The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

          

" โว้วววว !! สวยสุด ๆ ไปเลย ! "

 

 

 

 

  เสียงอุทานของคาวาระดังจนทุกคนในรถได้ยิน เขารู้สึกแปลกใจมากที่ภูเขาทัตสึมิในตอนนี้ปกคลุมไปด้วยหิมะขาวโพลนสะท้อนแสงแดดยามบ่ายอ่อน ๆ ระยิบระยับสวยงาม

     วันนี้เป็นวันที่ทุกคนในกลุ่มพากันมาเที่ยวที่หุบเขาทัตสึมิในช่วงหน้าหนาวนี้

 

" โชคดีจังเลยที่เจ้าของเรียวกังบนเขาทัตสึมิทำโซนชมวิวใหม่ด้วยล่ะ "

 

เรย์ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เฟย์หันมาพูดกับคนอื่น ๆในรถที่ตอนนี้กำลังให้ความสนใจกับบรยากาศและทิวทัศน์ข้างนอกอยู่

 

" หืม ? เธอเคยขึ้นไปด้วยเหรอ ? "

 

เอกหันมาถามเรย์เนื่องด้วยคำพูดของเรย์มันสื่อเหมือนกับว่าเธอเคยขึ้นไปมาก่อน 

 

" อืม เคยมาเที่ยวกับคุณพ่อคุณแม่สมัยเด็ก ๆ นะ... "

 

เรย์ได้เล่าให้เอกฟังแต่เขาสังเกตุได้ว่าหลังจากที่เธอเล่า สีหน้าของเธอก็ดูเศร้านิดหน่อย

 

 

 

 

10 ปีก่อน

เรียวกังบนหุบเขาทัตสึมิ

 

 

 

 

 

    ครอบครัวของเรย์เดินทางมาท่องเที่ยวที่นี่ในช่วงหน้าหนาว...เด็กสาวร่างเล็กคนหนึ่งวิ่งตรงไปที่ตุ๊กตาหิมะที่ตั้งอยู่หน้าทางเข้าไปห้องพักด้วยความตื่นเต้นตามประสาเด็ก

 

"คุณพ่อคะ ดูนี่สิ ! ตุ๊กตาหิมะล่ะ เรย์อยากทำบ้างจัง "

 

" งั้นถ้าไว้เราลงเขาเมื่อไรเรามาปั้นด้วยกันดีมั้ย ชวนชิฮิโระจังด้วยก็ได้นะ "

 

" จริงเหรอคะ ?! "

 

" อืม !! จริงสิ "

 

" สัญญานะ ! "

 

" พ่อสัญญา... "

 

 

 

 

 

14.13 น.

เรียวกังมิอิจิ

 

 

 

 

 

 

" โห ! สุดยอดเลย ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ฉันมาเรียวกัง "

 

คานาอิรู้สึกประหลาดใจตั้งแต่ครั้งแรกที่เธอก้าวลงจากรถ

 

" ที่นี่เปลี่ยนไปเยอะอยู่เหมือนกันนะ "

 

เฟย์ หันซ้ายหันขวาสำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบ เรย์ที่พอเดินลงจากรถเธอก็ได้รีบเดินบึ่งไปดูบางสิ่งบางอย่างที่เธอต้องการจะเห็นกับตาตัวเอง

เธอพยายามแอบเดินเลี่ยงสายตาคนอื่น ๆ ไป แต่ถึงอย่างนั้นเอกก็ยังเห็นถึงพฤติของเธอจึงได้แอบตามไปห่าง ๆ

เรย์เดินมาที่ด้านข้างทางเข้าของเรียวกัง สิ่งที่เธอเจอทำำให้เธอรู้สึกโล่งใจในทันที

 

" เธอมองหาอะไรอยู่งั้นเหรอ ? "

 

" !? "

 

เรย์ได้ยินเสียงคำถามของเอกดังมาจากด้านหลังก็ถึงกับสะดุ้งและตกใจจนลนลาน

 

" ตุ๊กตาหิมะนั่น...มีอะไรอย่างงั้นเหรอ ? "

 

" จะว่ามีมันก็ใช่นะ...แต่ก็ไม่แล้วล่ะ... "

 

" เธอหมายความว่ายังไง ? "

 

สีหน้าของเรย์เริ่มดีขึ้นและพร้อมที่จะแชร์เรื่องราวของเธอต่อเขา

 

" เมื่อก่อนฉันกับพ่อเคยสัญญากันว่าจะทำตุ๊กตาหิมะด้วยกันนะ...แต่ว่าในระหว่างที่พวกเรากำลังเดินทางกลับ...พ่อเผอิญมีงานด่วนเข้ามาเลยขอแยกออกไปทำงานก่อน แต่หลังจากวันนั้น....เขาก็ไม่กลับมาอีกเลย...."

 

" ....... "

 

เอกที่ได้ฟังถึงเรื่องราวความเป็นมาเป็นไปก็พอที่จะจับใจความได้แล้วว่าสิ่งที่เธอพยายามไม่เล่ามันน่าเจ็บปวดแค่ใหนที่ได้พูดถึง...

 

 

 

 

 

 

 

" ยินดีต้อนรับค่ะ !! "

 

เด็กผู้หญิงในชุดยูกาตะทักทายพวกเอกที่ตอนนี้กำลังเตรียมไปเก็บของกันแล้ว

 

" ยินดีต้อนรับนะทุกคน !! "

 

มีเสียงของเด็กชายคนหนึ่งดังมาจากข้างหลังมันเป็นเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกคุ้นเคยมากสำหรับชิฮิโระ เรย์ และเฟย์

 

" เอ๋ !? มิอิจิ ทาคุยะ นี่นา "

 

" อ้าว ! พวกเธอเองหรอกเหรอเนี่ย !? ดีใจจังที่อุตส่าห์มา "

 

เด็กหนุ่มที่ชื่อทาคุยะทักทายกับทั้งสามคนกันอย่างคุ้นเคย ผิดกับเอกและคานาอิที่ไม่รู้จักและพบเจอกับเขามาก่อน

 

" เอ่อ..เอกกับคานาอิ นี่ มิอิจิ ทาคุยะ เขาอยู่โรงเรียนมาฮาระกุชิเหมือนกับพวกเรา "

 

      ชิฮิโระหันมาแนะนำทาคุยะให้เอกกับคานาอิ ที่ทั้งสสองคนไมม่เคยรู้จักหน้าค่าตาากันมาก่อน

 

" ยินดีที่ได้รู้จักครับ ส่วนนี่ทุกคนก็คงจะเพิ่งเคยพบเป็นครั้งแรก เธอคือ เมโกะ น้องสาวของผมเอง " 

 

" เมโกะค่ะ ! ยินดีทที่ได้รู้จักนะคะ "

 

ทาคุยะได้แนะนำเด็กผู้หญิงในชุดยูกาตะที่ได้ออกมาต้อรับพวกเขาในตอนแรก เธอเป็นเด็กที่ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มและดูเข้ากับผู้คนได้ง่าย

 

" ยินดีที่ได้รู้จักนะเมโกะจัง ! "

 

เรย์ย่อตัวลงทักทายเมโกะที่ยืนอยู่ข้างหน้าของเธอด้วยรอยยิ้ม ในขณะที่คนอื่นนต่างก็ยืนดูอย่างอารมณ์ดี

 

" ถ้างั้นเดี่ยวผมจะนำทางพวกผู้ชายไปห้องพักเอง เมโกะพี่ฝากพวกพี่สาวด้วยนะ "

 

" รับทราบค่ะพี่ชาย ! เอาล่ะพวกพี่ ๆ ตามหนูมาเลยค่ะ ! "

 

" ฝฝากด้วยนะ เมโกะจัง ! "

 

เมโกะเดินนำพวกเรย์ไปที่ห้องพักของฝั่งผู้หญิง ในระหว่างพวกเธอก็ได้มีการพูดคุยกันไปด้วย

 

" ส่วนพวกนายตามฉันมาได้เลยนะ "

 

" โอ้ทส์ !! "

 

เฟย์ขานตอบทาคุยะอย่างเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังงานที่พร้อมจะไปทำอะไรแผลง ๆ เหมือนอย่างเคย

เอกก็ยังคงเต็มเปี่ยมไปด้วยอารมณ์เฉยฉาพร้อมใบหน้าอันนิ่งสนิทซะยิ่งกว่าหินเหมือนเช่นเคย...

 

 

 

 

 

เวลา 16.44 น.

ห้องพักของเอกและเฟย์

 

 

 

 

 

 

" เฮ้อ ! เจ้าเฟย์หายไปใหนซะละเนี่ย ว่ากำลังจะถามเลยว่ากินข้าวเย็นกี่โมง "

 

เอกที่ภายหลังเก็บสัมภาระเสร็จแล้ว และทำการเปลี่ยนชุดเป็นชุดยูกาตะ ตั้งใจจะถามเฟย์ว่าทานอาหารกี่โมงเนื่องจากเจ้าตัวไม่คุ้นเคยกับเรียวกังซักเท่าไหร่

เจ้าตัวเดินไปเปิดโทรทัศน์ และกลับมานั่งดูที่โต๊ะไปพลางรอเฟย์กลับมา

 

 

( เมื่อเวลา 15.50 น. ได้มีการพบศพของ นันโจ โอฮาระ มหาเศรษฐีที่มีเรื่องอื้อฉาวเกี่ยวกับการเป็นผู้มีอิทธิพลและการค้ายาเสพติด ที่บ้านพักและมีการพบจดหมายปริศนาที่ได้ระบุข้อความว่านี่คือเหยื่อรายที่ 4 ของกลุ่มนักฆ่าที่ชื่อว่า ' Demola ' ... )

 

" หา !? นี่มัน !?! "

 

เอกที่ตกใจมากที่ได้เห็นชื่อ Demola ซึ่งเป็นชื่อกลุ่มกำจัดเฟียร์ ของเขา ซึ่งตอนนี้อยู่ในข่าวในฐานะชื่อของกลุ่มนักฆ่า

 

" เฮ้ !  เอก ไปรวมที่ห้องอาหารได้แล้ว...หืม ? นายดูอะไรอยู่นะ ? "

 

" อะ !! ปะ..เปล่า เราไปกันเถอะ !! "

 

เอกรีบปิดโทรทัศน์ก่อนที่จะรีบวิ่งไปหาเฟย์ โดยเขายังคงมีความสงสัยค้างคาอยู่ในใจมากขึ้นไปอีก...

 

 

 

 

 

 

17.00 น.

 

 

 

 

เอกเดินตามเฟย์ลงไปชั้นล่างของเรียวกัง เฟย์เดินนำทางเขาไปจนถึงห้อง ๆ  หนึ่ง ที่มีประตูใหญ่พอสมควร นั้นก้ยิ่งทำให้เอกฉงนในทันทีว่ามันคือห้องอะไรกันแน่

 

" เอาล่ะ ห้องนี้ล่ะ ! "

 

เฟย์พูดขึ้นมาในตอนที่เขาเดินมาจนมายุดอยู่ที่หน้าห้องกล่าว ในขณะนั้นเองที่ประตูถูกเปิดโดยหญิงชายคู่หนึ่งในชุดยูกาตะ

 

" สวัสดีครับ/ค่ะ "

 

ทั้งสองกล่าวทักทายเอกและเฟย์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง ก่อนที่ใครบางคนในห้องนั้นจะได้ยินเสียงและหันมาเห็นพวกเขาทั้งสองคนพอดี 

 

" มาแล้วเหรอทั้งสองคน !"

 

" ทาคุยะงั้นเหรอ ? "

 

" พอดีว่าทาคุยะอยากจะจัดงานเลี้ยงพิเศษสำหรับพวกเรานะ "

 

ก่อนที่เอกจะมึนงงกับเหตุการณ์มากขึ้นไปอีก เฟย์จึงได้หันมาบอกกับเอกที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขา

 

" ว่าแต่...เนื่องในโอกาศอะไรกันล่ะ ? "

 

" ก็ไม่มีอะไรมากมายนักหรอกนะ ฉันก็แค่อยากเลี้ยงอาหารพวกนายเนื่องจากที่พวกเราไม่ได้เจอกันมานาน และก็เป็นการต้อนรับเด็กใหม่อย่างเธอด้วยนะ... เอกคุง "

 

" ไม่เห็นจะต้องลำบากขนาดเลยนี่น่า... "

 

" ไม่หรอก ไม่ลำบากเลย ! และถ้าเกิดพวกนายมีปัญหาอะไรพวกเขาสองคนก็จะคอยช่วยพวกนายเอง นี่คือมิโยริซังกับซุซุยซัง ทั้งสองคนดูแลชั้นมาตั้งแต่ช่วงที่ฉันมาสืบทอดกิจการนี้ต่อจากแม่น่ะ...ทั้งสองคนมีเป็นผู้มีพระคุณของฉัน ฉันนะ นับถือพวกเขาเหมือนพ่อแม่ เลยล่ะ.. "

 

" ไม่ถึงขนาดนั้้นหรอกครับคุณหนู...เรามีหน้าที่ดูแลตระกูลมิอิจิอย่างที่รุ่นก่อน ๆ ของพววกเราปลูกฝังไว้ ไม่ว่าอะไรเราก็จะดูแลคุณอย่างดีครับ "

 

ซุซุยพูดขึ้นถึงหน้าที่ของตนและมิโยริที่ต้องดูแลเขาผู้ซึ่งเป็นสายเลือดของตระกูล มิอิจจิ 

 

" เห !! ฉันไม่ยักกะรู้มาก่อนเเลยว่านายเป็นพวกลูกคุณหนูนะเนี่ย !! "

 

เฟย์อุททานด้วยความแปลกใจ หลังจากทีี่ได้ยินบทสนทนาเมื่อครู่นี้

 

" เปล่าสักหน่อย ฉันก็เป็นแค่คนธรรมดาทั่วไปแค่นั้นแหละ "

 

" แหม่ ~~~~ ไม่ต้องเขินหรอกพ่อรูปหล่อ ~~~~~~~ "

 

เฟย์ทำท่าทางยียวนพยายามหยอกล้อแกล้งทาคุยะ โดยที่เฟย์ได้วิ่งเข้าไปกอดทาคุยะ และทำท่าจะยื่นหน้าเข้าไปจูบทาคุยะ ทาคุยะพยายามดิ้นรนด้วยความกลัวและขยะแขยง

 

" นายจะบ้าเหรอ !? ปล่อยฉันนะ !! "

 

" ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ "

 

ทั้งมิโยริและซุซุยต่างก็หัวเราะด้วยความขำขันที่ได้เห็นนายน้อยผู้ที่สุขุมและเข้มแข็งกลับต้องมาแสดงอากาารและสีหน้าที่บ่งบอกถึงความหวาดกลัวและพยายามดิ้นรนให้หลุดพ้นจากเฟย์ ที่ไม่ว่าจะมองอย่างไรก็น่าขำ

แต่ที่บบรรยา่กาศอันแสนครื้นเครงในห้องกำลังดำเนินอยู่ จู่ ๆ ประตูของห้องก้เปิดขึ้น

 

" สวัสดี พวกเรามา...!!  "

 

จู่ ๆ ตรงหน้าประตูของห้องก็มีพวกเรย์โผล่มาอย่างไม่ทันนตั้งตัว โดยที่ภาพเหตุการณืตรงหน้าเรย์ก็คือภาพของเฟย์ที่กำลังพยายามจูบทาคุยะอยู่ 

และทันใดนั้นเองที่บรรยากาศใในห้องนั้นนิ่งเงียบจนน่าขนลุก ก่อนทที่เรย์จะขมุบขมิบปากเหมือนจะพยายามพูดอะไรบางอย่าง

 

" นายนี่มัน...โรคจิตกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก "

 

" อั่กกกกกกกกกกกกกกก อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก "

 

เฟย์ที่ได้ยินคำพูดของเรย์ก็ถถึงช็อคและจุกไปในเวลาเดียวกัน ทาคุยะที่เห็นถึงความลำบากที่กำลังทาโทมมาที่ตัวเขา 

 

" นี่ไม่ใช่อย่างที่ทุกคนคิดนะ ! คือว่าเฟย์น่ะ เขา...!! "

 

ในระหว่างที่ทาคุยะจะอธิบายเรื่องที่ว่าเฟย์พยายามแกล้งเขา จู่ ๆ เขาก็ชะงักลง เพราะได้เห็นใครบางคนเดินผ่านเข้ามาจากททางด้านหลังของพวกเรย์ ซึ่ง คน ๆ นั้นก็คือ เมโกะ !!

ทาคุยะถึงกับพูดไปต่อไม่เป็นเมื่อน้องสาวของตนมาเห็นตัวเองในสภาพแบบนี้ เมโกะจ้องมองมาที่เขาอย่างเเรียบเฉย จนเขารู้สึกแปลก ๆ จนกระทั่งดูเหมือนเมโกะพยายามจะพูดอะไรบางอย่างออกมา

 

" พี่ชายสองคนเป็น.. ' โรคจิต ' หรือค่ะ ? "

 

" ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก "

 

ทั้งทาคุยะและก็เฟย์ต่างก็กรีดร้องด้วยความเจ็บปวดและเจ็บใจ ที่ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของทั้งคู่ได้พังทลายราบเป็นหน้ากลอง 

ทว่า ท่ามกลางความวุ่นวายนี้ มีชายคนหนึ่งที่เฝ้ามองเหตุการณ์นี้ด้วยสีหน้าที่ดูตกตะลึงแบบนิ่ง ๆ กับเหตุการณ์ตรงหน้าและความกังวลที่เริ่มมากดขึ้นในใจของเขา ยิ่งเขามองโฟกัสไปที่เฟย์ หยดเหงื่อของเขาก็เริ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความกังวลใจ ว่าในคืนนี้เขาจะต้องเจออะไร...

 

 

 

 

 

 

 

 

เวลา 22.10 น.

ห้องพักของเอกและเฟย์

 

 

 

 

 

 

ทั้งเอกและเฟย์ต่างนอนหันกันไปคนละทาง เอกในตอนนั้นจู่ ๆ ก็ได้พูดอะไรบางอย่างกับเฟย์ขึ้นมา ซึ่งมันเป็นสิ่งที่เขาข้างคาใจมาตั้งแต่เหตุการณ์ช่วงเย็น

 

" เฟย์ "

 

" หืม ? มีอะไรเหรอเอก ? "

 

" แก...แอบ... "

 

" หืม ! แอบ ? "

 

" แกแอบเบี่ยงเบนเพศรึเปล่า !!?? "

 

" แกจะบ้ารึไงเอกฉันไม่ได้เป็นเกย์เฟ้ย !! อีกอย่างตอนนี้ฉันกำลังคบกับเรย์อยู่ด้วย เพราะงั้น แกหายห่วง "

 

" ...ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ไว้ใจแกอยู่ดี "

 

เฟย์ที่ได้ยินเอกพูดแบบนั้นก็ถึงกับยืนพรวดพราดขึ้นมา

 

" ก็ได้ !! ถ้างั้น ฉันจะไปนอนกับเรย์เดี๋ยวนี้เลย !!! ฉันจะพิสูจน์ให้แกเห็นความแมนเต็มร้อยที่ฉันมี !!! " 

 

หลังจากพูดจบเฟย์ก็พรวดพราดวิ่งออกไปนอกห้องทันที

 

" หมอนี่มันอยากตายรึไงกันนะ ? "

 

 

 

 

 

 

 

เวลา 22.15 น. 

ห้องพักของฝ่ายหญิง

 

 

 

 

 

 

 

เรย์และชิฮิโระดูเหมือนจะหลับไปแล้ว ในขณะที่คานาอิกำลังหอบทั้งผ้าห่มและหมอน ค่อย ๆ ย่องไปที่ประตูห้องอย่างช้า ๆ เพื่อไม่ให้ถูกจับได้

 

" เธอคิดจะไปใหนกัน ? " 

 

เสียงของเรย์ทำให้มือที่กำลังจะเอื้อมไปถึงประตูก็ต้องหยุดชะงักลง คานาอิรู้สึกถึงแรงกดดันมาจากด้านหลังชัดเจน

 

" ฉันจะไป...เอ่อ...เข้าห้องน้ำนะ !! "

 

" แล้วทำไมต้องเอาหมอนกับผ้าห่มไปด้วย ? "

 

" เอ่อ..เรื่องนั้น "

 

ยังไม่ทันที่การสนทนาของทั้งสองคนจะเสร็จสิ้น จู่ ๆ ประตูก็เลื่อนเปิดออกอย่างกระทันหันปรากฏเป็นร่างของเฟย์ที่พุ่งเข้ามาในห้อง

 

" เฮ้ ดาร์ลิ้ง กิฟมีคิสสสสสส "

 

เฟย์พุ่งเข้ามาหาเรย์ในทันทีโดยไม่มีการรีรอ

 

" นาย !! กล้าดียังไง !!? " 

 

" อั่กกก !!?! "

 

เรย์ใช้เข่าสวนกระแทกไปที่ท้องเฟย์ก่อนที่ทุกอย่างจะชุลมุล ผู้หญิงในห้องรุมซ้อมเฟย์ จนสภาพดูไม่จืด

 

 

 

 

 

 

เวลา 22.27 น.

ห้องพักฝ่ายชาย

 

 

 

 

 

 

เอกได้ยินเสียงเคาะประตูก่อนที่ประตูนั้นจะค่อย ๆ เลื่อนเปิดออก

 

" อ๊ะ ! พวกเธอสามคน...ทำไมมานี่ละ ? "

 

" คือว่าเราเจอปัญหานิดหน่อย ขอมานอนห้องเธอได้รึเปล่า ? "

 

เรย์พูดพลางยิ้มเล็กยิ้มที่มุมปากในขณะที่คนอื่นก็ยิ้มแบบน่าสงสัย แต่ถีงกระนั้นเอกก็ไม่ได้ถือสา

 

" อืม...ได้สิ "

 

" เอ๋ ! จริงเหรอ ? ขอบคุณมาก ๆ นะ... "

 

" แต่เช้าเมื่อไหร่ พวกเธอต้องกลับทันทีนะ " 

 

" อื้ม ๆ พวกเราสัญญา !! "

 

 

 

ทั้งสามคนเข้ามาจัดมุมนอนตามมุมต่างของห้องโดยเอกนั้นนอนตรงกลาง

ในค่ำคืนนั้นหัวใจน้อยใหญ่ ต่างพากันเต้นแรงด้วยความตื่นเต้น ร่างอันบอบบางของเด็กสาวคนหนึ่งได้คลานมาใกล้ ๆ ร่างของชายหนุ่ม ก่อนที่เธอจะกระซิบข้างหูเขาว่า...

 

 

 

" ฉันขอ...เข้าไปใกล้ ๆ ได้มั้ย ? "