The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

  " นายล้อฉันเล่นรึเปล่าเนี่ย !!?? "

 

 

เสียงคำถามดังลั่นบ้าน หลังจากภาพว่าชายที่ตนเคยพบมาก่อนและพยายามคุยด้วย บัดนี้ได้มานั่งต่อหน้าเธอแล้ว

 

" ฉันไม่ได้พูดเล่น...ฉันจะมาอยู่ที่บ้านหลังนี้ชั่วคราว "

 

เอกนั้นหันหน้าไปตอบคำถามเรย์ ในขณะที่เธอเอาแต่ถามคำถามเดิม ๆ อยู่ตรงประตูห้อง

 

" แล้วทำไมถึงมาพักบ้านฉันล่ะ ทำไมไม่ไปโรงแรมหรือห้องเช่าอะไรทำนองนี้ล่ะ ?!? "

 

เอกที่นั่งฟังเรย์ยืนปล่อยคำถามเป็นชุด ๆ มาไดสักพัก เขาจึงตัดสินใจหันไปหาคนที่คุยอยู่กับเอกในตอนแรก

 

" คุณน้าครับ คนที่ยืนถามผมไม่หยุดนี่ ใครเหรอครับ ? "

 

" นั่นก็เรย์จังเองไง "

 

คำตอบของคนที่เอกเรียกว่าน้าทเอาเขานิ่งไปชั่วขณะ และเริ่มแปลกทั้ง ๆ ที่เขาแค่นั่งอยู่นั่งอยู่เฉย ๆ แท้ จู่ ๆ เหงื่อของเขาก็เริ่มใหลพร้อมกับสายตาจากเดิมที่ดูเย็นขาและไม่เป็นก็เปลี่ยนไปเป็นสายตาที่แสดงออกถึงความตกใจอย่างคาดไม่ถึง

 

" ...เธอ..คือเรย์...อย่างนั้นเหรอ ? "

 

" ก็ใช่นะสิ !! "

 

เอกรู้สึกสับสนไปหมดเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น เพื่อนในวัยเด็กของเขาเปลี่ยนไปมากจนเขาแทบจำไม่ได้

 

" ฮ่า ๆ ๆ นี่อย่าบอกนะว่าจำเรย์จังไม่ได้นะ "

 

คุณแม่ของเรย์หัวเราะขึ้น พลางบอกกับเอกด้วยรอยยิ้ม

เอกออกอาการตกใจปนสับสนอยู่บ้าง จนเรย์เดินตรงไปหาเอกที่กำลังนั่งอยู่เอกที่เห็นแบบนั้น ก็ออกอาการระแวงเล็กน้อย

 

" มะ...มีอะไรเหรอ ? "

 

เอกถามเรย์ที่กำลังเดินตรงมาหาเขา จนกระทั่งเธอเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของเขา เธอนิ่งไปสักพักจน กระทั่งเธอยื่นมือมาตรงหน้าของเอก เธอค่อย ๆ แบมือออก ทำให้เอกรู้ว่ามีบางอย่างอยู่ในมือของเธอ 

 

" สร้อยไม้กางเขน...ที่นายให้ฉันไว้ก่อนไป... "

 

" นี่เธอ...ยังเก็บมันไว้อยู่เหรอ ? "

 

" ฉันเก็บไว้เสมอ...ไม่เคยทำหาย...ไม่เคยแม้แต่จะกล้าทำหาย..."

 

" เรย์... "

 

เรย์ที่ทำท่าเหมือนจะกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เมื่อได้พบเจอกับเพื่อนเก่าในอดีตที่จากกันมานานนับสิบปี เอกยื่นมือไปลูบหัวของเธอด้วยความอบอุ่น แม่ของเรย์เห็นแบบนั้นก็รู้สึกมีความสุข

 

 

 

" ฉันกลับมาแล้ว "

 

 

 

 

 

 

ตกดึก

เวลา 02.55 น.

 

 

 

 

 

 

ในห้องนอนของเอกชั้น 2 เอกนั้นยังนั่งอยู่ที่หน้าต่าง และกวาดสายตาจ้องมองให้ทั่ว ๆ พื้นที่โดยรอบ ผิดกับเรย์และแม่ของเธอที่หลับสนิทอยู่

เอกจ้องมองไปข้างนอกเฝ้ามองบ้านนับสิบหลังที่แต่ละหลังต่างปิดไฟมือไปหมด เหลือเพียงแต่แสงไฟจากเสาข้างถนน ประกอบกับพื้นที่โดยรอบนั้น ไม่มีบ้านที่สูงหรือตึกรามบ้านช่องเหมือนอย่างในเมือง

ทำให้มีลมเย็น ๆ พัดมากระทบตัวเขา ทำให้เขาเกิดความรู้สึกสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก

 

 

 

ตูม !!!!!!!!!!!!!

 

 

 

 

 

เสียงดังคล้ายเสียงระเบิดดังมาจากทางโรงเรียนของเอก ทำให้เขาที่กำลังรู้สึกชื่นจิตอยู่กับบรยากาศโดยรอบตื่นตกใจขึ้นในทันที !

 

เอกพยายามสังเกตุไปที่โรงเรียน และก็ต้องพบว่าเขาเห็นอะไรบางอย่าง กำลังลอยอยู่เหนือโรงเรียนโดยที่มีหมอกสีดำปกคลุมรอบ ๆ บางสิ่งบางอย่างนั้นหันหน้ามาทางเอก ราวกับว่ามันจะเห็นเขาก่อนที่จะค่อย ๆ หายไปต่อหน้าต่อตาเอก

 

" เฮือก !!! "

 

เอกตื่นและพรวดพลาดลุกจากเตียงด้วยความตกใจ ก่อนเขาจะพบว่ามันคือ

' ความฝัน '

 

" ฝันหรอกเหรอ "

 

เอกพูดกระซิบกับตัวเอง

 

 

 

 

 

 

ณ โรงเรียนมาฮาระกุชิ

ช่วงพักเที่ยง

 

 

 

 

 

 

 

" ไง นายเด็กใหม่ใช่หรือเปล่า ? "

 

เด็กหนุ่มที่อยู่กับเรย์ในตอนแรกที่เขามาทีนี่ เดินเข้ามาทักโดยที่ในมือยังถือกล่องข้าวอยู่

 

" อืม... "

 

" โอ้ งั้นฉันขอแนะนำตัวเองหน่อยนะ ฉัน ท้นดะ คาวาระ เรียกสั้น ๆ ว่าเฟย์  อันที่จริงชื่อนี่...... " 

 

เอกก้มหน้าก้มตากินขนมปังในมือของเขาต่อไป ปล่อยให้เฟย์ยืนโม้ต่อ

 

" นี่ !! ไม่ได้ฟังกันเลยเรอะ !?!? "

 

เฟย์ ตวาดเอกออกไปเมื่อเห็นว่าเอกนั้นไม่ได้ฟังที่ตนเล่าเลย

ในระหว่างที่เอกกำลังนั่งกินอยู่ มีกลุ่มนักเรียนกลุ่มหนึ่งเดินคุยกันผ่านเอกไป เอกนั้นได้ยินประโยคที่น่าสนใจอยู่ประโยคหนึ่ง

 

' นี่ ๆ ...เมื่อคืนนี้ฉันเห็นด้วยละ  " เฟียร์ "  นะ "

 

เอกชะงักหยุดและนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่เขาพบเจอ ด้วยความสงสัยเขาจึงหันไปถามเฟย์ที่จนถึงตอนนี้ยังไม่หยุดตวาดเอก

 

" นี่ เฟียร์ เนี่ย คืออะไรเหรอ ? " 

 

" หืม ?! นายยังไม่รู้เรื่องนี้เรอะ...อ๋อ จริงสิ นายมาใหม่นี่น่า งั้นท่านเฟย์คนนี้จะเป็นคนเล่าเรื่องลึกลับที่เล่าขานกันมานานของโรงเรียนนี้ให้ฟังเอง !! "

 

เฟย์พูดอย่างหนักแน่นราวกับเป็นผู้แต่งมันขึ้นมา แต่ถึงกระนั้นเอกก็ยังพร้อมตั้งใจฟัง

 

" นานมาแล้ววว..มีเรื่องลึกลับที่แสนจะน่ากลัวเกี่ยวกับโรงเรียนของเราไว้ว่า ทุก ๆ ตี 3 จะมีปิศาจที่คอยดูดกลืนความกลัวของคนเป็นอาหารโผล่ออกมาเหนือตัวโรงเรียน และคอยจับคนที่อยู่ละแวกนั้นมากัดกินความกลัว และปล่อยตัวไป....

แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีหลักฐานยืนยันแน่ชัด ยังคงมีแต่คำเล่าปากต่อปากเท่านั้นล่ะ....ไงน่าสนใจใช่มั่ยล่ะ ? แต่มันก็แค่เรื่อง...." 

 

" มันเป็นเรื่องจริง... "