The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

            " ความโดดเด่น "

 

 

          " ไปแล้วนะคะคุณแม่ !!  "

 

เรย์ทักทายบอกกล่าวคุณแม่ของเธอก่อนจะไปเรียน ระหว่างที่เธอกำลังใส่รองเท้าเธอหันไปมองที่ชั้นวางร้องเท้า ก่อนจะพบว่ารองเท้าคู่หนึ่งไม่ได้อยู่ที่ชั้น

 

" ตานั่นออกไปแล้วหรอคะ ? " 

 

เรย์ถามแม่ของเธอถึงเจ้าของรองเท้า

 

" ถ้าเอกเขาออกไปตั้งแต่เช้ามืดแล้วล่ะจ๊ะ " 

 

แม่ของเธอตอบพลางยิ้มนิด ๆ

 

" แปลกคนจริง... " 

 

" แม่ว่าดีออกนะ ไปแต่เช้าอากาศก็ดี ฝึกวินัยไปในตัวด้วย "

 

 

แม่ของเรย์พูดพลางชำเลืองมองเรย์ เพราะเรย์เป็นคนที่ค่อนข้างจะตื่นสาย 

 

" อะไรกันเล่า อย่างน้อยวันนี้หนูก็ตื่นเช้านะ ! "

 

" จ้า ๆ แม่คนเก่ง... "

 

สองแม่ลูกหยอกล้อกันไปได้สักพัก เรย์ก้มมองนาฬิกาข้อมือก่อนจะพบว่าตอนนี้เธอสายจริง ๆ แล้ว

 

" อ๊ะ !! ตายแล้ว สายแล้ว ๆ ไม่น่ามัวคุยเลยอ่ะ !! งั้นหนูไปก่อนนะ " 

 

เรย์ลนลานลุกพรวดวิ่งไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว

 

" รักษาเนื้อรักษาตัวด้วยนะ " 

 

" ค่ะ ~~~ "

 

เรย์นั้นตะโกนกลับมาในระหว่างที่กำลังวิ่งออกไป

แม่ของเรย์ได้แต่ยิ้มบาง ๆ ถึงความร่าเริงของเรย์แต่เมื่อเธอหันไปมองรูปที่อยู่ตรงผนังบ้าน จากรอยยิ้มกลายเป็นสีหน้าที่กังวลขึ้นมา

 

" คุณคะ ลูกเราคงจะไม่เป็นแบบนั้นแล้วใช่รึเปล่า ?... "

 

 

 

 

 

 

ณ โรงเรียนมาฮาระกุชิ

 

 

 

 

 

 

 

    ช่วงคาบเช้าคือวิชา ประวัติศาสตร์  เป็นคาบที่ทุกคนในห้องดูจะเงียบสงบกว่าปกติ เป็นเพราะว่า ไม่มีใครอยากถูกอาจารย์เรียกตอบคำถามซักเท่าไหร่

 

" .........ในช่วงปลายศตวรรษที่ 12  เริ่มเข้าสู่ยุคที่โชวกุนไดเมียวและซามูไรเรืองอำนาจ เรียกว่า ยุคศักดินา....พอจะมีใครตอบได้บ้างว่าโชกุนจากเมืองใดมีอิทธิพลมากที่สุด ?..."

 

ทุก ๆ คนในห้องนั้นเงียบสนิท เรย์ที่ได้ยินและเห็นดังนั้นจึงกำลังยกมือขึ้นเพื่อที่จะตอบคำถามดังกล่าว

 

" โชกุนแห่งเมืองคามากุระครับ... "

 

เสียงคำตอบดังก้องมาจากแถวหลังของห้อง เจ้าของคำตอบนั้นคือ เอก !! เรย์จึงเก็บมือที่กำลังจะยกลง

 

" เก่งมากเอก เธอพอจะมีความรู้เกี่ยวกับญี่ปุ่นอยู่พอควรเลยนะ " 

 

อาจารย์กล่าวชื่นชมเขา ก่อนคนอื่น ๆ

ในห้องจะฮือฮาและต่างพากันพูดถึงเอก 

 

" ...เอกเขาตอบได้ด้วย เก่งจัง !! ..." 

 

" ...หมอนี่เก่งใช่ย่อยเลย... "

 

ท่ามกลางเสียงที่พูดถึงเขา เอกกลับไม่สนใจถึงคำชมเหล่านั้น ได้แต่เบือนหน้าไปนอกหน้าต่าง

ในขณะที่เรย์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขา กำลังรู้สึกถึงความกดดันแปลก และเธอก็กำหมัดแน่นราวกับว่ากำลังโกรธเคืองอะไรบางอย่าง เสียงต่าง ๆ ที่พากันชื่นชมเอกเหมือนกับทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจ...

 

 

 

     และในตลอดทั้งวัน ไม่ว่าจะคาบพละหรือคาบเรียนใหน ๆ เอกนั้นต่างแสดงศักยภาพแบบที่ไม่มีใครเคยเห็นมาก่อนจนเป็นที่พูดถึงไปทั่วโรงเรียน มีนักเรียนคนอื่น ๆ ต่าง เข้ามาหาเขาเพื่อต้องการอยากเป็นเพื่อน แต่เจ้าตัวกลับไม่สนใจเลย

ในขณะที่อีกด้านของเรย์ที่กำลังยืนอยู่หน้าทางเข้าของโรงเรียน

ในตอนนั้นเรย์รู้สึกถึงความกดดันลึก ๆ ในใจอะไรบางอย่าง แต่ก็คิดไม่ออกว่าเป็นเพราะอะไร

 

     เรย์ พบเห็นเพื่อนของเธอกลุ่มหนึ่งกำลังเดินมาทางที่กำลังยืนอยู่ เธอจึงรีบวิ่งไปหาเพื่อจะชวนเดินกลับบ้านด้วยกัน

 

" นี่ทุกคน เรากลับด้วยกันมั้ย ? " 

 

" ไม่ล่ะเรย์ พอดีว่าวันนี้พวกเราจะลองไปคุยกับเอกนะ ไม่ว่างหรอก ขอตัวนะ... "

 

กลุ่มดังกล่าวปฏิเศษคำชวนของเรย์ ก่อนที่จะพากันเดินจากไป ปล่อยให้เรย์ยืนอยู่ตรงที่ทางเดินนั้นคนเดียว ทว่าเรย์ก็ไม่ละความพยายาม เธอตัดสินใจที่จะยืนรอเพื่อนคนอื่น ๆ และชวนเดินกลับบ้านด้วยกัน 

แต่ไม่ว่าเธอจะชวนสักกี่คน ทุกคนต่างก็ปฏิเศษเธอด้วยเหตุผลต่าง ๆ นา ๆ จนกระทั่งโรงเรียนในตอนนี้แทบจะไม่มีนักเรียนอยู่แล้ว เธอจึงตัดสินใจที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นและเลื่อนไปที่เบอร์ของชิฮิโระ เธอพยายามรวมรวบกล้าและภาวนาให้ชิฮิโระมีเวลาว่าง

 

ตืดดด...ตืดดดด....ตืดดดด

 

เสียงสัญญาณโทรศัพท์ที่ดังมาเป็นระยะเรื่อย โดยไม่มีการตอบรับจากอีกฝ่ายสักทีทำให้เรย์เริ่มรู้สึกหวั่น ๆ ขึ้นเรื่อย ๆ 

 

( ..ฮัลโหล ใครอยู่ในสายคะ ? )

 

" อะ !! ชิจัง !! วันนี้เธอ... "

 

( โทษทีนะเรย์จัง พอดีว่าวันนี้ฉันมีงานทำเอกสารสำคัญนะ ไม่ว่างหรอก...อ๋อ ! จริงด้วย ได้ข่าวว่าเธอกับเอกอยู่บ้านเดียวกันนี้ ทำไม่ไม่ชวน... )

 

ยังไม่ทันที่ชิฮิโระจะพูดจบ จู่ ๆ เรย์ก็ตัดสายไป มือของเธอที่ถือโทรศัพท์อยู่ ค่อย ๆ ทิ้งแขนลงไปข้างตัวของเธอ สายตาของเธอเริ่มหมดหมองและใบหน้าที่ดูคับแค้นใจ...

 

 

 

 

 

" ทำไมต้องเป็นเขา ?.... " 

 

 

 

 

 

เรย์เดินมาถึงที่บ้านและก็ต้องพบว่ารองเท้าของเอกนั้นอยู่ที่ชั้นวางก่อนแล้ว ครั้นเธอกำลังจะขานเรียกแม่ของเธอ ก็ได้ยินเสียงของเอกกำลังสนทนากับใครบางคนอยู่ เธอจึงเลือกที่จะไม่ขานบอกว่ากลับมาแล้วเดินย่องไปที่ห้องครัว เธออยากจะรู้ว่าตอนนรู้ว่าเอกกำลังคุยกับใครและคุยกันเรื่องอะไรอยู่

เธอพบว่าตอนนี้เอกกับแม่ของเธอกำลังคุยกันอยู่ในห้องนั่งเล่น เธอพยายามแอบฟังอยุ

 

" วันนี้เรียนเป็นไงบ้างละ ? " 

 

" ค่อนข้างวุ่นวายอยู่นะครับ... "

 

เอกตอบไปด้วยใบหน้าที่เรียบเฉย

 

" งั้นเองเหรอจ๊ะ...แต่เธอนี่ก็ดีจังนะ การเรียนก็ค่อนข้างดี แถมยังมีวินัยอีก...ผิดกับลูกสาวฉันเลย การเรียนช่วงนี้ก็ตกลง...ชอบตื่นสายอีกต่างหาก เทียบกับเธอแทบไม่ได้เลย..."

 

เรย์ที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นรู้สึกเจ็บใจและเสียใจในเวลาเดียวกันที่แม่ของเธอพูดถึงเธอแบบนั้น น้ำตาของเธอเริ่มใหลริน และใบหน้าที่ร้อนผ่า

เธอตัดสินใจที่จะแอบวิ่งออกไปจากบ้าน เธอพยายามวิ่งไปให้ใกล ไปให้ไกลที่สุดเพื่อที่เธอจะไม่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นออกมาจากคนเป็นแม่...

 

ในขณะเดียวกันประโยคสนทนาเมื่อกี้ระหว่างเอกและแม่ของเรย์ก็ยังไม่จบ !!

 

 

"...ถึงเด็กคนนั้นจะแย่แค่ใหน...แต่เธอก็คือลูกคนเดียวของฉันที่ฉันรักมากที่สุด ตั้งแต่วันที่พ่อของเธอจากไปเพราะเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ ฉันก็ตั้งใจจะเลี้ยงดูเธอให้ดีไปตลอด...จะรักเรย์ไปตลอด "

 

ระหว่างที่เธอพูดนั้นเธอก็ร้องไห้อ่อน ๆ ไปด้วย เป็นน้ำตาที่แม่คนหนึ่งจะมีให้ลูกได้ 

 

" นี่เอก...เธอช่วย...ฟังเรื่องสำคัญของเด็กคนนั้นจะได้มั้ย ? "

 

" !? "

 

 

 

 

 

 

 

 

ณ โรงเรียนมาฮาระกุชิ

เวลา 22.14 น.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เรย์วิ่งเข้าไปในโรงเรียนด้วยใบหน้าที่เปื้อนน้ำตา เธอมาหยุดอยู่ที่ด้านหลังของโรงเรียน

เธอค่อย ๆ ย่อตัวลงก่อนจะลงไปนั่งกอดเข่ากับพื้นและปล่อยนำ้ตาร้องไห้ อย่างหนัก

เธอร้องไห้จนเพลียประกอบกับที่เธอนั้นเริ่มรู้สึกง่วงนอน ทำให้เธอเผลอหลับไป

 

เรย์ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา ก่อนจะพบว่าตอนนี้ตนเองกำลังอยู่ในที่ใดที่หนึ่งที่ค่อนข้างคุ้นตา

 

" นี่ !! ยัยสัตว์ประหลาด แน่จริงก็มาจับให้ได้ สิ ฮ่า ๆ ๆ ๆ "

 

" ใช่ ๆ มาสิ แน่จริงมาจับเลย ฮ่า ๆ ๆ ๆ "

 

เธอเห็นเด็กผู้ชายสองคนกำลังแกล้งเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่นั่งกอดเข่าร้องไห้อยู่ และเมื่อเด็กคนนั้นเงยหน้าขึ้น เธอก็รับรู้ได้ทันทีว่า เด็กคนนั้นคือเธอในวัยเด็ก และเรื่องราวที่กำลังเกิดขึ้นคืออดีตของเธอ

และในช่วงห้วงเวลานั้นอดีตเกี่ยวกับเธอก็พรั่งพรูมาจากทุกทิศทาง 

 

" ใช่...นี่แหละตัวฉัน ตัวตนที่ไม่มีใครต้องการ ตัวตนที่เป็นที่รังเกียจ "

 

 

 

 

 

 

 

เวลา 03.00 น.

 

 

 

 

 

 

 

 

ระหว่างที่ภาพในอดีตของเธอกำลังค่อย ๆ เลือนหายไป ต่อหน้าของเธอปรากฏเป็นภาพของนกยูงตัวหนึ่งที่กำลังถูกโครงกระดูกนับร้อยกัดกินจนเลือดพุ่งกระฉูดไปทั่วทิศทาง ใบหน้าของนกยูงนั้นเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ร่างกายของมันบวมใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ จนใหญ่กว่าคนหลายเท่า ปากของมันฉีกกว้างออก ฟันที่งอกออกมานับร้อย หางที่เคยสวยงามบัดนี้เต็มไปด้วยเลือดที่แดงฉานและหางที่เนื่อเปื่อย ปีกและเท้าของมันมีลักษณะที่เป็นกล้ามเนื้อที่พองขึ้นจนเนื้อนอกฉีกขาด 

มันตรงเข้ามาทำร้ายเรย์ ในทันที ซึ่งในตอนนั้นเรย์ไม่คิดที่จะหลบหลีกได้แต่ยืนนิ่งรอความตายพุ่งมาหา

ทันใดนั้นก็เกิดแสงสว่างประกาย

เธอตื่นขึ้นจากภวังค์และพบว่าตอนนี้ เอกกำลังใช้มือที่มีแสงเปล่งประกายเป็นสีทองจับปากของนกยูงปิศาจเอาไว้ในขณะที่อีกมือก็โอบกอดเธอไว้อยู่

 

" น...นาย !!?? " 

 

" ย้ากกกก !!!! "

 

เอกใช้กำลังที่มีของเขาบีบปากของนกยูงปิศาจและเหวี่ยงไปที่อีกฝั่งของสนาม จนทำให้ตัวปิศาจนั้นกระเด็นไปโดนสิ่งโดยรอบจนพังเสียหาย

 

" เธอรออยู่ตรงนี้นะ "

 

เอกพูดกับเรย์ก่อนจะค่อย ๆ วางตัวเธอลง และเดินไปทางปิศาจตนนั้น เรย์ได้แต่จ้องมองด้วยความตื่นกลัวและความแปลกใจที่คนที่เธอไม่ได้คาดคิดว่าจะมาช่วยเธอจะเป็นคนที่มาช่วยเธอ

 

" ฟูโกะ ขอรายละเอียดเกี่ยวกับเฟียร์ตัวนี้หน่อย "

 

เรย์ตกใจมากขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินเอกเรียกชื่อเพื่อนร่วมชั้นที่หายตัวไป !!!

 

< ได้เลย รอเดี๋ยวนะ...เรียบร้อยแล้ว ! เฟียร์ตัวนี้ดวงตาอยู่ 3 จุด ถ้าทำลายดวงตามันได้ก็อาจจะโค่นมันได้... >

 

" อาจจะ ? "

 

< ลองดูเถอะน่า !! >

 

เสียงปริศนาย้ำให้เอกนั้นจู่โจมไปที่ดวงตาของนกยูงปิศาจตัวนั้นที่พวกเขาเรียกมันว่า ' เฟียร์ '

 

" อืม... "

 

สิ้นเสียงตอบรับนั้น เอกพุ่งไปหาเฟียร์ด้วยความเร็ว เฟียร์กระโดดขึ้นด้านบน เอกเห็นดังนั้นจึงได้ใช้ขาข้างหนึ่งที่มีแสงสีทองเคลือบอยู่เตะไปที่พื้นเพื่อให้ตนเองลอยตัวไปกลางอากาศเหนือตัวของเฟียร์

เขาใช้หมัดของเข้าต่อยไปที่ตาข้างหนึ่งของมัน จนแตกออก

เฟียร์ล่วงลงไปบนพื้นด้วยสภาพที่หมดแรง ก่อนมันจะมองไปที่เรย์ ซึ่งกำลังนั่งอยู่อีกฝั่ง มันพรุ่งตรงไปหาเธอทันทีราวกับว่าเธอมีบางอย่างที่มันต้องการ

เรย์ตกใจจนร่างกายไม่ยอมขยับ เอกที่เห็นดังนั้นจึงวิ่งไปที่ตัวเรย์และใช้สองมือตั้งการ์ดขึ้นมาป้องกัน แต่ถีงกระนั้นปากของเฟียร์ก็สามารถเจาะทะลุแขนของเอกได้

 

" อั่ก !! " 

 

< เอก ! >

 

เลือดนั้นไหลออกมาจากแขนของเอกอย่างหนัก

 

" ทำไมนาย... "

 

" เงียบน่า ! ฉันแค่มาพาคนที่เป็นเจ้าบ้านกลับไปก็แค่นั้นแหละ !! "

 

เอกตะโกนก้องก่อนจะค่อยเคลื่อนมือไปข้างหน้าพยายามต้านแรงของเฟียร์ไว้

" ทำไมล่ะ ? ไม่มีใครต้องการฉันหรอก แม้แต่แม่ของฉัน..."

 

" อย่ามาพูดบ้า ๆ แบบนั้นนะ !! แม่ของเธอนั่นแหละรักเธอมากกว่าใคร ไม่มีใครสนใจแล้วมันยังไงล่ะ !! "

 

" ก็เพราะแบบนั้นไงล่ะ ฉันนะ มันตัวคนเดียว ไม่มีใครให้ความสำคัญ ที่ผ่านมาพยายามมาตลอด...พยายามทำให้ตัวเองโดดเด่นมาตลอด เพื่อที่จะไม่ถูกลืม แต่พอนายเข้ามา ทุก ๆ อย่างมันก็พังหมดแล้ว !!! "

 

ด้วยคำพูดนี้ของเรย์ พละกำลังของเฟียร์นั้น จู่ ๆ ก็มากขึ้น และทำให้เอกนั้นถูกแทงจนแผลใหญ่ขึ้น

 

" อย่างงั้นเหรอ...เป็นเพราะฉัน...อีกแล้ว..."

 

" !?! "

 

เรย์รู้สึกได้ว่ามีความรู้สึกกดดันจนน่าขนลุกแผ่มาจากเอกชั่วขณะ

" เรย์ ฉันขอโทษนะ ที่ทำให้เธอต้องเสียใจ เสียคนสำคัญ หรือเสียอะไรไปก็ตาม...แต่ตอนนี้ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ฉันก็จะพาเธอกลับไป...

ฉันจะไม่ยอมให้เธออยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว !!! " 

 

สิ้นเสียงนี้ เรย์รู้สึกถึงความอบอุ่นที่มาจากเอกในหัวใจของเธอ นั้นทำให้เฟียร์นั้นจู่ ๆ ก็อ่อนแรงลงจนเอกสามารถดันให้มันหงายท้องไปข้างหน้า

เผยให้เห็นดวงตาขนาดใหญ่ สองดวงข้างใต้ท้อง

เอกใช้แขนที่เป็นแผลฉกรรน์ของเขาโจมตีไปที่เป้าหมาย สีหน้าที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดจากบาดแผลของเขา มันทำเรย์เห็นแบบนั้นก็แทบอยากจะร้องไห้เพราะเธอคิดว่า เรื่องทั้งหมดนี้มันเป็นความผิดของเธอ แต่ถึงแบบนั้นเอกก็ยังคงพยายามโจมตีให้โดนจุดตายของเฟียร์แม้ว่าแผลที่แขนของเขานั้นจะต้องยิ่งทวีความเจ็บปวดขึ้นเรื่อย ๆ

 

" พอเถอะ !!...พอสักทีเถอะเอก !!...ฉันขอโทษ !!...อย่าทำมันไปเรื่อย ๆ นะ...ไม่งั้นเธอจะตายนะ !! "

 

เรย์พยายามตะโกนรั้งไม่ให้เอกสู้ต่อ เธอไม่อาจทำใจได้ ที่จะต้องทนเห็นเพื่อนคนสำคัญบาดเจ็บหนัก ทว่าเอกที่ได้ยินคำพูดเมื่อครู่ของเรย์กลับยิ้มเล็ก ๆ ที่มุมปาก ก่อนที่เขาจะหันหน้ามาหาเรย์

 

" ฉันไม่ตายหรอก...เพราะฉันสัญญาแล้วนี่...ว่าฉันจะไม่ยอมให้เธออยู่คนเดียวอีกต่อไปแล้ว !!! "

 

หลังจากที่เอกหันไปพูดกับเรย์ ชั่วพริบตาที่เขาหันกลับมาหาศัตรู เขาได้ย่อตัวหลบการโจมตีของเฟียร์ และใช้จังหวะนั้นเองต่อยเข้าไปที่ดวงตาที่อยู่ใต้ท้องของมัน ทำให้เฟียร์ตายและร่างกายของมันก็สลายไปที่ในสุด

 

 

เอกยืนหายใจด้วยความเหนื่อยต่อหน้าของเรย์ ก่อนที่สติของเธอจะดับวูบไป...

 

 

 

 

เวลา 04 .54 น.

 

 

 

 

เรย์ที่ลืมตาตื่นขึ้นพบว่าตอนนี้เธออยู่ที่ห้องเธอ โดยที่นั่งข้าง ๆ เธอ คือเอก ที่นั่งเฝ้าเธอ จนหลับไปแล้ว เธอมองดูที่แขนของเขาซึ่งมีผ้าพันแผลพันอยู่

น้ำตาของเรย์ใหลรินอีกครั้งแต่ครั้งนี้ใบหน้าของเธอนั้นยิ้มอยู่

เธอค่อย ๆ ลุกเอาผ้าไปห่มให้เอกก่อนที่เธอจะโน้มตัวนอนลงไปบนตัวของเขา เธอสำผัสได้ถึงความอบอุ่นของเอกลึก ๆ มันทำให้เธอรู้สึกได้ถึงตัวเขาได้มากขึ้น

 

 

" ขอบคุณนะ... "

 

 

" !! "

 

เรย์ได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากที่หน้าประตู ก่อนที่เธอจะพยายามเพ่งมองแสงที่ส่องจ้าป

ผ่านประตูที่เปิดเข้ามา 

 

" เรย์ !? ลูกฟื้นแล้วงั้นเหรอ ? "

 

" คุณ...แม่ !! "

 

ยังไม่ทันที่เธอจะพูดต่อ แม่ของเธอก็วิ่งเข้ามาโผกอดเธออย่างรวดเร็ว

 

" ห้ามหนีจากแม่ไปใหนอีกเด็ดขาดเลยนะ !! "

 

เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือกับลูกสาวของตนเอง เหมือนราวกับว่าเธอกำลังพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา

เรย์นิ่งไปชั่วขณะ ก่อนที่เธอจะค่อย ๆ พยักหน้าเบาขานรับแม่ของเธอ

 

" เรย์สัญญาค่ะ... "