The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

 " เรื่องจริงเหรอ !? ที่ว่าพอจะรู้แล้ว "

 

 

 

ฟูโกะถามเอกที่กำลังคุยโทรศัพท์กับเธออยู่ ถึงเรื่องที่ว่า เขานั้นได้พบเบาะแสเพิ่มเติมแล้วเกี่ยวกับการหายตัวไปของนักเรียนมาฮาระกุชิ

 

( อืม ! ระหว่างที่ฉันอยู่ที่นี่ ก็ไม่ได้นั่งอยู่เฉย ๆ หรอกนะ )

 

" ถ้างั้น เบาะแสมีอะไรบ้างล่ะ ? "

 

( ฉันลองค้นหาประวัติอุบัติเหตุเพิ่มเติมที่เกิดขึ้นที่เมืองนี้ ปรากฏว่า ตั้งแต่เมื่อ 3 ปีก่อน มีคนสูญหายไปทุกปีและเหยื่อพวกนั้นก็ดันเป็นนักเรียนของมาฮาระกุชิทั้งนั้นเลย...จนถึงตอนนี้เจ้าหน้าที่ไม่พบเบาะแสจนคดีเริ่มเงียบไป...จนกระทั่งช่วงก่อนงานโรงเรียนมีนักเรียนหายไปอีกสองคน )

 

" ดูเหมือนเป็นฆาตกรรมต่อเนื่องเลยนะ "

 

( ก็ถ้าคนพวกนั้นถูกเฟียร์เล่นงาน...มันอาจจะเป็นการฆาตกรรมจริง ๆ เลยล่ะ )

 

" ฉันมีข้อสงสัยนะ.... ทำไมเรื่องพวกนี้เกิดขึ้นเมื่อ 3 ปีก่อน มันมีเหตุการณ์อะไรสำคัญ ๆ อย่างนั้นเหรอ ? "

 

( นั่นสินะ... )

 

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังครุ่นคิด 

ในทางฝั่งเอกที่กำลังนั่งอยู่ในห้องคนเดียว และจู่ประตูห้องที่เขาก็มีเสียงเคาะตามด้วยเสียงของใครบางคน

 

" ขออณุญาตินะคะ "

 

" เอ้ะ !? เมโกะจัง "

 

" พวกเพื่อน ๆ ของพี่ชายรออยู่ข้างล่าง บอกให้มาตามพี่ชายนะคะ " 

 

เมโกะบอกกับเอกด้วยท่าทางร่าเริง

ฟูโกะที่ถือสายอยู่จู่ ๆ หูอีกข้างของเธอที่ไม่ได้แนบโทรศัพท์ไว้ จู่ ๆ ก็มีเลือดใหลออกมาทันที 

 

" น..นะ..นี่..ม..มัน ??!! "

 

เอกที่ได้ยินน้ำเสียงของฟูโกะที่แปลกไป จึงเริ่มรู้สึกถึงความวิตกกังวล

 

" ฟูโกะ ? ฟูโกะเธอเป็นอะไรรึเปล่า !? "

 

( เอก..ฉัน..จ..เจ็บเหมือนหัวจะ..ร..ระเบิดเลย )

 

น้ำเสียงของฟูโกะที่เอกได้ยินทำเขารู้ได้ทันทีว่า มันจะไม่ใช่เรื่องดีแน่

 

( เอก !! ...ช่วย..ฉัน..ด้วย !!! )

 

ฟูโกะ ตะโกนโหยหวนด้วยความเจ็บปวด ก่อนที่สายของเธอจะถูกตัดไปในทันที 

 

" ฟูโกะ ! ฟูโกะ !!!??? "

 

เอกพยายามเรียกฟูโกะอีกครั้งแต่สายถูกตัดไปเสียก่อน เขารีบลุกขึ้นมาเก็บเสื้อผ้าของเขาใส่กระเป๋าทันที

 

" เอ่อ...พี่ชายจะไปใหนเหรอคะ ? 

 

" ขอโทษทีนะเมโกะจัง แต่ช่วยลงไปบอกเพื่อน ๆ พี่ทีว่าพี่มีธุระด่วน ต้องเข้าตัวเมืองก่อนนะ "

 

เอกรีบวิ่งออกไปจากห้องพร้อมกับกระเป๋าสัมภาระทันที  ก่อนที่เขาจะหันหน้ามาหาเมโกะ

 

" ฝากด้วยนะเมโกะจัง ! "

 

เอกหันมาบอกลา ก่อนที่เขาจะวิ่งตรงไปที่จอดรถในทันที

ในระหว่างนั้นเองที่เฟย์วิ่งมาทางที่เมโกะกำลังยืนอยู่ 

 

" นี่ ! เมโกะจัง ตอนนี้เจ้าเอกอยู่ใหนนะ ทำไมนานขนาดนี้ ?  " 

 

"ถ้าพี่ชายคนนั้นล่ะก็ เมื่อกี้เข้าบอกว่ามีธุระด่วน ขอตัวกลับก่อนนะคะ "

 

" เอ๋ !?! ไหงงั้นละ อุตส่าห์จะชวนไปเดินกันที่ป่าข้างเขานี่แท้ ๆ เลย... "

 

เมโกะได้เห็นสายตาที่ผิดหวังของเฟย์อย่างชัดเจน

 

" งั้น..ไม่เป็นล่ะกัน เมโกะสนใจไปกับพวกพี่มั้ย ? "

 

" เอ๊ะ !! ไปกับพวกพี่ได้งั้นเหรอคะ ? "

 

เมโกะรู้สึกตื่นเต้นมากต่อคำชวนของเฟย์

 

" อืม ! ได้สิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว "

 

" ถ้างั้น หนูไปขออณุญาติจากพี่ชายก่อนนะคะ "

 

เมโกะพูดเสร็จเธอก็หันหลังวิ่งไปทันที ทิ้งไว้ให้เฟย์ยืนอยู่ตรงนั้นคนเดียว เฟย์มองเมโกะแล้วก็มีความรู้สึกที่ประหลาดใจ นั้นทำให้เขาแอบยิ้มมุมปากนิด ๆ ....

 

 

 

 

 

เวลา 11.45 น.

เมืองทัตสึมิ

 

 

 

 

 

 

 

เอกที่นั่งรถตู้ลงมาจากเขารีบวิ่งออกจากรถตรงไปที่บ้านของฮัตโตริในทันที เขาเลื่อนประตูออกด้วยความรีบร้อน ทำเอาฮัตโตริที่นั่งดื่มซุปถึงกับสำลักด้วยความตกใจ

 

" อะ..เอก !! ทำไมเธอ ? ..  " 

 

" คุณฮัตโตริ !! ฟูโกะอยู่ใหนตอนนี้อยู่ที่ใหนงั้นเหรอครับ !?!? "

 

" ธ..เธอบอกว่า จะไปทำธุระที่ศาลเจ้าทัตสึมินะ... "

 

เอกที่ได้ฟังคำตอบแล้วก็รีบวิ่งออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ฮัตโตริฉงนต่อสถานการณ์เมื่อครู่

 

 

 

 

" นี่มัน...เกิดเรื่องอะไร  ? "

.....

 

 

 

 

      เอกวิ่งไปที่ศาลเจ้าที่โชคดี ที่มันอยู่ไม่ใกลมาก ด้วยความรวดเร็วท่ามกลางหิมะที่อยู่ตามทาง เป็นอุปสรรคแก่การวิ่งมาก

ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่เลิกพยายามที่จะวิ่งต่อไป 

เขาวิ่งขึ้นบรรไดศาลเจ้าขึ้นมา และพยายามกวาดสายตาไปรอบ ๆ บริเวณนั้น เพื่อมองหาฟูโกะ

 

" ฟูโกะ !!!! เธออยู่ใหน !!? ช่วยตอบที !! "

 

เอกพยายามตะโกนเรียก หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่ประสบความสำเร็จใด ๆ

เอกเริ่มรู้สึกเหนื่อย เขาทรุดลงไปกับพื้นด้วยความโกรธและความกลัว

โกรธที่ไม่สามารถหาเธอพบ

และกลัว ว่าเธอจะ ' ตาย ' รึเปล่า 

 

" บ้าเอ้ย !... บ้า บ้า บ้า บ้า บ้า.  !!!! เธออยู่ใหนกัน.. "

 

ระหว่าที่ เอกกำลังพูดอยู่ เขาเหลือบไปเห็นลูกแมววิ่งออกมาจากพุ่มไม้ข้างทาง เอกสังเกตุเห็นว่าขนของแมวเปื้อนอะไรบ้างอย่าง

เอกรีบไปที่ ๆ เขาเจอลูกแมววิ่งออกมา

 

" ฟูโกะ !! "

 

เอกเห็นสภาพของเห็นฟูโกะ ที่เต็มไปด้วยเลือดและนอนหนาวสั่นอยู่ท่ามกลางอากาศที่หนาวเหน็บ

 

" เอก...เหรอ ? " 

 

ตาของฟูโกะที่เปิดอยู่ และมองเห็นเอกลาง ๆ ค่อย ๆ ปิดลงจนปิดสนิท

 

" ฟูโกะ !!!!?? "

 

.....

 

 

 

 

 

เวลา 13.31 น.

เขาทัตสึมิ

 

 

 

 

 

" ฟู่ ~~ โชคดีจังที่หิมะหยุดตกพอดิบพอดีเลย "

 

เฟย์ถอนหายใจและรู้สึกโล่งใจที่หิมะหยุดตก เพราะถ้าหากมันยังไม่หยุด ทริปเดินป่าของเขามีหวังได้ถูกยกเลิกแน่นอน

 

" มีอะไรงั้นเหรอเฟย์ ? แล้วนี่นายจะแบกอาวุธกับ Evoker มาทำพระแสงอะไรมิทราบย่ะ ?! ถ้าเกิดเมโกะเห็นเข้าล่ะ... "

 

เรย์เดินมาถามเขา หลังจากที่เห็นว่าทั้งกระเป๋าสะพายและหลังเขา แบกแต่ของที่ไม่ควรจะเอามาเดินป่าเลยแต่น้อย

 

" อะไรกันเล่า ของพวกนี้มันจำเเป็นสำหรับการเดินป่า ลองคิดดูสิว่าถ้าเกิดเฟียร์มันโผล่มาระหว่างเราเดินอยู่ละจะเป็นยังไง ~~~~~~~~ "

 

เฟย์พูดบอกเหตุผลของตนเองเป็นเชิงหยอกล้อ และพยายามเล่าให้เรย์คิดตามเหตุผลของตน

 

" มันจะเป็นไปได้ยังไงกันล่ะ นี่มันยังเช้าตรู่อยู่เลย แล้วที่นี่ก็ไม่ใช่โรงเรียนด้วย "

 

" แต่ว่านะ... "

 

" !!?? "

 

" ฉันรู้สึกว่าครั้งนี้...มันอาจจะมีเรื่องแปลกเกิดขึ้นก็ได้... "

 

เฟย์เปลี่ยนน้ำเสียงและวิธีกการพูดจนทำให้เรย์รู้สึกเริ่มกลัวขึ้นมาจริง ๆ จนทันใดนั้นเองที่ชิฮิโระดันได้ยินบทสนทนาของทั้งคู่ ก่อนที่เธอทำท่าจะเดินผ่านเฟย์ไปพร้อมกับประโยค ๆ หนึ่ง

 

" ไร้สาระน่า ก็แค่เห่อของใหม่อยากโชว์เอง "

 

คำพูดนั้นทำให้เฟย์ถึงกัุบสะบั้นอารมณ์พูดไม่ออก และคอตกหงอยไปในทันที

เฟย์พยายามเนียนไม่พูออะไรเกี่ยวกับเรื่องเมื่อกี้และพยายามลืม ๆ มันไป

 

" อะไรกันหมอนี่ ! อ๊ะ ! นี่เมโกะจังไม่หนาวใช่มั้ยจ๊ะ ? "

 

เรย์ย่อตัวลงไปเพื่อคุยกับเมโกะ

 

" ไม่ค่ะ ! หนูอยากไปเดินแล้วล่ะ "

 

" ฮะ ๆ มีสปิริตจังน้า "

 

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังคุยกันอยู่ ชิฮิโระเห็นคานาอิดูไม่ค่อยสดใสร่าเริงเลย สายตาของเธอกำลังเหม่อลอย

 

" เธอไม่สบายหรือเปล่าคานาอิ ? "

 

" ....อ๊ะ !? เอ๋ เอ่อ...เปล่าหรอก... " 

 

ท่าทางของคานาอิเหมือนกำลังเหม่อลอยอยู่ นั้นทำให้ชิฮิโระพอเข้าใจได้ว่าเพราะอะไร

 

" อย่าทำหน้าแบบนั้นเลยน่า ยังไงหลังจากนี้เธอจะเที่ยวหรือจะทำอะไรอย่างอื่นกับเขาก็ได้ เพราะถ้าหลังจากนี้ฉันเชื่อว่า เขาจะมีเวลาที่มากขึ้นนะ...เพราะฉะนั้น ตอนนี้ พวกเราจะอยู่ข้าง ๆ เธอแทนโอเคมั้ย ? "

 

" เอ๋ ?! "

 

" เพราะเราเป็นเพื่อนกันนี่ เธอไม่จำเป็นต้องโดดเดี่ยวต่อไปแล้วนะ "

 

ระหว่างที่ชิฮิโระกำลังพูดอยู่  เรย์ก็เดินสวนขึ้นมายืนตรงหน้าคานาอิ

 

" ก็ตามนั้นละ เพราะเราคือเพื่อนกัน เธอไม่มีวันอยู่ตัวคนเดียวหรอก...ไม่ว่าจะอยู่ห่างกันแค่ใหนแต่สายสัมพันธ์จะเชื่อมพวกเราไว้ด้วยกันเสมอ ... "

 

เรย์พูดกับคานาอิพร้อมกับร้อยยิ้มบาง ๆ บนใบหน้า

คานาอิรู้สึกได้ถึงความจริงใจของชิฮิโระและเรย์ที่มีต่อเธอ มันทำให้เธอฉุกคิดถึงเรื่องราวในตอนเด็ก ช่วงเวลาที่เธอต้องอยู่ตัวคนเดียวเนื่องจากถูกปิดกั้นจากการคบหาคนอื่น ตอนนี้เธอรู้สึกได้แล้วว่า 

' เพื่อน ' เป็นสิ่งที่น่าพิศวงและน่ายินดีขนาดใหน

 

" ทั้งสองคน...ขอบคุณนะ "

 

คานาอิกล่าวขอบคุณแก่ทั้งสองคนที่พยายามทำให้เธอรู้สึกดี ใบหน้าของเธอมีทั้งรอยยิ้มและน้ำตา

 

" นี่ !! พวกเธอนะ ทำอะไรอยู่ทำไมไม่มาล่ะ ?! " 

 

เสียงเฟย์ตะโกนดังมาจากในป่า หลังจากที่เขาพบว่ามีแค่เมโกะที่เดินมากับตัวเอง

 

" รอเดี๋ยวสิ !! จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ "

 

หญิงสาวทั้งสามคนวิ่งเข้าป่าไปด้วยความสดใส ต่างคนต่างหัวเราะ

 นี่จะกลายเป็นอีกหนึ่งวันแห่งความสุขที่คานาอิจะไม่มีวันลืมเลย...

 

 

 

 

 

เวลา 14.18 น.

บ้านของฮัตโตริ

 

 

 

 

 

 

      ที่ชั้นสองของตัวบ้าน เอกกำลังนั่งเฝ้าฟูโกะที่จนถึงตอนนี้ยังไม่ฟื้นขึ้นมาเลย

หลังจากที่เอกพบเธอที่ศาลเจ้าก็นำตัวมารักษาที่บ้านของฮัตโตริ เนื่องจากฟูโกะสลบอยู่ท่ามกลางอากาศที่หนาวจัด ประกอบกับการเสียเลือดที่ไม่สามารถระบุได้ว่าเกิดขึ้นได้ยังไง

     ท่ามกลางความเงียบสงัดของห้อง ดวงตาของฟูโกะก็ค่อย ๆ เริ่มเปิดออก เธอเริ่มได้สติอีกครั้ง

 

" ฟูโกะ ! เป็นไงบ้าง ? "

 

เอกรีบเดินเข้าไปถามอาการเธอในทันที แต่จู่ ๆ เธอก็กระชากเสื้อเอกเข้าไปหาเธอ

 

" อ๊ะ !! เอ๋ ? "

 

" เอก ! ทุก..คน..กำลังอยู่ในอันตราย !! "