The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

​
" มันจะแปลกมั้ย ? ถ้ามนุษย์คนหนึ่งต้องการที่จะตายแทนที่จะมีชีวิตอยู่ ปลายทางของคนเหล่านั้น มักจะลงเอยด้วยการสูญเสียและความโศกเศร้าเสมอ..... "
​
เด็กหนุ่มร่างสูงใหญ่กำลังครุ่นคิดถึงคำพูดของใครบางคนอยู่ ราวกับว่าคำพูดนั้นเป็นสิ่งที่ตามหลอกหลอนเขาอย่างไม่ลดละ...
เขาเลือกที่จะไม่ใส่ใจคำพูดที่ดังก้องในหัวนี้และตั้งหน้าตั้งตาเดินฝ่าฝูงคนนับร้อยในย่านการค้าที่แสนจะพลุกพล่านและหนาแน่น
ย่านการค้าที่ว่านี้คือ " ชิบุยะ " ย่านการค้าที่ใหญ่โตและเต็มไปด้วยผู้คนมากมายทั้งชาวต่างชาติและคนญี่ปุ่น เขากำลังมองหาร้านนาฬิกาอยู่จนเขาได้พบกับร้านนาฬิการ้านหนึ่งริมถนนที่เต็มไปด้วยบรรยากาศเก่า ๆ ตกแต่งด้วยนาฬิการุ่นเก่า ๆ บรรยากาศน่าชวนขนลุก
" ยินดีต้อนรับค่ะ ! "
เสียงหญิงสาวเจ้าของกล่าวทักทายเด็กหนุ่มซึ่งเป็นลูกค้า
" มีอะไรให้รับใช้คะ หรือว่ากำลังมองหานาฬิกาใหม่อยู่ใช่รึเปล่า ? " เจ้าของร้านถามด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม
" ผมอยากจะนำนาฬิกามาซ่อมนะครับ " เขากล่าวขึ้นพร้อมกับยื่นนาฬิกาเรือนสีส้มที่หยุดเดินให้เจ้าร้านก่อนที่เธอจะถามอย่างอื่นต่อเสียอีก
" ได้เลยคะคุณลูกค้า รบกวนคุณลูกค้ากรอกชื่อในใบฝากซ่อมนาฬิกานี้ด้วยนะคะ "
เขาลงมือกรอกชื่อของเขาลงไปในใบฝากซ่อมนาฬิกา
" ชื่อเอกเหรอคะ ชื่อแปลกจัง เป็นชาวต่างชาติเหรอคะ ? "
" ผมมาอยู่ที่นี่ชั่วคราวนะครับ แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น ผมก็เคยอาศัยอยู่ที่นี่มาก่อนแล้วนะครับ...  "
" อย่างนี้นี่เอง...เรียบร้อยค่ะ อีก 3 วันก็สามารถมารับนาฬิกาคืนได้แล้วนะคะ "
" ขอบคุณนะครับ... "
เอกกล่าวลาเจ้าของร้านก่อนที่จะเดินออกไปแต่ในขณะที่เอกกำลังจะเดินพ้นร้าน ก็มีกลุ่มนักเรียนมัธยมปลายกลุ่มหนึ่งกำลังเดินข้ามถนนมาฝั่งที่เอกกำลังยืนอยู่เขาสะดุดตากับสร้อยของนักเรียนหญิงคนหนึ่งที่ใส่อยู่ ราวกับว่ามันเป็นสิ่งที่เขาได้พบเจอมาก่อน
และในขณะเดียวกันหญิงสาวคนที่เอกกำลังให้ความสนใจกับสร้อยคอปริศนา ที่กำลังคุยกับเพื่อนอยู่ ได้หยุดเดินและหันมาสบตากับเอกพอดี
สายตาของเธอที่มองมาเห็นเข้ากับตัวเขา มันทำให้เรื่องราวในอดีตบางของเธอมันกลับมาอีกครั้งหนึ่ง
" อะ...เอ...เอกเหรอ ? "
เธอได้พูดชื่อของเอกขึ้นมา ด้วยที่ท่าที่ตกใจมากจนทำเอาเพื่อน ๆ ของเธอต่างหยุดและหันมามองเธอ
" เรย์ เป็นอะไรไปนะ ? "
เพื่อน ๆ ของเธอต่างพากันมาถามเธอในขณะที่เธอเอาแต่ยืนนิ่งท่ามกลางฝูงคนที่เดินไปมา
เอกเมื่อเห็นดังนั้นก็ได้ละความสนใจแล้วเดินไปต่อ
" ดะ...เดี๋ยวสิ ! อย่าเพิ่งไป ! "
เธอตะโกนไปพลางวิ่งตามเอกไป
" เฮ้ !! เดี๋ยวสิ คิดจะไปใหนของเธอ !? "
เพื่อน ๆ ของเธอ ต่างพากันตกใจที่จู่ ๆ เธอก็วิ่งออกจากกลุ่มเพื่อวิ่งตามใครบางคน
ในขณะที่เธอกำลังจะวิ่งถึงฟุตบาตถนน จู่ ๆ ก็มีรถยนต์คันหนึ่งพุ่งตรงมาเธออย่างไม่ทันตั้งตัว !!
" เฮ้ย !! เรย์ ระวัง ! "
เพื่อนคนหนึ่งของเธอวิ่งเข้าไปกระชากเธอให้หลบจากรถอย่างชิวเชียด
" บ้าเอ้ย ! เดี๋ยวฉันก็ซวยหรอก !! "
คนที่อยู่ในรถตะโกนออกมาต่อว่าเธอและเพื่อนของเธอ
" ผมต้องขอโทษแทนเธอด้วยนะครับ พวกเราจะระมัดระวังให้มากกว่านี้นะครับ "
เพื่อนที่วิ่งเข้ามาช่วยเธอกล่าวขอโทษกับเจ้าของรถคันดังกล่าวก่อนที่รถคันนี้จะขี่ออกไปจากจุดนั้นโดยไม่เอาเรื่องอะไร
" เรย์  เธอเป็นบ้าอะไร จู่ ๆ ก็วิ่งออกไปแบบนี้ล่ะ ? "
เพื่อนของเธอถามถึงเหตุผลที่เธอพรวดพราดวิ่งออกไป
"  คือว่า...ฉันกำลังจะวิ่งไปหา... "
เรย์พยายามจะบอกว่าเธอกำลังตามเด็กหนุ่มคนหนึ่ง แต่เขาคนนั้นได้
หายไปจากระยะสายตาของเรย์แล้ว ท่ามกลางคนมากมายที่เดินไปมาอย่างพลุ่กพล่าน
" เขาหายไปแล้ว ?... "
​
ระหว่างที่สถานการณ์กำลังชุลมุน เอกได้ใช้จังหวะนั้นปลีกตัวออกมาได้ ในระหว่างที่กลุ่มเด็กนักเรียนกำลังมุงดูเพื่อนของพวกเขาด้วยอารมณ์ความรู้สึกแตกต่างกันไป บ้างก็เป็นห่วง บ้างก็ตกใจ
เอกเดินออกมาจากย่านจนเขาเดินกลับไปที่ละแวกใกล้ ๆ กับร้านนาฬิการ้านเดิมที่เขานำนาฬิกาไปซ่อม ทว่าในตอนนี้เขารู้สึกคลุมเครือในใจและสงสัยบางอย่าง เขาจึงพยายามเดินฝ่าคนไปเรื่อย ๆ เพื่อลองตามหาร้านดังกล่าวดูอีกครั้ง
จนกระทั่งเขารู้สึกเหมือนกับว่า มีบางอย่างที่แปลกไป เขาเดินวนอยู่ตรงบริเวณนั้น ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่เขากลับไม่พบร้านนาฬิการ้านเดิมที่เขาได้เยี่ยมเยียนมาก่อน ไม่ว่าเขาจะพยายามเดินหามากเท่าไหร่ก็ไม่เจอร้านเสียที
" มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? ...ร้านนั่น...หายไปใหนแล้ว ? "
เด็กหนุ่มได้แต่สงสัยถึงเรื่องราวนี้ เขาแถบนึกไม่ออกเลยว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ยังไง ร่างกายเขาเหมือนอยู่ในภวังค์ชั่วขณะ ราวกับเป็นหนึ่งเดียวกับอากาศ ภายในใจมีความรู้สึกหวิว ๆ เหมือนจะมีอะไรเกิดขึ้นในไม่ช้า...
 
ตื๊ดดด....ตื๊ดดดด....ตื๊ดดดด
​
เสียงโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อสั่นขึ้นมา ทำให้เอกหลุดจากภวังค์ดังกล่าวในทันที เขาสลัดความเหม่อลอยออกก่อนที่จะเดินไปที่มุมตึกที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านและเอามือล้วงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย
" สวัสดีครับ... "
( สวัสดีจ๊ะเอก ! )
ปลายสายของเป็นเสียงของหญิงวัยกลางคนที่มีเสียงอันอ่อนนุ่มชวนฟังดังขึ้นทักทายเอก
" คุณน้ามีอะไรรึเปล่าครับถึงได้โทรมาหาผม  ? "
( น้าแค่อยากโทรมานะ...ว่าตอนนี้เอกถึงใหนแล้วนะ ? )
" ตอนนี้ผมกำลังไปที่สถานีรถไฟนะครับ ก่อนจะไปถึงผมก็คงอีกนาน แล้วก็นะครับ เมื่อครู่นี้ผมเพิ่งจะเอานาฬิกาไปซ่อมที่....
!!??
"
ในขณะที่เอกกำลังจะเล่าเรื่องบางอย่างให้คุณน้าของเขาได้ฟัง จู่ ๆ ตัวเขาก็รู้สึกหวิว ๆ แปลก ๆ อีกครั้งหนึ่ง และเหมือนมีบางอย่างที่เขาพยายามนึกถึงแต่ก็นึกไม่ออก...
( เอ่อ...เอก...เธอเป็นอะไรรึเปล่า ? )
น้าของเขาพยายามเรียกเอกที่อยู่ ๆ ก็เงียบไป จนเอกสะดุ้งตกใจเล็กน้อยในขณะที่เขาพยายามครุ่นคิดบางเรื่องอยู่แต่ก็นึกไม่ออก
" ขอโทษนะครับคุณน้า พอดีผมกำลังคิดอะไรเพลิน ๆ นะครับ "
( อย่างนั้นเองหรอกเหรอ...แล้วเรื่องที่เธอคิดอยู่มันคืออะไรกันละ ? )
" เอ่อ...ผมพยายามนึกถึงมันนะครับ...แต่ผมก็จำไม่ได้สักที... "
( น่าเสียดายจังนะ...งั้นเอาไว้เธอมาถึงที่บ้านก็ติดต่อมาด้วยนะ แล้วก็นะ ลูกสาวของน้าที่เป็นเพื่อนเล่นกับเอกตอนเด็ก ๆ เขาตื่นเต้นมากเลยล่ะพอรู้ว่าเธอจะมา ... )
คุณน้าของเขากำลังเล่าถึงลูกสาวของเขาที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเอกด้วยความสนุก เอกที่ได้ยินแบบนั้นก็แอบยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก
" นั่นสินะครับ...คิดถึงจังเลย... "
( ถ้ายังไงถึงแล้วก็ติดต่อมาด้วยนะ... )
" ครับผม โชคดีนะครับ "
หลังเสียงสนทนาเอกก็กดวางสายและเก็บโทรศัพท์ลงไปในกระเป๋าเสื้อเหมือนเดิม ก่อนที่เข้าจะเปิดกระเป๋าเป้ของเขาและหยิบเป็นกระดาษใบหนึ่ง โดยเนื้อความของมันคือ
 
' ระเบียบและข้อบังคับการเข้าเป็นนักเรียนของโรงเรียนมาฮาระกุชิ '
 
​
รถไฟขบวนหนึ่งกำลังวิ่งออกนอกตัวเมือง ผู้โดยสารส่วนใหญ่กลุ่มนักเรียนมัธยมปลายที่มาทัศนศึกษาและกำลังเดินทางกลับกันอยู่ บางคนก็หันไปคุยกับเพื่อน บางคนก็หลับจากการเดินทางด้วยความเหน็ดเหนื่อย
เหตุการณ์ความวุ่นวายเมื่อครู่ที่ชิบุยะ เป็นที่พูดถึงกันเยอะมากในกลุ่มนักเรียน เพราะนั่นเกือบทำให้เกิดอุบัติเหตุขึ้นได้ ในขณะเดียวกันหญิงสาวคนนั้นที่พยายามวิ่งตามใครอยู่ ก็ได้แต่นั่งมองไปนอกหน้าต่างรถไฟ ในมือของเธอกำสร้อยขอที่เป็นรูปไม้กางเขนสีเงินไว้แน่น
" เธอกลับมาแล้วสินะ... "