บัลลังก์ฉิมพลี

          สถานการณ์เงียบเชียบอยู่สักครู่ อรทุมาถอยออกห่างเล็กน้อย..ปริฉัตรค่อยๆลุกขึ้นยืน
สีหน้าเกือบเบลอพลางหันมองคนที่เธอเรียกว่าพ่อมาตั้งแต่จำความได้
 
“ หมายความว่ายังไง? ”
 
อินเกษมสบตาปริฉัตร
 
“ มันหมายความว่ายังไง!!! ”
 
“ ต้อม..คือ... ”
 
“ พูดมาสิพ่อ!! พูดมาว่ามันไม่จริง! ” ปริฉัตรตาแดงกร่ำ
 
อินเกษมพูดไม่ออกเพราะหากพูดไปก็มีแต่จะเห็นน้ำตาของปริฉัตรเท่านั้น
 
“ อาอร! อาพูดเรื่องอะไร?! พูดอะไร!!! ”
“ ก็แกอยากรู้นักไม่ใช่เหรอ!! ฉันก็บอกให้แล้วไง! ”
 
มาลัยก้มหน้าลง...
 
ปริฉัตรตกตะลึงอยู่ในหัวจิตหัวใจ
 
“ ไม่จริง... ”
“ แกไม่ใช่ลูกของพี่อินกับพี่ดา.. ”
 
ทอปัดและตรีทิพย์ดวงตาตกตะลึงไม่หายรู้สึกสับสน
พัวพันกับเหตุการณ์ตรงหน้าเป็นอย่างมาก
 
“ ไม่จริง!!! ”
“ จริง! ” อรทุมาย้ำให้ฟังกันชัดๆ
“ เธอไม่ดีใจเหรอ? เธอไม่ใช่พี่น้องของพวกเขาไง.. ”
อาหญิงแบมือออกเบนไปทางสองสาวน้องพี่คล้ายแนะนำ
 
“ เธอรักเต้นักไม่ใช่เหรอ? วันนี้ทุกอย่างปรากฏให้เห็นแล้วว่าเธอก็ไม่ใช่คนที่ผิดมนุษย์มนาอะไร ”
 
ปริฉัตรหายใจปากคอสั่นมองหน้าน้องสาวอันเป็นที่รัก
 
“ แกมันร้าย..เหมือนแม่ไม่มีผิด!!! ”
“ คุณอรพอเถอะค่ะ ” มาลัยร้องบอก
 
“ ไม่ต้องมายุ่ง!! อีขี้ข้า!! ไม่ต้องมาสาระแนเรื่องของฉัน!! พูดมา..พูดมาให้หมด!!! ”
 
ปริฉัตรตวาดลั่น
อรทุมากัดฟันโมโหมากที่คนตรงหน้ายังไม่หยุดว่าร้ายคนอื่น
 
“ แกมันลูกคนใช้... ”
 
ปริฉัตรแทบทรุดกับประโยคนี้
 
“ ถ้าคนพวกนี้เป็นขี้ข้า!! แกมันก็มาจากโคตรของขี้ข้านั่นแหละ!!! ”
อรทุมาชี้หน้าอย่างโกรธกริ้ว
 
ลบเนื้อหาบางส่วน