Call us The L.o.u.d.

     “ สวัสดีจ๊ะ มาเรีย ”
ผู้หญิง 2 คนยืนประจันหน้ากัน โดยข้างหลังของทั้งสอง มีผู้ติดตามที่ยืนจ้องมองฝ่ายตรงข้าม
ที่แฝงความตรึงเครียด หญิงสาวในชุดสูทผูกไท มีปลอกแขนติดอยูที่แขนซ้าย ประธานนักเรียน
ฝั่งมนุษย์ มาเรีย กับคนในสภาที่ยืนอยู่ด้านหลัง กลุ่มคนที่ยืนตรงข้ามพวกเธอคือ หญิงสาวในชุด
ทางการลวดลายสวยงามคล้ายกุหลาบตั้งแต่บ่าทั้งสองข้างยาวมาบรรจบกันถึงหลังส่วนบน
ลวดลายของเสื้อถูกแถบสีทองตัดทับ รูปร่างผู้สวมใส่เหมาะสมกับคำว่า ลงตัว คงเป็นการตัดทำ
พิเศษเฉพาะบุคคล ใบหน้ามีส่วนเว้าโค้งได้รูปโฉมที่มีความงามไม่ด้อยกว่า มาเรีย เลย
หรือ หากสังเกตใกล้กว่านี้ ก็อาจงามกว่า Limbo คิดเช่นนั้น พลางสังเกตบางสิ่งต่อในระหว่างที่
อิจฉิ กำลังเริ่มอธิบายบางอย่าง เหล่านักเรียนบางกลุ่มต่างใช้สายตาจ้องมองมา
ผมสีดำยาว ด้านหน้าทรงผมถูกตัดเป็นเส้นตรงเฉียงลงไปข้างขวา
ช่างไม่มีความเหมาะสม กับหน้าตาเอาซะเลย
สร้อยคอรูปทรงดอกกุหลาบที่คล้าย มรกรต
ตอนนี้ดวงตาเบิกกว้าง พร้อมทำท่าทางผู้ดีคล้ายกำลังรอคำตอบจาก มาเรีย
    “ ช่วยอย่าขวางทางได้ไหม ”
    “ ได้สิ แต่ก่อนอื่นฉันมีที่ต้องคุยกับเธอนิดหน่อย ”
    “ ถ้างั้นก็มาที่ห้องประชุมสภา ”
    “ มีเรื่องที่จะคุยนิดเดียวเอง ฉันสัญญาจะไม่รบกวนเวลาของเธอมากจนเกินไป ” ผู้ชายทั้ง
สอง ผู้เป็น ผู้ติดตามของ มาเรียกับ ผู้หญิงที่น่าจะเป็น ประธานนักเรียนปีศาจ แต่เธอไม่ได้มี
ความแปลกประหลาดหรือคล้ายกับปีศาจเลย เป็นแค่มนุษย์ธรรมดา  ผู้ชายทั้งสองเดินมาที่โต๊ะ
ข้างๆ ไม่ห่างจากที่พวกเขายืนอยู่มากนัก นักเรียนที่นั่งอยู่หันมามองผู้ชายทั้งสองด้วยความตกใจ
แสงแดดนั้นได้กระทบลงบนแว่นของทั้งสอง แสงทำให้ไม่สามารถมองเห็นดวงตาของทั้งสอง
    “ ตรงนี้เป็นที่ประชุมชั่วคราว เพราะ ฉะนั้น ” ชายผู้พูด เปิดช่องว่างของประโยคทั้งไว้
    “ ลุก!”  ชายผู้เป็นลูกสมุนของ ประธานนักรียนฝั่งมนุษย์ พูดออกมาเสียงดัง ทำให้นักเรียนที่
นั่งอยู่สะดุ้งขึ้นมาแล้วรีบลุกออกไปทั้งสองเดินออกห่างโต๊ะ ให้ผู้เป็นหัวหน้าเดินเข้ามา ประธาน
นักเรียนฝั่งปีศาจนั่งลงก่อน ในขณะที่ มาเรีย ยังยืนมองเธออย่างไม่พอใจแล้วนั่งลงไป
    “ อิจฉ ช่วยอธิบายให้ว่าเธอคือใคร ”  อิจฉิ ทำสีหน้าที่บ่งว่า
    ‘ผมพึงบอกไปเมื่อกี้เองไม่ใช่เหรอ’
    “ เธอคือประธานนักเรียนของปีศาจ เธอชื่อ Mion-dealu hearogach เธอเป็นบุตรของ
หนึ่งในท่านเค้าท์ที่เป็นมือขวาของ เฟสดา แล้วเธอก็เป็น Class s ”
    “ เฟสดา คือใคร? ”
    “ อืม... เฟสดา คือสถานะของผู้เจรจาทางการทูต และปกครองพื้นที่ส่วนหนึ่งของอณาจักร ”
    “ นั้นไม่ใช่ สถานะของลอดร์ รึ? ”  เอดัส เข้ามาตอบคำถามนั้น
    “ ที่นายหมายถึง ก็คือ สถานะเค้าส์ ส่วนคำว่า ลอดร์ มันไม่ได้นิยมใช้เป็นคำทางการที่นี่เท่า
ไหร่ แต่ฉันก็เผลอใช้มันเหมือนกัน ฮ่าๆ ”
    “ พ่อนายก็เป็นท่านเค้าส์ ไม่ใช่เหรอ?”
    “ ฉันก็โดน พ่อ ต่อว่าเหมือนกันเวลา เผลอเรียก เค้าท์ เป็น ลอดร์ ระบบมันซับซ้อนจะตาย
เธอก็รู้นิ ”
    “ เขาบนหัวนายไม่ได้ช่วยนายเลยรึไง ฉันไม่อยากมาติว ระบบการปกครองให้นายอีกนะ ”
    “ นี่ เธอว่า เจ็บมากเลยนะ เธอหมายถึงฉันหรือ บากอสกันแน่ งั้นมาดูกันสิว่าเธอรู้มากแค่
ไหน ”
ระหว่าง เอดัส กับ เชอา เกิดบทสนทนาบางอย่าง ที่ limbo ไม่ที่ไม่สามารถทำความเข้าใจได้
แต่มีบางอย่างที่เขาคาใจ พลางตั้งข้อสงสัยว่า มีบางที่เปลื่ยนไป เกี่ยวกับระบบการปกครอง 
นั้นคงเป็นเพราะระยะที่เวลาเปลื่ยนไปบางสิ่งก็เปลื่ยนตามเวลา นั้นคือสิ่งที่เขาต้องการที่จะรู้
และอย่างอื่นอีก
ที่นี่คือแหล่งความรู้ก็ต้องมีสิ่งที่ข้าหาได้จาก...
 
 
        ที่โต๊ะ ของสองประธาน กำลังนั่งแระกัน ณ ที่นั่งประชุมชั่วคราว
         “ ทางคนในสภาของเราต้องการเวลาพัก ”
         “ เธอวันนี้เธอดูอารมณ์ไม่คอยดีเลยนะ ถึงแม้เธอจะไม่ยินดีที่เจอกับพวกเราก็ตาม
ฉันรู้ว่าช่วงนี้เธอคงไม่ว่างเท่าไรนักถ้าเธอต้องการให้พวกเราช่วยจัดการปัญหาเล็กๆ น้อย พวก
เราสภาปีศาจก็ ยินดีช่วยนะ ”  ใบหน้าของเธอแสดงรอยยิ้ม
         “ ไม่ล่ะ ฉันจัดการทุกอย่างได้ ”
         “ Neils หยิบของมาให้ มาเรีย หน่อย ”  ผู้ หญิงคนหนึ่งในกลุ่ม ยื่นของให้ชาย ใส่
แว่นที่ชื่อ neils เขาถือกล่องบางอย่างที่ห้อด้วยผ้าลายดอกไม้
         “ นั้นคืออะไร ” มาเรียถาม สิ่งที่ถูกวางอยู่ตรงหน้าเธอ
         “ นั้นของกินรึเปล่า ”  โผ่ลมาข้างๆ โต๊ะ
         “ นี่คือ อารหารที่ได้วัตถุดิบชั้นดีจาก แอนโทลเรีย ซึ่งเป็นที่อยู่ของสุดยอดเชฟ ที่หาไม่
ได้ใน TENORWAN”
         “ ของกิน จากแอนโทรเรียส ” ขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงตกใจ โลลิ น้ำลายกระเด็นออกมา
จากปากจำนวนหนึ่งพร้อมทำท่าทางที่บ่งบอกให้อีกฝ่าย ส่งกล่องนั้นมาสะ
        “ ช่วยหยุดเอาของกินมาชักจูงคนของชั้นได้ไหม  ฉันไม่ต้องการอะไรจากพวกแก ” 
มาเรีย พูดเช่นนั้นพลางมองกล่องบนโต๊ะไปด้วย แล้วค่อยๆ มองมาที่ ฝ่ายตรงข้ามอย่างเย็นชา
ในขณะเดียวกันที่ ลูกสมุนของเธอลากโลลิออกไป
        “ เย็นชาทุกทีเลยนะ เธอคงไม่ชอบอาหารฝีมือของฉันสินะ ”
        “ แล้วเรื่องที่อยากจะคุย ” 
        “ นั้นสินะ พอดีช่วงที่ฉันไม่อยู่ กล่องเจ้าปัญหาที่ห้องสภาฉัน มันเต็มไปด้วยปัญหา
มากมาย ฉันพึงเปิดดูเมื่อเช้านี้แล้วเรื่องส่วนใหญ่ร้องเรียนคือการขออนุญาตผ่านพื้นที่ เพื่อช่วย
ลดเวลาที่ไม่จำเป็นต้องเสียอีกต่อไป ส่วนอีกเรื่องเป็นเรื่องที่เล็กอยู่หรอกนะ แต่เธอกับฉันก็มอง
ข้ามไม่ได้หรอกนะ เรื่องเหล่าปีศาจที่เธอลงทัณ เธอไม่คิดว่ามันไม่เกินไปหน่อยเหรอ? กับกฎ
เก่าแบบนั้น ”  ระหว่างที่ฟัง มาเรียรับฟังโดยไม่แสดงสีหน้าอาการใดๆ คล้ายกับว่าเธอไม่สนใจ
มากกว่า
          “ ฉันอยากให้ เธอช่วยผ่อนเบากับกฎระเบียบหน่อย ถ้าเป็นไปได้ช่วยพิจารณา
การเปลื่ยนกฎเก่าแบบนั้นด้วย ”
          “ ฉันไม่สามารถเปลื่ยนกฎได้ ” ผู้ชายที่ชื่อ neils หยิบกระดาษบางอย่างออกมา
          “ ถ้าเสียงของสภานักเรียนตรงกัน ก็สามารถยื่นเรื่องไปทางฝ่ายปกครองได้ ส่วนสิ่งที่จะ
สนับสนุนเสียงของพวกเราก็คือ เหล่าคำร้องของนักเรียน ”  มาเรียหันไปมองที่กระดาษหลายใบ
          “ มันเป็นเอกสารที่ทางฝ่ายปกครองไม่เพิงเฉย ”
          “ ทั้งหมดนั้นเป็นเอกสารทางฝั่งเธอเหรอ หรือหมายถึงเอกสารทั้งหมดนั้นเป็นคำร้อง
ของพวกปีศาจ ”
          “ ร้ายจังนะ มาเรียเนี่ย...”
          “ … ”
บรรยากาศ จู่ๆ ก็เริ่มตรึงเครียด เหล่านักเรียนที่อยู่ใกล้ก็รู้ดี ที่จริงแล้วรู้สึกได้ตั้งแต่ทั้งสองมาพบ
กันแล้ว ไม่มีใครยุ่งกับพวกเขาตามเคย
          “ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีมนุษย์นะ ”
          “ ฮาน นำไปตรวจสอบ ”  ชายผู้สวมแว่น ที่แสดงรังสีอำมหิต เดินเข้าและรับ เอกสาร
จาก neils
           “ ผมจะนำไปตรวจสอบเองครับ ”  ฮาน บอกมาเรียแล้วเดินถอยไป
           “ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่บอกไปเมื่อกี้  แค่นี้เหละเรื่องที่ขอรบกวนเธอ แต่ก็นะ... ช่วง
ที่ฉันถูกเรียกตัวไปไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนก่อปัญหาให้ฉันซะได้ ฮะๆ ” ใบหน้าของเธอยิ้มแย้ม
พร้อมเสียงหัวเราะที่เปล่งออกมาพร้อมกัน
           ‘เสียงหัวเราะนั้นอีกแล้ว!’  ทั้งใบหน้าและเสียงหัวเราะ ของ mion ทำให้มาเรีย
หงุดหงิดสุดๆ เธอเบนหน้าหนี Mion ที่กำลังเปล่งเสียงหัวเราะ เบนมาพบกับ limbo จองมาที่
เธอพลางยิ้มออกมาทักทาย ‘ไอ้เจ้านั้น’
          “ ฉันขอรบกวนเธอแค่นี้เหละ ถ้าเธอได้พิจารณาแล้ว ก็ช่วยบอกคำตอบในการประชุม
ครั้งหน้าด้วยนะ ”
          “ หน้าที่ของฉันคือต้องดูแลกฎ ส่วนเธอก็เช่นกัน ” ระหว่างที่ mion กำลังลุกขึ้นเพื่อ
ก้าวออกไปจากศูนย์อาหารด้วย คำพูดของ มาเรีย ทำให้เธอไม่สามารถเมินเฉย กับความยึดติด
ของมาเรียได้
          “ ฉันว่าเธอควรมองหาคำว่า sciolto ในกฎของเธอนะ มาเรีย ”  mion เอามือทั้งสอง
ข้างมาประกบกัน มุมปากทั้งสองข้างแยกออก เป็นตัว U นั้นเป็นร้อยยิ้มแห่งความภูมิใจ ที่ใคร
เห็นก็สามรถมอบความหมั่นไส้ได้ “ ฉันขอพูดอีกนะว่า อาหารนั้นฉันทำสุดฝีมือเลยน้า ถ้าเธอไม่
กินมันคงทำให้ฉันเสียใจแน่เลยบาย =w0 ” การกระทำของ mion ทำให้มาเรีย
เส้นเลือดขึ้นหน้า แล้วเหล่าประธานนักเรียนปีศาจก็เดินออกไป  น้ำเสียงเล็กแหลมดังมาจาก
ข้างๆ เมื่อพยายามปิดความตื่นเต้น ของเสียงที่เปล่งออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
           “ ประธานค่ะ ของฉันเป็นคนจัดการเองได้ไหมค่ะ? ”
           “ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ว่างไว้อย่างงั้น ฉันไม่อยากกินมันหรอก ”
           “ เอ๋... งั้นทิ้งไว้นะค่ะ ฮานฝากถือให้หน่อยนะ ” ฮานที่กำลังใช้มือทั้สองถือกอง
เอกสารได้แสดงความเหนื่อยใจออกมาทางสีหน้าเขาไม่ได้พูดอะไร เพราะหากพูดออกไป
นั้นอาจจบไม่ดีแน่  เหล่าประธานนักเรียนเดินออกไป พร้อมกับฮานเดินตามหลังไปอย่างยาก
ลำบาก
          
           “ ดูเหมือนว่าวันนี้ จะไม่ได้เกิดเรื่องร้ายแรงนะครับ ”
           “ เรื่องร้ายแรงขนาดไหน? ”  ทุกคนมองหน้ากัน จบลงที่มองมาที่ อิจฉิ แล้ว เอดัส
ก็บอกสิ่งหนึ่งที่เขาควรรู้โดยชี้นิ้วไปพวกนักเรียนที่ห่างจากโต๊ะประชุมชั่วคราวไม่มากนัก
            “ ลิมโบคุง นายเห็นพวกนักเรียนพวกนั้นสินะ นั้นเป็นพวกมนุษย์ที่ไม่ค่อยถูกกับปีศาจ
เท่าไร พวกนั้นมักจะมีนิสัยปากร้ายกับพวกปีศาจอย่างพวกเรา พวกนั้นอาจจะก่อเรื่องได้ตลอด
เวลานายต้องระวังอย่าไปยุ่งกับพวกนั้น แต่นายเป็นมนุษย์นี่นะ นายคงไม่เป็นไรหรอก ”
เชอา ส่งสายตามาที่เอดัส จนเอดัสเกิดความสงสัย
           “ แต่พวกนั้นก็อันตรายกว่าพวกเราอยู่ดี ”  เรื่องที่ อารีน่า ผุดขึ้นมาในหัวของ ลิมโบ
           “ พวกอมนุษย์บางตน เป็นเช่นนั้นด้วยรึเปล่า ”
           “ อืม... ก็มีนะ ฉันเคยเห็นพวกปีศาจบางกลุ่มทำตัวเป็นตัวปัญหาแล้วพยายาม
จะก่อเรื่องหลายครั้งด้วย ”
 
ไม่ต่างกันงั้นรึ เป็นเรื่องที่ข้าควรระวังเช่นกัน แต่ในเบื้องหน้าของข้ามี อมนุษย์สามตน มนุษย์
หนึ่งตน สำหรับข้าในเวลาแบบนี้ข้ามีเรื่องสำคัญที่จะต้องถามพวกเขา หากข้าถามตรงไปในตอน
นี้ นั้นคงเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะเท่าไรนัก แต่ข้ารู้ว่าควรทำอย่างไร ตลอดช่วงเวลาที่อยู่กับผู้นำทาง
ของโลกนี้ข้าได้ศึกษาทักษะการพูดที่จะพิชิตใจพวกเขาเหล่านี้ได้
ลิมโบ ยิ้มกว้าง
         
          “ เอ่อคือว่าผมตัดสินใจเข้าแข่งขันที่จะจัดขึ้นของที่นี่ ทุกคนสนใจจะมาเข้าร่วมกับผม
ไหมครับ ”
 
อิจฉิ เปล่งเสียงตกใจออกมา เพราะแสงจากร้อยยิ้มนั้นเปล่งประกาย พร้อมกับเสียงเล็กหวาน
ของเด็กผู้ชายนั้นทำให้ทั้งโต๊ะทำหน้าเว่อไปตามๆกัน ลิมโบ 'ไอ' ออกมาด้วยความเขินอายเล็ก
น้อยต่อการตอบสนองเหล่านั้น
           ‘ข้าทำเกินไปรึเปล่า‘