The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

   " ซากุระ...2 ปีแล้วนะ ที่เธอจากฉันไป "

 

 

คัตสึชิพึมพัมถึงภรรยาของเขาที่ได้จากเขาไป เมื่อเหตุการณ์เมื่อ 2 ปีก่อนที่เธอจากเขาไป

 

 

 

 

 

2 ปีก่อน

วันที่ 30 กันยายน 2014

 

 

 

 

 

 

     หน้าโรงเรียนมาฮาระกุชิเกิดอุบัติเหตุสุดสลดขึ้น มีผู้หญิงคนหนึ่งถูกรถบรรทุกชน จนเธอเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ

มันเกิดขึ้นในวันที่ฝนตกหนัก วันนั้นคัตสึชิและซากุระ ตั้งใจที่จะเซอร์ไพรซ์วันเกิดลูกชายที่ร้าน ice cream garden 

 

" ว้า ! วันนี้ฝนตกหนักจัง "

 

คัตสึชิบ่นพึมพัม

 

" แหมคุณก็ ก็แค่ฝนเอง งานเราไม่ล่มหรอก "

 

ซากุระหันมาพูดกับเขา

 

" แต่ว่าฝนแบบนี้คาวาระจะมาได้ไง ? "

 

เขาบ่นไปเนื่องด้วยความเป็นห่วงลูกชาย

เธอที่เห็นแบบนั้นก็อดยิ้มไม่ได้

 

" งั้น ฉันจะไปรับคาวาระมาละกัน "

 

" หา ! จะดีเหรอ ? "

 

" จ้ะ ! เธออยู่ที่นี่แหละ เดี๋ยวฉันก็มาแล้ว "

 

ภาพของหญิงสาวที่กำลังเดินจากร้านไอศกรีมด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม

กลับตัดฉากมาเป็นใบหน้าเปื้อนเลืดและร่างที่นอนอยู่ท่ามกลางสายฝน

มีเจ้าหน้าที่กำลังปฏิบัติงานกันอยู่ ทั้งตำรวจและรถพยาบาล คัตสึชิวิ่งฝ่าสายกั้นเข้าไป ตรงไปหาร่างคนรักของเขาด้วยความเศร้า

 

" ซากุระ !!!!! "

 

เขาตะโกนเรียกชื่อคนรักของเขา พลางกอดศพของเธอไปด้วย เจ้าหน้าที่หลายคน ต่างพยายามเข้ามาห้ามเขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจ ก่อนสายตาเขาจะเหลือบไปเห็นลูกชายยืนอยู่นอกสายกั้น และจ้องมองมาที่ศพของแม่เขา

เขาค่อย ๆ วางศพของเธอลงอย่างช้า ก่อนจะพุ่งไปกระชากคอเสื้อลูกชายเขาที่ยืนหน้าซีดอยู่

 

" คาวาระ !! แกมัวทำอะไรอยู่ ?? ทำไมแกไม่ช่วยแม่ เอาแต่ยืนมองอยู่ได้ !! "

 

" ผะ..ผม "

 

" นี่แม่แกนะ !! ทำไมแกปกป้องเธอไม่ได้ !? ไออ่อนแอเอ้ย ใสหัวไป !!! "

 

ท่ามกลางสายฝนกระหน่ำเทลงมา ปรากฏภาพของเด็กชายที่วิ่งไปร้องไห้ไป เนื่องจากเขาในตอนนี้ได้ตระหนักถึงความอ่อนแอของตัวเขา....

 

 

 

 

ปัจจุบัน

เวลา 23.05 น.

 

 

 

 

 

 

" คุณคือพ่อของเฟย์สินะ.. "

 

คัตสึชิหันหน้าไปยังทิศที่มีเสียงปริศนาดังขึ้น

 

" เธอคือ..? "

 

" ผมคือเพื่อนของเขา "

 

" มีอะไรงั้นเหรอ ? "

 

คนที่คัตสึชิกำลังคุยกันอยู่คือ ' เอก ' !! ที่เดินออกมาจากโรงเรียน

 

" ผมอยากจะรู้ว่า  ทำไมคุณถึงไม่ยอมคุยกับเฟย์...ไม่สิ คาวาระ ดี ๆ ละครับ ? "

 

" นั่นไม่ใช่ธุระของเธอ กลับไปซะ !! "

 

" เขาเป็นเพื่อนของผม ผมถึงได้มา !! "

 

คัตสึชิที่ได้ยินดังนั้น จึงได้หันหน้ามาหาเอกที่กำลังเดินเอามือมาเอื้อมจับแขนเขาไว้

 

" ผมไม่รู้หรอกนะว่าคุณความสัมพันธ์กันแบบใหนเมื่อก่อนหน้านี้ แต่คุณทำแบบนี้ก็ไม่ถูก มันไม่ใช่ความผิดเขาสักหน่อย !!  "

 

" เธอจะไปรู้อะไร มันอ่อนแอจนไม่สามารถช่วยแม่ของมันได้ ทั้งที่โอกาศอยู่ตรงหน้าแท้ ๆ !!! "

 

" คนที่อ่อนแอนะ มันไม่ใช่เขา....คุณต่างหาก "

 

" !?! " 

 

เอกชี้ไปที่คัตสิชิ ก่อนที่เอกจะค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเขา

 

" คุณเอาแต่โทษลูกชายตัวเอง โดยที่ไม่ได้หันมามองเลยว่าตัวเองช่วยอะไรไม่ได้เหมือนกัน.. "

 

" หา ?? "

 

เอกค่อย ๆ เดินเข้าไปหาเขาช้า ๆ

 

" คนที่วันนั้นเอาแต่คลั่งแล้วเขย่าศพภรรยาตัวเอง มันไม่ได้ช่วยอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว คนที่เอาความกลัวและความเสียใจของตัวเองไปลงที่คนอื่น..... "

 

เอกเดินมาหยุดที่ข้างหน้าเขา ก่อนที่จะมองตาเขาด้วยใบหน้าที่บ่งบอกว่า ' น่าเวทนา '

 

" นั่นละ ' คนอ่อนแอ ' "

 

หลังสิ้นสุดประโยคนี้ เอกเดินหายเข้าไปในเงามืดของถนน ทิ้งไว้แต่คัตสึชิที่ยืนนิ่งและพยายามทบทวนเรื่องราวในหัวของเขา

 

" ฉัน...อ่อนแอ " 

 

คัตสึชินึกไปถึงเหตุการณ์วันนั้นอีกครั้ง

 

 

 

 

 

ในระหว่างที่เขากำลังโอบกอดคนรัก จู่ ๆ เธอก็สำลักเลือด นั่นทำให้เขารู้ว่าเธอยังไม่ตาย

 

" ซากุระ !! เธอยังไม่ตายนี่ !! คุณหมอครับ... !!? "

 

ในขณะที่คัตสึชิ กำลังเรียกหมอที่มาด้วยในวันนั้น เขาถูกซากุระรั้งแขนเสื้อไว้

 

" ไม่ต้องหรอกที่รัก..ฉันนะ สภาพแบบนี้ อีกไม่นานหรอก ...แค่ก !!! ... แค่ก ๆ "

 

เธอไอเป็นเลือดมากขึ้น นั้นทำให้คัตสึชินั้นกังวลมากขึ้น

 

" ที่รัก...จากนี้ไป..อย่าตื่นสายอีกนะ..แล้วอย่าลืม..แค่ก. ๆ 

อย่าลืมดูแลคาวาระด้วยนะ สอนให้เขา...เป็นเด็กดี เพราะเขาคือ...ความทรงจำระหว่างฉันกับคุณ..ที่ยัง..เหลือ..อยู่..น... "

 

เธอได้สิ้นใจลงในประโยคสุดท้ายที่ได้พูดกับคนที่เธอรัก

 

 

" ซากุระ !!! "

 

 

 

 

 

 

บ้านของเฟย์

เวลา 23.44 น.

 

 

 

 

 

 

 

คัตสึชิเดินเข้าไป พบว่ามีอาหารเย็นที่ลูกชายได้ทำไว้รอเค้าอยู่ และมีเฟย์นอนเฝ้าอาหารพวกนี้จนหลับคาโต๊ะไป

เขาค่อยเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างเงียบและเตรียมจะกินข้าวเย็น 

 

" จะทานแล้วนะครับ "

 

พ่อของเฟย์กล่าวประโยคนี้ก่อนที่จะบรรจงทานอาหารที่ลูกชายทำให้ด้วยน้ำตาที่ใหลไม่หยุด 

เฟย์ที่ฟุบโต๊ะอยู่ ก็แกล้งหลับและคอยลืมตาแอบมองพ่อของเขา แม้ภาพที่เขาเห็นในวันนั้นจะไม่ชัด แต่มันก็ทำให้เขามีความสุขที่พ่อกลับมาทานร่วมโต๊ะกับเขาอีกครั้ง...

 

 

 

 

 

 

โรงเรียนมาฮาระกุชิ

เวลา 08.56 น.

 

 

 

 

 

 

 

บรรยากาศเตรียมงานวันสุดท้าย ตอนนี้ซุ้มหลาย ๆ ซุ้ม ดำเนินการใกล้เสร็จเกือบหมดแล้ว

ทางด้านห้องเรียน A-2 

 

" สวัสดีคะทุกคน "

 

" เอ๋ !? ฟูโกะจัง เธอมาโรงเรียนได้แล้วเหรอ ? "

 

ฟูโกะ ซาราดะ ได้กลับมาโรงเรียนทันวันสุดท้ายก่อนงานโรงเรียนเริ่ม คนในห้องต่างรุมกรูไปที่เธอ เพราะหายตัวไปนานมากแล้ว ในที่สุดเธอก็กลับมาและบอกว่าที่หายตัวไปเนื่องจากป่วย...

พวกเอกที่เห็นฟูโกะร่าเริงก็ได้แต่ยืนยิ้มอยู่ห่าง ๆ 

 

 

 

 

เวลา 12.37 น.

ดาดฟ้าอาคารใหญ่

 

 

 

 

 

" ต้องขอบคุณ คุณฮัตโตริมาก ๆ เลยที่ช่วยดูแลให้ ในช่วงที่ร่างกายของฉันยังไม่หายดี ที่ผ่านมาก็ได้แต่ใช้ Evoker สื่อสารและช่วยวิเคราะห์ศัตรูอย่างเดียว "

 

" ฉันว่าให้เธอเป็นฝ่ายสนับสนุนนะดีแล้วละ เพราะเธอมีความสามารถด้านนี้ดีที่สุด "

 

เอกกล่าวไปพลางคีบไข่จากข้าวกล่องขึ้นมากิน

 

   " ที่ผ่านมาฉันนึกว่าเธอจะอยู่ในโรงเรียนซะอีก "

 

ชิฮิโระที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เรย์ พูดขึ้น ด้วยสีหน้าแปลกใจ

 

" ไม่ใช่หรอกคะ ฉันแค่ใช้ความสามารถพิเศษของ Evoker ถอดจิตมาสังเกตุการณ์ ที่โรงเรียน นะคะ "

 

ฟูโกะอธิบายด้วยความเขินอายนิดเนื่องจากไม่ค่อยถูกใครถามแบบนี้

 

" ช่างเรื่องนั้นเถอะน่า ชิฮิโระ เพราะตอนนี้ฟูโกะจังก็อยู่ที่นี่กับพวกเราแล้ว ฮี่ ๆ ๆ "

 

เฟย์หัวเราะด้วยความชอบใจ ทำเอาเรย์เห็นแล้วก็อดหมันใส้ไม่ได้

 

" เหอะ อารมณ์ดีจังนะวันนี้ มีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นรึไง ? "

 

" อืมมม ก็คงงั้นแหละ "

 

 

เฟย์ตอบพลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ เล่นทำเอาเรย์สงสัยมากกว่าเดิม

 

" นี่บอกเลยนะว่าเรื่องอะไร ใช่เรื่องทะลึ่งตึงตังอีกรึเปล่า ? "

 

" ไม่บอกหรอก เรื่องนี้ลับสุดยอด.... "

 

เรย์และเฟย์ต่างหยอกกันไปมา ทำให้ชิฮิโระและฟูโกะที่อยู่ด้วยหัวเราะด้วยความสนุก

เอกที่เห็นเฟย์ร่าเริงแบบนั้นก็พอจะเดาได้ว่าเรื่องอะไร เขาก็แอบยิ้มเล็ก ๆ ด้วยความโล่งใจ

 

" นี่เอก ฉันมีเรื่องสงสัยอีอย่างนะ "

 

" อะไรเหรอชิฮิโระ ? "

 

" ใในฐานะที่พวกเราทำงานร่วมกัน ฉันสงสัยนะว่ากลุ่มเรานะ มีชื่อเรียกรึเปล่า ? "

 

" อืม มีสิ... "

 

" เอ๋ จริงดิ !? ฉันก็ไม่ยักรู้มาก่อน...ว่าแต่ทีมเราชื่ออะไรงั้นเหรอ ? "

เฟยืถามเอกถึงชื่อของทีม รวมถึงทุกคนในกลุ่มนั้น ต่างให้ความสนใจเป็นอย่างมาก

 

" ...เมื่อ 22 ปี ก่อนก็มีกลุ่มทที่เหมือนกับพวกเรา...คอยช่วยเหลือคนอื่น...ในขณะที่พวกเขาเองก็ต้องต่อสู้กับตัวเองไปด้วย.....และพวกเราเองก็เฉ่นกัน...ต่อสู้เพื่อคนอื่นพร้อมกับต่อสุ้กับตัวเองไปด้วย...ฉันเลยคิดว่าอยากจะใช้ชื่อแบบเดียวกับพวกเขา... "

 

ทุก ๆ ในที่นั้นต่างนิ่งเงียบและตั้งใจฟังอย่างใจจดจ่อ

 

 

 

 

" ต่อไปนี้...พวกเราคือ DEMOLA !!! "

 

 

 

 

 

 

ที่ห้องชมรมศิลปะ

เวลา 13.37 น.

 

 

 

 

 

 

ห้องศิลปะเป็นห้องที่จะให้คนที่เดินพาเหรดมาลองชุด

 

" หืม ? ชุดนี้ตัวใหญ่กว่าที่คิดแหะ "

 

เอกแอบแปลกใจนิด ๆ ที่ชุดพวกนี้เขาสามารถใส่ได้ เพราะโดยปกติเขาเป็นคนที่รูปร่างอวบใหญ่และตัวสูง

 

" เอก เธออยู่รึเปล่า ? " 

 

เสียงของคานาอิที่ดังมาจากหน้าห้อง ทำเอาเอกแถบสะดุ้ง 

 

" มีอะไรเหรอคานาอิ ?! "

 

" คือ..ฉันมีเรื่องจะปรึกษา "

 

" เรื่องอะไรงั้เหรอ ? "

 

เอกที่ถามคานาอิก็พลางเปลี่ยนชุดกลับเป็นชุดนักเรียน

 

" มีนักเรียนปี 1 หายไป 2 คนโดยไม่ทราบสาเหตุนะ มันจะเกี่ยวข้องกับเรื่องเล่าของที่นี้รึเปล่า ? "