The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

   " ซากุระ...2 ปีแล้วนะ ที่เธอจากฉันไป "
 
 
คัตสึชิพึมพัมถึงภรรยาของเขาที่ได้จากเขาไป เมื่อเหตุการณ์เมื่อ 2 ปีก่อนที่เธอจากเขาไป
 
 
 
 
 
2 ปีก่อน
วันที่ 30 กันยายน 2014
 
 
 
 
 
 
     หน้าโรงเรียนมาฮาระกุชิเกิดอุบัติเหตุสุดสลดขึ้น มีผู้หญิงคนหนึ่งถูกรถบรรทุกชน จนเธอเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ
มันเกิดขึ้นในวันที่ฝนตกหนัก วันนั้นคัตสึชิและซากุระ ตั้งใจที่จะเซอร์ไพรซ์วันเกิดลูกชายที่ร้าน ice cream garden 
 
" ว้า ! วันนี้ฝนตกหนักจัง "
 
คัตสึชิบ่นพึมพัม
 
" แหมคุณก็ ก็แค่ฝนเอง งานเราไม่ล่มหรอก "
 
ซากุระหันมาพูดกับเขา
 
" แต่ว่าฝนแบบนี้คาวาระจะมาได้ไง ? "
 
เขาบ่นไปเนื่องด้วยความเป็นห่วงลูกชาย
เธอที่เห็นแบบนั้นก็อดยิ้มไม่ได้
 
" งั้น ฉันจะไปรับคาวาระมาละกัน "
 
" หา ! จะดีเหรอ ? "
 
" จ้ะ ! เธออยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวฉันก็มาแล้ว "
 
ภาพของหญิงสาวที่กำลังเดินจากร้านไอศกรีมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
กลับตัดฉากมาเป็นใบหน้าเปื้อนเลืดและร่างที่นอนอยู่ท่ามกลางสายฝน
มีเจ้าหน้าที่กำลังปฏิบัติงานกันอยู่ ทั้งตำรวจและรถพยาบาล คัตสึชิวิ่งฝ่าสายกั้นเข้าไป ตรงไปหาร่างคนรักของเขาด้วยความเศร้า
 
" ซากุระ !!!!! "
 
เขาตะโกนเรียกชื่อคนรักของเขา พลางกอดศพของเธอไปด้วย เจ้าหน้าที่หลายคน ต่างพยายามเข้ามาห้ามเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจ ก่อนสายตาเขาจะเหลือบไปเห็นลูกชายยืนอยู่นอกสายกั้น และจ้องมองมาที่ศพของแม่เขา
เขาค่อย ๆ วางศพของเธอลงอย่างช้า ก่อนจะพุ่งไปกระชากคอเสื้อลูกชายเขาที่ยืนหน้าซีดอยู่
 
" คาวาระ !! แกมัวทำอะไรอยู่ ?? ทำไมแกไม่ช่วยแม่ เอาแต่ยืนมองอยู่ได้ !! "
 
" ผะ..ผม "
 
" นี่แม่แกนะ !! ทำไมแกปกป้องเธอไม่ได้ !? ไออ่อนแอเอ้ย ใสหัวไป !!! "
 
ท่ามกลางสายฝนกระหน่ำเทลงมา ปรากฏภาพของเด็กชายที่วิ่งไปร้องไห้ไป เนื่องจากเขาในตอนนี้ได้ตระหนักถึงความอ่อนแอของตัวเขา....
 
 
 
 
ปัจจุบัน
เวลา 23.05 น.
 
 
 
 
 
 
" คุณคือพ่อของเฟย์สินะ.. "
 
คัตสึชิหันหน้าไปยังทิศที่มีเสียงปริศนาดังขึ้น
 
" เธอคือ..? "
 
" ผมคือเพื่อนของเขา "
 
" มีอะไรงั้นเหรอ ? "
 
คนที่คัตสึชิกำลังคุยกันอยู่คือ ' เอก ' !! ที่เดินออกมาจากโรงเรียน
 
" ผมอยากจะรู้ว่า  ทำไมคุณถึงไม่ยอมคุยกับเฟย์...ไม่สิ คาวาระ ดี ๆ ละครับ ? "
 
" นั่นไม่ใช่ธุระของเธอ กลับไปซะ !! "
 
" เขาเป็นเพื่อนของผม ผมถึงได้มา !! "
 
คัตสึชิที่ได้ยินดังนั้น จึงได้หันหน้ามาหาเอกที่กำลังเดินเอามือมาเอื้อมจับแขนเขาไว้
 
" ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณความสัมพันธ์กันแบบใหนเมื่อก่อนหน้านี้ แต่คุณทำแบบนี้ก็ไม่ถูก มันไม่ใช่ความผิดเขาสักหน่อย !!  "
 
" เธอจะไปรู้อะไร มันอ่อนแอจนไม่สามารถช่วยแม่ของมันได้ ทั้งที่โอกาศอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ !!! "
 
" คนที่อ่อนแอนะ มันไม่ใช่เขา....คุณต่างหาก "
 
" !?! " 
 
เอกชี้ไปที่คัตสิชิ ก่อนที่เอกจะค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเขา
 
" คุณเอาแต่โทษลูกชายตัวเอง โดยที่ไม่ได้หันมามองเลยว่าตัวเองช่วยอะไรไม่ได้เหมือนกัน.. "
 
" หา ?? "
 
เอกค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเขาช้า ๆ
 
" คนที่วันนั้นเอาแต่คลั่งแล้วเขย่าศพภรรยาตัวเอง มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว คนที่เอาความกลัวและความเสียใจของตัวเองไปลงที่คนอื่น..... "
 
เอกเดินมาหยุดที่ข้างหน้าเขา ก่อนที่จะมองตาเขาด้วยใบหน้าที่บ่งบอกว่า ' น่าเวทนา '
 
" นั่นละ ' คนอ่อนแอ ' "
 
หลังสิ้นสุดประโยคนี้ เอกเดินหายเข้าไปในเงามืดของถนน ทิ้งไว้แต่คัตสึชิที่ยืนนิ่งและพยายามทบทวนเรื่องราวในหัวของเขา
 
" ฉัน...อ่อนแอ " 
 
คัตสึชินึกไปถึงเหตุการณ์วันนั้นอีกครั้ง
 
 
 
 
 
ในระหว่างที่เขากำลังโอบกอดคนรัก จู่ ๆ เธอก็สำลักเลือด นั่นทำให้เขารู้ว่าเธอยังไม่ตาย
 
" ซากุระ !! เธอยังไม่ตายนี่ !! คุณหมอครับ... !!? "
 
ในขณะที่คัตสึชิ กำลังเรียกหมอที่มาด้วยในวันนั้น เขาถูกซากุระรั้งแขนเสื้อไว้
 
" ไม่ต้องหรอกที่รัก..ฉันนะ สภาพแบบนี้ อีกไม่นานหรอก ...แค่ก !!! ... แค่ก ๆ "
 
เธอไอเป็นเลือดมากขึ้น นั้นทำให้คัตสึชินั้นกังวลมากขึ้น
 
" ที่รัก...จากนี้ไป..อย่าตื่นสายอีกนะ..แล้วอย่าลืม..แค่ก. ๆ 
อย่าลืมดูแลคาวาระด้วยนะ สอนให้เขา...เป็นเด็กดี เพราะเขาคือ...ความทรงจำระหว่างฉันกับคุณ..ที่ยัง..เหลือ..อยู่..น... "
 
เธอได้สิ้นใจลงในประโยคสุดท้ายที่ได้พูดกับคนที่เธอรัก
 
 
" ซากุระ !!! "
 
 
 
 
 
 
บ้านของเฟย์
เวลา 23.44 น.
 
 
 
 
 
 
 
คัตสึชิเดินเข้าไป พบว่ามีอาหารเย็นที่ลูกชายได้ทำไว้รอเค้าอยู่ และมีเฟย์นอนเฝ้าอาหารพวกนี้จนหลับคาโต๊ะไป
เขาค่อยเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างเงียบและเตรียมจะกินข้าวเย็น 
 
" จะทานแล้วนะครับ "
 
พ่อของเฟย์กล่าวประโยคนี้ก่อนที่จะบรรจงทานอาหารที่ลูกชายทำให้ด้วยน้ำตาที่ใหลไม่หยุด 
เฟย์ที่ฟุบโต๊ะอยู่ ก็แกล้งหลับและคอยลืมตาแอบมองพ่อของเขา แม้ภาพที่เขาเห็นในวันนั้นจะไม่ชัด แต่มันก็ทำให้เขามีความสุขที่พ่อกลับมาทานร่วมโต๊ะกับเขาอีกครั้ง...
 
 
 
 
 
 
โรงเรียนมาฮาระกุชิ
เวลา 08.56 น.
 
 
 
 
 
 
 
บรรยากาศเตรียมงานวันสุดท้าย ตอนนี้ซุ้มหลาย ๆ ซุ้ม ดำเนินการใกล้เสร็จเกือบหมดแล้ว
ทางด้านห้องเรียน A-2 
 
" สวัสดีคะทุกคน "
 
" เอ๋ !? ฟูโกะจัง เธอมาโรงเรียนได้แล้วเหรอ ? "
 
ฟูโกะ ซาราดะ ได้กลับมาโรงเรียนทันวันสุดท้ายก่อนงานโรงเรียนเริ่ม คนในห้องต่างรุมกรูไปที่เธอ เพราะหายตัวไปนานมากแล้ว ในที่สุดเธอก็กลับมาและบอกว่าที่หายตัวไปเนื่องจากป่วย...
พวกเอกที่เห็นฟูโกะร่าเริงก็ได้แต่ยืนยิ้มอยู่ห่าง ๆ 
 
 
 
 
เวลา 12.37 น.
ดาดฟ้าอาคารใหญ่
 
 
 
 
 
" ต้องขอบคุณ คุณฮัตโตริมาก ๆ เลยที่ช่วยดูแลให้ ในช่วงที่ร่างกายของฉันยังไม่หายดี ที่ผ่านมาก็ได้แต่ใช้ Evoker สื่อสารและช่วยวิเคราะห์ศัตรูอย่างเดียว "
 
" ฉันว่าให้เธอเป็นฝ่ายสนับสนุนนะดีแล้วละ เพราะเธอมีความสามารถด้านนี้ดีที่สุด "
 
เอกกล่าวไปพลางคีบไข่จากข้าวกล่องขึ้นมากิน
 
   " ที่ผ่านมาฉันนึกว่าเธอจะอยู่ในโรงเรียนซะอีก "
 
ชิฮิโระที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เรย์ พูดขึ้น ด้วยสีหน้าแปลกใจ
 
" ไม่ใช่หรอกคะ ฉันแค่ใช้ความสามารถพิเศษของ Evoker ถอดจิตมาสังเกตุการณ์ ที่โรงเรียน นะคะ "
 
ฟูโกะอธิบายด้วยความเขินอายนิดเนื่องจากไม่ค่อยถูกใครถามแบบนี้
 
" ช่างเรื่องนั้นเถอะน่า ชิฮิโระ เพราะตอนนี้ฟูโกะจังก็อยู่ที่นี่กับพวกเราแล้ว ฮี่ ๆ ๆ "
 
เฟย์หัวเราะด้วยความชอบใจ ทำเอาเรย์เห็นแล้วก็อดหมันใส้ไม่ได้
 
" เหอะ อารมณ์ดีจังนะวันนี้ มีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นรึไง ? "
 
" อืมมม ก็คงงั้นแหละ "
 
 
เฟย์ตอบพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เล่นทำเอาเรย์สงสัยมากกว่าเดิม
 
" นี่บอกเลยนะว่าเรื่องอะไร ใช่เรื่องทะลึ่งตึงตังอีกรึเปล่า ? "
 
" ไม่บอกหรอก เรื่องนี้ลับสุดยอด.... "
 
เรย์และเฟย์ต่างหยอกกันไปมา ทำให้ชิฮิโระและฟูโกะที่อยู่ด้วยหัวเราะด้วยความสนุก
เอกที่เห็นเฟย์ร่าเริงแบบนั้นก็พอจะเดาได้ว่าเรื่องอะไร เขาก็แอบยิ้มเล็ก ๆ ด้วยความโล่งใจ
 
" นี่เอก ฉันมีเรื่องสงสัยอีอย่างนะ "
 
" อะไรเหรอชิฮิโระ ? "
 
" ใในฐานะที่พวกเราทำงานร่วมกัน ฉันสงสัยนะว่ากลุ่มเรานะ มีชื่อเรียกรึเปล่า ? "
 
" อืม มีสิ... "
 
" เอ๋ จริงดิ !? ฉันก็ไม่ยักรู้มาก่อน...ว่าแต่ทีมเราชื่ออะไรงั้นเหรอ ? "
เฟยืถามเอกถึงชื่อของทีม รวมถึงทุกคนในกลุ่มนั้น ต่างให้ความสนใจเป็นอย่างมาก
 
" ...เมื่อ 22 ปี ก่อนก็มีกลุ่มทที่เหมือนกับพวกเรา...คอยช่วยเหลือคนอื่น...ในขณะที่พวกเขาเองก็ต้องต่อสู้กับตัวเองไปด้วย.....และพวกเราเองก็เฉ่นกัน...ต่อสู้เพื่อคนอื่นพร้อมกับต่อสุ้กับตัวเองไปด้วย...ฉันเลยคิดว่าอยากจะใช้ชื่อแบบเดียวกับพวกเขา... "
 
ทุก ๆ ในที่นั้นต่างนิ่งเงียบและตั้งใจฟังอย่างใจจดจ่อ
 
 
 
 
" ต่อไปนี้...พวกเราคือ DEMOLA !!! "
 
 
 
 
 
 
ที่ห้องชมรมศิลปะ
เวลา 13.37 น.
 
 
 
 
 
 
ห้องศิลปะเป็นห้องที่จะให้คนที่เดินพาเหรดมาลองชุด
 
" หืม ? ชุดนี้ตัวใหญ่กว่าที่คิดแหะ "
 
เอกแอบแปลกใจนิด ๆ ที่ชุดพวกนี้เขาสามารถใส่ได้ เพราะโดยปกติเขาเป็นคนที่รูปร่างอวบใหญ่และตัวสูง
 
" เอก เธออยู่รึเปล่า ? " 
 
เสียงของคานาอิที่ดังมาจากหน้าห้อง ทำเอาเอกแถบสะดุ้ง 
 
" มีอะไรเหรอคานาอิ ?! "
 
" คือ..ฉันมีเรื่องจะปรึกษา "
 
" เรื่องอะไรงั้เหรอ ? "
 
เอกที่ถามคานาอิก็พลางเปลี่ยนชุดกลับเป็นชุดนักเรียน
 
" มีนักเรียนปี 1 หายไป 2 คนโดยไม่ทราบสาเหตุนะ มันจะเกี่ยวข้องกับเรื่องเล่าของที่นี้รึเปล่า ? "