The red artifact part 1 :เจ้าชายสุธนกับห้าอาณาจักร

 
 
                    ระหว่างมุ่งสู่พระแม่ธรณี สายลมปะทะผมยาวสีดำของเจ้าชายจนยุ่งเหยิง ผิดกับผมของนางคู่กรณีที่ยังรักษาทรงไว้ได้
          
              ทั้งสองฝ่ายต่างดูเชิงซึ่งกันและกัน มิใช่เพราะกลัวเปิดช่องว่างหากเดินหมากก่อน  แต่เป็นเพราะ ตกอยู่ในภวังค์เมื่อเห็นหน้าซึ่งกันและกัน  จนลืมว่าตนเองกำลังโหม่งโลกอยู่
               
 
                    “ องค์หญิง !!! เพคะ ” เหล่าสตรีงดงามสี่นาง แต่ละนางล้วนผมสีเทา ผิวเปล่งปลั่ง โบยบินด้วยปีกด้ายแสงคล้ายมโนราห์  มาห้อมล้อมทั้งคู่ไว้ แล้วพาลงพื้นโดยสวัสดิภาพ  แล้วนางนึงบัญชาวายุเป็นโซ่ตรวน พันธนาการองค์ชาย
               
 
                 “  มันผู้นี้เป็นผู้ใดกัน คิดปองร้ายเจ้าหญิงมโนราห์ กระนั้นหรือ ?  ”  ข้ารับใช้นางนึงเอ่ยวาจาเพราะพริ้ง  พยายามบังคับให้เจ้าชายคุกเข่าลงด้วยกิริยาดุดัน
               
 
                ทว่ามิอาจทำให้เจ้าชายจำนนโดยง่ายแม้นใช้กำลังเวทย์วายุบังคับจนอีกสองคนต้องใช้พลังช่วย
               
                    สายตาลังเลของนางมโนราห์มองภาพเจ้าชายยืดหยัดอย่างองอาจ มือพลางกุมอก
               
                  ก่อนที่เจ้าชายควบคุมลมหายใจของตนให้เป็นพลังแล้วเอ่ยขึ้นมา
               
             “   เจ้าคิดว่าเจ้าจะบังคับ เจ้าชายแห่งดินแดนนี้คุกเข่าให้คนต่างถิ่นที่ปองร้ายต่อผู้คนของข้าได้กระนั้นรึ  !!!! แม้นตัวตายข้าก็จะไม่จำนน  ” สิ้นคำเจ้าชายระเบิดพลังปราณอันแรงกล้ากว่าพรานบุญหลายเท่าตัว จนทำลายพันธนาการทำท่าจะหยิบพระขรรค์  มีดประจำกายพระองค์ขึ้นมาส่วนข้ารับใช้สามนางตั้งท่าพร้อมต่อสู้
               
 
                  “ หยุดเพียงนั้นแหละ ทุกคน !!  ”  เจ้าหญิงมโนราห์ รีบห้ามปราม ก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลายไปมากกว่านี้
               
 
                     “  คิดดีแล้วหรอเพคะ ?  ”     เหล่านางรับใช้จำยอมต่อคำสั่ง ผ่อนคลายอิริยาบถ บรรยากาศมาคุได้ทุเลาลง ส่วนเจ้าชายเก็บอาวุธตนเข้าฝัก มองเจ้าหญิงผมเทาอย่างพิสมัย
               
 
                     “ สุธน !!!   ”  แว่วเสียงห่วงใยของ  ชายฉกรรจ์ในชุดชาวชั้นสูงอียิปต์ มากด้วยเครื่องประดับประดา แต่สิ่งที่เด่นคือผ้าโพกหัวคล้ายหัวสฟิงซ์ลายสลับสี กับ มงกฎงูเห่าคาดหน้าผาก  ขี่หุ่นสฟิงซ์มาลงจอด กระทั่งเห็นเหล่าสตรีผมเทาหลายนาง ล้อมเจ้าชายแห่งอินดัสอยู่ จึงเปลี่ยนท่าทีจะชักดาบปลายเคียวเปล่งออร่า  ส่วนพรานบุญทำท่าพร้อมสนับสนุนอยู่ข้างหลัง
               
 
 
                       “ ช้าก่อน !! ราเมสเซส  ” (Ramesses) เจ้าชายสุธนแบมือ ห้ามสหายของตนเพราะเกรงว่าบรรยากาศจะตึงเครียดขึ้นมาอีก แล้วหันไปยังแม่นางผู้สูงศักดิ์
               
 
                   “ ข้ามีนามว่าสุธน เจ้าชายแห่งอาณาจักรอินดัส จงกล่าวนามและกิจธุระของเจ้าต่อดินแดนแห่งนี้มา   ”
 
                ทางองค์หญิงสำรวมกิริยาแล้วเปล่งวาจาตอบ
               
 
                   “ ตัวข้ามีนามว่ามโนราห์ องค์หญิงจากดินแดนไกลโพ้น  ส่วนกิจธุระของข้า ...  ” ระหว่างนั้นเอง
               
 
               “ นางกำลังโกหกเจ้า!!! สุธน ในโลกานี้ไม่มีอาณาจักรอื่นนอกเหนือจากอาณาจักรแห่งเครือญาติเราแล้ว อีกทั้งนางผู้นั้นยังปองร้ายลูกน้องเจ้าเสียด้วย   ”     ราเมสเซสตะโกนขึ้นมาด้วยภาษามนตราแห่งชนชั้นสูง ที่พรานบุญฟังไม่ออก และ หวังว่านางคนนั้นจะไม่เข้าใจด้วย
               
 
                   “ ท่าทางพระสหายของท่านจะหาว่าข้าโป้ปดมดเท็จนะ องค์ชายสุธน  ส่วนเรื่องพรานผู้นั้น เขาเป็นคนพยายามจับข้าก่อน  ”  มโนราห์ส่งสายตาหวานใส่เจ้าชาย จนท่านอึ้งไปพักหนึ่งจึงหันไปมองพรานบุญที่พยักหน้ายอมรับความผิดของตน
               
 
                      “  เช่นนั้น ข้าต้องขออภัยด้วยที่ลูกพี่ลูกน้องข้า กับ ลูกน้องได้กระทำล่วงเกินทั้งทางวาจา หรือ การกระทำใดๆ ต่อเจ้า มโนราห์  
 
              แม้นจะเป็นแรกพบอันไม่น่าประทับใจ แต่ข้าขอแนะนำลูกพี่ลูกน้องของข้า เจ้าชายราเมสเซสแห่งอาณาจักรเคเมส (Kemet)  แห่งทะเลทรายอียิปต์อันไกลโพ้น กับ พรานบุญ ลูกน้องคนสนิทของข้า   ”     
 
              ระหว่างเอ่ย พระสุธนเรียกเจ้าชายอีกดินแดนเข้ามาร่วม สร้างสัมพันธไมตรี  แม้นจะยังไม่ไว้วางใจดีแต่เจ้าชายแห่งแดนทะเลทรายก็จำใจเข้าร่วมส่วนพรานยืนสำรวมอยู่เบื้องหลัง
               
                     เจ้าหญิงปักษาครุ่นคิดสักพัก   ก่อนจะอมยิ้มแล้วเดินมาเคียงข้างองค์ชายสุธน
           
 
              “  พวกเจ้าจักบอกพ่อของข้าเสียว่า ข้าถูกมนุษย์จับตัวไปล่ะกัน ส่วนข้าจะไปศึกษาวัฒนธรรมพวกเขาหน่อย   ”
                เหล่านางรับใช้ได้ยินเช่นนั้นจึงตกตะลึง
                “ จะดีหรอเพคะ  ข้าน้อยรู้ว่าองค์หญิง ประสงค์อยากเที่ยวเล่นเสียมากกว่า  !  ”
               
 
            “  เอาน่าพวกเจ้า เที่ยวเล่นกับการศึกษาวัฒนธรรมต่างถิ่นนั้นคู่กันเสียอยู่แล้ว ฮิ ฮิ  ” มโนราห์ทำท่าขบขัน  แล้วตัวเปล่งแสง จำแลงกายกลายเป็นหญิงอินเดียผิวสีน้ำผึ้งงดงามในชุดส่าหรีอันงดงาม
               
          สามบุรุษมองภาพนั้นอย่างตกตะลึง โดยเฉพาะเจ้าชายแห่งอินดัสนั้นถึงกับสติขาดลอย จนนางจำแลงกายเสร็จ สยายผ้าสไบอันอ่อนนุ่มและหอมหวาน มาโดนใบหน้าจึงหลุดจากภวังค์
 
                หลายวันต่อมา ...... ข่าวผู้พิชิตใจเจ้าชายได้กระจายไปทั่วอาณาจักรอินดัส  จนเกิดบรรยากาศเฉลิมฉลองครื้นเครงทั่วหล้า ชาวเมืองทุกสารทิศ หลากวรรณะแห่กันมาประจักษ์นางมโนราห์ในคราบเจ้าหญิงอินเดียให้เป็นขวัญตา
 
  หน้าประตูทางเข้าพระราชวังหลวง  ผู้คนพลุกพล่าน แต่งตัวต่างกันตามฐานะ ล้วนนำของบรรณาการ และ กล่าวคำอวยพรแด่เจ้าชาย
 
พร้อมทั้งกองทหารพระนครสวมเกราะปกปิดทั้งกายถือโล่และหอก ยืนอารักขาอย่างองอาจ ตามริมถนนทั้งสองด้านตลอดทาง
 
  แต่ที่เด่นที่สุดคือ เจ้าชายกับเจ้าหญิงบนรถม้าอันงดงามประณีต ถูกลากโดยกิเลนคู่ใจเจ้าชาย กับ ขบวนองครักษ์อัศวินนรสิงห์
 
นักรบชั้นสูงในชุดเกราะอินเดียหนักและหน้ากากเทพเจ้าสิงโต  แต่ละนายถืออาวุธต่างกันบ้างถือหอกยาว บ้างถือลูกตุ้มอินเดีย บ้างถือดาบแส้อันเลืองชื่อของอินเดีย (Urumi) แต่ทุกนายล้วนแบกคันธนูไว้เบื้องหลัง  ขี่ราชสีห์แห่งยุคน้ำแข็งร่างใหญ่ว่าสิงโตในปัจจุบันเป็นเท่าตัว แค่เสียงคำรามอันน่าเกรงขามก็เพียงพอจะสังหารคนขวัญอ่อนได้  ขนาบทั้งหน้าทั้งหลังรถม้าขององค์ชาย
 
   ระหว่างองค์ชายสุธนกำลังเยี่ยมพสกนิกรนั้นเอง   ณ ภายในระเบียงวังหลวงเจ้าชายแห่งแดนอียิปต์ ผู้กำลังมองขบวนรถม้าอยู่ห่างๆ
 
“ ข้ากับสุธน แม้นเป็นเพียงลูกพี่ลูกน้อง แต่ก็รักดุจพี่น้องร่วมสายเลือด คบหากันแต่เยาว์วัย นึกไม่ถึงว่าจะลงเอยกับนางคนนั้น แถมเป็นการพบกันอย่างเหนือความคาดหมายอีกด้วย ”  พลางพูดลอยลอยต่อพรานบุญ ผู้ยืนสำรวมอยู่เบื้องหลัง
 
“ พะยะค่ะ หากมิบังอาจ ข้าพเจ้าสงสัยว่า เหตุไฉน ท่านราเมสเซสถึงตรัสภาษาอาณาจักรนี้ได้คล่องแคล่วยิ่งกว่าชาวพื้นเมืองบางคนเสียอีก  ”
 
เจ้าชายต่างแดนแสดงท่าทางเป็นมิตร เอ่ยขึ้นมา
 
“ ฮะ ฮะ ข้าเองก็ไมได้ถือตัวขนาดนั้น เจ้าไม่จำเป็นต้องพูดเป็นพิธีรีตอง ยามว่างพวกเราต่างศึกษาภาษาของอีกอาณาจักร ยังไงเสียก็เป็นภาษาที่ตระกูลเราคิดค้นขึ้นมา เจ้าสนใจจะศึกษาภาษาของอาณาจักรข้าไหมล่ะ พรานเอ๋ย ?  เดี๋ยวข้ามอบตำราให้ ”  
 
 
  “ ข้าซึ้งในน้ำพระทัยของพระองค์ยิ่งนัก  แต่ตัวข้าคงไม่มีวาสนาไปเยี่ยมดินแดนของท่านและมีโอกาสได้ใช้มันหรอกขอรับ ”   ส่วนพรานบุญตอบปฏิเสธอย่างเจียมตัว
 
ระหว่างนั้นเอง
 
 “ ราเมสเซส ผู้เป็นดังลูกอีกคนของข้า  !!!  ยินดีต้อนรับสู่อินดัส วันนี้ช่างวันเป็นวันมงคลเสียจริงได้เจ้ามาร่วมพิธีของสุธน  ” 
 
 ชายวัยกลางคนไว้หนวด  รูปร่างกำยำแต่งเครื่องทรงอินเดียทั่วกาย แต่ละชิ้นล้วนโอ่อ่า  สวมมงกุฎราชา  นามว่า               “ อาทิตยวงศ์ ” ผู้เป็นมหาราชาแห่งอาณาจักรนี้ ปากกล่าววาจาชนชั้นสูง เดินเข้ามาพร้อมอ้าแขนต้อนรับเจ้าชายต่างแดน
 
 
 “ ท่านลุงครับ ข้าคงต้องรบกวนท่าน ประมาณสัปดาห์หนึ่งเสียแล้ว ”  เจ้าชายต่างแดนนอบน้อมต่อพระราชา
 
“ อย่าได้เกรงใจไปเลย คิดเสียว่าที่นี่เป็นบ้านหลังที่สองของเจ้า อย่ามัวแต่ยืนตรงนี้เลย ข้ามีเรื่องมากมายอยากจะสนทนาบนโต๊ะเสวยกระยาหาร  โดยเฉพาะเรื่องของฟาโรห์ ผู้เป็นบิดาของเจ้า  ข้ากับเขาไม่ได้เจอกันเสียนานตั้งแต่ขึ้นครองราชย์”
 
“ ครับท่านลุง  ” สิ้นบทสนทนาทั้งสองเดินเข้าไปพระราชวังด้วยกัน ทิ้งพรานบุญไว้เบื้องหลัง
 
ท่ามกลางบรรยากาศอันชื่นมื่น ความสุขอบอวลทั่วแผ่นดิน ใจผู้หนึ่งในพระราชวังกลับร้อนด้วยไฟริษยากับอาฆาตแค้น
 
บุคคลลึกลับในชุดพราหมณ์ ยืนกำมือแน่นในเงามืด กัดฟันมองภาพขบวนองค์ชายด้วยความเคียดแค้น
 
“ นังแพศยา เอ้ย !!!!  ”
 
                                                    ณ ราตรีนั้น
 
 งานฉลองมหรสพได้เลิกราไป  ณ ห้องบรรทมเจ้าชายสุธนอันวิจิตร ผนังและแท่นบรรทมล้วนสลักลายอักขระอินเดียอย่างประณีต บรรยากาศไฟสลัวด้วยดวงไฟมนตราลุกไหม้โดยปราศจากเชื้อเพลิง
 
ม่านตกแต่งหน้าต่าง พลิ้วไหวตามลมโชยเข้ามา  แลเห็นวิวจันทราและเทือกเขาหิมาลายันอันเด่นเป็นสง่า  
 
ระหว่างเจ้าหญิงในร่างจำแลงชมวิวนั้นอย่างเพลิดเพลิน  เจ้าชายเดินมาเบื้องหลัง แล้วเอ่ยวาจาเวทมนต์บางอย่าง 
 
ทันใดนั้นเอง ไฟสลัวได้แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงอันเร่าร้อน ผ้าม่านอันพลิ้วไหวแปรเปลี่ยนเป็นของแข็งดุจแก้ว เนื้อของมันขุ่นมัวเกินกว่าภายนอกจะมองเข้ามาและมิปล่อยให้เสียงจะเล็ดรอดออกไป
 
“ วันนี้เจ้าวางตัวได้สง่างามจนชนะใจเหล่าพสกนิกรนะ มโนราห์ คราแรกข้ากังวลว่าเจ้าจะชนะใจพระบิดาและมารดาไม่ได้เสียอีก   ”  องค์ชายกล่าวเกี้ยวพาราสีต่อองค์หญิง
 
ส่วนเจ้าหญิงหลับตา อมยิ้มแล้วเดินมาทางเจ้าชายด้วยกิริยาอ้อนแอ้น สายตาพิศวาสแล้วค่อยๆดันเจ้าชายที่กำลังหน้าแดงให้คล้อยไปทางแท่นบรรทมโดยง่าย  
 
จนร่างเจ้าชายสะดุดขอบแท่นบรรทมล้มลงไปนอน มโนราห์ยิ้มหวานตราตรึงใจเจ้าชายพักหนึ่ง
 
“  หลับตาสิเพคะ องค์ชาย ”
 
เจ้าชายหลับตาด้วยสีหน้าเปี่ยมสุข ไฟราคะกรุ่นร้อนในใจ ได้ยินเสียงปลดเปลื้อง บางอย่างอ่อนนุ่มหล่นพื้น
 
“ ลืมตาสิเพคะ ”
 ทว่าเมื่อลืมตาขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น กลับต้องตกใจ  เมื่อภาพที่เห็นกลับตาลปัตรเป็น  เจ้าหญิงจำแลงกายกลับมายังร่างผมเทา ผิวพรรณเปล่งปลั่ง
 
ทว่าครานี้ขาที่เหมือนมนุษย์กลับแปรเปลี่ยนเป็นขาปักษา จ่อกรงเล็บนกสีแก้วมรกตอันแหลมคมและแวววาว ณ คอหอย พร้อมทั้งใช้นิ้วที่เหลือ ล็อคคอเจ้าชายเอาไว้ดุจอินทรีจับเหยื่อ
 
“ จงฟังข้าเสียองค์ชาย !! ”