Call us The L.o.u.d.

     ณ  มุมที่มืดที่สุด ที่ซึ่งห่างไกลกาลเวลา...
ที่เส้นด้ายที่ถูกทอ สามารถเปลื่ยนแปลงได้อยู่เสมอ
แต่ก็ยังห่างไกลจากโชคซะตาที่ได้ถูกกำหนด
 
เชิงเทียน ได้แส่งแสงสว่าง ภายในห้องที่มืดมัว  พร้อมด้วยกองไฟส่งแสงสว่างไสว
จากเตาผิง ที่ปรากฏให้เห็นชายผู้หนึ่งสวมเสื้อคลุมสีดำยาวดูน่าเกรงขาม
เพียงแต่รอยซีกขาดของผ้านั้น  ทำให้มันดูไม่สวยงามนัก
เขาได้เดินเข้ามาบดบังแสงไฟจากเตาผิง แสงสะท้อนมาบนหน้าของเขา
เป็นใบหน้าของชายที่ดูสุขุม  มีหนวดเคราประปราย
 
     ‘(ตึก... ) ’ เสียงฝีเท้าค่อยๆ ใกล้เข้ามา
     “ มีอะไร ฉันนึกว่าเธอ- ” เขาหันมามอง แล้วพูดกับใครบางคน 
     ซองจดหมายจ่อมาที่หน้าของเขาเมื่อหันมองไป
     “ เธอเริ่มจับทางได้แล้ว ” ด้วยแสงภายในห้องทำให้ไม่สามารถเห็นหน้าอีกฝ่ายได้
ชัดเจน แต่ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล และเครื่องแต่งกายยุคกลางที่ดูรุงรัง 
ทำให้อีกฝ่ายรู้ว่าเป็นใครทันที
     “ จดหมายเหรอ... ฉันเข้าใจ จากเธอคนนั้นอีกแล้วเหรอ... ” เขากำลังจะเปิดซอง
จดหมายออกมาอ่าน แต่ดูเหมือนว่าจะมีคนอ่านก่อนเขาแล้ว
     “ เธอกำลังมาที่นี่ ”
     “ เธอไม่รู้รึไงว่าเรามี เหล่ากองทหารล้อมรอบเราอยู่ ”  เขาพึมพำด้วยความกังวล
     “ เราต้องไล่เธอ ”
     “ เห๋? แต่นายท่านบอกว่า ‘การเสียมารยาทต่อผู้มาเยือนเป็นสิ่งที่ห้ามกระทำเป็นอัน
ขาด ”
     “ ตอนนี้งานของพวกเราก็ล่นมือแล้ว ถ้าให้เธอเข้ามาป่วนพวกเราอีก คงจบไม่สวยแน่ ”
     “ เราควรติดต่อนายท่านไหม?past”
     “ ฉันว่าเราน่าจะรับมือด้วยเรื่องนี้ด้วยตัวเอง...  ตอนนี้นายท่านไม่มีทั้งผู้นำทาง 
องครักษ์  ท่านต้องรับมือทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว   ตอนนี้เราต้องรับมือกับเรื่องของเรา
ให้ดีที่สุด  เพื่อความเป็นอยู่ของที่นี่  ”
     “ นั้นเป็น ความรับผิดชอบของเราเหรอ?”
     “ ใช่ อาจเป็นแบบนั้น ”
     ‘ แหวะ ’  หลังจากที่เขาพูดจบ  ก็เหมือนจะมีเสียง  คล้ายคนกำลังอาเจียนออกมา
จากผู้ที่ เขาสนทนาด้วย
     “ ตอนนี้ฉันยังกังวลอยู่ว่าเขาจะสามารถเอาตัวรอดได้ไหม  ”
 
 
 
ณ  มุมที่สว่างที่สุด ที่ซึ่งกาลเวลาได้ดำเนินไปไกล
ที่เส้นด้ายที่ถูกทอ สามารถเปลื่ยนแปลงได้
แต่ก็ยังมีบางโชคซะตาที่ได้ถูกกำหนด
 
Limbo เขาอยู่ในศูนย์อาหาร  นั่งมองความมีชีวิตชีวาของที่นี่ 
กลุ่มมนุษย์และปีสาจนั่งร่วมโต๊ะกัน พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน 
รอยยิ้มที่ไม่มีเล่ห์เหลื่ยม 
 
แต่ไม่ห่างจากสายตาของเขานัก  ยังมีปีศาจบางตนถูกหยาม  ที่นำมาซึ่งความเกียจชั่ง
กลุ่มมนุษย์ที่เดินผ่าน  เหล่าปีศาจที่จองมองมาที่พวกเขา  ได้แลกเปลื่ยนความเกียจชั่ง 
limbo คิดว่านั้น อาจเป็นความเกียจชั่งครั้งแต่อดีต  ที่ยังคงหลงเหลือ
หรือส่งต่อมายังรุ่นสู่รุ่น 
แต่ความจริงที่ limbo ได้รับรู้นั้นคือ ไม่ว่านานแค่ไหน บางสิ่งก็คงอยู่ดั้งเดิม
     ‘หรือว่าข้าคิดผิดกันนะ?’
     “ นี่พ่อหนุ่มน้อยนั่งคนเดียวเหรอ? ”  limbo หันไปมองเสียงข้างตน 
เด็กสาวเหรอ?
     “ นี่ ฮานะ ดูสิเด็กคนนี้สิ น่ารักมากเลย ”
     'มีอีกคนเหรอ?'
     เหล่าหญิงสาวต่างพากันมายืน  รุมล้อม ลิมโบไว้
     “  ว้าว น่ารักจริงๆ ฉันขอหยิกแก้มเธอได้ไหม?  ”
     “ หา?”  นี่คงเป็นเรื่องที่หาได้อยากที่  ลิมโบ  ร้องเสียงหลงออกมา
มันคงไปแปลง  เพราะในตอนนี้เขามีหน้าที่ดู หล่อเล้าต่างจากก่อนหน้านี้  ถ้ารวมกับ
ขนาดตัวและส่วนสูงของเขา  มันก็คงไม่แปลงที่จะถูกมองว่าเป็นเด็ก  นี่คงเป็นสถานการณ์
ที่แย่ที่สุด  ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน  เพียงแต่เมื่อก่อนเขายังมีเหล่า
อาครักษ์ คอยกีดกันคนเหล่านี้ให้ออกไป
     ‘ past ช่วยข้าด้วย.. ’ 
     “ นี่พวกเธอช่วยออกมาจากเขาได้แล้ว ”
     พวกเขามาแล้ว บากอส เอดัส และเชอา เดินเข้ามาขัด
     “ เชอา เธอเองก็อยากหยิกแก้มของเขาเหมือนกันใช่ไหมล่ะ  ”  เด็กสาวในกลุ่มที่
รุมล้อม ถาม เชอา
     “ ไม่! พวกเธอไปกัน ได้แล้วพวกเราจะนั่งตรงนี้กัน  ”
     “ จ้า  ( = o = ) ”  แล้วเหล่าเด็กสาวที่รวมกันเป็นวงล้อม ก็แยกย้ายไปนะที่ของตน
     “ ขอบคุณนะ ”  ลิมโบ เอยขึ้นเป็นมารยาท
     เชอา ที่กำลังยืนอยู่จองมาที่ลิมโบ
     “ มีอะไรงั้นเหรอ? ”
     ‘ คงจะนุ่มหน้าดู ’  เธอมองแก้ม
     “ เชโกะ เธอไม่นั่งเหรอ?”  เอดัสถาม  ในขณะที่ เอดัสกับ บากอส ได้นั่งเป็นที่เรียบร้อย
แล้ว
      
     “!” เธอนั่งลง พน้อมวางถาดใส่อาหารลง มันเงาเหมือนกระจก ขณะที่เป็นสีดำทึบ
มีขอบสีทองรอบถาด ทุกคนมีถาดแบบเดียวกัน  เพียงแต่สีสันบนถาดนั้นแตกต่างกันไปตาม
บุคคล  ลิมโบ  เห็นทั้งสามกินสิ่งที่ไม่เหมือนกัน เพราะที่นี้ได้เตรียมรองรับอาหารทั้งทาง
ฝั่งปีศาจ และมนุษย์  ร้านอาหาร  หรือร้านทั่วไปช่างมากมาย  แบบว่าคงไม่ต้องกังวลเรื่อง
อาหารการกินกันเลยทีเดียว
     
     “ ‘ทั้งสาม?’พวกคุณเห็น อิจฉิ รึเปล่า? ”
     “ ก็นั้นไงเขาเดินมาแล้ว ”  เอดัส  ชี้ไปทาง  อจฉิ  ที่กำลังวิ่งมาทางพวกเขา
     “ ขอโทษครับ ผมมาช้าไปหน่อย  ”
     “ นายไม่ต้องกังวลหรอก หนึ่งในพวกเรา ได้นำหน้าไปก่อนแล้ว ”
เอดัส  หันไปมองด้านซ้ายของเขา บากอส  กำลังเขมือบ เบอร์เกอร์ทั้งก่อน  มันใหญ่กว่า
มือทั้งสองข้างของ ลิมโบ ที่เอามาประกบกันเสียอีก  มือและปากของเขาเลอะซอสบาง
อย่าง  ที่เยิ้มออกมาจากเบอร์เกอร์
     “ ( ,o_0 , )  มีอะไรเหรอ? ”
     “ มีซอส เลอะหน้านายอีกแล้ว  ลิมโบคุง  ขอบคุณนะที่นั่งจองที่ให้ถ้าไม่มีนายวันนี้
เราคง ไม่มีที่นั่งแน่ๆ ”
     “(เฮือก)”  เสียงของการกลืนบางสิ่งมาจาก บากอส 
     “ ไม่ ฉันต้องขอบคุณนายต่างหาก ”
     “ ? ”  ลิมโบ  ไม่เข้าใจทำไมพวกเขาต้องขอบคุณ
     “ ปกติแล้วสองคนนี้  ต้องคอยหน้าที่สลับกันจ้องโต๊ะไว้  ไม่ให้ใครมาแย่งโต๊ะว่างก่อน
พวกเรา  แล้ววันนี้เป็นหน้าที่ของบากอสที่ต้องทำ ”
     “ นี่พวกนายคิดว่ามันไม่ยุติธรรมไหม? ”  เอดัส  หันมาถาม ลิมโบ กับ อิจฉิ
     “ อะไรไม่ยุติธรรมเหรอครับ?”  อิจฉิ  ถาม
     “ ก็... ถึงทั้ง ฉันและบากอส สลับกันจองโต๊ะก็จริง  แต่ เชโกะ ก็ไม่เคยมาจองโต๊ะ
เหมือนกับพวกเราเลย เธอรู้รึไงว่าฉันต้องลำบากขนาดไหน  การที่ต้องมานั่งรอเธอไป
ซื้ออาหาร ตั้งนาน!  โดยที่ฉันไม่ได้มีเวลามากินอาหารเช้าแบบเธอนะ ”
     “ วันนี้ฉันก็ไม่ได้กิน ”  บากอส  ต่อประโยค
     “ คุณไม่เคยกินอาหารเช้าเลยเหรอครับ ” 
     “ ใช่ก็ที่บ้านของฉันนะต้องคอยจัดการกับเรื่อง- ”  เชอา  ใช้มือของเธอสวนไปที่
แก้มทางด้านขวาของ เอดัส  แล้วดูเหมือนมือของเธอเริ่มส่องแสงสีฟ้าออกมา
แล้วสีมันเริ่มเข้มเรื่อยๆ
     “ หยุดบ่นได้แล้ว ”
     “ ครับ เข้าใจแล้วครับ ฮ่ะ ฮ่ะ... อา... ”  เอดัส  ถูกสยบโดยสิ้นเชิง
เธอเอามือ ออกจากแก้มของเขาแล้วแสงสีฟ้าก็ค่อยๆ จางลง
     “ ขอโทษทีนะ ถ้าไม่หยุดหมอนี้จะบ่นไม่หยุดเลย เลยต้องห้ามด้วยวิธีนี้  ”
     “ ฮ่ะ ฮะ... ผมคิดว่าจะโดนลูกหลงแล้ว ”  อิจฉิ  ถึงกับเหวอ ไปเลย นั้นเป็นเวทย์มนต์
ชนิดหนึ่งที่เขารู้จัก แต่ไม่ใช่กับ ลิมโบ
     “ แล้วทำไมคุณถึงไม่ทำหน้าที่จองโต๊ะเลยล่ะครับ? ”
     “ ทำไมน่ะเหรอ?..  ก็เพราะฉันเป็นผู้หญิง ”
     “ เอะ?”  อิจฉิ  และลิมโบอุทานออกมาพร้อมกัน
อิจฉิ  คิดถึงเหตุผล ถ้าปล่อยให้คุณ เชอา นั่งคอย จนกว่าคุณเอดัสมา แล้วคุณ เชอา
ค่อยออกไปต่อแถว ซื้ออาหาร คุณเชอา คงไม่ไว้จริงๆ
     “ คุณ ลิมโบ มีวิธีที่พอจะช่วยแก้ปัญหานี้ได้ไหมครับ ”
ลิมโบ  ดูเหมือนกำลังหันสนใจอย่างอื่นอยู่  
เอดัส เริ่มยิ้มกว้าง
     “ ว่าแต่ว่านะ  อิจฉิคุง นายชอบกินสลัดใช่รึเปล่า?”
     “ ใช่ครับ  เอะ? ทำไมคุณถึงรู้ได้ล่ะ ”
     “ ก็ปกติฉันจะชอบมองไปที่ร้าน  อาหารพวกอาหารเพื่อสุขภาพกับไขมันต่ำน่ะ 
พอดีสลัดผักกำลังเป็นเมนูที่นิยมกันในหมู่สาวๆ  แล้วทุกๆวันฉันเห็นนายชอบ ไปต่อแถวนั้น
บ่อยๆ  โดยปกติแล้วไม่ค่อยมีผู้ชายที่เข้าไปอยู่ในแถวที่มีแต่สาวๆรุมล้อมหรอกนะ ”
     “ (อึก) ”  อิจฉิ  แสดงอาการ
     “ อืมจะว่าไป เพื่อนของฉันที่ ชอบกินสลัด ก็พูดว่า ‘นั้นมันไอ้โรคจิตที่คอยแอบตาม
ทาโกะจังนี่น่า’ ประมาณนี้เหละ ”
     “ เอ๋?!!”
     “ นายไม่รู้เหรอ ”
     “ ผมก็เคยได้ยินมาบ้าง ”  สีหน้าของ อิจฉิ เริ่มหดหู่อย่างเห็นได้ชัด
     “ เพราะงั้นนายก็เลยนั่งคนเดียวสินะ ในช่วงพักเที่ยง ”  บากอส ออกมาพูดปิดท้าย แล้ว
ทั้ง เอดัส  เชอาก็ เออ ออ  ตามเขา
     “ เดียวสิไหง พวกคุณมาพูดคุยเรื่องของผมกันล่ะ!!”
     “ ฮะๆ ไม่ต้อง ห่วง พวกเราคิดว่านายไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก ตอนนี้เราก็รู้จักแล้ว
ก็เท่ากับเป็นเพื่อนกัน  เพราะงั้นไม่ต้องห่วงหรอกพวกเราจะช่วยขจัดความใจผิดเหล่า
นั้นให้เอง ! ” คำพูดของ  เอดัส  ฟังดูเป็นเหมือนคำพูดที่พูดเอาตลกหรือไม่ได้จริงจังอะไร
แต่ด้วยท่าทางและใบหน้าที่เปื่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นนั้น
ทำให้เขาดูเป็นที่น่าเชื่อถืออย่างน่าแปลงใจ
 
     “ แต่อิจฉิก็ยังดีกว่าพวกผู้ชายที่ชอบขี้โม้ แถมพอถูกใช้งานก็บ่น  แล้วยังถูกสาวๆ
เกียจขี้หน้า ไม่กล้าเขาใกล้เพราะมันชอบสอดส่องสายตามาทาง ร้านอาหารเพื่อสุขภาพ  ”
     “ อ่ะ เอดัส  นั้นมันนายนี่นา ”  บากอสบอก เอดัส
     “ เอ่ะไหงวนมาเรื่องของฉันได้เนี่ย!! ”  เอดัส  โวยว้ายเสียงดังสุดๆ 
     “ ฮ่ะๆ (ไม่ใช่ผมคนเดียวสินะ)” อิจฉิ พึมพำ
     “ นี่อิจฉิ เจ้าช่วยอธิบายให้ข้าใจหน่อยว่าทางนั้นมันคืออะไร ”
     อิจฉิ  มองไปยังทางที่ ลิมโบ นั้นได้มองมาครู่หนึ่งแล้ว
 
     “ช่วยหลีกทางให้หน่อยได้ไหม”
     “สวัสดีจ่ะ  มา-เรีย”