The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

          ณ โรงเรียนมัธยมมาฮาระกุชิ ในชนบทที่ห่างใกลจากเมืองใหญ่อยู่มาก นักเรียนนับสิบต่างรีบกันวิ่งเข้าไปในโรงเรียนช่วงเช้า เนื่องจากฝนนั้นตกหนักมาก... 

          ห้องเรียนที่ตอนนี้มีแต่เสียงพูดคุยกันเรื่องต่าง ๆ ในขณะที่ฝนก็ตกต่อไป ก่อนที่ช่วงโฮมรูมจะเริ่ม

" เมื่อวานเป็นการทัศนะศึกษาที่น่าตื่นเต้นที่สุดในชีวิตชั้นเลยล่ะ... "

 เด็กหนุ่มผมตั้งพูดกับเรย์ที่นั่งอยู่ด้านหน้าของเขาด้วยน้ำเสียงบ่งบอกถึงความความหวาดเสียวเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เพื่อนเขาเกือบโดนรถชนเพราะทะเล่อทะล่าวิ่งข้ามถนน

" นายจะแขวะฉันไปถึงใหนกันเนี่ยคาวาระ ?  "

เรย์หันไปถามด้วยความรำคาญ เพราะเจ้าตัวรู้อยู่แล้วว่า เพื่อนคนนี้เป็นคนที่ทั้งขี้กวน และ ขี้แหย่ อีกทั้งยังชอบพูดแขวะให้คนอื่นรำคาญ แต่ถึงมีนิสัยแบบนั้น เขาเป็นถึงที่นิยมชมชอบของผู้หญิงส่วนใหญ่ในโรงเรียน

" ตอบแทนที่ฉันช่วยเธอ เย็นนี้เธอต้องเลี้ยงไอศกรีมฉันนะ ! "

 คาวาระพูดกับเรย์ด้วยความสนุกที่ได้แกล้งเพื่อนของเขา

" เรื่องอะไรฉันต้องเลี้ยงนายด้วย " 

" โถ่ ~~~~~ " 

หลังจากการสนทนากันของคนในห้องผ่านไปได้สักพัก อาจารย์ประจำห้องก็มาเข้าโฮมรูมพอดิบพอดี 

" สวัสดี ยามเช้านะทุกคน วันนี้ครูมีข่าวจะต้องแจ้งด้วย ถึงมันจะกระทันหันไปหน่อย จะมีนักเรียนชั่วคราวย้ายมาเรียนที่นี่สักพักหนึ่งที่ห้องของเรานะ.... " 

ระหว่างครูกำลังโฮมรูมเหล่านักเรียนต่างก็พากันซุบซิบพูดคุยถึงเรื่องนักเรียนย้ายเข้าชั่วคราว

" นี่ ๆ เธอว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิง " 

" ถ้าเป็นผู้ชายละก็ ฉันก็อยากได้หล่อ ๆ ซักคน... " 

" นักเรียนใหม่งั้นเหรอ ถ้าเป็นผู้หญิงก็ดีสิ ..."

" นักเรียนใหม่งั้นเหรอ....เธอว่าไงละเรย์ ? "

เฟย์สะกิดถามเรย์จากด้านหลังด้วยความอยากรู้ถึงความเห็น

" ฉันไม่ค่อยสนใจหรอก..."

เรย์ที่พูดด้วยใบหน้าที่ไม่สนใจอะไรเลย แต่กับหยุดชะงักลงกับภาพข้างหน้า

มีคน ๆ หนึ่งก้าวเดินเข้ามาอย่างช้าและเรย์ก็ต้องถึงกับตกใจ เพราะคน ๆ นี้คือคนเดียวกับที่เธอวิ่งตามในวันนั้น !!!

" สวัสดีครับ ชื่อเอกครับ ขอฝากตัวด้วยครับ "

เอกแนะนำตัวด้วยน้ำเสียงที่แหบและน่าขนลุก บ่งบอกความไม่เป็นมิตรเอาซะเลย

เรย์ในตอนนี้ก็ยังคงตกใจไม่หาย

" เอ่อ เธอชื่อเอกอย่างเดียวงั้นเหรอ ? "

อาจารย์ถามเอกด้วยความรู้สึกหวั่นเล็กน้อย

" ครับ เอกเฉย ๆ "

เอกตอบด้วยนำเสียงเรียบเหมือนอย่างเมื่อครู่

อาจารย์ที่เห็นท่าไม่ค่อยดีจึงพยายามจะจบการสนทนาระหว่างเขาทันที

" งั้นเอก ! ที่นั่งเธอเอาเป็น....ตรงนั้นไง !! "

อาจารย์ชี้มาทางที่โต๊ะว่างที่อยู่ข้างเรย์

เอกเดินไปที่ ๆ นั่งอย่างเงียบกริบและนั่งลงโดยที่สายตาไม่ได้โฟกัสไปที่ใหนเลย นอกจากมองตรงไปข้างหน้า จนทำเอาคนทั้งไม่กล้าพูดอะไร

" อ...เอ่อ..สะ..สวัสดี...ยะ..ยินดีที่ได้รู้จักนะ... "

เรย์กล่าวทักทายกับเอกด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักและใบหน้าที่เปื้อนยิ้มแบบแปลก ๆ แต่ดูเจ้าตัวจะไม่ได้สนใจ

" นาย จำฉันได้หรือเปล่า ? "

" ..... "

" เราเคยเจอกันแล้วไง...ที่ชิบุยะ "

เรย์ที่ดูเหมือนเคยเจอเอกมาแล้วพยายามทวนคำถามเอกไปเรื่อย โดยที่เอกเอาแต่เงียบท่าเดียว

จนกระทั่งเอกหันมาหาเรย์ด้วยใบหน้าฉงน

" เธอเป็นใคร ฉันเคยเจอเธอมาก่อนหรอ ? "

เอกถามเรย์ด้วยความสงสัย ผิดกับเรย์ ที่ได้ยินแบบนั้นก็ตกใจมากที่ดูเหมือนเขาจะจำตัวเธอไม่ได้อย่างที่เธอคิดไว้...

" ...โทษที ฉันอาจจะผิดนะ ขอโทษที่รบกวนนะ... "

เรย์ล้มเลิกความคิดของเธอไปพลางกล่าวขอโทษเอก เธอคิดว่านี่อาจจะไม่ใช่คน ๆ เดียวกับที่เธอรู้จัก

หลังเลิกเรียน

ฝนหยุดตกแล้ว ประจวบเหมาะกับบรรยากาศช่วงเย็นมีแสงแดดสีแดงอ่อน ๆ ส่องสว่างไปทุก ๆ ที่ นักเรียนต่างพากันเดินกลับบ้าน บ้างก็เดินคนเดียว บ้างก็เดินเป็นคู่ หรือบ้างก็เดินเป็นกลุ่ม

เรย์ในตอนนี้กำลังจะเดินพ้นประตูโรงเรียน เธอได้ยินเสียงใครบางคนกำลังวิ่งมาหาเธอโดยวิ่งย่ำพื้นที่ยังแฉะและเปียกอยู่

" เรย์จัง รอก่อน !!! "

เสียงของหญิงสาวที่วิ่งมาหาเรย์ ดังขึ้น เสียงนั้นทำให้เรย์ถึงกับเปิดยิ้มกว้าง

" ชิฮิโระจัง !! "

เรย์พูดชื่อของเธอคนนั้นขึ้นในขณะที่เธอกำลังวิ่งอยู่จนวิ่งมาถึงตัวของเรย์ เธอหายใจเฮือกใหญ่ด้วยความเหนื่อยโดยจับไหล่ของเรย์เป็นการพยุงตัวไว้

" ชิฮิโระจัง ทำงานที่ห้องสภานักเรียนเสร็จแล้วเหรอจ๊ะ ? "

เรย์ถามเพื่อนของเธอในขณะที่เธอยังหอบเหนื่อยจากการวิ่งอยู่

" อืม ! แฮ่ก ๆ ๆ ฉันทำเสร็จ...แล้วล่ะ...แฮ่ก ๆ "

ชิฮิโระตอบไปพลางหอบเหนื่อยไป

ชิฮิโระ เป็นประธานนักเรียนของโรงเรียนแห่งนี้ และเป็นเพื่อนสนิทของเรย์ สองคนนี้มักจะกลับบ้านด้วยกันเสมอถ้าหากว่าชิฮิโระทำงานของเธอเสร็จแล้ว

" เอาล่ะ กลับกันเถอะ "

" อื้ม !! "

ชิฮิโระหลังจากหายเหนื่อยก็ได้พูดชวนเรย์เหมือนอย่างทุกวัน

ระหว่างที่ทั้งคู่เดินกลับกันอยู่ต่างพูดคุยเรื่องราวที่เกิดขึ้นวันนี้ตามประสาเพื่อน

" วันนี้ฉันได้ข่าวว่ามีนักเรียน ย้ายมาที่ห้องเธอด้วยนี่ "

ชิฮิโระถามเรย์ถึงนักเรียนใหม่ที่เพิ่งมาวันนี้

" อืม ! ใช่แล้วล่ะ แต่ดู ๆ ไปเขาก็น่ากลัวเหมือนกันนะ "

เรย์พูดถึงเอกให้ชิฮิโระฟังจนกระทั่งทั้งสองคนเดินมาถึงหน้าบ้านเรย์พอดี

" ถ้างั้น พรุ่งนี้เจอกันนะ ! "

" จ้า บาย ~~~ "

ทั้ง 2 คนกล่าวลากัน เรย์มองดูภาพเพื่อนสาวของเธอค่อย ๆ วิ่งออกห่างจากเธอไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งเรย์มองไม่เห็นเธอแล้ว ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเรย์ค่อย ๆ หายไป ก่อนเธอจะจับสร้ายที่คอของเธอขึ้นมาและก้มลงดูมัน พร้อมทั้งนึกถึงคำพูดของเอกที่พูดกับเธอไว้เมื่อเช้า

' เธอเป็นใคร ฉันเคยเจอเธอมาก่อนด้วยเหรอ ? '

" หรือว่าจะคนละคนกัน...ไม่หรอก...ก็ในเมื่อเขาใช้ชื่อนั้น ก็ต้องเป็นคนเดียวกัน...หรือว่า...เขาลืมเรื่องของเราไปแล้ว... "

เธอพยายามนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าซ้ำแล้วซ้ำอีก จนกระทั่งเธอรู้สึกว่ายากเกินไปที่เธอจะเข้าใจ

" เฮ้อ !...ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจเลย "

เธอเลิกครุ่นคิดถึงเรื่องนี้และเดินเข้าบ้านของตัวเองไป

" กลับมาแล้วค่ะคุณแม่ "

เรย์ ขานเรียกแม่ก่อนที่จะก้มถอดรองเท้าออก แต่ก็ต้องสะดุดตาเข้ากับรองเท้าปริศนาคู่หนึ่งที่เหมือนจะไม่เคยมีมาก่อนในบ้านนี้

" มีแขกงั้นเหรอ ? ... "

เรย์ พูดขึ้นด้วยความฉงนก่อนที่จะตัดสินใจเดินเข้าไปถามแม่ในห้องนั่งเล่น

" คุณแม่คะ มีแขกมางั้นเหรอ...??!! "

เรย์ถึงกับตกใจอีกครั้ง ว่าเจ้าของรองเท้าปริศนาคู่นั้นคือ เอก และตอนนี้เขากำลังนั่งอยู่กับแม่ของเรย์ !!

" ทะ..ทำไมนาย !? "

เรย์ลนจนทำอะไรไม่ถูก ทำเอาแม่ของเธอที่หันมามองหลุดหัวเราะอ่อน ๆ ออกมา

ก่อนที่เอกที่นั่งอยู่จะลุกขึ้นมา

" ตั้งแต่นี้ไปฉันจะมาอยู่ที่นี่ชั่วคราว ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย ! "