ตาบ้าปากร้าย กับยัยวายร้ายตัวแสบ

  ..วันนี้ฉันก็เข้าเรียนตามปกติ แต่วันนี้อาการดูแปลกๆไป ยัยมะนาวเลยเข้ามาถามกับฉัน
‘เป็นอะไรไปหรอ ไม่สบายหรือเปล่า ดูเหม่อๆวันนี้’
 
ฉันตอบกลับไปว่า ไม่รู้สิ มันเจ็บๆแน่นๆที่หน้าอก พร้อมทั้งเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้ยัยมะนาวฟัง
‘โห แก เป็นอะไรมากมั้ยนิ อันตรายมากเลยนะ แต่ยังดีที่ปลอดภัย’ ยัยมะนาวพูดออกมา
พอถึงบ้านอาการตื่นตระหนกฉัน ยังไม่หายน่ากลัวมากๆ นึกถึงทีไรใจมันเต้นไม่หยุดเลย แก ฉันบอกตอบกลับไป
 
 ‘แกแน่ใจหรอว่าอาการนี้เกิดตอนรถพุ่งเข้ามา หรือตอนที่เขาคนนั้นพุ่งเข้ามากันแน่ หึ หึ’
แกจะบ้าหรอ ฉันเนี้ยนะจะไปมีอาการแบบนั้น กับตาโรคจิตนั่น ฝันไปเถอะ ฉันตอบทันที
 
‘เอางี้ ทดสอบมั้ยละ’ นึกถึงเหตุการณ์เมื่อวานนะ ยัยมะนาวเอ่ยขึ้นมา พร้อมทั้งกระโดดลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่
 
อย่างงัยละ ฉันถามออกไป
..งั้นหลับตานะ แล้วนึกตามนะรถกำลังวิ่งเข้ามาด้วยความเร็วสูง จู่ๆมีพระเอกกระโดดมาอยู่ตรงหน้า แล้วเขาคนนั้นก็ดึงฉันไปกอดไว้แบบแนบแน่นโดยเอาตัวเองปกป้องฉัน ฉันอยู่ในอ้อมกอดเขา ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา เขาเป็นใครกันนะ เขาเป็นใคร ฉันค่อยๆจ้องไปที่หน้าเขา ผ่านไปสักห้านาที ...เอ้า แกลืมตาขึ้นมาได้แล้ว
 
ฉันลืมตาขึ้นมา พร้อมทั้งถาม ยัยมะนาวแกเล่นอะไรของแกนิ . . .ฉันถามแบบสงสัย
 ‘หึ หึ ฉันถามแกตรงๆเลยนะ ระหว่างที่ฉันพูดแกกำลังนึกถึงใคร แกจ้องไปเห็นหน้าใคร’
ตึกๆ ตึกๆ ตึก.ๆๆๆๆๆๆๆ ใบหน้าคนๆนึงวนเวียนอยู่ในหัว กับคำพูดบางคำ
‘ไม่เป็นไรแล้ว ปลอดภัยแล้ว ทีหลังอย่าเล่นแบบนี้อีกรู้มั้ย’ฉันยกมือทั้งสองข้างมาตบที่แก้มเบาๆ เสียงดัง แปะๆ ไม่จริง เป็นไปไม่ได้
 
  หึ หึ แกรู้ว่าเขาเป็นใครแล้วใช่มั้ย แล้วแกละ รู้หรือยังว่าตัวเองเป็นอะไร ไม่สบายหรือ...
  พอละฉันหิวละ ไปแก ไปกินข้าวดีกว่า พร้อมทั้งหัวเราะเบาๆเดินไปที่โรงอาหาร
 
เฮ้ย!!แกรอด้วยละ ฉันรีบวิ่งตามไป
 
วันนี้โรงอาหารคนเยอะมาก ฉันมองซ้ายมองขวา ยัยมะนาวเลยถามขึ้นมาว่า ‘มองหาใครหรอ ไม่เห็นพระเอกมาให้ลากลงน้ำเลยวันนี้ ไปไหนหว่า หึ หึ’
..แกพอเลย ไปกินข้าวกันก็ดี จะได้กินแบบสบายใจไม่มีใครมากวน
 
วันนี้ดูแปลกๆฉันไม่เห็นพี่แกเลย หายไปไหนนะ ฉันบ่นพึมพำเบาๆ
จนกินข้าวกันเสร็จฉันแยกกับ ยัยมะนาว แล้วเดินไปที่ห้องสมุดเพื่อไปคืนหนังสือ
ระหว่างทางเจอกับเพื่อนพี่โอ๋ที่อยู่ห้องเดียวกันเลยถาม
‘อ่าว พี่ พี่เอ๋อไปไหนละ เห็นปกติอยู่ด้วยกันตลอด’ฉันถามพี่เขาไป ซึ่งพี่เขาตอบกลับมาว่า
‘เห็นไปห้องพยาบาลแต่เช้านะ สงสัยไม่สบาย ไม่รู้เมื่อวานไปทำอะไรมาหรือเปล่า’
เมื่อเช้าก็ปกติดีนะ ฉันนึกขึ้นมาๆ อ่อ พี่ งั้นส้มไปก่อนนะ เดี๋ยวไปห้องสมุดก่อน บายๆๆ
พร้อมทั้งวิ่งไปห้องสมุด
 
 ในหัวฉันยังสงสัยว่าเป็นอะไร หรืออาจเป็นเพราะเมื่อวานตอนช่วยฉันไว้
   กึก กึก กึก อ่าว สุดท้ายก็เดินมาจนได้ ห้องพยาบาล ฉันค่อยๆเปิดเข้าไป
เห็นพี่โอ๋ นอนอยู่บนเตียงห้องพยาบาล พี่ท่านกำลังหลับอยู่ ฉันมองไปที่ตัวของพี่เขา
แขนถูกพันด้วยผ้าก๊อตตั้งแต่ข้อมือจนเกือบถึงข้อศอก บริเวณหลังก็มีผ้าพันเอาไว้ด้วย
ฉันค่อนข้างตกใจกับสิ่งที่เห็น ฉันค่อยๆเดินไปใกล้ๆพี่เขา พร้อมพูดเบาๆว่า
 
 ‘ขอบคุณนะ หายไวๆละตาบ๊อง ’ก่อนดึงผ้ามาห่มให้ พร้อมทั้งค่อยๆเดินออกไปจากห้องพยาบาลไป
 
..หลังเลิกเรียนก็ตามเคย พี่โอ๋มายืนรอปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันก็ทำไปเหมือนว่าไม่รู้ไม่เห็น เขาคงไม่อยากให้ฉันไปเป็นหนี้บุญคุณเขามั๊ง ฉันคิดอยู่ในใจ
 
 .ฉันเดินเข้าไปหา พร้อมทั้งกระชากกระเป๋าของเขามาถือเอาไว้ พร้อมทั้งวิ่งไปข้างหน้า แล้วหันหลังกลับมา ถือว่าหายกันนะ เดี๋ยววันนี้ถือกระเป๋าให้ละกัน
 
 ‘เอาแต่ทำเพื่อคนอื่นเขา หัดดูตัวเองมั่งรู้มั้ย คิดว่าเท่นักหรอ พ่อพระเอก’
 
พี่โอ๋เดินเข้ามาหาฉัน มันใกล้มาก เขาจ้องหน้าฉัน นี่ฉันทำให้พี่แกโกรธอีกแล้วหรอ เขาค่อยๆเอียงหน้ามาใกล้ๆ แล้วพูดออกมาเบาๆข้างหูฉันว่า
 
‘ทำเพื่อคนอื่นที่ไหน ที่ทำทุกอย่างเพื่อเธอทั้งนั้น แม่นางเอก’
 
ตึกๆๆๆ ประโยคนี้มันก้องอยู่ในหัว ฉันนิ่งไปสักพักใหญ่ ใจฉันมันเต้นแรง แรงเกินไปแล้ว^^
เอ๊ย เฮ้ย เฮ้ย!ยัยลิงป่า ยืนเหม่อไปไหนเนี้ย ไม่กลับบ้านหรือไง ถ้าไม่กลับ พี่กลับก่อนนะ
จะยืนทำมิวสิคไปถึงไหน ยัยส้มเน่า ยัยก้าง ยัย ....
 
อ่าว เดี๋ยวสวยเด๊ะ ตาเอ๋อ วันนี้อุตส่าห์อารมณ์ดีแล้วนะ เชอะ แล้วเขวี้ยงกระเป๋ากลับไป
‘ถือเองเองเลยไป’ ‘งอนๆๆๆๆๆ แล้วเดินเฉิบๆกลับบ้าน
โหๆๆ ขี้ใจน้อยนะเดี๋ยวนี้ 5555+ พร้อมทั้งเดินกลับบ้าน
 
...แบบนี้แหละเป็นสิ่งที่เราสองคนเป็น มันเป็นแบบนี้ดีแล้วหรอ ถ้ามันมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปสักวันหนึ่ง เราสองคนจะเป็นอย่างงัยนะ สมมุติว่า หากเราสองคนก้าวไปมากนี้