The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

" อากาศสดชื่นจังเลย !! "
 
 
 
เรย์เดินออกมายืดเส้นยืดสายตรงระเบียงที่เมื่อมองออกไปก็พบกับทิวทัศน์ที่แสนสวยงาม
ระเบียงที่หันหน้าไปทางเมืองทัตสึมิ ได้แสดงให้เห็นถึงหิมะสีขาวที่ส่องสว่างรับรุ่งอรุณวันใหม่ที่แสนจะสดชื่น
 
" เอานี่มั้ย ? "
 
" เอ๊ะ ? "
 
เอกเดินถือโกโก้ร้อนมาทางเรย์ด้วยกัน 2 แก้ว ความร้อนของโกโก้ปรากฏเป็นไอร้อนอุ่น ๆ ลอยขึ้นมาจากแก้ว อีกทั้งกลิ่นที่หอมฉุยก็ได้โฉยแตะจมูกมาแต่ใกล
 
" อืม ขอบใจนะ "
 
เธอกล่าวขอบคุณก่อนจะค่อย ๆ รับแก้วโกโก้จากเขา
 
" เรื่องเมื่อคืน...ขอบคุณนะที่อุตส่าห์ให้ยืมที่นอน "
 
เรย์กล่าวขอบคุณเอก เกี่ยวกับเรื่องที่เธอและคานาอิกับชิฮิโระมาขออาศัยห้องนอนด้วยเนื่องจากมีเหตุสุดวิสัย...
 
" อ่า ไม่ต้องคิดมากหรอก ฉันไม่ได้รังเกียจอะไรอยู่แล้ว " 
 
เอกตอบเรย์ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยเหมือนอย่างเคย ในขณะที่เขากำลังมองลงไปที่เมืองจากระเบียงบนหุบเขาแห่งนี้
 
" ฉันว่า...ก็อยากจะถามนายเรื่องหนึ่ง "
 
" อะไรเหรอ ว่ามาสิ ? "
 
เรย์เงียบไปครู่หนึ่ง สายตาที่เธอมีอยู่เริ่มเศร้าหมองลงในทันที
 
" ถ้าหากว่าเรื่องนี้จบลง...นายจะกลับไปประเทศของนายเลยรึเปล่า ? " 
 
" อ๊ะ !? "
 
เอกรู้สึกตกใจเล็กน้อยกับคำถามของเรย์ มันเป็นสิ่งที่ตัวเขาเองก็ยังไม่ได้คิดเอาไว้ล่วงหน้ามาก่อน เจ้าตัวเริ่มคิดหนัก เพราะไม่รู้ว่าจะต้องตอบออกไปอย่างไรดี
 
" ฉันคิดว่า...ยังไงสักวันคนเราก็ต้องอำลาจากกันอยู่ดี " 
 
" เอ๋ ? "
 
เรย์สับสนกับคำตอบเมื่อครู่ของเอก ก่อนที่ เธอจะวางถ้วยโกโก้บนราวระเบียง โดยที่เอกเองก็ได้วางไว้เช่นกัน
 
" ฉัน...มาจากครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ ถูกเลี้ยงดูโดยขาดความรักจากพ่อและแม่ ถูกใช้ความรุนแรงมาตั้งแต่จนเด็ก...จนอารมณ์ในส่วนนั้นเกิดเป็นความเคยชิน ใช้ชีวิตปิดกั้นตัวเองจากคนรอบข้างมาตลอด ไม่ง่ายเลยที่จะมีเพื่อนสักคน..อย่างน้อยก็สักคน ฉันตั้งใจว่าสักวันหนึ่ง...ฉันจะสามารถไปในที่ ๆ มีแต่ความสุขได้ จนมันทำให้ฉันได้มาพบกับเธอและทุก ๆ คน ....ทุกคนใส่ใจฉันมาก มันทำให้ฉันรู้สึกดีที่จะใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป... "
 
น้ำตาของเอกเริ่มใหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง ก่อนจะหยดลงถ้วยโกโก้ที่วางอยู่ตรงราวระเบียงที่เขาใช้ตั้งถ้วยไว้
 
" การพบเจอกับพวกเธอ...การได้เป็นเพื่อนกับพวกเธอ...มันคือสมบัติที่สำคัญของฉัน...ฉันไม่อยาก...จาก..พวกเธอไป "
 
เอกที่ก่อนหน้านี้นิ่งสงบกลับร้องไห้ออกมาให้เรย์เห็นเป็นครั้งแรก แววตาของเธอเริ่มแสดงให้เห็นถึงความอ่อนโยนแะความเข้าใจก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ยืดมือออกไปค่อย ๆ สวมกอดเอกที่กำลังร้องไห้อยู่ เป็นการให้กำลังใจ
 
" พวกเรา...จะอยู่ด้วยกันตลอดไป... "
 
ท่ามกลางบรรยากาศของเอกและเรย์ที่กำลังดำเนินอยู่ คานาอิที่หลบอยู่ข้างหลังประตูระเบียง เธอกำลังนั่งแอบดูสถานการณ์อย่างเงียบ ๆ 
 
" ทำไมล่ะ...ทั้ง ๆ ที่ ๆ ตรงนั้น..มันคือที่ของเราแท้ ๆ  "
 
คานาอิครุ่นคิดด้วยความโกรธ เธอกัดฟันแน่นจนได้ยินเสียง ในขณะเดียวกันเธอก็หันมามองที่กระจกที่ตั้งไว้ในห้องด้วยความบังเอิญ...
 
 
 
" เปรี๊ยะ !!! "
 
 
 
จู่ ๆ กระจกในห้องนั้นที่คานาอิมองก็เกิดเป็นรอยแตกร้าวกระทันหัน อย่างไม่ทราบสาเหตุ
 
 
" นี่มัน..อะไรน่ะ !? 
 
 
 
 
 
 
 
เวลา 11.04 น.
เมืองทัตสึมิ
 
 
 
 
 
 
 
 
          ฟูโกะกำลังเดินมองหาอะไรสักอย่างอยู่บริเวณศาลเจ้าทัตสึมิ เธอถือถุงที่ข้างในนั้นเต็มไปด้วยอาหารแมว ชามอาหารแมวขนาดเล็ก และ ผ้าขนหนูจำนวนหนึ่ง
เธอได้ยินเสียงเหมือนใบไม้ไหวดังมาจากข้าง ๆ ทางเดิน 
เธอเดินฝ่าพุ่มไม้สูงระดับเอวของเธอเข้าไป ก่อนที่เธอจะพบว่ามีลูกแมว 2 - 3 ตัว กำลังวิ่งเล่นหยอกกันรอบบ้านไม้เล็ก ๆ หลังหนึ่งซึ่งมีแมวที่ดูเหมือนจะเป็นแม่แมวนอนอยู่ 
 
" เจอแล้ว ! " ....
 
 
 
 
ผ่านไปครู่หนึ่ง
 
 
 
แม่แมวกำลังกินอาหารที่ฟูโกะเทให้มันอย่างเอร็ดอร่อย ประกอบกับลูกแมวที่เจอในตอนแรกก็มานอนอยู่รอบ ๆ ตัวเธอ
 
" ฉันเอาผ้ามาเพิ่มด้วย เผื่ออากาศจะหนาวลงอีก "
 
เธอหยิบผ้าออกมาปูในบ้านไม้หลังเล็กของแมวในทันที
แม่แมวกินอาหารแมวจนอิ่มแล้วก็มาคลอเคลียฟูโกะ ฟูโกะจึงลูบคางของมันด้วยความอ่อนโยนอย่างช้า ๆ จนมัเคลิ้ม ลูก ๆ ของมันก็วิ่งมาหาที่ตัวแม่และกินนมของแม่แมว 
 
" พวกเธอนี่โชคดีจังนะ ได้อยู่กันพร้อมหน้าอบอุ่น...ฮะ ๆ ฉันอิจฉาจริง ๆ ....ความอบอุ่นที่ผู้กำเนิดมอบให้ ในชีวิตฉันมันไม่เลย ทุกคนไม่เคยสนใจฉันสักครั้ง รู้แค่ว่าฉันมันเกิดมาทำประโยชนฺ์อะไรไม่ได้สักอย่างเดียว   ฉันมันไร้ค่า....จนได้เขา..จนได้เพื่อน ๆ ทุกคนมาช่วย...พวกเขาเห็นถึงประโยชน์ที่มาจากตัวฉัน นั้นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไม...ฉันจะต้องสู้ไปพร้อมกับทุกคน !! "
 
 
 
" กริ๊ง !! "
 
 
" อ๊ะ !! "
 
ฟูโกะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าด้วยความทุลักทุเล
เบอร์ที่โทรเข้ามาคือเบอร์ของเอก เธอจึงรีบกดรับในทันที
 
" มีอะไรเหรอเอก ? "
 
 
" ฟูโกะ ตอนนี้ฉันเจอไฟล์และความเป็นไปได้เพิ่มเติม ว่าใครอยู่เบื้องหลังการหายตัวไปของนักเรียนมาฮาระกุชิ !! "