Call us The L.o.u.d.

     “ สวัสดีจ๊ะ มาเรีย ”

ผู้หญิง 2 คนยืนประจันหน้ากัน โดยข้างหลังของทั้งสอง มีผู้ติดตามที่ยืนจ้องมองฝ่ายตรงข้าม

ที่แฝงความตรึงเครียด หญิงสาวในชุดสูทผูกไท มีปลอกแขนติดอยูที่แขนซ้าย ประธานนักเรียน

ฝั่งมนุษย์ มาเรีย กับคนในสภาที่ยืนอยู่ด้านหลัง กลุ่มคนที่ยืนตรงข้ามพวกเธอคือ หญิงสาวในชุด

ทางการลวดลายสวยงามคล้ายกุหลาบตั้งแต่บ่าทั้งสองข้างยาวมาบรรจบกันถึงหลังส่วนบน

ลวดลายของเสื้อถูกแถบสีทองตัดทับ รูปร่างผู้สวมใส่เหมาะสมกับคำว่า ลงตัว คงเป็นการตัดทำ

พิเศษเฉพาะบุคคล ใบหน้ามีส่วนเว้าโค้งได้รูปโฉมที่มีความงามไม่ด้อยกว่า มาเรีย เลย

หรือ หากสังเกตใกล้กว่านี้ ก็อาจงามกว่า Limbo คิดเช่นนั้น พลางสังเกตบางสิ่งต่อในระหว่างที่

อิจฉิ กำลังเริ่มอธิบายบางอย่าง เหล่านักเรียนบางกลุ่มต่างใช้สายตาจ้องมองมา

ผมสีดำยาว ด้านหน้าทรงผมถูกตัดเป็นเส้นตรงเฉียงลงไปข้างขวา

ช่างไม่มีความเหมาะสม กับหน้าตาเอาซะเลย

สร้อยคอรูปทรงดอกกุหลาบที่คล้าย มรกรต

ตอนนี้ดวงตาเบิกกว้าง พร้อมทำท่าทางผู้ดีคล้ายกำลังรอคำตอบจาก มาเรีย

    “ ช่วยอย่าขวางทางได้ไหม ”

    “ ได้สิ แต่ก่อนอื่นฉันมีที่ต้องคุยกับเธอนิดหน่อย ”

    “ ถ้างั้นก็มาที่ห้องประชุมสภา ”

    “ มีเรื่องที่จะคุยนิดเดียวเอง ฉันสัญญาจะไม่รบกวนเวลาของเธอมากจนเกินไป ” ผู้ชายทั้ง

สอง ผู้เป็น ผู้ติดตามของ มาเรียกับ ผู้หญิงที่น่าจะเป็น ประธานนักเรียนปีศาจ แต่เธอไม่ได้มี

ความแปลกประหลาดหรือคล้ายกับปีศาจเลย เป็นแค่มนุษย์ธรรมดา  ผู้ชายทั้งสองเดินมาที่โต๊ะ

ข้างๆ ไม่ห่างจากที่พวกเขายืนอยู่มากนัก นักเรียนที่นั่งอยู่หันมามองผู้ชายทั้งสองด้วยความตกใจ

แสงแดดนั้นได้กระทบลงบนแว่นของทั้งสอง แสงทำให้ไม่สามารถมองเห็นดวงตาของทั้งสอง

    “ ตรงนี้เป็นที่ประชุมชั่วคราว เพราะ ฉะนั้น ” ชายผู้พูด เปิดช่องว่างของประโยคทั้งไว้

    “ ลุก!”  ชายผู้เป็นลูกสมุนของ ประธานนักรียนฝั่งมนุษย์ พูดออกมาเสียงดัง ทำให้นักเรียนที่

นั่งอยู่สะดุ้งขึ้นมาแล้วรีบลุกออกไปทั้งสองเดินออกห่างโต๊ะ ให้ผู้เป็นหัวหน้าเดินเข้ามา ประธาน

นักเรียนฝั่งปีศาจนั่งลงก่อน ในขณะที่ มาเรีย ยังยืนมองเธออย่างไม่พอใจแล้วนั่งลงไป

    “ อิจฉ ช่วยอธิบายให้ว่าเธอคือใคร ”  อิจฉิ ทำสีหน้าที่บ่งว่า

    ‘ผมพึงบอกไปเมื่อกี้เองไม่ใช่เหรอ’

    “ เธอคือประธานนักเรียนของปีศาจ เธอชื่อ Mion-dealu hearogach เธอเป็นบุตรของ

หนึ่งในท่านเค้าท์ที่เป็นมือขวาของ เฟสดา แล้วเธอก็เป็น Class s ”

    “ เฟสดา คือใคร? ”

    “ อืม... เฟสดา คือสถานะของผู้เจรจาทางการทูต และปกครองพื้นที่ส่วนหนึ่งของอณาจักร ”

    “ นั้นไม่ใช่ สถานะของลอดร์ รึ? ”  เอดัส เข้ามาตอบคำถามนั้น

    “ ที่นายหมายถึง ก็คือ สถานะเค้าส์ ส่วนคำว่า ลอดร์ มันไม่ได้นิยมใช้เป็นคำทางการที่นี่เท่า

ไหร่ แต่ฉันก็เผลอใช้มันเหมือนกัน ฮ่าๆ ”

    “ พ่อนายก็เป็นท่านเค้าส์ ไม่ใช่เหรอ?”

    “ ฉันก็โดน พ่อ ต่อว่าเหมือนกันเวลา เผลอเรียก เค้าท์ เป็น ลอดร์ ระบบมันซับซ้อนจะตาย

เธอก็รู้นิ ”

    “ เขาบนหัวนายไม่ได้ช่วยนายเลยรึไง ฉันไม่อยากมาติว ระบบการปกครองให้นายอีกนะ ”

    “ นี่ เธอว่า เจ็บมากเลยนะ เธอหมายถึงฉันหรือ บากอสกันแน่ งั้นมาดูกันสิว่าเธอรู้มากแค่

ไหน ”

ระหว่าง เอดัส กับ เชอา เกิดบทสนทนาบางอย่าง ที่ limbo ไม่ที่ไม่สามารถทำความเข้าใจได้

แต่มีบางอย่างที่เขาคาใจ พลางตั้งข้อสงสัยว่า มีบางที่เปลื่ยนไป เกี่ยวกับระบบการปกครอง 

นั้นคงเป็นเพราะระยะที่เวลาเปลื่ยนไปบางสิ่งก็เปลื่ยนตามเวลา นั้นคือสิ่งที่เขาต้องการที่จะรู้

และอย่างอื่นอีก

ที่นี่คือแหล่งความรู้ก็ต้องมีสิ่งที่ข้าหาได้จาก...

 

 

        ที่โต๊ะ ของสองประธาน กำลังนั่งแระกัน ณ ที่นั่งประชุมชั่วคราว

         “ ทางคนในสภาของเราต้องการเวลาพัก ”

         “ เธอวันนี้เธอดูอารมณ์ไม่คอยดีเลยนะ ถึงแม้เธอจะไม่ยินดีที่เจอกับพวกเราก็ตาม

ฉันรู้ว่าช่วงนี้เธอคงไม่ว่างเท่าไรนักถ้าเธอต้องการให้พวกเราช่วยจัดการปัญหาเล็กๆ น้อย พวก

เราสภาปีศาจก็ ยินดีช่วยนะ ”  ใบหน้าของเธอแสดงรอยยิ้ม

         “ ไม่ล่ะ ฉันจัดการทุกอย่างได้ ”

         “ Neils หยิบของมาให้ มาเรีย หน่อย ”  ผู้ หญิงคนหนึ่งในกลุ่ม ยื่นของให้ชาย ใส่

แว่นที่ชื่อ neils เขาถือกล่องบางอย่างที่ห้อด้วยผ้าลายดอกไม้

         “ นั้นคืออะไร ” มาเรียถาม สิ่งที่ถูกวางอยู่ตรงหน้าเธอ

         “ นั้นของกินรึเปล่า ”  โผ่ลมาข้างๆ โต๊ะ

         “ นี่คือ อารหารที่ได้วัตถุดิบชั้นดีจาก แอนโทลเรีย ซึ่งเป็นที่อยู่ของสุดยอดเชฟ ที่หาไม่

ได้ใน TENORWAN”

         “ ของกิน จากแอนโทรเรียส ” ขณะที่พูดด้วยน้ำเสียงตกใจ โลลิ น้ำลายกระเด็นออกมา

จากปากจำนวนหนึ่งพร้อมทำท่าทางที่บ่งบอกให้อีกฝ่าย ส่งกล่องนั้นมาสะ

        “ ช่วยหยุดเอาของกินมาชักจูงคนของชั้นได้ไหม  ฉันไม่ต้องการอะไรจากพวกแก ” 

มาเรีย พูดเช่นนั้นพลางมองกล่องบนโต๊ะไปด้วย แล้วค่อยๆ มองมาที่ ฝ่ายตรงข้ามอย่างเย็นชา

ในขณะเดียวกันที่ ลูกสมุนของเธอลากโลลิออกไป

        “ เย็นชาทุกทีเลยนะ เธอคงไม่ชอบอาหารฝีมือของฉันสินะ ”

        “ แล้วเรื่องที่อยากจะคุย ” 

        “ นั้นสินะ พอดีช่วงที่ฉันไม่อยู่ กล่องเจ้าปัญหาที่ห้องสภาฉัน มันเต็มไปด้วยปัญหา

มากมาย ฉันพึงเปิดดูเมื่อเช้านี้แล้วเรื่องส่วนใหญ่ร้องเรียนคือการขออนุญาตผ่านพื้นที่ เพื่อช่วย

ลดเวลาที่ไม่จำเป็นต้องเสียอีกต่อไป ส่วนอีกเรื่องเป็นเรื่องที่เล็กอยู่หรอกนะ แต่เธอกับฉันก็มอง

ข้ามไม่ได้หรอกนะ เรื่องเหล่าปีศาจที่เธอลงทัณ เธอไม่คิดว่ามันไม่เกินไปหน่อยเหรอ? กับกฎ

เก่าแบบนั้น ”  ระหว่างที่ฟัง มาเรียรับฟังโดยไม่แสดงสีหน้าอาการใดๆ คล้ายกับว่าเธอไม่สนใจ

มากกว่า

          “ ฉันอยากให้ เธอช่วยผ่อนเบากับกฎระเบียบหน่อย ถ้าเป็นไปได้ช่วยพิจารณา

การเปลื่ยนกฎเก่าแบบนั้นด้วย ”

          “ ฉันไม่สามารถเปลื่ยนกฎได้ ” ผู้ชายที่ชื่อ neils หยิบกระดาษบางอย่างออกมา

          “ ถ้าเสียงของสภานักเรียนตรงกัน ก็สามารถยื่นเรื่องไปทางฝ่ายปกครองได้ ส่วนสิ่งที่จะ

สนับสนุนเสียงของพวกเราก็คือ เหล่าคำร้องของนักเรียน ”  มาเรียหันไปมองที่กระดาษหลายใบ

          “ มันเป็นเอกสารที่ทางฝ่ายปกครองไม่เพิงเฉย ”

          “ ทั้งหมดนั้นเป็นเอกสารทางฝั่งเธอเหรอ หรือหมายถึงเอกสารทั้งหมดนั้นเป็นคำร้อง

ของพวกปีศาจ ”

          “ ร้ายจังนะ มาเรียเนี่ย...”

          “ … ”

บรรยากาศ จู่ๆ ก็เริ่มตรึงเครียด เหล่านักเรียนที่อยู่ใกล้ก็รู้ดี ที่จริงแล้วรู้สึกได้ตั้งแต่ทั้งสองมาพบ

กันแล้ว ไม่มีใครยุ่งกับพวกเขาตามเคย

          “ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีมนุษย์นะ ”

          “ ฮาน นำไปตรวจสอบ ”  ชายผู้สวมแว่น ที่แสดงรังสีอำมหิต เดินเข้าและรับ เอกสาร

จาก neils

           “ ผมจะนำไปตรวจสอบเองครับ ”  ฮาน บอกมาเรียแล้วเดินถอยไป

           “ ส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องที่บอกไปเมื่อกี้  แค่นี้เหละเรื่องที่ขอรบกวนเธอ แต่ก็นะ... ช่วง

ที่ฉันถูกเรียกตัวไปไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนก่อปัญหาให้ฉันซะได้ ฮะๆ ” ใบหน้าของเธอยิ้มแย้ม

พร้อมเสียงหัวเราะที่เปล่งออกมาพร้อมกัน

           ‘เสียงหัวเราะนั้นอีกแล้ว!’  ทั้งใบหน้าและเสียงหัวเราะ ของ mion ทำให้มาเรีย

หงุดหงิดสุดๆ เธอเบนหน้าหนี Mion ที่กำลังเปล่งเสียงหัวเราะ เบนมาพบกับ limbo จองมาที่

เธอพลางยิ้มออกมาทักทาย ‘ไอ้เจ้านั้น’

          “ ฉันขอรบกวนเธอแค่นี้เหละ ถ้าเธอได้พิจารณาแล้ว ก็ช่วยบอกคำตอบในการประชุม

ครั้งหน้าด้วยนะ ”

          “ หน้าที่ของฉันคือต้องดูแลกฎ ส่วนเธอก็เช่นกัน ” ระหว่างที่ mion กำลังลุกขึ้นเพื่อ

ก้าวออกไปจากศูนย์อาหารด้วย คำพูดของ มาเรีย ทำให้เธอไม่สามารถเมินเฉย กับความยึดติด

ของมาเรียได้

          “ ฉันว่าเธอควรมองหาคำว่า sciolto ในกฎของเธอนะ มาเรีย ”  mion เอามือทั้งสอง

ข้างมาประกบกัน มุมปากทั้งสองข้างแยกออก เป็นตัว U นั้นเป็นร้อยยิ้มแห่งความภูมิใจ ที่ใคร

เห็นก็สามรถมอบความหมั่นไส้ได้ “ ฉันขอพูดอีกนะว่า อาหารนั้นฉันทำสุดฝีมือเลยน้า ถ้าเธอไม่

กินมันคงทำให้ฉันเสียใจแน่เลยบาย =w0 ” การกระทำของ mion ทำให้มาเรีย

เส้นเลือดขึ้นหน้า แล้วเหล่าประธานนักเรียนปีศาจก็เดินออกไป  น้ำเสียงเล็กแหลมดังมาจาก

ข้างๆ เมื่อพยายามปิดความตื่นเต้น ของเสียงที่เปล่งออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

           “ ประธานค่ะ ของฉันเป็นคนจัดการเองได้ไหมค่ะ? ”

           “ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ว่างไว้อย่างงั้น ฉันไม่อยากกินมันหรอก ”

           “ เอ๋... งั้นทิ้งไว้นะค่ะ ฮานฝากถือให้หน่อยนะ ” ฮานที่กำลังใช้มือทั้สองถือกอง

เอกสารได้แสดงความเหนื่อยใจออกมาทางสีหน้าเขาไม่ได้พูดอะไร เพราะหากพูดออกไป

นั้นอาจจบไม่ดีแน่  เหล่าประธานนักเรียนเดินออกไป พร้อมกับฮานเดินตามหลังไปอย่างยาก

ลำบาก

          

           “ ดูเหมือนว่าวันนี้ จะไม่ได้เกิดเรื่องร้ายแรงนะครับ ”

           “ เรื่องร้ายแรงขนาดไหน? ”  ทุกคนมองหน้ากัน จบลงที่มองมาที่ อิจฉิ แล้ว เอดัส

ก็บอกสิ่งหนึ่งที่เขาควรรู้โดยชี้นิ้วไปพวกนักเรียนที่ห่างจากโต๊ะประชุมชั่วคราวไม่มากนัก

            “ ลิมโบคุง นายเห็นพวกนักเรียนพวกนั้นสินะ นั้นเป็นพวกมนุษย์ที่ไม่ค่อยถูกกับปีศาจ

เท่าไร พวกนั้นมักจะมีนิสัยปากร้ายกับพวกปีศาจอย่างพวกเรา พวกนั้นอาจจะก่อเรื่องได้ตลอด

เวลานายต้องระวังอย่าไปยุ่งกับพวกนั้น แต่นายเป็นมนุษย์นี่นะ นายคงไม่เป็นไรหรอก ”

เชอา ส่งสายตามาที่เอดัส จนเอดัสเกิดความสงสัย

           “ แต่พวกนั้นก็อันตรายกว่าพวกเราอยู่ดี ”  เรื่องที่ อารีน่า ผุดขึ้นมาในหัวของ ลิมโบ

           “ พวกอมนุษย์บางตน เป็นเช่นนั้นด้วยรึเปล่า ”

           “ อืม... ก็มีนะ ฉันเคยเห็นพวกปีศาจบางกลุ่มทำตัวเป็นตัวปัญหาแล้วพยายาม

จะก่อเรื่องหลายครั้งด้วย ”

 

ไม่ต่างกันงั้นรึ เป็นเรื่องที่ข้าควรระวังเช่นกัน แต่ในเบื้องหน้าของข้ามี อมนุษย์สามตน มนุษย์

หนึ่งตน สำหรับข้าในเวลาแบบนี้ข้ามีเรื่องสำคัญที่จะต้องถามพวกเขา หากข้าถามตรงไปในตอน

นี้ นั้นคงเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะเท่าไรนัก แต่ข้ารู้ว่าควรทำอย่างไร ตลอดช่วงเวลาที่อยู่กับผู้นำทาง

ของโลกนี้ข้าได้ศึกษาทักษะการพูดที่จะพิชิตใจพวกเขาเหล่านี้ได้

ลิมโบ ยิ้มกว้าง

         

          “ เอ่อคือว่าผมตัดสินใจเข้าแข่งขันที่จะจัดขึ้นของที่นี่ ทุกคนสนใจจะมาเข้าร่วมกับผม

ไหมครับ ”

 

อิจฉิ เปล่งเสียงตกใจออกมา เพราะแสงจากร้อยยิ้มนั้นเปล่งประกาย พร้อมกับเสียงเล็กหวาน

ของเด็กผู้ชายนั้นทำให้ทั้งโต๊ะทำหน้าเว่อไปตามๆกัน ลิมโบ 'ไอ' ออกมาด้วยความเขินอายเล็ก

น้อยต่อการตอบสนองเหล่านั้น

           ‘ข้าทำเกินไปรึเปล่า‘