บัลลังก์ฉิมพลี

          เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง
 
มาลัยและใบตองช่วยกันนำข้าวของเครื่องใช้ของตรีทิพย์
ขึ้นวางบนรถยนต์อย่างเป็นระเบียบ..ทอปัดตรวจเช็คสัมภาระ
บนรถส่วนตัวของเธอว่าครบหรือไม่เพื่อเตรียมพร้อมที่จะเดินทางกลับ..
 
" เต้ไปนะคะอา "
ตรีทิพย์เอ่ยบอกอรทุมาอาของเธอที่มารอส่งยังหน้าบ้าน
ด้วยอาการที่บ่งบอกว่ากำลังรีบร้อนสุดๆ
 
" เดินทางปลอดภัยนะ ขับรถดีๆ "
ผู้ใหญ่ผู้คอยดูแลหลานสาวมาตั้งแต่เด็กวางมือลงบนไหล่ยิ้มบอก
" คุณเต้คะ นี่ของคุณพราวค่ะ หนูเคยเห็นคุณพราวถือกลับมาจากแม่ฮ่องสอนด้วย สงสัยคงจะลืมเอาไป "
ใบตองส่งถุงกระดาษใบใหญ่ให้กับตรีทิพย์
นางแบบสาวรับมาถือก้มมองดูสักครู่
ก่อนจะนำเอาไปวางไว้บนเบาะคนนั่งในรถของเธอ
 
" ขอบใจนะ "
" เต้นำหน้าไปก่อนนะพี่ต้า "
ใบหน้าสวยหันบอกเด็กสาวและเห็นทอปัดยังคงเชื่องช้า..
มากันก็คนละคันคงไม่จำเป็นต้องรอเพราะใจเธอตอนนี้อยู่ที่กรุงเทพแล้ว
 
 
" ไปพร้อมๆกันนี่แหละเสร็จและเนี่ย "
ทอปัดเป็นห่วงน้องสาวที่กำลังรีบร้อนจึงอยากจะขับตามกันไปเรื่อยๆ
ถึงแม้จะไม่แน่ใจว่าจะตามทันหรือไม่ก็เถอะ
 
" ไปแล้วนะคะอา ถึงแล้วต้าจะโทรหา "
" จ้ะ ขับรถกันดีๆล่ะทั้งคู่ " อรทุมาย้ำคำ
 
สองพี่น้องหันส่งยิ้มให้ทุกคนก่อนจะพากัน
เดินไปขึ้นรถของตัวเอง..และเมื่อรถของตรีทิพย์
กำลังจะเคลื่อนตัวออกไป..!
 
" หยุดนะเต้!! "
 
ปริฉัตรวิ่งออกมาจากบ้านพร้อมทั้งกระโจน
เข้ามาขวางทางรถคันดำไว้จนตรีทิพย์เหยียบเบรกแทบไม่ทัน
 
ทุกคนตกใจด้วยกันทั้งสิ้น!!
พี่สาวคนโตรีบวิ่งเข้าไปเปิดประตูรถ
พร้อมกับดึงให้น้องสาวคนโปรดของเธอออกมาด้วยความรนราน
 
" ออกมาเดี๋ยวนี้ออกมา!!! "
 
ตรีทิพย์ถอนหายใจเบาๆก้าวขาลงจากรถคันโก้..
ปริฉัตรโผกอดร่างน้องสาวแน่น..อรทุมาและทุกคนต่างจ้องมอง
 
" เต้อย่าทิ้งพี่ไปนะ! "
" เต้มีงาน ต้องรีบไป "
ริมฝีปากสวยเอ่ยบอกเสียงเรียบแต่ใจเธอนั้นร้อนรนมากเพราะกำลังรีบอยู่
" ไม่จริง! เต้จะไปหาอีนังนั่นใช่มั้ย!! มันกลับไปซะได้ก็ดีพี่เกลียดมันนัก! "
“ ใช่ค่ะ เต้จะไปหาพราวด้วย ”
ร่างสูงดันตัวพี่สาวออกก่อนจะหันมาหาประตูรถ
 
“ ฉันไม่ให้แกไป!! ”
ปริฉัตรดึงน้องสาวให้ออกห่างจากตัวรถ
อรทุมาถอนหายใจรวมทั้งทุกคนในที่นั้น
ต่างก็พากันมองในกิริยาอันแปลกประหลาด
 
“ เต้เคยบอกแล้วว่าพี่ห้ามเต้เรื่องพราวไม่ได้ ”
“ ต้องได้!! ฉันเป็นพี่แกนะ! ทำไมแกไม่เชื่อฟังฉัน! ไม่ทำตามคำสั่งของฉันห่ะ!! ”
“ เต้บอกกับพี่ไม่ใช่เหรอ! ว่าเต้เกลียดมันเกลียดมันที่สุดในชีวิตแล้วทำไมเต้ถึงคืนคำ เต้สัญญากับพี่ไม่ใช่เหรอว่าเต้จะไม่รักใครจะอยู่กับพี่ตลอดไป! ” ปริฉัตรกล่าวเรื่องเดิมๆ
 
“ อาคะ.. ”
ทอปัดเดินเข้ามาเกาะแขนอรทุมาอยากจะให้เป็นผู้หยุดปริฉัตรให้ที
“ อาว่าเต้คงมีอะไรที่อยากจะพูดเหมือนกัน ”
อาหญิงเอ่ยบอก ใบตองถอนหายใจรุกรี้รุกรนรำคาญปริฉัตรนัก
หันมองน้าสาวเห็นมาลัยก้มหน้าคงจะเบื่อหน่ายอยู่เงียบๆ
 
ตรีทิพย์ย้อนคิดไปในวันที่เธอจงเกลียดจงชังเพชรเกล้า...
“ วันนี้กับวันนั้นมันไม่เหมือนกันแล้วค่ะ เต้ไม่ใส่ใจกับเรื่องนั้นแล้ว แล้วเต้ก็คิดว่าคุณแม่ของเราคงจะไม่ได้ต้องกะ.. ”
“ ไม่จริง! ในเมื่อฉันยังต้องการอยู่แล้วแม่จะไม่ต้องการได้ยังไง!!! ”
ปริฉัตรโวยวายขึ้นมาค่อนข้างที่จะเงียบได้ไม่นาน
“ เพชรเกล้าทำตัวเหมือนแม่มันสร้างภาพว่าเป็นผู้ดีตีนแดง! ดัดจริตทำใสซื่อแต่แกลืมไปแล้วเหรอ..!ว่ามันร้ายขนาดไหนมันผลักพี่ตกจากบันได! แกลืมไปแล้วหรือไง! ”
 
ตรีทิพย์หันหน้าหนียับยั้งอารมณ์ร้อนๆ อรทุมาขมวดคิ้วสงสัยเพราะเธอยังไม่รู้เรื่องนี้
 
“ ลืมไปแล้วหรือไงว่าพี่เจ็บตัวเพราะมัน!! ถึงเวลานี้ยังจะเห็นมันดีอยู่อีกหรือไง!! หรือว่าแกไม่เห็นฉันเป็นพี่แล้วห่ะ!!! ”
ปริฉัตรดึงตัวให้น้องสาวหันกลับมาเสียงดังใสยกใหญ่
 
ร่างสูงสลัดตัวพี่สาวออกห่างจนทุกคนพากันตกใจ
ที่ได้เห็นโดยเฉพาะผู้ที่ถูกกระทำ ปริฉัตรอ้าปากค้าง
ด้วยคาดไม่ถึงว่าน้องรักของเธอจะแสดงกิริยาเช่นนี้ใส่
 
“ ก็เพราะว่าเต้ยังเห็นว่าพี่เป็นพี่อยู่น่ะสิ เต้ถึงลืมๆมันไปซะ! ”
“ พราวเป็นคนดีเต้เชื่ออย่างนั้นเพราะว่าเขาไม่เคยเรียกร้องอะไรให้ตัวเองเลยด้วยซ้ำ! ไม่ว่าเขาจะเจอกับอะไร.. ”
“ แกหลงมันแล้วเต้!..แกไม่ได้รักมันหรอก!! ”
“ เต้รักและเต้ก็ไม่ห้ามถ้าพี่จะคิดว่าเต้หลง เพราะเต้ก็หลงจริงๆ.. ”
ตรีทิพย์หันจะเดินขึ้นรถ
“ แต่มันทำร้ายฉันนะ! แกไม่คิดจะปกป้องอะไรฉันบ้างเลยเหรอ!!! ”
“ ใช่ค่ะ.. ”
“ ทำไม!!! ” ปริฉัตรตัวเนื้อสั่น
“ เพราะเต้เห็น ว่าพี่..ตั้งใจให้ตัวเองตกลงมาจากบันได... ”
หญิงหน้าดุนิ่งไป..ตรีทิพย์เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างชัดเจน
เพราะเธอเดินนำหน้ามาก่อนทอปัดจะมาถึงเสียอีก..
 
“ ยังไม่รวมเรื่องในครัวนะ! รู้มั้ยคะว่าพราวไม่เคยบอกหรือฟ้องอะไรเต้ซักอย่าง! แม้กระทั่งที่พี่พยายามโบยเพื่อให้เขาเป็นคนผิดเขาก็ยังยืนนิ่งไม่พูดด้วยซ้ำว่าตัวเองไม่ได้ทำ! ”
ซึ่งข้อนี้กับทำให้เธอไม่พอใจสาวน้อยนิดหน่อย
 
“ ก็เพราะว่าฉันเกลียดมันไง! ได้ยินมั้ยว่าฉันเกลียดมัน!!! ”
 
 
“ ก็เชิญพี่รู้สึกแบบนั้นไปคนเดียว!! เลิกบังคับใจเต้ซะที!! รู้มั้ยว่าเต้อึดอัด! อึดอัดทุกครั้งเวลาที่พี่สั่งนั้นสั่งนี่!ห้ามเรื่องนั้นเรื่องนี้! เต้ไม่มีความสุข! เวลาที่พี่!!มายุ่งเรื่องส่วนตัว!!มากจนเกินไป!! และยังห้ามไม่ให้เต้รัก..! ”
“ ก็เพราะว่ารักมันคือสิ่งหลอกลวง!! มันไม่มีอยู่จริงไม่อย่างงั้น! คุณพ่อจะมีเมียน้อยเหรอ!!!! ”
“ พี่ต้อม!! ”
ทอปัดส่งเสียงขึ้นไม่พอใจที่พี่สาวกล่าวถึงบิดาเช่นนี้
 
“ พี่จะไปเห็นว่ามันมีอยู่จริงได้ยังไง..ในเมื่อพี่ไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง! ”
ปริฉัตรกัดฟันแน่นเธอกับมีหยดน้ำตาล่วงลงมาอย่างไม่น่าเชื่อ
“ เพี๊ยะ! ”
 
ทุกคนพากันตกใจ..เมื่อใบหน้าสวยหันไปตามแรงกระแทกของฝ่ามือ..
ตรีทิพย์ค่อยๆเบนหน้ากลับมาเธอยังงงๆด้วยซ้ำ
ว่าพี่สาวไม่พอใจในคำพูดถึงขั้นตบหน้าเธอเลยเหรอ??
“ ปริฉัตร!!! ”
อรทุมาตวาดเสียงเข้มจนหลานสาวคนโตต้องหันมองและรู้ตัว
แต่การกระทำของปริฉัตรกับทำให้ตรีทิพย์ชักสีหน้านิ่งสงัด
นางแบบซุปตาร์หันเปิดประตูทันที
 
“ เต้! เต้! ”
ปริฉัตรรู้ว่าน้องสาวโกรธเธอจึงรีบเข้าไปจับเนื้อตัวเพื่อจะรั้งไว้
ร่างสูงไม่สนใจสิ่งใดสะบัดแขนตัวเองที่พี่สาวกำลัง
เกาะเกี่ยวอย่างไม่ชอบใจพร้อมกับเข้าไปนั่งในรถปิดประตูล็อค
 
“ เต้! เต้พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจ!! ”
ปริฉัตรเคาะกระจกจ้าละหวั่นเมื่อได้ยินเสียงสตาร์ทรถยนต์
ก็ยิ่งทำให้เธอใจแป้วเพราะน้องรักกำลังจะไปจากเธอแล้ว
“ เต้!! ฟังพี่ก่อนลงมาหาพี่ก่อนเต้! เต้พี่ขอโทษ!! ”
 
“ เต้!!! ”
 
เสียงสุดท้ายที่ปริฉัตรพร่ำเรียกแต่ก็ไร้วี่แวว
ที่น้องสาวจะรอฟังอะไรอีกต่อไปเพราะรถสีดำคันหรู
ได้แล่นออกไปจากบ้านใหญ่อย่างรวดเร็ว..
 
 
กรุงเทพมหานคร.....
 
“ น้องพราวครับ.. ”
“ น้องพราว... ”
 
เพชรเกล้าค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย..และหันมาเจอกับรอยยิ้มของชินกร
“ พราวดูเหนื่อยๆนะ ขึ้นไปพักต่อดีกว่าเนอะ ”
ชายหนุ่มเอ่ยบอกก่อนจะลงจากรถ
และเดินอ้อมมาเปิดประตูให้กับเพชรเกล้า
 
ใบหน้าเรียวหันมองรอบด้านสักครู่ จึงรู้ว่าตอนนี้
เธอกลับมาถึงบ้านของตัวเองเรียบร้อยแล้ว
 
“ ขอโทษนะคะพี่ชิน เหงาแย่เลยพราวหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ”
ร่างบางกล่าวเสียงนิ่มค่อยๆก้าวขาลงจากยานพาหนะ
“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ความจริงพี่ก็มีเรื่องจะถามพราวเยอะแยะเลยนะแต่เอาไว้เราคุยกันวันหลังเนอะ ”
“ ขอบคุณมากนะคะพี่ชิน ”
“ ไม่เป็นไรครับ ”
“ แล้ว..เรื่องที่พราวไม่ได้ไปกับพี่.. ”
“ ไม่ต้องห่วงครับ จะเป็นความลับของเราสองคนนะ ”
“ ขอบคุณค่ะ ”
ร่างบางเผยดวงตาของความซึ้งน้ำใจ
ชินกรส่งยิ้มให้ด้วยความอบอุ่นยังคงแอบสงสัยถึงความเซื่องซึมจากแววตาของเพชรเกล้า..
 
 
หลังจากชินกรกลับไปแล้วเพชรเกล้าจึงเดินเข้ามายังด้านใน
สายตามองดูรอบๆที่สว่างและโปร่งใสจึงทำให้เกิดรอยยิ้มขึ้นมาบ้างเล็กๆน้อยๆ..
เพราะเธอได้กลับบ้านของตัวเองเสียที
 
 
“ คุณพราวกลับมาแล้ว!! ”
ป้าอิ่มส่งเสียงมาแต่ไกลหันมองหญิงรับใช้อีกสองคน
ที่กำลังถือของเดินตามมาด้วยพร้อมกับรีบเข้ามาจับเนื้อตัว
ตรวจสอบตรงนั่นตรงนี้ตามร่างกายของเพชรเกล้า
 
" ทำอะไรคะ? "
" ก็เช็คดูน่ะสิคะว่าบอบช้ำตรงไหนบ้างมั้ย มีรอยตามเนื้อตัวเหมือนกันนะคะเนี่ย แผลที่นิ้วอีกด้วย "
หญิงสูงวัยทำสายตาตำหนิเพชรเกล้าจึงส่งยิ้มให้เหมือนเคย
" คุณแม่ล่ะคะ "
" คุณปิ่นยังไม่กลับเลยค่ะ เดี๋ยวป้าโทรบอกให้นะคะ "
ป้าอิ่มบอกเสร็จจึงจะเดินออกไปทำในสิ่งที่พูด
" ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวตอนเย็นคุณแม่ก็กลับแล้ว..พราวขึ้นไปพักก่อนนะคะ "
" อ๋อค่ะ เดี๋ยวป้าเอาน้ำส้มไปให้นะคะ "
ป้าอิ่มยิ้มบอกตื่นเต้นที่คุณหนูของบ้านกลับมาเสียที
ร่างบางยิ้มให้ก่อนจะเดินตรงขึ้นไปยังด้านบนด้วยความอ่อนล้า..
 
 
ภายในเตียงนอนนุ่มๆผ้าห่มผืนหนากำลังห่อหุ้มร่างกาย
ของสองเรือนร่างช่วยอบอุ่นเนื้อตัวจากความเย็น
ของเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงาน
 
เพชรเกล้าค่อยๆปรือตาขึ้นจากการพักผ่อน
และเริ่มขยับตัวนิดหน่อยจนสัมผัสได้ถึงการกอดรัด
ใบหน้าเรียวเหลียวมองบุคคลด้านหลัง..
 
" ไง..ตื่นแล้วเหรอจ๊ะคนเก่ง "
" คุณแม่! "
" กลับมาเสียทีนะ แม่คิดถึงลูกที่สุดเลย "
 
ปิ่นรักเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม เพชรเกล้ารีบพลิกตัวหันมาหา
พร้อมกับโผกอดแม่ของเธอแนบแน่นด้วยความคิดถึง
" พราวคิดถึงคุณแม่มากๆเลยค่ะ "
ปิ่นรักก้มหอมศีรษะลูกสาวแสนรัก
" เป็นยังลูก ไปเที่ยวมาสนุกหรือเปล่า "
คำถามของแม่เธอนำพาให้เพชรเกล้าคิดไปถึง
คนที่พาเที่ยวจนทำให้น้ำตาเริ่มซึม
 
" ว่าไงยังจ๊ะ โลดโผนหรือไงเราถึงได้มีแผลกลับมาด้วย "
ปิ่นรักผละออกจากการโอบกอดเล็กน้อย
 
" ค่ะ สนุกดี " เสียงนิ่มเอ่ยแผ่วเบา
" อยากเที่ยวต่อเหรอลูก "
มารดายิ้มถามเมื่อเห็นแววตาและสีหน้าของลูกสาวที่ดูซึมๆ
" ไม่เลยค่ะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้พราวจะไม่ไปเที่ยวตั้งแต่แรก "
เพชรเกล้ารู้สึกไม่ดีเท่าไหร่เพราะหลายๆอย่างของเธอ
คงจะทำให้มารดาผิดหวังมากหากรู้เข้า
 
" ทำไมอย่างนั้นล่ะจ๊ะ "
" เพราะพราวคิดถึงคุณแม่ค่ะ คิดถึงม๊ากมาก "
 
ร่างบางฉีกรอยยิ้มให้เห็นเพื่อไม่ให้เป็นการผิดสังเกตไปมากกว่านี้
พร้อมกับสวมกอดมาดาให้แนบแน่นกว่าเก่า
ปิ่นรักยิ้มกึ่งหัวเราะกอดตอบมือลูบศีรษะด้วยความรักใคร่
 
" เอาหล่ะ งั้นคราวหน้าถ้าพราวจะไปเที่ยวไกลๆแบบนี้อีก แม่จะไม่อนุญาต ดีมั้ย "
" ดีค่ะ " ริมฝีปากบางยิ้มตอบ คนเป็นแม่หัวเราะเอ็นดู
 
" ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็พักผ่อนให้มากๆนะจ๊ะ เพราะอีกไม่นานเนี่ยแม่มีงานให้พราวทำด้วยนะ "
" จริงเหรอคะ! คุณแม่จะให้พราวทำงานจริงๆเหรอ!! "
เพชรเกล้าถอยห่างออกมาเอ่ยถาม
" งานเปิดตัวนาฬิกาแบรนด์เนเช่ลูกไปกับแม่นะคะ " ปิ่นรักยิ้มบอก
“ นี่..คืองานของพราวเหรอคะ ”
ร่างบางนิ่วหน้าคิด..เพราะเธอคิดว่าจะได้
ช่วยแบ่งเบาภาระจากการงานของแม่ตัวเองเสียอีก
" คุณปราณีย้ำแล้วย้ำอีกว่าอยากให้ลูกไปด้วย แต่แม่ยังไม่ได้รับปากอะไร "
" ค่ะ เมื่อไหร่ล่ะคะ "
" อีกสองอาทิตย์จ้ะ "
 
ใบหน้าเรียวนิ่งคิดสักครู่ก่อนจะพยักหน้ายืนยันอีกครั้ง..
ก็ดีเหมือนกันหากมีเรื่องอื่นเข้ามาให้คิดเธอจะได้ลืมๆ
เรื่องตรีทิพย์ไปได้บ้าง..ปิ่นรักส่งยิ้มตอบพลางลูบแก้มขาวลูกสาวเธอ
ด้วยรักใคร่เหลือบมองสร้อยข้อมือสวยๆที่เพชรเกล้าสวมใส่อยู่
เพราะช่างสวยเหมาะสมกับข้อมือดีเสียจริง..
 
 
“ เต้ไม่เข้าใจว่าพี่จะให้เต้มาที่นี่ทำไม! ”
 
ตรีทิพย์ส่งเสียงขึ้นเมื่อเธอและพี่สาว
ได้เดินทางกลับมาถึงกรุงเทพกันเป็นที่เรียบร้อย
แต่ทอปัดกับหลอกล่อให้นางแบบซุปตาร์
มาตั้งต้นที่บ้านของเธอก่อนจนร่างสูง
ไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่นัก เพราะตอนนี้
เพชรเกล้าสาวน้อยของเธอเท่านั้น
คือจุดหมายปลายทางที่ทำให้เธอต้องรีบกลับมา
 
“ ถ้าไม่มาที่นี่แล้วจะไปไหน กลับคอนโดอย่างนั้นเหรอ? ”
ทอปัดกอดอกยืนถาม
“ ไปหาพราว..! ”
 
น้ำเสียงของตรีทิพย์ยังคงร้อนรนไม่หาย
สองมือยังคงกดโทรศัพท์สลับกับพิมพ์ไลน์
คอยติดต่อเพชรเกล้าอยู่ตลอดเวลาทั้งที่ไม่ได้รับการตอบกลับเลยแม้แต่น้อย
 
“ หาที่ไหน มือถือก็ปิดเครื่องไลน์ไปเขาก็ไม่อ่าน ”
 
ใบหน้าสวยเงยมองผู้พูดฟึดฟัด
“ ไม่ใช่เหรอ? ” พี่สาวย้ำถาม
“ ไปหาที่บ้านก็ได้ ” ร่างสูงหันจะเดินไปขึ้นรถ
“ นี่ไม่ต้องเลย เย็นป่านนี้แล้วเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยไปเถอะ ” ทอปัดรีบขัด
 
“ รอไม่ไหว!! พี่เข้าใจมั้ยว่า!..เต้ช้ามากแล้วเนี่ยเต้ต้องรีบคุยกับพราวให้รู้เรื่อง!! ”
ตรีทิพย์ยกไม้ยกมือน้ำเสียงร้อนรน
“ แล้วคิดเหรอว่าถ้าไปหาตอนนี้พราวจะออกมาคุยกับเต้ดีๆ ”
ร่างสูงนิ่งคิด..
 
“ เชื่อพี่เถอะ รอหน่อยแค่คืนเดียวเอง..นะ ”
ทอปัดบอกเสร็จจึงส่งยิ้มบางๆพร้อมถอนหายใจออกมา
ก่อนจะหันเดินเข้าไปในบ้านของเธอ
 
ตรีทิพย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ยืนพิงอยู่กับตัวรถคันดำ
ที่เธอเป็นเจ้าของคอตกจำเป็นต้องเชื่อฟังคำบอกของพี่สาว
ในเมื่ออุส่าขอร้องกันถึงขนาดนี้………