากร่าง เขาได้พบกับผู้เป็นนายของเขาในร่างของกึ่งมัมมี่ที่เป็นเพียงแค่เนื้อหุ้มกระดูกเท่านั้น มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ! ร่างของนายแห่งข้าต้องไม่เป็นเช่นนี้! นี่มันเกิดอะไรขึ้น! หรือว่ากรรมวิธีในการให้นายเขาคงอยู่ชั่วนิรันดร์เกิดผิดพลาด แต่ตรงไหน! เขาทำพลาดตรงไหน!!!?

 

     อย่าได้ตื่นตระหนกไปฟาเตยาส นี่คือร่างของข้า ร่างที่แท้จริงของนายแห่งเจ้า กาลเวลาผ่านมายาวนาน เจ้าต้องออกตามหาคนผู้นั้นให้ข้า ทำให้ไม่ได้เข้ามาภาวนาที่นี่ จึงไม่แปลกที่บางทีคาถาแห่งข้าจะอ่อนกำลังลง

 

“ข้าควรทำเช่นไรนายแห่งข้า! ทำเช่นไรท่านถึงจะกลับคืนรูปดังเดิม”

 

     คาโนปิค ข้าต้องการอวัยวะในคาโนปิค

 

     “แต่ท่านหาได้เอาออกไม่”

 

     ซึ่งนั่นทำให้ข้าต้องใช้จากร่างของคนเป็น เจ้าทำให้ข้าได้หรือไม่..

 

     “เพื่อนายท่านแล้วข้าทำได้เสมอ”

 

     ช็อคคะรัน***ฟาตาส ข้าขอบใจเจ้า นำมาให้ข้าที่นี่ แล้วกาลต่อไปข้าจะจัดการเอง..

 

          เมื่อใดก็ตามที่เทพอามุน-รา เทพเจ้าแห่งดวงอาทิตย์เริ่มขับไล่ความมืด เมื่อนั้นจะพบกับข่าวที่กระจายกันไปอย่างรวดเร็ว ถึงการพบร่างไร้วิญญาณสี่ร่างที่ถูกส่งไปยังดินแดงแห่งเทพโอซิริส ร่างแรกไร้ซึ่งตับ ร่างสองไร้ซึ่งปอด ร่างสามไร้ซึ่งกระเพาะ และร่างที่สี่ไร้ซึ่งลำไส้

 

สี่ร่าง

 

สี่อวัยวะ

 

ตามจำนวนสี่เทพบุตรแห่งโถคาโนปิค

 

.....................................

ชิชา* หรือ บารากุ เป็นการสูบยาสูบแบบหนึ่งของชาวอาหรับ โดยมีอุปกรณ์เป็นเฉพาะแบบของชาวอาหรับ มีการแต่งกลิ่นให้เป็นรสต่างๆ เช่น มิ้นต์ สตรอเบอรรี่ องุ่น

 

คา(Kah)** ชาวอียิปต์ใช้เรียกแทน วิญญาณ

 

ช็อคคะรัน*** ภาษาอียิปต์ แปลว่า ขอบคุณ

 

....................................................

สวัสดีค่ะ :) 

 

นิยายเรื่องนี้เกิดขึ้นได้จากความบ้าอียิปต์บวกกับอยากอ่านพล็อตแนวนี้ แต่ไม่มีใครแต่ง เลยจับแต่งเองซะเลย

 

เราไม่ถนัดเล่าเรื่องในมุมมองของตัวเอกดำเนินเรื่องค่ะ ไม่ชินแบบนั้น แต่ถนัดแบบนี้มากกว่า อาจจะแปลกๆไปบ้าง ต้องขออภัยด้วยนะคะ T^T

 

อยากให้ติดตามเรื่องนี้ไปนานๆนะคะ อยากให้ช่วยชี้แนะและให้กำลังใจกันมากๆ

สัญญาว่าจะแต่งเรื่องนี้จนจบค่ะ ><V

 

เพราะเราวางพล็อตถึงตอนจบเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่แต่งแต้มสีสันลงไปมากๆเท่านั้นค่ะ

ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจ

 

ตอนต่อไปจะมาเร็วๆนี้นะคะ :)