สุภาพบุรุษหน้าหนวด

          เวลา 04.00 น. เสียงตีระฆังดังขึ้นภายในวัด นายไทได้ยินเสียงระฆังก็รีบตื่น ล้างหน้า แปรงฟัน ใส่สุดอยู่บ้านธรรมดา เสื้อยืด กางเกงสั้นสามส่วน สไตล์เด็กวัด สะพายย่าม 1 ใบเพื่อเตรียมตัวเดินตามหลังหลวงตาและน้องเณรชัยเดินบิณฑบาตรในยามเช้านี้ ชุดบิณฑบาตรเช้านี้ของหลวงตาก็จะมี น้องเณรชัย และ นายไท ไปด้วยเสมอ หลวงตาจั่นออกบิณฑบาตรจากวัดแล้วไปตามเส้นทางถนนเรียบคลองที่มีบ้านเรือนของชาวบ้านอยู่ริมคลองเรียงไป และจะมีชาวบ้านมายืนมานั่งรอคอยทำบุญตักบาตรในทุกๆ เช้าเสมอ และชุดคณะของหลวงตาก็จะกลับมาถึงวัดในเวลา 6.30 น. อยู่เสมอ
          เวลา 6.30 น. เมื่อถึงวัดอาหารทั้งของคาวและของหวาน ก็จะนำไปสู่กองกลางคือหอฉันท์ แล้วหยิบแบ่งมาตามความสมควรสำหรับมื้อเช้าและเพล หลังจากที่พระทุกรูปฉันท์ภัตตาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็มักจะมีของคาวหวานเหลือให้เด็กวัดคนงานในวัดได้กินกันอิ่มท้องเสมอ ส่วนนายไท ก็จะได้กินข้าวก้นบาตรหลวงตาจั่นอยู่เสมอตั้งแต่ที่พ่อแม่ฝากฝังไว้ เมื่อหลวงตา น้องเณร นายไท ได้อิ่มท้องกันแล้ว ตอนนี้ก็เวลา 7.30 ก็ยังจะพอที่ หลวงตาจั่นและนายไทจะได้ถามไถ่ถึงเหตุการณ์เมื่อคืนกับน้องเณรชัย
"เณรชัย...เมื่อคืนเป็นอะไรถึงได้ไปนอนสลบอยู่หน้ากรงเจ้ากล้ามปูเข้าล่ะ" หลวงตาเอ่ยถาม
"ผีหลอกเณรสิ่ครับหลวงตา" น้องเณรตอบกลับสีหน้าตื่นกลัว
"อยู่ วัดมาก็จะครบ 1ปีแล้วนะ ยังจะกลัวผีอีกหรอผีต้องกลัวน้องเณรสิ่ ไม่ใช่น้องเณรไปกลัวผี" ไท พูดยิ้มแซว
"ใครก็กลัวทั้งนั้นแหละ ถ้าโยมพี่ไทเจอล่ะโยมพี่ก็ต้องเป็นเหมือนเณรนี่แหละ" น้องเณรกล่าวสีหน้าแง่งอน
"เอาอย่างนี้ เณรไปเจอยังไงเข้าหน้าตาผีที่ว่าเป็นแบบไหน" หลวงตาตัดบทถาม น้องเณรชัยเริ่มอ้อมแอ้มก้มหน้าเหลือบตามองซ้ายขวา หลวงตาจั่นกับนายไทก่อนจะค่อยๆ เล่าให้ฟัง
"เณรไม่เห็นหน้าหรอกครับ เณรกำลังเปิดกรงเอาชามข้าวให้เจ้ากล้ามปูจนปิดกรงแล้ว อยู่ๆ ก็มีเสียง ซุ่มๆ ซุ่มๆ แกรกๆ แกรกๆ เหมือนใครเดินอยู่แต่เณรยืนมองก็ไม่มีใครเณรจะเดินกลับแล้ว มันก็มีเงามืดเป็นเงาดำๆ มีหัวตั้ง 2หัว ออกมาทางป่าช้า แล้วมันก็ค่อยๆ ขยับเข้ามา เณรกลัวก้าวขาไม่ออกเลย"
"ก้าวไม่ออกสลบไปเลยสิ่นะ เจ้าคงคิดปรุงแต่งความกลัวจนเกิดเป็นภาพหลอนขึ้นมาล่ะสิ่เณร" หลวงตาพูด
จบคำของหลวงตา หลวงตาก็พาน้องเณรชัยไปสวดมนต์ เพื่อให้น้องเณรที่ยังเป็นเด็กอยู่จะได้คลายความกลัวลงได้บ้าง ส่วนนายไทก็กราบลาหลวงตาออกไปทำงานเช่นเดิม
 
          นายไท ขี่รถออกมาไปทำงานผ่านป้ายรถเมล์ที่วดี จะคอยยืนรอรถโดยสารอยู่เสมอ แต่วันนี้นายไทก็นึกแปลกใจเหมือนกันเพราะวันนี้ป้ายรถเมล์นี้ไม่มี วดี ยืนอยู่. ไทถึงบริษัทก็เดินเข้าแผนกก็จะมองเห็นโซนแผนกธุรการอยู่แล้วถึงแม้ว่าห้องแผนกของตัวเองจะถึงก่อน แต่วันนี้นายไทก็นึกครึ้มใจเดินไปแอบยิ้มนิดเดินเข้าไปที่แผนกธุรการไปโต๊ะที่เห็นวดี นั่งอยู่ วดีและในกลุ่มก็ตกใจแปลกใจเช่นเดียวกัน
"ว่าไงดำ วันนี้มาไม่สายได้ด้วยหรอเนี่ยเก่งนี่" นายไท เดินถึงโต๊ะก็กล่าวกับวดี เพื่อนๆ อีก3 คนก็แอบยิ้มคิกคักกันใหญ่ ทันทีนั้นเพราะคำว่าดำความรู้สึกของวดี ก็กำลังเดือดพุ่งถึงปรอทแตก
"นิ่!......หนูชื่อวดี ไม่ได้ชื่อดำ แล้วก็อย่ามาว่าดูถูกแดกดันด้วย ถ้าพี่ไทยังเรียกหนูว่า ดำ หนูก็จะเรียกพี่ไท ว่า พี่่หน้าหนวด เอามั๊ยล่ะ พี่หน้าหนวด หนวดก็เยอะไม่ตัดไม่โกน เล็มหน่อยก็ยังดี... ชิ่!"
          เมื่อนายไทได้ยินประโยคที่วดีว่ากล่าวมาแบบนั้น ไทก็รู้สึกองศาขึ้นเหมือนกันแต่ก็ไม่ได้เยอะมากมายอะไรเพราะเขาเป็นคน สุขุม นิ่งๆ ไม่โวยวาย และไม่ใช่นักเลงที่จะทำร้ายผู้หญิงได้ ไทไม่ยึดติดอะไรสิ่งใดปล่อยวางได้ก็ปล่อยไป ก็ไม่ได้นึกเคืองแค้นอะไรวดี ลึกๆ นึกขำนึกตลกยัยดำจอมบ๊อง ด้วยซ้ำเหมือนนายไทแกล้งเอาสนุกซะมากกว่า แล้วนายไทก็เดินจากไปยังห้องแผนกไอที..... ส่วนเพื่อนๆ ของวดีก็ยังอดจะคิกคักกันไม่ได้
"นิ่ ยัยยิ้มแกกับฉันดำเหมือนกันจะยังหัวเราะอีกหรอ เกวด้วยถึงจะขาวก็อย่าหัวเราะกันเองสิ แกด้วยน้องจุ๊บถ้ายังไม่หยุดหัวเราะนะพี่เก็บแก่แน่ ฮึ่มๆ " วดีพูดจบก็ก้มหน้าก้มตาทำงาน ส่วนอีก 3 คนก็แอบยิ้มต่อแล้วก็แยกย้ายกันทำงานที่ได้รับมอบหมาย
 
          เวลา 12.00 น. เวลาพักกลางวันเช่นเคยของบริษัท โต๊ะกลุ่มมุมเดิมแก๊ง 4 สาวก็กำลังเอาถาดอาหารมาวางและกำลังนั่งลงบนเก้าอี้ ทุกคนต่างก็นั่งกันแล้วแต่ วดี เหลือบไปเห็น นายไทกำลัง รออาหารอยู่ที่ร้านอาหารตามสั่ง วดีก็ยกก้นทันทีแล้วออกเดินตรงไปแอบๆอยู่ที่หลังนายไทโดยไม่รู้ตัว แล้ววดีก็พูดโพล่งเสียงดังคับโรงอาหารจนทุกคนในโรงอาหารหันมามอง
"...พี่หน้าหนวด....สั่งอะไรกินคะ" วดียิ้มคิกคัก นายไทตกใจรีบหันหลังมามอง
"อะไรของเธอเนี่ย วดี" นายไทหันถามวดีเบาๆ
          วดีไม่ตอบอะไร ได้แต่ยิ้มด้วยสีหน้าแห่งความสะใจแล้ว เชอะชิ้ง! เดินกลับไปที่โต๊ะกลุ่มรับประทานอาหารของตัวเอง ตอนนั้นนายไทก็ รู้สึกอายสายตาของคนอื่นๆ อยู่เหมือนกัน แต่........ นายไทก็ยังมีการเอาคืน นายไทกับนายโอ๋ เดินไปนั่งโต๊ะอาหารกลุ่มกับแก๊ง 4 สาวเหมือนเดิม จู่ๆ นายไทก็พูดขึ้นมาดังๆ
"วดี...... กินก๋วยเตี๋ยวน้ำตกสีเข้มจะเอาไปเพิ่มสีผิวให้มันเข้มกว่าเดิมรึไง" 
          เอาแล้วๆ วดีได้แต่เงยหน้ามองจ้องหน้านายไทด้วยสายตาคับแค้นอับอาย น้ำใสๆ ค่อยๆคลอเบ้า คิ้วขมวดจนเกือบชนกัน วดีไม่พูดโต้ตอบอะไรแต่ลุกขึ้นเดินหนีออกจากโต๊ะ ไปทางห้องน้ำ ด้วยสายตาของวดีและน้ำตาที่กำลังไหลนั้น ก็ทำให้ ไท รู้สึกผิดและเสียใจเช่นกัน โดยอีก3 สาวก็รีบวิ่งออกจากโต๊ะไปตามวดี บนโต๊ะก็เหลือแต่นายไทกับนายโอ๋ 2 คน
"พูดแรงไปเปล่าวะไท จุดอ่อนของคนก็คือปมด้อยนะเว้ย" นายโอ๋กล่าวบอกเพื่อน นายไทได้แต่เงียบไม่พูดตอบอะไร
 
          ณ. ห้องน้ำหญิง ทั้ง3สาว รู้ดี ว่าที่นี่จะเป็นที่สิงของสาววดีเสมอเมื่อมีปัญหา วดีจะใช้ที่ตรงนี้ร้องไห้คนเดียว นั่งเฉยๆ ครุ่นคริดคนเดียวเสมอ แล้วเกวก็เคาะประตูห้องน้ำ เบอร์1ห้องประจำของเกวให้ออกมา ก๊อกๆ
"วดี ออกมาเถอะเดี๋ยวจะเข้างานไม่ทันอย่าไปสนใจคำพูดว่าอะไรแบบนั้นหรอก สู้เราภูมิใจสิ่งที่เรามีและสิ่งที่เราเป็นดีกว่า มันเหมือนเป็นสิ่งที่สวรรค์เลือกมาให้แล้วว่าเราเหมาะที่จะเป็นแบบไหน" เกวพูดปลอบใจ
แต่วดีก็ยังไม่ออกมาสักที จนอีก 2 ห้องก็มีคนเข้า แล้วก็เริ่มจะมีคนมาต่อคิว
"นิ่ เธอที่ไปนั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำอ่ะ จะร้องเสร็จรึยังฉันปวดท้องจะไม่ไหวแล้วนะ" สาวออฟฟิศคนอื่นที่มารอต่อคิวเข้าห้องน้ำ
 
          เท่านั้นวดี ก็ก้มหน้าก้มตาแล้วรีบเดินออกมาพร้อม เพื่อนๆ เพื่อนทั้ง 3 คนก็ปลอบแล้วปลอบอีกแต่หน้าก็ยังไม่หายเศร้าจนเวลาที่ต้องเข้างาน วดีก็ต้องมาประจำที่ทำงานปกติเหมือนเดิมมีแต่สีหน้าเท่านั้นที่ไม่เหมือนเดิม โอ๋และไท ก็เดินขึ้นมาห้องแผนกปฎิบัติงานเช่นเดียวกัน แต่ไทก็มองไปทางโต๊ะวดีพอจะเห็นสีหน้าของวดีได้บ้าง 
"โอ๋แก เข้าแผนกไปก่อนแล้วกันเดี๋ยวตามไป" ไทพูดบอก โอ๋พยักหน้ารับคำนายไท ค่อยๆ เดินเข้าไปแผนกของ 4 สาว ยิ้ม เกว น้องจุ๊บ ก็เริ่มมองหน้านายไทด้วยสีหน้าไม่ดีสักเท่าไหร่ แล้วหยุดอยู่ที่โต๊ะของวดี
"วดี........." นายไทเอ่ยเรียก วดีก็ค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตาแค้นแคือง
"วดี.......... ฉันขอโทษ" นายกล่าวบอก หน้าตาวดีก็เย็นไม่ให้อภัย นายไทกล่าวต่อ
"ขอโทษแล้วยังไม่ดีขึ้น........ เธอจะให้ฉันทำยังไง"
"ได้!..... พี่จะต้องขอโทษด้วยการให้หนูเรียกชื่อพี่ว่าพี่หน้าหนวด เป็นเวลา 30 วัน โอเคมั๊ย" วดีตอบเสียงแข็ง คำตอบของวดี ทำให้นายไท ก็รู้สึกถอนหายใจรู้สึกไม่ค่อยดีนักเหมือนจะโดนเขาเยาะเย้ยไปเป็นเวลา 30 วัน แต่นายไท ก็รู้ว่าตัวเองเป็นคนผิดเองเริ่มเอง จึงตัดใจตกลง
"อืม........" นายไท พยักหน้ารับแล้วเดินกลับแผนกไป
          เมื่อวดี เห็นนายไทตกลงรับข้อสัญญาแล้วกำลังเดินหันหลังกลับไป สีหน้าของวดีก็เปลี่ยนไปและมีรอยยิ้มของนางมารร้ายปรากฎขึ้นบนหน้า...
                   เอาล่ะสิค่ะ ทีใครทีมันแล้วจะเป็นยังไงต่อไปโปรดติดตามตอนต่อไป
                           ขอบคุณมากค่ะฝากงานด้วยนะคะ นักเขียนมือใหม่