The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

  " นายว่าไงนะ !?! "
 
เฟย์ถึงกับอุทาน เมื่อเอกบอกว่าเรื่องราวที่เขาเล่าให้เอกฟังเมื่อครู่ทั้งหมด เป็นเรื่องจริงทั้งหมด
 
" ฉันบอกว่า มันคือเรื่องจริง  " 
 
เอกทวนคำพูดของเขาให้เฟย์ ฟังอีกครั้ง 
 
" นายอย่ามาล้อเล่นเลยน่า นายจะรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงได้ยังไง ? "
 
เฟย์สวนถามเอกด้วยใบหน้าที่มั่นใจแบบสุด ๆ ว่าเอกต้องล้อเขาเล่น
 
" ฉันเห็นกับตามาแล้ว "
 
" หา !? นี่นาย... "
 
ยังไม่ทันที่เฟย์จะพูดต่อเสียงกริ่งเข้าเรียนคาบบ่ายก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะการสนทนาระหว่างทั้งคู่เอาไว้
 
" ถ้าอย่างนั้น ฉันขอตัวก่อน "
 
" อ๊ะ ! เดี่ยวก่อนสิ " 
 
เอกรีบเดินลุกออกไปจากจุดนั้น โดยไม่หยุดรอเฟย์ก่อน
 
" หมอนี่น่าสงสัยแหะ... "
 
เฟย์ครุ่นคิดในใจจากพฤติกรรมแปลก ๆ ของเอก นั่นทำให้เขาเกิดความสนใจในตัวเอกขึ้นมา และอยากจะรู้เรื่องของเอกมากกว่านี้...
 
 
 
 
 
คาบเรียนช่วงบ่าย
 
 
 
 
 
    เอกและคนอื่น ๆ กำลังเรียนวิชาภาษาอังกฤษ ซึ่งเป็นวิชาที่เอกถนัดที่สุด ไม่ว่าอาจารย์จะถามอะไร เขาก็สามารถตอบได้โดยไม่ผิดสักครั้ง อีกหนึ่งมุมเขาก็คอยนั่งมองคนที่ถูกเรียกแล้วตอบไม่ได้จนคนในห้องต่างก็พากันหัวเราะด้วยเหมือนกัน
 
" เอาล่ะ who next ? "
 
อาจารย์ที่กำลังเตรียมตัวเรียกนักเรียนคนต่อไป กำลังกวาดสายตาไปรอบ ๆ ห้อง เพื่อหาคนที่ยังไม่ได้ถูกเรียกตอบคำถาม
 
" Ehhh miss ฟูโกะ ไม่มาอีกแล้วเหรอ ? "
 
อาจารย์กำลังพูดถึงใครบางคนในห้องที่ไม่ได้เข้าเรียน และจากคำถามนั้น นักเรียนคนอื่น ๆ ในห้องต่างก็พากันพูดถึงบุคคลดังกล่าว 
 
" นี่ ฟูโกะนี่ใครกัน ทำไมดูเหมือนคนในห้องจะค่อนข้างตื่นตระหนกกับเรื่องของเธอนัก ? " 
 
เอกหันไปถามเรย์ที่นั่งเท้าคางอยู่ โต๊ะข้าง ๆ 
 
" หืม ? ฟูโกะ ซาราดะ นะเหรอ...เธอเป็นเด็กน่ารักนะ ผลการเรียนก็ดี กีฬาก็เด่น แถมฮ็อตในหมู่ผู้ชายด้วย แต่เธอกลับไม่ค่อยสุงสิงกับใครเท่าไหร่ "
 
" แล้วเกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ ?  " 
 
" ก็เธอนะ หายตัวไปได้ 4 วัน ยังไม่มีใครเจอตัวเธอเลย " 
 
เอกที่ได้ฟังแบบนั้นก็ได้คิดเชื่อมโยงถึงเรื่องเล่าของเฟียร์กับการหายตัวไปของฟูโกะเข้าด้วยกัน
และมันทำให้เขามั่นใจถึงความเป็นไปได้ระหว่างสองเหตุการณ์นี้...
 
 
 
 
ช่วงดึก
เวลา 02.55 น.
 
 
 
 
 
 
เอกนั้นแอบย่องออกจากบ้านและเดินทางไปที่โรงเรียนเพื่อที่เขาต้องการที่จะพิสูจน์เรื่องนี้ส่าเป็นความจริงทั้งหมดรึเปล่า
กว่าเอกจะเดินมาถึงโรงเรียน เวลาก็ล่วงเลยมาถึง ตี 3 แล้ว
 
 
 
ตูมมมมมมม !! 
 
 
 
 
เสียงระเบิดดังขึ้นที่ ณ ใจกลางโรงเรียน และภาพที่ปรากฏต่อหน้าของเอกคือ 
     บางสิ่งบางอย่างที่รูปลักษณ์ภายนอกนั้น ต่างบิดเบี้ยว และเต็มไปด้วยผิวหนังที่มีลักษณะเหมือนเกล็ดงู มีกระดูกของมนุษย์งอกออกมาตามจุดอวัยวะต่าง ๆ
เอกที่เห็นดังนั้นยืนช็อคไปชั่วขณะก่อนที่จะรู้สึกได้ว่า สิ่ง ๆ นั้นคือตัวตนลึกลับที่ชื่อว่า ' เฟียร์ ' แต่ไม่กี่อึดใจเฟียร์ได้พยายามเคลื่อนไหวเพื่อจะโจมตีเขเอกได้กระโดดหลบไปทางด้านหลังของต้นไม้ใหญ่ ตรงทางเดินหน้าอาคารเรียน
 
    แต่ต้นไม้ที่เอกหลบอยู่นั้น มิอาจต้านทานแรงของสิ่งนั้นได้ จนกระทั่งต้นไม้ได้หักโค่นลง
เอกถูกโจมตีเข้าอย่างจัง จนร่างลอยไปที่อีกด้านของสนาม และนั่นมันแรงพอที่จะทำให้ เขาสลบไป
 
เอกตื่นขึ้นในสถานที่บางอย่างที่รายล้อมด้วยสีขาว ยาวสุดลูกหูลูกตาราวกับว่ามันไม่มีที่สิ้นสุด
 
' นี่มัน...ความฝันเหรอ ? " 
 
เอกมองไปรอบ ๆ และพยายามเดินหาทางออก 
 
[ นายคิดจะไปใหนละ ? ]
 
" !!! "
 
มีเสียงพูดบางอย่างดังก้องขึ้นมาในสถานที่นั้น
 
[ ไม่ต้องกังวลไป ในโลกนี้ อยู่ระหว่างความจริง ความฝัน และเวลา มันเป็นที่ ๆ ใคร ๆ ก็ต่างก็อยากที่จะสัมผัสหรือเดินทางมา.... เพราะว่าการอยู่ในโลกแบบนี้...มันปราศจากซึ่งการสูญเสีย ]
 
" การสูญเสียงั้นเหรอ ? "
 
[ ใช่แล้ว ผู้ที่จะมาที่นี่ได้ ต่างต้องเป็นผู้ที่สูญเสียซึ่งสิ่งสำคัญในชีวิตมาแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่เคยมีใครเข้ามาได้... ]
 
" ทำไมกันละ ? "
 
[ ก็เพราะมันไม่น่าสนใจพอยังไงละ... ผมสนใจในตัวคุณนะ คุณมีความหลังบางอย่าง แต่กลับต้องเสียมันไปทุกครั้ง ]
 
" อึ้ก !!!! "
 
เอกที่ได้ฟังดังนั้น ก็เกิดอาการเจ็บหัวอย่างบอกไม่ถูกราวกับมากกลังมีบางอย่างเกี่ยวกับตัวเขากำลังฉายขึ้นมาในสมอง นั้นทำให้เขาเจ็บปวดมาก
 
[ ตัวตนของนาย...เป็นอะไรที่แสนจะน่าสงสารและน่าเวทนา ]
 
" อ้ากกกก !!! " 
 
[ นายอยากรู้รึเปล่า อดีตของนาย ที่มาของนาย การสูญเสียของนาย ]
 
" อ้ากกก..ฉัน...!! "
 
[ รู้สึกถึง ' พลังของนาย ' ]
 
" ฉันอยากรู้ !!!! "
 
เอกตะโกนตอบรับเสียงดังกล่าว ทันใดนั้นหลังจากที่เอกได้กล่าวไป เกิดแสงสว่างจ้าในที่แห่งนั้น จนไม่สามารถมองเห็นอะไรได้...
 
 
 
 
ในอีกด้านหนึ่ง เฟียร์ที่กำลังเข้ามาจัดการกับร่างของเอก ก็ต้องหยุดชะงักไปเพราะเกิดแสงสว่างบางออกจากตัวของเอก จนทำให้เฟียร์มองไม่เห็นตัวของเอกแล้ว
เอกค่อย ๆ ลุกขึ้นมาพร้อมกับยื่นแขนทั้งสองข้างไปข้างหน้า ชั่วพริบตาที่เขาค่อย ๆ กำหมัด แขนของเขาตั้งแต่ข้อศอกลงก็เกิดประกายสีทองจ้าและมีบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาเคลือบแขนทั้งสองข้าง 
 
เฟียร์ไม่รีรอที่จะพุ่งเข้ามาโจมตีด้วยการใช้หัวที่มีลักษณะเหมือนเกราะแข็ง เอกนั้นกระโดดขึ้นไปกลางอากาศเพื่อที่จะหลบการโจมตีก่อนที่จะใช้หมัดขวาต่อยเข้าไปที่กลางห้วเฟียร์ด้วยความรุนแรงที่เกินกว่าหมัดมนุษย์ธรรมดาจะทำได้ จนเกราะที่อยู่ตรงหัวของเฟียร์แตกเป็นชิ้น จนทำให้มันหยุดนิ่งไปชั่วขณะ เอกจึงตรงเข้าไปรัวหมัดใส่เฟียร์ที่กำลังบาดเจ็บ จนกระทั่งในหมัดสุดท้ายเฟียร์ก็ได้แตกสลายไป...
 
 
 
     เอกได้ยืนหอบด้วยความเหนื่อย มองดูที่ตรงหน้าของเขาที่เมื่อครู่นี้ยังมีอสูรกายที่เขาสู้ด้วยอยู่ด้วย ซึ่งตอนนี้มันได้สลายไปแล้ว ทิ้งไว้แต่ความเสียหายที่เกิดขึ้นโดยรอบ เอกนั้นเตรียมตัวที่จะกลับบ้านแล้ว เนื่องจากเวลาในตอนนี้ผ่านมานานมากแล้ว ประกอบกับถ้าเขาอยู่ต่อคงมีปัญหาแน่นอน
 
" อือ..ใครก็ได้...ช่วยฉันที  ! " 
 
เสียงเรียกของใครบางคนทำให้เขาที่กำลังจะเดินออกจากโรงเรียนต้องหันหลังกลับมาดู และก็ต้องถึงกับตกใจอีกครั้ง เมื่อสิ่งที่เค้าคาดไว้เป็นจริง
 
" เธอคือ...ซาราดะ ฟูโกะ เองเหรอ !? "
 
เอกตะโกนถามชื่อของคนเดินออกมาจากโรงเรียน จนผู้หญิงที่กำลังเดินเกิดอาการกล้า ๆ กลัว และระแวงขึ้นมา
 
" เอ่อ...ช..ใช่คะ "
 
เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ทำเอกเกิดความโล่งอกโล่งใจที่อย่างน้อยสิ่งที่เขาคิดก็เกิดขึ้นจริง ๆ และเขาสามารถช่วยเหลือเธอเอาไว้ได้
 
" โล่งอกไปที... "
 
ยังไม่ทันที่เอกจะกล่าวอะไรมาก สติของเขาก็เหมือนกับกำลังเลือนลาง ก่อนที่ร่างของเขาจะค่อย ๆ ตกลงไปกระแทกที่พื้นอย่างแรงโดยไม่มีอะไรรองรับ
 
" อ๊ะ ! คุณคะ เป็นอะไรไปนะ !? "
 
ฟูโกะรีบวิ่งเข้าไปหาเอกที่จู่ ๆ ก็ล้มลงไปต่อหน้าต่อตาของเอก เธอพยายามประคองเอกขึ้นมา แต่ด้วยน้ำหนักตัวที่มากของเอกนั้นประกอบการที่เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก เธอจึงเริ่มค้นตัวของเอกดูว่าได้พกอะไรไว้ที่พอจะใช้ติดต่อสื่อสารได้บ้าง แต่ก็กลับไม่มีเลย จะร้องให้คนช่วยบริเวณโรงเรียนก็ไม่ติดชุมชน
เธอจึงตัดสินใจที่จะประคับประคองชายคนนี้และค่อย ๆ เดินไปเพื่อตามหาคนมาช่วย และด้วยขนาดตัวที่ใหญ่มากของเอกมันทำให้เธอต้องสะดุดล้มอยู่หลายครั้ง ด้วยความเมื่อยล้าและอ่อนแรง...
 
 
 
 
    เธอเดินมาได้สักพักก็เริ่มเข้าสู่ตัวชุมชนแล้ว เธอเห็นบ้างหลังหนึ่งที่อยู่ใกล้ที่สุด ก็ไม่รอช้าที่จะตรงไปที่บ้านหลังนั้นอย่างทุลักทุเล 
เมื่อเธอเดินมาถึงหน้าบ้านดังกล่าวเธอก็เริ่มตะโกนเรียกคนในบ้านด้วยน้ำเสียงที่ดูอ่อนแรงเพราะความเหนื่อยล้า
 
" มีใคร...อยู่รึเปล่าคะ ?... "
 
เธอยังคงเรียกเจ้าของบ้านต่อไปพร้อมทั้งทุบประตูไปด้วย 
 
" ได้ยินแล้ว ๆ ...มีอะไรกันดึก ๆ ป่านนี้ "
 
ฟูโกะไดยินเสียของคนที่แก่ชราดังมาจากข้างในบ้าน เธอก็เริ่มรู้สึกมีความหวัง 
ประตูนั้นค่อย ๆ เลื่อนออก ปรากฎเป็นร่างของชายชราคนหนึ่ง ที่ดูท่าทางสลึมสลือ ชายคนขยี้ตาตัวเองและพยายามมองเพ่งมาที่ฟูโกะ 
 
" หืม ! แม่หนูน้อย มีอะไรให้ฉันช่วยอย่างนั้นเหรอ ? "
 
" คุณตาพอจะมีมือถือรึเปล่าคะ ?! "
 
" มีสิ...ว่าแต่เธอเป็นอะไรงั้นเหรอ... !!? "
 
ยังไม่ทันทีชายคนนั้นจะพูดต่อ เขาได้เผลอหันไปมองร่างของเอกที่นั่งพิงอยู่กับกำแพงบ้านพร้อมบาดแผลที่ดูสะดุดตา 
 
" เอ่อ..มีอะไรงั้นเหรอคะ ? "
 
เขาไม่ได้ตอบคำถามของฟูโกะแต่อย่างใด แต่เขาก็เดินตรงไปที่ร่างของเอกแทน ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ พยุงร่างของเอกขึ้นมา และเตรียมพาเข้าบ้าน
 
" เดี๋ยวก่อน...เราต้องพาเขาไปโรงพยาบาล !!! "
 
ฟูโกะพยายามห้ามเขาไว้แต่เธอไม่มีแรงเหลืออยู่เลย 
 
" ขืนพาเขาไป...เขาได้ตายจริง ๆ แน่ "