สุภาพบุรุษหน้าหนวด

          เวลา 17.00 น. ต่างคนก็ต่างแยกย้ายกันกลับบ้านเช่นเคย 4 สาวลงมาถึงชั้นล่างกำลังเดินออกประตู แต่วดีจำได้ว่ามีคนบางคนเดินนำอยู่อย่างข้างหน้า วดีก็รีบตะโกนเรียกเสียงดังทันที

"พี่หน้าหนวดๆ......อิอิ" 

          อีก3สาวรวมทั้งนายโอ๋ตกใจไม่คิดว่าวดีจะทำอะไรแบบนี้ทุกคนกลัวว่านายไทหน้าหนวดจะต้องมีเรื่องกับวดีแน่นอนเพราะนายไทก็หน้าหนวดคิ้วเข้มดูดุอยู่ ส่วนนายไทก็หันหลังมามองตามเสียงเรียกทันทีแล้วเดินเข้ามาใกล้ ๆ มองหน้าวดีหญิงสาวที่กำลังหน้าตาระรื่นยิ้มเบาๆ       แต่นายไทเพียงทำหน้านิ่งสายตาไม่ขยับมองหน้าวดีเท่านั้นแล้วหันหลังกลับเดินออกประตูกลับบ้านตามปกติ      วดีทำหน้างง งง ที่นายไทไม่รู้สึกโกรธโวยวายไม่อะไรเลย กลับทำให้วดียิ่งทวีความไม่พอใจในตัวของนายไทไปอีกเพราะจุดประสงค์ที่อยากจะหายนายไทต้องอายต้องโกรธต้องโวยวายแต่นี่ไม่ใช่เพราะเขาเอาแต่นิ่งและเดินจากไปเบาๆ  ( ถ้าเป็นผู้หญิงก็คือหันหน้ามามองแล้วเชอะ! สะบัดบ๊อบกลับ ) ทุกคนก็กลับบ้านโดยสวัสดิภาพ
ณ.วัด หลวงตาจั่น ที่กุฏิ หลวงตากำลังเดินกลับจากทำวัตรเย็น เห็นนายไทแบกกระเป๋าสะพายเดินมาพอดี

"อ้าว.... เป็นอะไรล่ะนั่นหน้าตาอารมณ์ไม่ค่อยดีเลยนะ" หลวงตาเอ่ยถามพลางก็เดินบันไดขึ้นกุฏิ

"โดนยัยดำบ้าที่ออฟฟิศร้อเลียนผมน่ะสิ่ครับ แต่ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรหรอก" ไทตอบกลับพร้อมค่อยวางถอดกระเป๋าวางลง

"ผู้หญิงจะร้อผู้ชายได้รึ หลานน่ะสิ่คงไปแกล้งเขาก่อน" หลวงตากล่าวยิ้ม

นายไทเพียงก้มหน้า รู้ทันหลวงตาทันทีว่าหลวงตาท่านต้องพอรู้ถึงตัวเองจะไม่ได้พูดไม่ได้บอกอะไร

ณ.บ้านวดี วดีกลับมาจากที่ทำงานถึงบ้านก็รีบเดินเข้าห้องครัวที่ผู้เป็นแม่กำลังทำกับข้าวกลิ่นหอมฉุยรสน่าจะอร่อยเลยทีเดียว

"สวัสดีค่ะแม่" วดีพูดพร้อมวางกระเป๋าสะพาย แล้วจัดแจงช่วยแม่ทำกับข้าวพร้อมยังเจื้อยแจ้วต่อ

"แม่คะวันนี้อ่ะ หนูตะโกนเรียกพี่ไทยแผนกไอทีที่บริษัทว่าพี่หน้าหนวดเสียงดังนะแม่คนอื่นก็ได้ยินเขาก็ได้ยินแต่เขาไม่โกรธไม่โวยวายอะไรเลยอ่ะแม่" วดีพูดจบแม่ก็ยกมือมาเขกหัวลูกสาวจอมบ๊องพร้อมว่ากล่าว

"ไม่ใช่เรื่องเลยนะลูก หนูไปทำแบบนั้นได้ยังไงพี่เขาจะเสียหน้าหมด..เราโตแล้วนะลูก"

"หนูทำไปเขาก็ไม่เห็นอายเลยนะแม่ เขานั่นแหละมาเรียกหนูว่ายัยดำก่อน" วดีรีบสวนกลับทันควัน

"แล้วหนูอายที่ดำเหมือนพ่อหรอถ้าพ่อรุ้พ่อคงเสียใจ แล้วเขาเรียกหนูตะโกนเสียงดังมั๊ย" แม่กล่าว

"เปล่าค่ะ เขาแค่มาพูดเรียกที่โต๊ะทำงานแต่ก็มีเพื่อนแถวนั้นได้ยินอยู่นะคะ" วดีแก้ตัว

"แล้วที่พี่เขาไม่อายเป็นเพราะอะไรรู้มั๊ย ก็เขาพอใจภูมิใจในสิ่งที่เขามีสิ่งที่เขาเป็น" แม่พูดไปก็ส่ายหัวแล้วทำกับข้าวต่อ

          วดีก็ได้แต่เงียบแอบมองหน้าแม่ด้วยความสำนึก และแอบคิดเรื่องที่แม่กล่าวสอนตักเตือนว่าเรากำลังอายกำลังไม่ยอมรับในสิ่งที่ผู้เป็นบุพการีให้มาด้วยความเต็มใจหากเขารู้คงเสียใจคงต้องโทษตัวเองที่ทำให้ผู้เป็นลูกต้องมาได้ในสิ่งที่เหมือนตัวเองทั้งที่ลูกไม่ต้องการ แต่มันก็เป็นสิ่งที่ไม่มีใครจะควบคุมได้...............................

" จะดำจะขาวยังไงก็ภูมิใจที่เหมือนพ่อเหมือนแม่และเราก็ได้มาในสิ่งที่มันเหมาะกับตัวเราเอง" วดีนึกในใจพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ

          รุ่งเช้าอีกวันที่บริษัท ก่อนแยกย้ายเข้าแผนก วดีก็เดินไปสะกิดหลังนายไท

"นิ่...พี่ไทต่อไปนี้หนูจะไม่เรียกพี่ไทว่าหน้าหนวดแล้วนะ แต่ถ้าพี่จะเรียกหนูว่ายัยดำ น้องดำ ก็แล้วแต่พี่แล้วกัน หนูไม่โกรธอะไรหรอก" พูดจบวดีก็เดินกลับเข้าแผนก นายโอ๋รีบเดินเข้ามาหานายไท

"มีอะไรวะ ไท" โอ๋เอ่ยถาม

"ไม่มีอะไรหรอก เขาบอกจะไม่เรียกฉันว่าหน้าหนวดแล้ว" ไทตอบนิ่งๆ

"ยัยวดี บ๊องๆ อย่างนี้แหละไปทำงานกัน ไท" โอ๋กล่าว ทั้งนายโอ๋และนายไทก็เดินกลับเข้าที่แผนกกัตามปกติ แต่นายไทก็คงยังค้างใจเหมือนกันว่าทำไม หรือว่ายัยวดี จะบ๊องจริงๆ..........................
              ตกลงจะบ๊องหรือจะอะไรนายไทก็สงสัยแต่ก็ช่างเถอะนะ

             โปรดติดตามตอนต่อไป ขอบคุณค่ะที่ติดตาม นักเขียนมือใหม่