The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

         " เอ้า !! หนึ่ง สอง สาม !! "

 

 

 

      นักเรียนชายสามถึงสี่คน ต่างช่วยกันยกอุปกรณ์จัดงานโรงเรียนกันอย่างขยันขันแข็ง

    บางคนก็เอาเครื่องดื่มแก้กระหายมาให้เพื่อน บ้างก็เตรียมตัวในหน้าที่ที่ตนเองจะได้รับ

 

" แต่น แต้นนนนน ! "

 

นักเรียนหญิงผิ้วคล้ำคนหนึ่งโชว์ชุดคอสตูมนับสิบชุดให้แก่สมาชิกห้อง A-2

 

" นี่มันอะไรกัน ? "

 

เรย์ขมวดคิ้วถามด้วยความฉงน

 

" พวกเธอในนี้จะต้องใส่ชุดพวกนี้เดินพาเหรดยังไงล่ะ !! "

 

สาวผิวคล้ำพูดขึ้นด้วยใจสนุก ผิดกับเรย์และบางคนในห้องที่มีสีหน้าที่บ่งบอกได้เลยว่า

 

' ไม่ต้องการใส่ชุดพวกนี้อย่างเด็ดขาด ! '

 

" และแน่นอนคนที่จะต้องใส่ทางสภานักเรียนได้คัดเลือกมาแล้ว...และตอนนี้รายชื่อเหล่านั้นอยู่ในมือฉัน ! "

 

เธอพูดพลางยื่นใบรายชื่อแผ่นหนึ่งขึ้นมานั่นยิ่งเป็นการเพิ่มความน่ากลัวให้ทุกคนในห้อง โดยเฉพาะ ' เรย์ ' นั่นเพราะ ชิฮิโระ เพื่อนสนิทของเธอเป็นประธานนักเรียน ฉะนั้น ชิฮิโระอาจจะทำสิ่งที่เรย์กลัวที่สุด..

 

" และคนแรกที่จะต้องสวมชุดคือ.......คุณคุคิฮิโกะ เรย์ ' ค่า ~~ โดยชุดที่ต้องใส่คือ !!

ชุดหมีขาว !! "

 

" หา !!!!!!! "

 

เรย์อุทานดังก่อนที่เธอจะช็อคจนยืนอยู่กับที่ แข็งเป็นหิน

 

 " คนต่อไปคือ !! ..... ' คุณ ทันดะ คาวาระ ' ค่ะ !! โดยชุดที่ต้องใส่คือ.....อัศวิน ที่จะมาปราบหมีค่ะ !! "

 

" หืม !! ฟังดูเจ๋งดีนี่ "

 

" เดี๋ยวสิ ทำไมฉันต้องเป็นหมีด้วยละ อีกอย่างจะให้นายนี่เป็นอัศวินเนี่ยนะ ??!! " 

 

เรย์กล่างคัดค้านและแสดงเจตนารมย์เต็มที่

 

" ขอโทษด้วยนะเรย์จัง นี้เป็นความปราถนาของท่านประธานนะค่ะ "

 

เรย์ที่ได้ยินดังนั้นก็ถึงกับสลด ว่าที่เธอได้รับบทนี้มันเพราะความบังเอิญหรือเพื่อความบันเทิงแก่ตัวชิฮิโระคนเดียว

 

" ต่อไปคนสุดท้าย.......คุณคานาอิค่ะ !!

 

ชุดที่ต้องใส่คือ......ชุดเจ้าหญิงค่ะ !!! "

 

" ว้าว ! สวยจังเลย "

 

คานาอิพอได้ยลโฉมชุดเจ้าหญิงที่ตนต้องใส่ มันเป็นชุดสีขาวตกแต่งด้วยคริสตัลนับร้อย

 

" หนอย !! ยัยเด็กนั่นเพิ่งจะมาเรียนแค่ 2 วันเองนะ... "

 

" อะไรกัน ? เรย์อิจฉาหรอเนี่ย !?!!? "

 

" หุบปากน่า "

 

เรย์สะกิดห้ามไม่ให้เฟย์ล้อต่อ

 

" แต่...พอดีมันมีชุดเจ้าชายที่ใช้คู่อยู่ กับชุดเจ้าหญิง เราเลยตัดสินให้คานาอิเลือกคนที่จะมาใส่คู่ด้วย....เอาละคานาอิเลือกเองเลย"

 

ทันทีที่คำพุดของสาวผิวคล้ำจบลง ผู้ชายในห้องต่างลุกพรือขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

 

" ถ้าจะให้เลือกละก็ ฉันมีอยู่แล้วค่ะ .....เอก !!! "

 

"หา !! "

 

ทุกคนต่างพากันช็อคกับเหตุการณ์นึ้รวมไปถึงเอก

 

" ดะ...เดี๋ยวสิ.. " 

 

เธอได้เดินออกประตูไปแล้ว ทิ้งไว้แต่นักเรียนที่ยังยืนงง

 

" หืยยยย !!! เจ้าเอกอีกแล้ว "

 

เฟย์ตาแถบลุกเป็นไฟด้วยความอิจฉา

 

 

 

 

 

เวลา 16.44 น.

โรงเรียนมาฮาระกุชิ

 

 

 

 

 

 

ที่ซุ้มบ้านผีสิงจำลอง สมาชิกเริ่มกลับบ้านกันแล้ว

บางคนเดินกลับคนเดียว บางคนก็เดินกลับกับคู่ของตัวเอง

 

" อ๊ะ !! ตายจริง ฉันลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้อง "

 

" เฮ้อ !! เธอนี่ขี้ลืมจัง...ไปด้วยกันก็ได้ "

 

สองชายหญิงเดินขึ้นไปบนตึกของโรงเรียนมาฮาระกุชิ เพื่อไปเอาโทรศัพท์

พวกเขาขึ้นไปถึงชั้นสาม ฝ่ายหญิงคลำหาโทรศัพท์ใต้โต๊ะที่ทำงาน ฝ่ายชายคอยดูต้นทาง

 

" อ๊ะ ! เจอแล้ว งั้นไป...เหวออ ?!!!!! "

 

หญิงสาวคนนั้นหันหลงไปพบกับเงาลึกลับที่ขวางทางกลับ ก่อนที่ฝ่ายชายจะเรียบดันผู้หญิงเป็นโล่ให้ตัวเอง

    เงานั้นพยายามยื่นแขนออกมา จากเงามืด

มาข้างหน้า นั่นทำให้เธอกลัวสุดขีด

 

" ยะ..อย่าเข้ามานะ ! " 

 

เธอพรวดพราดวิ่งลงบรรไดที่อยู่ข้าง ๆ 

 

" อ๊ะ ! รอด้วยสิ "

 

ฝ่ายชายวิ่งตามไปติด ๆ ด้วยความกลัวฝ่ายหญิงเผลอก้าวกระทันหันจนพลาดตกบรรได ฝ่ายชายที่ตามมาก็ต้องสะดุดตามเพราะคนที่ตามมาก่อนหน้าได้ลงไปนอนกองกันอยู่ ที่พื้นสภาพนองเลือด

เขาพลัดตกลงมาด้วย

      ทั้งคู่เสียชีวิตในสภาพเอน็จอนาถ

 

 

เงาที่เป็นต้นเหตุแห่งเรื่องราวกำลังกำลังจ้องมองมาที่ศพของพวกเขาด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล....

 

 

 

 

 

เวลา 14.57 น.

 

 

 

 

 

 

เฟย์กำลังเดินกลับบ้านพร้อมกับเอกและเรย์ ทั้งสามต่างพากันคุยกันเรื่องต่าง ๆ ด้วยความสนุกสนาน

จนกระทั่งจู่ ๆ เรย์ก็ได้นึกถึงเรื่อง พ่อของเฟย์

 

" เออนี่ ! เฟย์ ฉันมีอะไรอยากจะถามนายสักอย่างได้รึเปล่า ? "

 

" หืม ? ว่ามาสิ "

 

" เรื่องพ่อนายเป็นไงบ้าง ? "

 

หลังจากที่เรย์ถาม เฟย์ที่เมื่อครูมีใบหน้าที่สดใส บัดนี้กลับมีใบหน้าที่เปลี่ยนไป

 

" เอ่อ..ถ้าเรื่องนั้น ฉันว่าอย่าพูดถึงจะดีกว่านะ "

 

เฟย์หันไปพูดกับเรย์ด้วยใบหน้าที่ยิ้มเหมือนเพียงแต่คราวนี้รอยยิ้มเขาดูเป็นสิ่ที่พยายามแสร้งทำ

 

" ฉันขอตัวกลับก่อนนะ... "

 

" อ๊ะ !! เดี๋ยวสิ " 

 

เฟย์ขอตีตัวกลับบ้านก่อนอย่างกระทันหัน

เอกที่เห็นดังนั้นก็เริ่มมีสีหน้าและท่าทางที่กังวลมากขึ้น

 

 

 

 

เวลา 20.19 น.

บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง

 

 

 

 

 

" นี่คัตสึชิ นายกลับบ้านได้แล้วละ เดี๋ยวที่เหลือฉันเคลียร์เอง "

 

พนักงานคนหนึ่งพูดกับเพื่อนร่วมงานที่กำลังขมักเขม่น

 

" อืม...งั้นฉันกลับก่อนนะ "

 

พนักงานคนดังกล่าวได้บอกลาเพื่อนร่วมงานก่อนที่เขาจะลุกและเตรียมตัวกลับบ้าน

 

 

 

 

 

เวลา 20.30 น.

 

 

 

 

 

" เฮ้อ !! ทำไมงานวันนี้มันเยอะขนาดนี้กัน ? "

 

คัตซึชิครุ่นคิดในใจจนกระทั่ง เขามาสะดุด อยู่ตรงหน้าโรงเรียนมาฮาระกุชิในช่วงกลางคืน

 

" อืม...ซากุระ 2 ปีแล้วนะที่เธอจากไป... "