The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

" อากาศสดชื่นจังเลย !! "

 

 

 

เรย์เดินออกมายืดเส้นยืดสายตรงระเบียงที่เมื่อมองออกไปก็พบกับทิวทัศน์ที่แสนสวยงาม

ระเบียงที่หันหน้าไปทางเมืองทัตสึมิ ได้แสดงให้เห็นถึงหิมะสีขาวที่ส่องสว่างรับรุ่งอรุณวันใหม่ที่แสนจะสดชื่น

 

" เอานี่มั้ย ? "

 

" เอ๊ะ ? "

 

เอกเดินถือโกโก้ร้อนมาทางเรย์ด้วยกัน 2 แก้ว ความร้อนของโกโก้ปรากฏเป็นไอร้อนอุ่น ๆ ลอยขึ้นมาจากแก้ว อีกทั้งกลิ่นที่หอมฉุยก็ได้โฉยแตะจมูกมาแต่ใกล

 

" อืม ขอบใจนะ "

 

เธอกล่าวขอบคุณก่อนจะค่อย ๆ รับแก้วโกโก้จากเขา

 

" เรื่องเมื่อคืน...ขอบคุณนะที่อุตส่าห์ให้ยืมที่นอน "

 

เรย์กล่าวขอบคุณเอก เกี่ยวกับเรื่องที่เธอและคานาอิกับชิฮิโระมาขออาศัยห้องนอนด้วยเนื่องจากมีเหตุสุดวิสัย...

 

" อ่า ไม่ต้องคิดมากหรอก ฉันไม่ได้รังเกียจอะไรอยู่แล้ว " 

 

เอกตอบเรย์ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยเหมือนอย่างเคย ในขณะที่เขากำลังมองลงไปที่เมืองจากระเบียงบนหุบเขาแห่งนี้

 

" ฉันว่า...ก็อยากจะถามนายเรื่องหนึ่ง "

 

" อะไรเหรอ ว่ามาสิ ? "

 

เรย์เงียบไปครู่หนึ่ง สายตาที่เธอมีอยู่เริ่มเศร้าหมองลงในทันที

 

" ถ้าหากว่าเรื่องนี้จบลง...นายจะกลับไปประเทศของนายเลยรึเปล่า ? " 

 

" อ๊ะ !? "

 

เอกรู้สึกตกใจเล็กน้อยกับคำถามของเรย์ มันเป็นสิ่งที่ตัวเขาเองก็ยังไม่ได้คิดเอาไว้ล่วงหน้ามาก่อน เจ้าตัวเริ่มคิดหนัก เพราะไม่รู้ว่าจะต้องตอบออกไปอย่างไรดี

 

" ฉันคิดว่า...ยังไงสักวันคนเราก็ต้องอำลาจากกันอยู่ดี " 

 

" เอ๋ ? "

 

เรย์สับสนกับคำตอบเมื่อครู่ของเอก ก่อนที่ เธอจะวางถ้วยโกโก้บนราวระเบียง โดยที่เอกเองก็ได้วางไว้เช่นกัน

 

" ฉัน...มาจากครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ ถูกเลี้ยงดูโดยขาดความรักจากพ่อและแม่ ถูกใช้ความรุนแรงมาตั้งแต่จนเด็ก...จนอารมณ์ในส่วนนั้นเกิดเป็นความเคยชิน ใช้ชีวิตปิดกั้นตัวเองจากคนรอบข้างมาตลอด ไม่ง่ายเลยที่จะมีเพื่อนสักคน..อย่างน้อยก็สักคน ฉันตั้งใจว่าสักวันหนึ่ง...ฉันจะสามารถไปในที่ ๆ มีแต่ความสุขได้ จนมันทำให้ฉันได้มาพบกับเธอและทุก ๆ คน ....ทุกคนใส่ใจฉันมาก มันทำให้ฉันรู้สึกดีที่จะใช้ชีวิตแบบนี้ต่อไป... "

 

น้ำตาของเอกเริ่มใหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง ก่อนจะหยดลงถ้วยโกโก้ที่วางอยู่ตรงราวระเบียงที่เขาใช้ตั้งถ้วยไว้

 

" การพบเจอกับพวกเธอ...การได้เป็นเพื่อนกับพวกเธอ...มันคือสมบัติที่สำคัญของฉัน...ฉันไม่อยาก...จาก..พวกเธอไป "

 

เอกที่ก่อนหน้านี้นิ่งสงบกลับร้องไห้ออกมาให้เรย์เห็นเป็นครั้งแรก แววตาของเธอเริ่มแสดงให้เห็นถึงความอ่อนโยนแะความเข้าใจก่อนที่เธอจะค่อย ๆ ยืดมือออกไปค่อย ๆ สวมกอดเอกที่กำลังร้องไห้อยู่ เป็นการให้กำลังใจ

 

" พวกเรา...จะอยู่ด้วยกันตลอดไป... "

 

ท่ามกลางบรรยากาศของเอกและเรย์ที่กำลังดำเนินอยู่ คานาอิที่หลบอยู่ข้างหลังประตูระเบียง เธอกำลังนั่งแอบดูสถานการณ์อย่างเงียบ ๆ 

 

" ทำไมล่ะ...ทั้ง ๆ ที่ ๆ ตรงนั้น..มันคือที่ของเราแท้ ๆ  "

 

คานาอิครุ่นคิดด้วยความโกรธ เธอกัดฟันแน่นจนได้ยินเสียง ในขณะเดียวกันเธอก็หันมามองที่กระจกที่ตั้งไว้ในห้องด้วยความบังเอิญ...

 

 

 

" เปรี๊ยะ !!! "

 

 

 

จู่ ๆ กระจกในห้องนั้นที่คานาอิมองก็เกิดเป็นรอยแตกร้าวกระทันหัน อย่างไม่ทราบสาเหตุ

 

 

" นี่มัน..อะไรน่ะ !? 

 

 

 

 

 

 

 

เวลา 11.04 น.

เมืองทัตสึมิ

 

 

 

 

 

 

 

 

          ฟูโกะกำลังเดินมองหาอะไรสักอย่างอยู่บริเวณศาลเจ้าทัตสึมิ เธอถือถุงที่ข้างในนั้นเต็มไปด้วยอาหารแมว ชามอาหารแมวขนาดเล็ก และ ผ้าขนหนูจำนวนหนึ่ง

เธอได้ยินเสียงเหมือนใบไม้ไหวดังมาจากข้าง ๆ ทางเดิน 

เธอเดินฝ่าพุ่มไม้สูงระดับเอวของเธอเข้าไป ก่อนที่เธอจะพบว่ามีลูกแมว 2 - 3 ตัว กำลังวิ่งเล่นหยอกกันรอบบ้านไม้เล็ก ๆ หลังหนึ่งซึ่งมีแมวที่ดูเหมือนจะเป็นแม่แมวนอนอยู่ 

 

" เจอแล้ว ! " ....

 

 

 

 

ผ่านไปครู่หนึ่ง

 

 

 

แม่แมวกำลังกินอาหารที่ฟูโกะเทให้มันอย่างเอร็ดอร่อย ประกอบกับลูกแมวที่เจอในตอนแรกก็มานอนอยู่รอบ ๆ ตัวเธอ

 

" ฉันเอาผ้ามาเพิ่มด้วย เผื่ออากาศจะหนาวลงอีก "

 

เธอหยิบผ้าออกมาปูในบ้านไม้หลังเล็กของแมวในทันที

แม่แมวกินอาหารแมวจนอิ่มแล้วก็มาคลอเคลียฟูโกะ ฟูโกะจึงลูบคางของมันด้วยความอ่อนโยนอย่างช้า ๆ จนมัเคลิ้ม ลูก ๆ ของมันก็วิ่งมาหาที่ตัวแม่และกินนมของแม่แมว 

 

" พวกเธอนี่โชคดีจังนะ ได้อยู่กันพร้อมหน้าอบอุ่น...ฮะ ๆ ฉันอิจฉาจริง ๆ ....ความอบอุ่นที่ผู้กำเนิดมอบให้ ในชีวิตฉันมันไม่เลย ทุกคนไม่เคยสนใจฉันสักครั้ง รู้แค่ว่าฉันมันเกิดมาทำประโยชนฺ์อะไรไม่ได้สักอย่างเดียว   ฉันมันไร้ค่า....จนได้เขา..จนได้เพื่อน ๆ ทุกคนมาช่วย...พวกเขาเห็นถึงประโยชน์ที่มาจากตัวฉัน นั้นเป็นเหตุผลที่ว่าทำไม...ฉันจะต้องสู้ไปพร้อมกับทุกคน !! "

 

 

 

" กริ๊ง !! "

 

 

" อ๊ะ !! "

 

ฟูโกะหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าด้วยความทุลักทุเล

เบอร์ที่โทรเข้ามาคือเบอร์ของเอก เธอจึงรีบกดรับในทันที

 

" มีอะไรเหรอเอก ? "

 

 

" ฟูโกะ ตอนนี้ฉันเจอไฟล์และความเป็นไปได้เพิ่มเติม ว่าใครอยู่เบื้องหลังการหายตัวไปของนักเรียนมาฮาระกุชิ !! "