ตาบ้าปากร้าย กับยัยวายร้ายตัวแสบ

 วันนี้ก็เหมือนๆกับทุกๆวัน ฉันกับพี่เอ๋อ จะเดินกลับบ้านด้วยกันแบบนี้ตลอด ซึ่งวันนี้ก็เหมือนเดิม แต่ลำบากนิด คือวันนี้ต้องมาแบกกระเป๋า ของพี่เขาอีก

 ‘ดูสิ เดินซะสบายใจเลย’ ฉันมองไปข้างหน้าที่พี่แกเดินตัวปลิว พร้อมบ่นเบาๆ หนักก็หนัก เหนื่อยก็เหนื่อย หิวก็หิว เมื่อไรจะถึงบ้านนิ

 ซึ่งบ้านกับโรงเรียนก็ไม่ห่างมากเท่าไร แต่ทำไมนะ ฉันถึงไปสายไปทุกวี่ทุกวัน คิดแล้วปวดหัว เฮ้อ ....

  เย็นแล้วแต่วันนี้ร้อนมากเลย ฉันเลยขอ นั่งพักแปบนึง ซึ่งพี่โอ๋ก็ไม่ได้ว่าอะไรฉัน

พี่โอ๋ บอกกับฉันว่า ‘เดี๋ยวมานะ รอตรงนี้ก่อนละ’ ก่อนจะเดินหายไป

ฉันไม่รู้จะทำอะไร เลยหยิบกระเป๋าพี่โอ๋ ขึ้นมา พร้อมทั้งเปิดดู

‘อยากรู้จัง คนที่เรียนเก่งแบบพี่โอ๋ ในกระเป๋ามีอะไรอยู่บ้าง’ ฉันเปิดออกดู กระเป๋าแบบถือมีหูหิ้วสีดำ

‘เฮ้ย ไม่มีอะไรเลยรึงัย ’ ฉันยกขึ้นเขย่าๆ ดินสอปากกาสักอย่างก็ไม่มี ฉันงงมากเลย เรียนเก่งก็จริงอยู่ แต่ ไม่มีอะไรเลยรึงัยนิ - -* พร้อมทั้งเหลือบมองกระเป๋าตัวเอง

‘ เหอๆ ต่างกันมาก กระเป๋าฉัน หนังสือเพียบ ของพะลุงพะลัง เหมือนกับว่าจะย้ายบ้านอย่างนั้นแหละ’ - -*

 ไม่นานมากนักพี่โอ๋ก็เดินกลับมา สงสัยไปขอเบอร์สาวๆมามั๊ง ฉันเลยถามไปว่า

‘นึกว่า โดนสาวๆลากลงน้ำไปแล้วนะนี่ ไปนานมากๆๆๆๆ รอจนจะแก่อยู่แล้วนะนี่ ’

   นี่แกๆยัยส้วม ให้มันน้อยๆหน่อย พี่เขาพูดตอกกลับมา พร้อมทั้ง โยนบางอบ่างมาให้ฉัน

เอ้า ! เอาไปกิน

 ฉันรับแล้วยกขึ้นดู โอ้โห ชากระป๋องยี่ห้อใหม่ ลายหมีน้อยน่ารัก เหอๆ น่ารักๆ พร้อมเอากระป๋องมาถูหน้า ไปมา

‘เย็นดีจัง’

  เฮ้ย!!เอาไว้กินไม่ใช่เอาไว้เล่น ทำเป็น เจ้าดุ๊กดิ๊ก ไปได้เห็นกระป๋องทีไร ต้องกระโดดเข้าใส่เอาทุกที พร้อมทั้งเอามือปิดปากหัวเราะ

‘ง่ะ’ ฉันหันควับในทันที ทำไมนะหรอ เพราะเจ้าดุ๊กดิ๊กมันหมายถึงหมาบ้านเขานี่นา

‘ตลอดๆ วันไหนไม่จิก ไม่กัด มันจะเป็นไข้นอนไม่หลับหรือไงท่านเอ๋อ’ ฉันพูดตะคอกใส่ พร้อมทั้งเปิดกระป็อง เสียงดัง ป๊อก แล้วกระดกอึ๊กๆๆๆๆ

 ‘ของฟรีนี่อร่อยดีเหมือนกันนะ’พร้อมทั้งกระโดดลุกขึ้นมา ที่ริมฟุตบาท แล้วพูดต่อไปว่า

ไปกลับบ้านๆ หิวแล้ว

  ปี๊นๆ ๆ ๆ เสียงดังมาจากด้านหลังฉัน ฉันหันมาเห็นบางสิ่งกำลังพุ่งตรงมาหาฉัน

ฉันตกใจ ร้องตะโกนพร้อมหลับตาปี๋ ทำอะไรไม่ถูก

 เพียงเสี้ยววินาทีนั้น เหมือนมีบางสิ่งกระชากฉันออกมา มันผ่านไปไวมาก มันเกิดขึ้นเร็วจนฉันทำอะไรไม่ถูก

‘มันอุ่นมาก มันอบอุ่นเหลือเกิน ฉันคงโดนรถชนไปแล้วก็เป็นได้ ’ฉันค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา

กลิ่นน้ำหอมจางๆผ่านจมูกของฉัน ฉันกอดเขาคนนั้นไว้แน่น แน่นมาก และเขาคนนั้นกำลังโอบกอดฉันไว้ มือข้างหนึ่งของเขากุมศรีษะกดไว้ที่หน้าอก ส่วนอีกข้างหนึ่งโอบไหล่ฉันไว้ ใครกันนะ มันรู้สึกอบอุ่นมากๆ

    ฉันได้ยินเสียง ดังขึ้นในเวลาต่อมา ‘ไม่เป็นไรแล้ว ปลอดภัยแล้ว ทีหลังอย่าเล่นแบบนี้อีกรู้มั้ย’

ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามอง

อ่าวพี่เองหรอ นึกว่าพระเอกเกาหลีมาช่วยฉันไว้ ว่าแต่ จะกอดไว้อีกนานมั้ย อึดอัดนะนี่ พร้อมทั้งสะบัดแขนออกมา

  ..เอิ่ม ขอบคุณนะ ที่ช่วย ฉันก้มหน้าพูดออกมาเบาๆ

‘อะไรนะไม่ได้ยินเลย’ ผู้มีพระคุณกำลังถามอยู่นะ เสียแรงจริงๆเลย พี่โอ๋พูดขึ้นมาเบาๆ

 ‘ไม่ต้องพูดเลย อย่าให้มันมากนักละ’ พร้อมทั้งหยิบกระเป๋าทั้งสองใบเดินเฉิบๆ ไปอย่างไว ฉันไม่กล้าหันไปมองหน้าพี่โอ๋อีกเลย

  เพราะอะไรนะหรอ . เพราะท่าทีที่ฉันเห็นวันนี้มันต่างจากทุกวัน ปกติพี่เขาจะกวนยั่วโมโหฉัน ตลอดเวลา ขี้บ่นน่ารำคาญ แต่วันนี้ฉันกลับอบอุ่นและปลอดภัยที่สุด ในอ้อมแอนเขา มันแปลกมากๆ

 พี่โอ๋เดินเข้ามาใกล้ๆถามถึงเรื่องเมื่อกี้ว่า ‘เจ็บตรงไหนมั้ย ’ซึ่งฉันเดินก้มหน้าพร้อมทั้ง  ตอบกลับไปว่า ไม่เป็นอะไรนิ แต่ทำไมกันนะ ฉันต้องเขิน จนหน้าแดงด้วยละ หรืออาจเป็นเพราะในอ้อมแขนเขา

 จนถึงหน้าบ้าน ฉันหยุดอยู่ตรงหน้าบ้าน พร้อมทั้งโยนกระเป๋าส่งไปให้พี่โอ๋ แล้วเงยหน้าขึ้นมา ตะโกน ‘ขอบคุณนะที่ช่วย’ แล้วรีบวิ่งเข้าบ้านทันที

  ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำ ฉันนั่งแช่ในอ่างอาบน้ำ ฉันรู้สึกเจ็บหน้าอกขึ้นมา สงสัยคงเป็นเพราะตื่นเต้นหรือตกใจมากไปก็เป็นได้ ฉันนึกย้อนถึงตอนที่รถคันนั้นพุ่งเข้ามา ตอนนั้นฉันตกใจมาก หัวใจแทบหยุดเต้น

  ตึกๆ ตึกๆๆๆๆๆ ใจฉันมันเต้นแรงและถี่มากๆเมื่อนึกถึงตอนนั้น ตอนที่ฉันอยู่ในอ้อมแขนเขา ฉันกำลังเป็นอะไรนิ หรือว่าฉันจะเป็น... จะเป็น ... นางเอก (เหอๆ ตลกอีกละ)

สงสัยคงจะตกใจเกินไปหรือไม่ค่อยสบายมั๊ง กินยาเดี๋ยวก็หาย

   หลังจากกินยา ในคืนนั้นฉันก็เข้านอนตามปกติ เวลาเดิม แต่วันนี้แปลกๆ จะนอนกลิ้งไปมาซ้ายทีขวาที มันนอนไม่หลับสักทีวันนี้เป็นอะไรนิ - -*

เช้าวันถัดมา

 เสียงเดิมดังขึ้นมาจากหน้าบ้าน ยัยลิงป่า ตื่นๆ จะนอนจนแก่เลยหรืองัย ยัยส้วม 9ล9 ลุกๆ

  โอ๊ย!!!!อะไรนักหนา น่ารำคาญหนวกหูจริงๆคนจะนอน ฉันตะโกนออกไปเสียงดัง

สุดท้ายฉันก็ลุกจากที่นอน เตรียมพร้อมไปเรียน ซึ่งก็ยังเหมือนเดิม พี่ท่านยังยืนรออยู่หน้าบ้านเหมือนๆทุกวัน

   พอฉันเดินออกมา พี่โอ๋ที่ยืนรออยู่ค่อยๆเงยหน้ามามองฉัน

  ตึกๆ ตึกๆ มันแน่นๆขึ้นมาอีกแล้ว ฉันก้มลงจับที่หน้าอกหายใจลึกๆยาวๆ สองถึงสามครั้ง อาการก็ดีขึ้น

  ฉันเหลือบไปมองที่แขนพี่เขามีบางอย่างพันไว้ที่ข้อมือ

 ฉันเลยถามไป ‘พี่แขนไปทำอะไรมา’

‘เอิ่มๆ อ่อ โดนเจ้าดุ๊กดิ๊ก กัดเอานะ เมื่อคืนเผลอไปนั่งทับมันเข้า’

..อ่อ สมน้ำหน้า ทีหลังน่าจะโดนกัดที่ปากด้วยนะ..พร้อมทั้งวิ่งหนี เพราะขืนอยู่ต่อคงโดนล๊อคคอแน่ๆ 555+

‘หยุดเลยนะ ทีนี้มาวิ่งหนี จับได้จะจับเขกสักทีสองที’

มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิมนิ หรือว่าเราจะวิตกไปเอง คงสักพักละมั๊งอาการคงหายเป็นปกติ