The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

     นับตั้งวันแห่งการสูญเสียครั้งนั้น ก็ล่วงเวลามากว่า 4 วันแล้ว ตอนนี้กลุ่มที่คอยออกล่าเฟียร์ทุก ๆ ตี 3 ไม่มีทีท่าจะกลับมาเจอกันเลย...

 

 

 

      ณ เมืองทัตสึมิ เริ่มมีหิมะปกคลุมทั่วทั้งเมือง ไม่ว่าจะที่ใหนต่างก็เริ่มฉลองวันคริสต์มาสกันแล้ว ทุก ๆ ร้านค้าต่างประดับประดาร้านด้วยของตกแต่ง มีผู้คนออกมาใช้เวลากับครอบครัว หรือ บางคนก็ออกมาใช้เวลากับคนรัก

    ฟูโกะเดินเรียบริมแม่น้ำของเมืองท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็นโดยที่เธอได้ถุงผ้าที่ข้างในมีวัตถุดิบสำหรับทำอาหารอยู่

เธอเดินตรงเข้าไปในร้านซูชิที่เธอคุ้นเคย

 

" ขออณุญาตินะคะฮัตโตริซัง "

 

เธอกล่าวทักทายเจ้าบ้านอย่างเป็นกันเอง

 

" อ้า ! ฟูโกะเองเหรอ เชิญเลย ๆ "

 

ฮัตโตริที่อยู่ตรงเคาท์เตอร์ร้านหันหน้ามาทักทาย

 

" ฉันเอาของสำหรับทำซุปมาเพิ่มนะคะ "

 

" โอ้ ขอบใจมาก ๆ เลยนะ "

 

ฟูโกะยื่นของให้ฮัตโตริ เขารู้สึกขอบคุณเธอมาก

 

" ว่าแต่ ช่วงนี้ไม่มีคนมาเลยนะคะ "

 

ฟูโกะพูดขึ้นเพราะเธอสังเกตว่าไม่ค่อยมีลูกค้ามาเลย

 

" มันเป็นแบบนี้มา 20 กว่าปีแล้วล่ะ ฮ่า ๆ ๆ ฉันชินแล้ว ที่ฉันเปิดก็เพราะมันเบื่อ ๆ ด้วยละ แล้วเธอล่ะว่าไง อยากทานซักหน่อยมั๊ยละ ? "

 

" เอ่อ..ถ้ามันเป็นการช่วยอุดหนุนก็ได้คะ "

 

ฟูโกะตอบฮัตโตริไปด้วยความเขินปนเกรงใจหน่อย 

 

" โถ่ แค่นี้เอง ฉันไม่ถือหรอก ฉันให้ทานฟรีเลย "

 

ฮัตโตริกล่าวไปพลางแล่เนื้อปลาด้วยความชำนาญอย่างรวดเร็ว

 

" เอ๋ ! จะดีเหรอคะ ฮัตโตริซัง ? "

 

" เอาน่า ๆ... นี่ เสร็จแล้ว ทานได้เลยนะ "

 

ฮัตโตริยื่นจานซูชิมาวางที่โต๊ะด้านหน้าฟูโกะ

เธอมองที่ซูชิ ก่อนจะมองไปที่หน้าของฮัตโตริด้วยใบหน้าที่รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากชายสูงอายุคนนี้

 

" ฮัตโตริซัง...เป็นคนที่ใจดีจังเลยนะคะ "

 

เธอพูดชมฮัตโตริด้วยรอยยิ้มอ่อน ทำให้เขาถึงกับขมวดขิ้วพลางยิ้มไปด้วย

 

" อะไรละนั่น ที่ฉันทำนี่ก็เพราะว่าพวกเธอกำลังช่วยพวกเราอยู่เหมือนกันนะ โดยเฉพาะพ่อหนุ่มที่นอนอยู่รักษาตัวในห้องชั้นสองตอนนี้ก็ด้วย ฉันยิ่งต้องช่วยเขานั่นแหละ "

 

ฮัตโตริได้พูดถึงเหตุผลของเขา ว่าที่เขาคอยช่วย เพราะพวกฟูโกะและคนอื่น ๆ ได้ออกกำจัดเฟียร์ที่ออกมาทำร้ายคนทุก ๆ ตีสาม โดยเฉพาะเอกที่ล่าสุดก็ได้รับบาดแผลที่สาหัสจากการทำหน้าที่นั้นจนต้องนอนรักษาตัวอยู่ที่บ้านของฮัตโตริที่มีการรักษาที่รวดเร็วและเป็นวิธีเฉพาะสำหรับคนที่ใช้พลังพิเศษ

 

" แต่ว่าตอนนี้...พวกเรา..ไม่ได้ปกป้องผู้คนอยู่นี่คะ "

 

ฟูโกะกล่าวขึ้นพร้อมกับใบหน้าที่เศร้าหมอง ฮัตโตริก็รับรู้ถึงเหตุการณ์ในครั้งนั้น ก็ไม่วายที่จะรู้สึกเศร้าไปด้วย ตอนนี้บรรยากาศในร้านซูชินั้นอึมครึมท่ามกลางอากาศที่หนาวเย็น...

แต่ระหว่างบรรยากาศการสนทนาอันแสนจะคลุมเครือ จู่ ๆ ก็มีร่างของชายคนหนึ่งเดินเข้าในร้านด้วยสภาพที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผล

 

" เอก !! เธอมาที่ได้ยังไง ? ไม่ใช่ว่าพักอยู่หรอกเหรอ ? ...."

 

ฟูโกะวิ่งไปหาเอกและถามคำถามสารพัดมากด้วยความเป็นห่วง

 

 

 

" เธอพอจะ...ช่วยหาที่อยู่ของคานาอิให้ฉันหน่อยได้มั้ย.. "

 

 

 

" !!??? "

 

 

 

 

 

 

 

เวลา 11.43 น.

 

 

 

 

 

 

 

 

" ขอบคุณที่มาเยี่ยมนะครับ "

 

เฟย์โค้งคำนับขอบคุณผู้ใหญ่ที่ดูเหมือนจะเป็นญาติของเขามาเยี่ยม เฟย์ในชุดดำและใบหน้าที่เศร้าหมอง มองดูรถของญาติตัวเอง ค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไปช้า ก่อนที่รถคันนี้จะค่อยใกลสายตาเขาไปเรื่อย ๆ 

 

" สุดท้าย...ก็เหลือฉันคนเดียวสินะ "

 

เฟย์พูดพึมพัมกับตัวเอง ก่อนที่เขาจะสังเกตุเห็นใครบางคนยืนอยู่ถนนฝั่งตรงข้ามเขา เขาค่อย ๆ หันหน้ามามอง ก่อนจะพบว่าเป็นเรย์ที่ยืนอยู่

 

" เธอเองเหรอ ?.. "

 

" ...ทำไมล่ะ ? "

 

" หืม !? "

 

" ทำไมนายไม่กลับมาล่ะ ? "

 

เรย์ถามเฟย์ถึงเหตุผลที่ไม่ยอมกลับมารวมตัวกันอีกนับตั้งแต่วันนั้น

 

" อย่ามายุ่งน่า !! "

 

" ว่าไงนะ ?! "

 

" ฉันบอกว่าอย่ามายุ่งไง อย่างเธอมันไม่เข้าใจหรอก ! ตั้งแต่วันนั้น วันที่ฉันเสียแม่ไป พ่อก็คิดว่าฉันมันไอเฮงซวยตัวหนึ่งที่แค่แม่ตัวเองยังปกป้องไม่ได้ แต่มาวันหนึ่งจู่ ๆ ท่านก็กลับมาดีกับฉัน ใช่ ! มันคือช่วงเวลาที่ฉันมีความสุขที่สุด แล้วไง !? สุดท้ายแม้แต่พ่อฉันก็ปกป้องไว้ไม่ได้เหมือนกัน !!... "

 

เฟย์ตะโกนใส่เรย์ทั้งน้ำตา ความเศร้าในใจเขาพรั่งพรูออกมาอย่างเห็นได้ชัด

เฟย์มาดแบดบอยและขี้เล่นที่เรย์รู้จักตอนนี้กลายเป็นเพียงชายหนุ่มที่ถูกความเศร้าโศกจากการเสียพ่อไปจนแถบขาดสติ

 

" มันไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย... "

 

" ไม่ใช่งั้นเหรอ !? คนไม่มีพ่ออย่างเธอมันจะไปเข้าใจอะไร !! "

 

เรย์วิ่งเข้าไปต่อยที่หน้าของเฟย์จนเขาล้มลงด้วยโธสะ และเธอก็ตรงไปนั่งค่อมตัวเฟย์ไว้และซัดเข้าไปที่หน้าของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

" เลิกบ้าสักทีจะได้มั๊ย !!....ถึงพ่อฉันจะตายไป ฉันก็ไม่มามัวเสียใจทุกวันหรอกนะ !! ใช่ ! ฉันเสียใจ...แต่ฉันก็เข้าใจถึงเรื่องบางเรื่องที่ทำให้ฉุกคิดได้...ไม่ว่าจะทั้งฉัน...หรือใครก็ตาม ต่างก็ไม่ได้อยู่คนเดียวเสมอไป...ยังมีคนที่คอยอยู่ข้าง ๆ เราเสมอ ไม่วันนี้ก็วันพรุ่ง แต่ทั้งหมดจะเกิดขึ้นได้...มันจะต้องเริ่มจากตัวนายเอง !! จำที่พ่อนายพูดไม่ได้รึไง ? ว่านายต้องยืนหยัดด้วยตัวนายเอง !!  "

 

น้ำตาของเรย์หยดลงไปบนหน้าที่มีแต่รอยฟกช้ำของเฟย์ จนกระทั่งเฟย์เอาหน้าไปซบที่อกของเฟย์พร้อมกับร้องไห้ไปด้วย

 

" ฉันคอยมองดูนายมาตลอด ไม่ว่าอะไรก็ตาม ทั้งในยามที่ฉันเศร้าก็เป็นนายเสมอที่ยื่นมือมาช่วยฉัน ถ้าครั้งใหนชิจังมาช่วยฉันไม่ได้...ก็เป็นนายเสมอ "

 

ในระหว่างที่เรย์กำลังพูด จู่ ๆ ก็มีหิมะเริ่มโปรยปรายจากท้องฟ้า พร้อมกับลมเย็นพัดอ่อน ๆ

เฟย์ค่อย ๆ ยอกแขนทั้งสองข้างมาโอบกอดเรย์ไว้

เรย์ค่อย ๆ เงยหน้ามองไปที่หน้าของเฟย์ 

 

" หึ..นี่ฉันมามัวทำบ้าอะไรให้ทุกคนเป็นห่วงกันเนี่ย "

 

ใบหน้าของเฟย์เริ่มมีรอยยิ้มเข้ามาแทนที่แล้ว 

 

" เรย์ "

 

" หืม ? "

 

" ...ขอบคุณนะ ที่ยังคอยอยู่ข้างฉัน และทุกคนที่ยังเป็นห่วงฉัน.. "

 

" ตาบ้า ! ของแบบนี้ไปบอกทุกคนเองสิ " 

 

" ฮ่า ๆ "

 

เฟย์หัวเราะอ่อนในขณะที่เรย์ยังนั่งทับเขาอยู่

 

 

 

 

 

 

" ...ฉัน..รักเธอนะ "

 

"..อะ..อืม..ฉันก็รักนาย... "

 

 

 

 

 

 

 

เวลา 13.21 น.

บ้านของเรย์

 

 

 

 

 

 

 

   " เอ่อ..คุณน้าคะ แกงเริ่มเดือดแล้วทำไงต่อเหรอคะ ? "

 

ชิฮิโระที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาทำอาหารอยู่หันไปถามแม่ของเรย์ว่าขั้นตอนต่อไปต้องทำอย่างไรบ้าง

 

" เอ้า นี่จ้ะ ใส่ผักที่หั่นเตรียมไว้แล้วลงไปแบบนี้...อย่างนั้นละ แล้วก็รอสัก 5 นาทีให้ได้ที่ก่อนนะ "

 

แม่ของเรย์พูดพลางสาธิตชิฮิโระไปพลาง

 

ผ่านไปได้สักพักอาหารที่ชิฮิโระทำโดยมีแม่ของเรย์คอยสอนก็เสร็จ ทั้งสองคนเดินมานั่งที่โต๊ะเพื่อพูดคุยกัน

 

" ขอบคุณชิฮิโระจังมาก ๆ เลยนะที่อุตส่าห์มาช่วยทำอาหารรอเรย์กลับมา "

 

" ไม่เป็นไรหรอกคะ อะไรที่ฉันพอจะทำเพื่อเธอกับคุณน้าได้ฉันก็อยากทำคะ ! "

 

" ...เธอจะว่ามั้ย ? ถ้าฉันมาชวนทานข้าวเย็นด้วยกัน เพราะเอกก็ไม่อยู่ เรย์คงเหงาแย่ถ้าไม่มีคนมานั่งทานเป็นเพื่อน "

 

" เอ่อ..จะดีเหรอคะคุณน้า .. ? "

 

ชิฮิโระถามเธอด้วยความเกรงใจ

 

" ได้ข่าวว่าเธออาศัยอยู่คนเดียวนี่ คงเหงาแย่ "

 

ทันทีที่แม่ของเรย์พูดถึงทางบ้านของชิฮิโระ เธอก็มีสีหน้าที่เศร้าขึ้นในทันที

 

" ..นี่ฉันเผลอพูดอะไรไม่คิดอีกแล้วเหรอเนี่ย ? ต้องขอโทษด้วยนะชิฮิโระจัง "

 

" อ๊ะ ! คุณน้าไม่ต้องขอโทษหรอกคะ มันไม่ใช่ความผิดของคุณน้าหรอก....ครอบครัวของหนูมันไม่ดีเอง หนูเองก็ได้รับการช่วยเหลือมาจากคนรักของคุณน้า เพราะถ้าไม่งั้น ก็อาจจะไม่มีโอกาศมาช่วยคุณน้าทำอาหารตรงนี้หรอกคะ...หนูในตอนนี้นะ... " 

 

ชิฮิโระยังไม่ทันพูดเสร็จอยู่ ๆ แม่ของเรย์ก็ลุกเดินขึ้นมากอดชิฮิโระ เธอรู้สึกตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูก

 

" ตอนนี้เธอก็ไม่เป็นอะไรนี่...ไม่มีความจำเป็นที่เธอจะต้องกลัวอีกแล้ว...ตั้งแต่วันนี้...ให้ฉัน เป็นแม่ของเธอได้รึเปล่า.. "

 

ชิฮิโระที่ได้ยินคำพูดนั้น น้ำตาของเธอใหลออกมาด้วยความตื้นตันใจ

 

 

 

" ค่ะ...คุณแม่ " 

 

 

 

 

 

 

เวลา 20.11 น.

ห้องพักของคานาอิ

 

 

 

 

 

    คานาอินอนบนเตียงพลางมองไปนอกหน้าต่าง ท่ามกลางหิมะที่กำลังตกหนัก เธอกำลังครุ่นคิดถึงใครบางคนอยู่ 

 

' ทำไมกันนะ ฉันก็แค่อยากช่วย ฉันทำอะไรผิดงั้นเหรอ '

 

ระหว่างที่เธอกำลังนอนอยู่ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอลุกขึ้นไปเปิดประตู ถึงกับทำให้เธอประหลาดใจกับคนที่โผล่มา

 

" เอก !! "

 

" ฉันมีเรื่อง...อยากจะคุยกับเธอ "

 

" งะ..งั้นเข้ามาก่อนสิ "

 

คานาอิเปิดประตูให้เอกเดินเข้าไป เธอสังเกตุเห็นว่าเอกยังมีผ้าพันแผลตามจุดต่าง ๆ อยู่มาก

 

" เธอโอเคหรือเปล่า ? "

 

" ฉันโอเค..ฉันแค่มีเรื่องที่จะต้องมาบอกกับเธอด้วยตัวเอง "

 

" เอ๋ !? เรื่องอะไรเหรอ ?? จะเปลี่ยนจากหมั้นเป็นแต่งกันเลยงั้นเหรอ ?? "

 

คานาอิถามเอกด้วยความตื่นเต้น

 

" ต่อจากนี่ไป ห้ามมายุงกับพวกฉันอีก "

 

" !? "

 

จู่บรรยากาศในห้องก็เริ่มผันแปร คานาอิที่ใบหน้าเปี่ยมด้วยรอยยิ้มกับเริ่มเป็นใบหน้าที่ตกใจจนช็อกหยุดทุกกิริยาที่เธอทำอยู่

 

" ที่ผ่านมาฉัน...โกรธมาก ที่ตลอดเวลาทุกคนเอาแต่พูดถึงเรื่องของฉันกับเธอ มันทำให้ฉันหงุดหงิด..ฉันมันก็แค่ไออ้วนหน้าห่วยตัวนึงที่ระเห็ดมาอยู่ที่นี้ ทำไมต้องฉันละ ?  คิดจะแกล้งกันรึไง ?  คิดว่ามันคงสนุกมากละสิที่มาล้อเล่นกับฉัน  "

 

เอกพูดกับคานาอิด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวจนทำให้เธอเริ่มวิตกกังวล

 

" เธอไม่เคยเหงาเลยว่างั้นสิ "

 

" ว่าไงนะ ? "

 

" ฉันนะไม่เข้าใจ...ว่าเพื่อนนะ..มันดียังไง...คนรักทำให้รู้สึกยังไง ตลอดเวลาที่ฉันเติบโตมาก็แถบจะไม่รู้สึกอะไรแบบนี้กับใครเลย ราวกับทุกอย่างที่ฉันเจอมันคือสิ่ง ๆ หนึ่งที่แสนจะธรรมดาและไม่ซื่อตรง...แต่กับเธอ ฉันกลับรู้สึก... "

 

ในระหว่างที่คานาอิกำลังพูดเธอค่อย ๆ เคลื่อนตัวมาหาเอกที่นั่งอยู่ แต่ปกติแทนที่เอกจะชอบผลักเธอไปห่าง ๆ เขากลับนิ่งเฉยและมองที่หน้าของคานาอิ

 

" เธอก็สำผัสถึงมันได้ใช่มั๊ยล่ะ ? ตั้งแต่วันแรกที่เราพบกัน แม้ปากเธอจะบอกอีกอย่าง แต่ลึก ๆ ทั้งเธอและฉันเราต่างก็ซื่อตรงซึ่งกันและกัน " 

 

เธอเอามือมาวางบนอกของเอก เอกสำผัสถึงความนุ่มและอบอุ่นจากมือเล็ก ๆ ของเธอ

 

" วันนี้วันคริสต์มาส ถ้าฉันขอพรได้...ฉันอยากขอให้เธอ...อะ..อยู่กับฉันต่อไป..อย่าทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียวอีก... "

 

คานาอิได้พูดทุกความรู้สึกออกมาพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มใหลรินออกมา

เอกที่คอยทำหน้านิ่งตลอด ตอนนี้หน้าเริ่มแดงฉ่า เขากลับเขินอายที่จะแสดงความรู้สึกตรง ๆ นี้กับเธอ

 

" กะ..ก็ได้..ไม่จำเป็นต้องขอพรหรอก "

 

คานาอิที่ตอนนี้ใบหน้าเศร้าเต็มไปด้วยน้ำตาตอนนี้สลัดคราบกลับเข้าสู่โหมดสดใสอีกครั้ง

 

" เย้ ~~~ ในที่สุดพ่อหนุมขรึมก็รับรักฉันแล้ว "

 

" นี่ !!! "

 

คานาอิพุ่งเข้ากระโดดใส่เอกจนเขาล้มลงด้วยความอาย เขาได้แต่หันหน้าหนี

 

" สุขสันต์วันคริสต์มาสนะ ! "

 

คานาอิพูดกับเอกด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมด้วยรอยยิ้มดังเดิม

 

" อืม สุขสันต์วันคริสต์มาส... "