The red artifact part 1 :เจ้าชายสุธนกับห้าอาณาจักร

          พรานบุญแน่นิ่งขาสั่นอ้าปากค้างเมื่อสบสายตาอสรพิษ
 
          พญานาคร่างยักษ์ดุจเรือเดินสมุทรตระหง่านเบื้องหน้าตามร่างเรียงรายด้วยเกล็ดแข็งนับไม่ถ้วน บนหัวประดับประดาด้วยเครื่องประดับแบบอินเดีย
 
          “ พรานเอ๋ย หากไม่มีเจ้าขัดขวางคนเหล่านั้นข้าคงตกตระลำบากเป็นแน่ "   วาจาก้องกังวานสั่นไหวผนังถ้ำยิ่งชวนให้พรานหวาดผวาแม้นเนื้อความจะประสงค์ดี
 
 
 
               เช่นนั้นนาคถอนหายใจปลดปล่อยพลังบางอย่างรอบกายแล้วจำแลงกายเป็นครึ่งคนครึ่งงู
 
 
               ท่อนบนเป็นชายอินเดียในเครื่องแต่งกายดูมีภูมิฐาน ครึ่งล่างเป็นงูดังเดิม บนแผ่นหลังปรากฏเงาแขนหลายคู่อันเรืองรางยื่นออกมา
 
 
               “แม้นข้าจะสามารถเนรมิตกายให้เหมือนพวกเจ้าได้ทุกกระเบียดนิ้วทว่าเท่านี้คงเพียงพอจะปลดความกังวลให้เจ้าได้กระมัง " พอกล่าวเสร็จก็เลื้อยเข้ามากราบทักทายพรานอย่างอ่อนน้อม ส่วนพรานคลายกังวลลงแทนที่ด้วยความตกตะลึงจนอดถามไม่ได้
 
 
               “ ท่านเป็นผู้วิเศษแห่งบ่อน้ำศักสิทธิ์กระนั้นหรือครับ ? “ พรานบุญกล่าวอย่างเลื่อมใส
 
 
          “ ข้ามิใช่มนุษย์แต่เป็นราชาแห่งนาคในบ่อนี้นามว่าชมพูจิต “
 
         
            “ นาค ? “ พรานตอบด้วยความงุนงงเพราะเพิ่งได้ยินคำนี้เป็นครั้งแรก
 
 
          “ เอาเป็นว่าข้าเป็นเพียงสัตว์ที่มีฤทธิ์เดชและพลังมนตราเฉกเช่นพวกเจ้าล่ะกัน ตอนนี้ ข้าอยากให้เจ้าบอกว่าเจ้าต้องการสิ่งใดหากข้าประทานได้ด้วยพลังของข้า เจ้าจะได้สิ่งนั้นอย่างไม่มีข้อแม้ “
 
 
          “ ราหูคือผู้ใดกัน ? แล้วคนพวกนั้นต้องการสิ่งใดจากบ่อน้ำแห่งนี้ ?  ข้าจำเป็นต้องรู้เรื่องนี้ให้กระจ่างแล้วกลับไปรายงานแก่พ่ออยู่หัว และหากข้ามิได้ตาฝาดไปล่ะก็แม่นางผู้นึงเป็นผู้สังหารผู้คนเหล่านั้น  ข้าคิดว่านางสมควรได้รับการตอบแทนจากท่านมิใช่ข้า“
 
 
          นาคราครุ่นคิดขมวดคิ้วพักนึง
 
 
          “ หากไม่มีเจ้าไปขัดขวาง พวกมันคงประกอบพิธีสำเร็จเป็นแน่ ส่วนนามว่าราหู  ข้ามิอาจบอกได้และเจ้าต้องสัญญากับข้าว่าจะไม่เอ่ยชื่อนี้อีกเมื่อย่างเท้าออกจากถ้ำแห่งนี้ !! “
 
 
          กล่าวจบนาคจำแลงกายแสดงสีหน้าดุร้ายเผยดวงตาอสรพิษแทนที่ตามนุษย์ แลบลิ้นสองแฉกออกมาพร้อมส่งเสียงแผ่แม่เบี้ยขู่
 
 
          “ มิเช่นนั้นเจ้าจะได้เป็นผีเฝ้าบ่อน้ำแห่งนี้ตราบชั่วนิรันดร์ !!!  หากชื่อนั้นแพร่งพร่ายออกไป อาเพศใหญ่คงอุบัติเป็นแน่”  
 
          พรานบุญสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจทำตามข้อเสนอ
 
 
              "โปรดวางใจข้าเถิดท่านข้าขอสาบานด้วยชีวิตว่าจะไม่กล่าวคำว่าราหูออกมา  ทว่าหากเกิดเหตุเช่นนี้อีก ข้าควรทำเยี่ยงไร? "
 
               "เรื่องนั้นเจ้ามิต้องกังวลเพราะข้าจะมอบของวิเศษให้เจ้าไปต่อกรกับคนพวกนั้น จากนี้ไปเจ้าจะเป็นตัวแทนของข้าในการปราบปรามและรักษาความลับ "  พอสิ้นเสียงนาคจึงปรากฏรอยสักลึกลับรอบข้อมือข้างขวาของพราน
 
 
               “ ข้าขอมอบบ่วงนาคบาศแก่เจ้า!!! บ่วงมนตรานี้จะช่วยให้เจ้าต่อกรกับไพรีที่มีพลังเวทมนต์อาคมนานาและเหมาะมือพรานมือฉมังเช่นเจ้าทว่าจงจำไว้ให้ดีว่ามันเป็นบ่วงระหว่างเจ้ากับข้าเช่นกันหากเจ้าใช้มันในทางอกุศลล่ะก็ ข้าจะสั่งให้มันปลิดชีพเจ้าในบัดดล!! ”
 
 
               พรานพินิจข้อมือขวาของตน แล้วแสร้งทำเป็นเหวี่ยงเชือก ทันใดนั้นปรากฏเชือกเขียวมรกตโปร่งใส รูปร่างเป็นนาคตัวเล็กเรียวดังเชือกเหวี่ยงไปในทางที่พรานบุญต้องการเคลื่อนไหวคดเคี้ยวได้อย่างอิสระ
 
                พรานมองมันอย่างประทับใจก่อนจะหันไปถามนาคผู้ประทานอาวุธให้
 
 
                “ แล้วบ่วงนี้มีฤทธิ์วิเศษอันใดหรือท่าน ? ”
 
 
         " เรื่องนั้นเจ้าต้องค้นหาเอง พลังมนตราของมันจะขึ้นอยู่กับผู้ใช้ วันนึงเจ้าจะเข้าใจมันด้วยตนเอง
    
        บัดนี้เจ้าได้ช่วยข้าถึงสองประการ จงบอกข้าได้แล้วว่าเจ้าต้องการอะไร ”   นาคในร่างจำแลงครึ่งคนครึ่งงูเลื้อยเข้ามาส่วนพรานบุญครุ่นคิดสักพัก
 
 
           “ ขะ ข้าคิดว่าข้าไม่ต้องการสิ่งใดมากกว่านี้ล่ะท่าน ข้าพอใจในทุกสิ่งที่ข้ามีอยู่แล้ว ” สิ้นประโยคพรานฉุกคิดบางอย่างขึ้นมา
 
 
       “ ท่านพญานาคข้าขอความกรุณาให้ท่านอนุญาตให้ข้าใช้บ่วงนี้จับสตรีนางนึงเถิด ! ”
 
 
       “ เจ้าว่าเช่นใดนะ ? ”
 
 
           พรานบุญจึงเล่าเรื่องภาพสตรีงดงามเรืองแสงอันเลือนราง
 
                 
               " ตอนนี้พ่ออยู่หัวกังวลว่า ทั่วอาณาจักรหามีสตรีนางไหนจะสามารถพิชิตใจของเจ้าชายสุธนได้ แต่แม่นางผู้นั้นทั้งสวยดุจนางอัปสรและเก่งเรื่องยุทธ  อาจจะเป็นหญิงคนแรกที่พิชิตเจ้าชายได้ แม้นนางไม่ตกลงปลงใจด้วย ข้ามั่นใจว่าเจ้าชายคงสั่งให้ปล่อยนางไปเป็นแน่ ท่านพญานาคมิต้องกังวลใจ " 
 
                     ราชานาคคิดหนักหลังได้ยินข้อเสนอ
 
                             
                     รุ่งอรุณวันถัดไป
 
 
                 พรานบุญดักซุ่มในพุ่มไม้ใกล้บ่อน้ำใสแห่งนึงบริเวณตีนเขาเทือกเขาหิมาลายันอันสูงตระหง่านสูงเสียดฟ้าเป็นที่เลื่อมใสและยำเกรงของชาวอินดัส  ว่ากันว่าบนยอดเขาเป็นประตูแห่งแดนสนธยา มีเพียงผู้มีบุญญาธิการและเปี่ยมด้วยฤทธิ์เดชเท่านั้นจะย่างกรายขึ้นไปบนยอดแล้วกลับมาได้
 
         
                  ตามวาจาของท่านพญานาคเผ่าของนางผู้นั้นจะมาเล่นน้ำ ณ เวลานี้               ระหว่างครุ่นคิดนกป่าหลายสายพันธุ์เกาะยอดไม้จ้องมองพรานสลับกับหันหน้ามองกันเองแล้วเปล่งเสียงราวกับพูดคุยกันเอง บ้างบินจากไปบ้างบินมาแทนที่
 
        
                 ผ่านไปไม่กี่ชั่วยาม   แว่วเสียงกระพือปีกราวกับฝูงปักษายักษ์บินผ่าน แต่กลับกลายเป็นสตรีงามหลายนางสยายปีกจากด้ายเรืองแสงนับไม่ถ้วนร้อยรวมกันโบยบินลงมาจากยอดเขาลงมายังบ่อน้ำ 
 
แต่ละนางล้วนแต่งเครื่องทรงประหลาดแวววับดุจแก้วแต่แข็งแกร่งราวเพชร  ต่างกับวัฒนธรรมแห่งอินดัส 
 
 
 
                  แต่ที่อัศจรรย์ยิ่งกว่าเมื่อเครื่องทรงของพวกนางได้สลายกลายเป็นละอองแสงเผยเผยร่างอันอรชรเหลือเพียงผ้าอ่อนนุ่มปกปิดส่วนสำคัญโดยมิต้องปลดเปลื้องด้วยตนเอง  ทุกคนล้วนผิวขาวนวลผิดกับชาวภูมิภาคนี้
 
 
                   พรานบุญเคลิบเคลิ้มภาพนางเหล่านั้นเล่นน้ำด้วยกันด้วยกิริยาอ่อนช้อยและงดงามไปพักนึง ก่อนจะตั้งสติเตือนตัวเองด้วยจุดมุ่งหมายที่แท้จริง
 
 
                   ยกมือขวาข้างตระเตรียมบ่วงนาคบาศจากรอยสักนาครารอบข้อมือ
 
 
 
                              ทว่าทันใดนั้นเอง !!
 
 
 
            " จงหยุดเพียงนั้นแหละมนุษย์!! มิฉะนั้น...."  เสียงสตรีแม้นดุดันทว่ากลับเสนาะหูดุจดนตรีดังจากเบื้องหลัง
 
 
                          พรานบุญชะงักครู่นึง ครุ่นคิดในใจ
 
 
            นี่ข้ากลับเป็นผู้ถูกล่าเสียเองทว่า.... เสี้ยววินาทีแห่งไหวพริบสามารถพลิกผันสถานการณ์ได้  ตั้งสติหายใจแล้วหันกลับไปเหวี่ยงบ่วงมนตราใส่เจ้าของเสียง!!!!