บัลลังก์ฉิมพลี

" ก๊อกๆ "

ร่างบางหันมองทันทีเมื่อเสียงเคาะประตูดังขึ้น

ก่อนที่จะเปิดออกพร้อมกับรอยยิ้มกว้างๆของเด็กสาวใบตอง

ก้าวขาเดินเข้ามาในมือถือถาดที่มีจานอาหารวางอยู่..

ใบหน้าเรียวผิดหวังเล็กๆที่ไม่ใช่ตรีทิพย์ของเธอ

 

" ข้าวผัดรวมมิตรค่ะคุณพราว "

ใบตองนำอาหารมาเสริฟลงยังโต๊ะสำหรับนั่งเล่น

 

" มาลัยทำเหรอ " เพชรเกล้าเดินเข้ามาหา

" เปล่าค่ะ นี่เป็นข้าวผัดจากร้านป้าแจงค่ะ อยู่ท้ายตลาดโน้น
คุณเต้เป็นคนไปซื้อมาเองเลยนะคะแล้วก็ให้หนูเอาขึ้นมาให้นี่แหละค่ะ "

ร่างบางยืนคิด..สถานการณ์พลิกผันจนเธออดไปกินข้าวข้างทางสินะ

 

“ แล้ว..ข้างล่าง? ”

 

" กลับสู่ภาวะปกติแล้วค่ะ ความจริงหนูก็แอบดูอยู่ด้วยนะคะ
กะว่าถ้าคุณพราวเสียท่าหนูก็จะออกมาถีบคุณต้อมเลย! คนอะไร..นิสัยไม่ดีจริงๆ "

เด็กสาวสะบัดสะบิ้งจนเพชรเกล้าฉีกยิ้มบางๆแอบขำเล็กน้อย

 

" ดีจังที่เขายอมหยุดแล้ว.. "

" หืม ไม่หยุดก็แย่น่ะสิคะ เจอคุณอรจัดการจนไม่กล้าเถียงต่อเลยล่ะ "

“ คุณอร? ”

ร่างบางชักสีหน้าสงสัยถึงชื่อเดิมที่ใบตองเคยพูดถึง

“ อ๋อหนูลืมบอกไป พอดีว่าคุณอรกลับมาจากภูเก็ตแล้วน่ะค่ะ
มาทันเวลาเลยระงับศึกของคุณต้อมเอาไว้ได้ ไม่อย่างงั้นคงยังไม่จบง่ายๆแน่ ”

 

เพชรเกล้ายืนฟังคำบอกเล่าจากเด็กสาวถอนหายใจเบาๆถึงความวุ่นวายที่เกิดขึ้น..

 

 

อรทุมาเดินลงจากบันไดท่ามกลางความคิดที่ซับซ้อน

เต็มหัวสมองเธอไปหมดยิ่งเมื่อนึกถึงปริฉัตรก็มักจะทำให้เธอ

ต้องถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่ายพลางเหลือบสายตาไปทางด้านหนึ่ง

จึงมองผ่านเข้าไปยังภายในครัวพอดี..สองคิ้วขมวดเข้าหากันนิดหน่อย

เพ่งสายตาจ้องมองจึงเห็นหญิงสาวร่างบางที่ไม่คุ้นตา

 

“ เพชรเกล้า... ”

อรทุมาเดาเท่านั้นว่าคงจะเป็นเช่นนั้นเพราะภายในบ้านหลังนี้ก็ไม่มีใครอีกแล้ว

หญิงวัยกลางคนจึงก้าวขาลงจากขั้นบันไดที่เหลือ

พร้อมกับเดินมุ่งไปยังห้องครัวอย่างไม่เร่งรีบ

 

เพชรเกล้าเก็บกวาดเช็ดถูบริเวณศูนย์กลางของการทำอาหาร

ทุกจุดอย่างคล่องแคล่วและประณีต เครื่องปรุงรส

ถูกวางเรียงไว้เป็นระเบียบเรียบร้อยรวมทั้งจานชาม

ก็ล้างเช็ดเก็บเรี่ยมเชี่ยมจนไม่เหลือคราบขุ่นให้ดูหมองมัว..

อรทุมาเดินเข้ามาหยุดยืนมองอยู่สักครู่เห็นหญิงรูปร่างดี

ผิวขาวตัวเล็กผุดผ่องกำลังเพลินใจอยู่กับสิ่งที่ทำ

เธอจึงยังไม่ได้เอ่ยเอื้อนสิ่งใดให้ขัดจังหวะ

 

จนกระทั่งร่างบางหมุนตัวกลับมายังตู้เก็บสิ่งของ

เครื่องใช้ที่จำเป็นเพื่อนำอุปกรณ์ต่างๆมาเก็บ

เธอจึงเหลือบมาเห็นใครคนหนึ่งกำลังยืนมองเธออยู่

 

อรทุมาจึงได้เห็นใบหน้าที่ชัดเจนของหญิงสาวตรง

หน้าที่สามารถทำให้เธอจ้องมองด้วยความเอ็นดู

ด้วยรูปลักษณ์ที่สวยเหมือนครั้งปิ่นรักตอนสาวๆไม่มีผิด

เพชรเกล้าอ้ำอึ้งเล็กๆก่อนรีบยกมือทำความเคารพผู้ใหญ่ตรงหน้า

“ สวัสดีค่ะ ” สาวน้อยเอ่ยเสียงนิ่ม

“ สวัสดีจ้ะ ” อรทุมารับไหว้เบาๆ

 

“ อ้าวอาอร..พราว ”

ทอปัดผ่านมาพอดีจึงแวะเข้ามาหาหันมองทั้งคู่ที่ได้เจอกันแล้ว

 

“ อ๋อเดี๋ยวต้าแนะนำเนอะ พราวจ๊ะนี่..อาอรจ้ะอาของพี่
อาคะนี่พราวค่ะหรือเพชรเกล้าลูกสาวอาปิ่นรักค่ะ ”

“ สวัสดีอีกครั้งค่ะ ”

เพชรเกล้าแสดงกิริยาที่นอบน้อม..อรทุมาพยักหน้ายิ้มเบาๆ

“ สวยเหมือนแม่นะเรา ”

ร่างบางอมยิ้ม..

“ คุณแม่สบายดีนะ ” อรทุมาไถ่ถาม

“ สบายดีค่ะ ” เพชรเกล้ายิ้มตอบ

“ อืม..อาไม่ได้เจอกับแม่เรามานานแล้วล่ะ นานมาก.. ”

อรทุมากล่าวเสียงเรียบ

 

เพชรเกล้าเองก็ไม่รู้จะพูดสิ่งใดทุกคนที่นี่

ค่อนข้างดีกับเธอไปเสียหมดจนเธอไม่อยากจะเชื่อ

ว่าแม่ของตัวเองเป็นต้นเหตุของความเสียหายให้กับครอบครัวตรีทิพย์จริงๆ

 

“ อยู่ที่นี่เป็นยังไงบ้างเที่ยวเล่นเพลินเลยสิ ”

“ ค่ะ ที่นี่สวยมากสตรอว์เบอร์รีก็อร่อยมากด้วย ”

รอยยิ้มของผู้ใหญ่หน้าตาดุๆอย่างอรทุมาทำให้เพชรเกล้าหายเกร็งมากยิ่งขึ้น

 

“ เอาหล่ะตามสบายนะ เดี๋ยวอาไปที่ไร่ก่อน ”

อรทุมาหันบอกเพชรเกล้าและทอปัดพร้อมๆกัน

“ อาทราบเรื่องของวันลพแล้วใช่มั้ยคะ ”

“ เต้บอกอาแล้ว ”

หลานสาวพยักหน้าเบาๆอรทุมาจึงให้หลังออกจากห้องครัวไป..

 

“ อาอรใจดีใช่มั้ยคะพี่ต้า ”

ร่างบางเดินเข้ามาใกล้หญิงเสื้อชมพู

“ จ้ะ อาอรใจดีมากๆ ” ทอปัดยิ้มบอก

“ แล้วนี่น้องพราวมาทำอะไรอยู่ในครัวเหรอคะ ”

“ อ๋อ พราวกำลังทำความสะอาดห้องครัวอยู่น่ะค่ะ ”

“ ตายแล้ว! นี่ใครกล้าใช้น้องพราวกันคะเนี่ยแล้วมาลัยกับใบตองล่ะ ”

ทอปัดส่งเสียงไม่พอใจนิดๆ

“ เปล่าค่ะเปล่า ไม่มีใครใช้พราวหรอกค่ะ พราวอยากทำเองอยู่ว่างๆ ”

“ แล้วเต้ล่ะคะอยู่ไหนธรรมดาเห็นตัวติดน้องพราวตลอด? ”

“ พี่เต้..ไปไหนก็ไม่รู้ค่ะ พราวเบื่อๆก็เลย...ลงมาหาอะไรทำ.. ”

เพชรเกล้าฝืนยิ้มเพราะตรีทิพย์หายไปนานแล้วจึงทำให้เธอรู้สึกเหงาๆ..

 

 

ท้องฟ้ามืดลงท่ามกลางสายตาของเพชรเกล้า

ที่กำลังยืนอยู่ริมระเบียงของบ้าน..พลางก้มมองภาพถ่ายสวยๆ

จากกล้องในมือที่เธอได้เธอใช้ถ่ายไว้เมื่อครั้งไปเที่ยวที่ผ่านมา

 

ใบหน้าเรียวหันมองไปรอบๆจวบจนตอนนี้

ตรีทิพย์ก็ยังไม่มาหาเธอเสียที..หรืออีกคนจะเชื่อ

ว่าเธอผลักปริฉัตรตกจากบันไดจริงๆ สาวน้อยหน้ามุ่ยคิดไปต่างๆนาๆ

หันร่างกลับมาพิงหลังไว้กับราวกั้นระเบียงถอนหายใจเบาๆ

 

" หายไปไหนของเขานะ "

เสียงนิ่มบ่นพึมพำกับตัวเองนิ่วหน้าขมวดคิ้วเริ่มหงุดหงิดนิดหน่อย

 

ร่างบางจึงก้มดูรูปไปเรื่อยๆเพื่อแก้เบื่อ อีกทั้งยังเดินเล่นไปตามชานระเบียง

ที่มีอยู่รอบบ้านอย่างไม่รีบร้อน ยิ้มบ้างเป็นบางครั้ง

เมื่อเลื่อนมาเจอกับภาพถ่ายที่เธอชื่นชอบเป็นพิเศษ..

 

" เต้คิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะคะ.. "

 

เพชรเกล้าเงยหน้าขึ้นทันทีเมื่อเธอได้ยินเสียงตรีทิพย์

ริมฝีปากคลี่ยิ้มเบาๆรีบก้าวขาเดินไปที่ต้นเสียงทันที

 

และเมื่อตรงเข้าไปหาสองเท้าก็ต้องหยุดชะงัก

พร้อมกับรีบถอยห่างออกมาเมื่อเห็นตรีทิพย์

กำลังยืนสนทนาอยู่กับปริฉัตร..หากเธอพรวดพราดเข้าไปคงไม่เป็นผลดีกับตัวเองแน่

 

" งั้นพี่ก็จะไม่เสียเวลาพูดอีก บอกกับพี่มาว่าเต้ไม่ได้จริงจัง
มันก็แค่ของใหม่เต้จะทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้เมื่อเต้เบื่อ!..ใช่มั้ย? "

เสียงของปริฉัตรไม่ได้ดังนักแต่ก็สามารถทำให้เพชรเกล้าได้ยินชัดเจนพอสมควร

" พี่ต้องการให้เต้พูดนักใช่มั้ย.. "

 

ร่างบางเริ่มสนใจถึงสิ่งที่สองพี่น้องกำลังคุยกัน

 

" ใช่! บอกพี่มาสิว่าเต้แค่เล่นๆ..กับเพชรเกล้า... "

 

สาวน้อยยืนนิ่งเมื่อได้ยินเช่นนั้นสองมือบีบกำกล้องถ่ายรูปแน่น

ใจหวิวๆบอกไม่ถูกสายตาตอนนี้จับจ้องไปที่แผ่นหลังคนรักเท่านั้น

ดวงตาเอ่อคลอเพราะความกลัวในสิ่งที่จะได้ยินต่อจากนี้

 

" ค่ะ..เต้แค่เล่นๆ... "

 

เสียงหวานกล่าวออกไปเรียบๆจนทำให้คนที่ยืนฟังอยู่ในมุมมืดมีน้ำใสๆ

หยดแตะลงกับใบหน้าเนียนท่ามกลางความเงียบ..

เพชรเกล้าใจสั่นเนื้อตัวแทบจะอ่อนยวบลงเสียเดี๋ยวนั้น

และค่อยๆหันเดินออกไปจากจุดที่ยืนอยู่อย่างเชื่องช้าด้วยความผิดหวัง..

 

อรทุมาเดินออกมาจากมุมหนึ่งใบหน้าหันมองตามแผ่นหลัง

ของผู้ที่พึ่งเดินออกไปและหันกลับมายังสองพี่น้องอีกครั้ง

 

" พี่คิดแล้วว่าเต้ต้องตอบได้ตรงใจพี่ เต้ยังเหมือนเดิมยังเกลียดพวกมันเหมือนเดิม "

ปริฉัตรยิ้มร่าเอื้อมจับสองมือน้องสาว

" เต้แค่เล่นๆ " ตรีทิพย์ย้ำอีกครั้งสบตาคนตรงหน้า

พี่สาวพยักหน้ายิ้มตื่นเต้นดีใจ

" กับความแค้น.. "

 

ปริฉัตรค่อยๆหุบริมฝีปาก

" ส่วนกับพราวเต้จริงจัง..เต้มีความสุขที่ได้อยู่กับเขา "

 

ร่างสูงพูดช้าๆชัดๆจึงยิ่งเป็นอะไรที่ทำให้ปริฉัตร

ต้องผิดคาดและอึ้งตึงเป็นอย่างมาก!!

 

 

ด้านเพชรเกล้าที่ตอนนี้ได้ทิ้งร่างนอนลงกับเตียงกว้าง

ด้วยความอ่อนแรงใบหน้าแดงกร่ำมีน้ำตาไหลหยดเป็นทาง

ประจานความอ่อนแอของเธอที่เกิดจากความเสียใจ..

ร่างกายสะอึกสะอื้นพอควรหันไปทางใดเธอก็ไม่มีใครให้ช่วยปลอบโยน

 

" ตริ๊ง! "

 

ใบหน้าเรียวเหลือบมองโทรศัพท์มือถือของตัวเอง

ที่ส่งเสียงขึ้นก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบช้าๆ

 

เธอกับดีใจขึ้นมาบ้างรีบเช็ดคราบน้ำตาและกดรับสายทันที

 

" ค่ะพี่ชิน " เสียงนิ่มบังคับไม่ให้สั่นเครือ

[i]' สวัสดีครับน้องพราว พี่รบกวนหรือเปล่าครับ ' [/i]

" ไม่เลยค่ะ พี่ชินมีอะไรหรือเปล่าคะ " สาวน้อยยังเช็ดหน้าเช็ดตาอยู่นิดหน่อย

[i]' พี่มีเรื่องจะถามน้องพราวครับ ' [/i]

" เรื่องอะไรเหรอคะ? "

[i]' พอดีพี่มีงานด่วนที่โรงพยาบาลน่ะครับ ต้องรีบกลับกรุงเทพพรุ่งนี้
พี่ก็เลยจะถามน้องพราวว่าจะกลับพร้อมพี่เลยมั้ยตอนนี้พี่อยู่โคราชแล้วนะ ' [/i]

 

เพชรเกล้านิ่งคิดเงียบไปสักครู่..เธอไม่มีความจำเป็นที่จะต้องอยู่ที่นี่อีกต่อไปเพราะฉะนั้น...

" ค่ะ พราวจะกลับกับพี่ชิน "

 

 

“ หมายความว่ายังไง! เต้พูดอะไร!! ” ปริฉัตรแย้งขึ้นเสียงเข้ม

“ หมายความตามที่พี่ได้ยิน ”

“ แต่พี่ไม่ยอม! พี่ไม่มีวันยอมให้เต้ไปรักกับมัน!! ”

" พี่อย่ามาบังคับเต้เรื่องพราว! เพราะความรักของเต้ เต้เลือกแล้ว.. "

 

สิ้นน้ำเสียงนางแบบสาวจึงเดินจากไปทันทีทิ้งให้คนตกตะลึง

ยืนเจ็บแค้นกำมือแน่นด้วยความโกรธและริษยา!...

อรทุมาถอนหายใจเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ก็ดีแล้ว

แต่ตรีทิพย์คงจะต้องมีเรื่องเพิ่มขึ้นมาอีกเป็นแน่..

 

 

ตรีทิพย์กลับเข้ามาหาสาวน้อยของเธอ ทันทีที่เปิดประตูเข้ามา

สายตาก็ตรวจจับไปรอบๆห้องจนเห็นเจ้าหล่อน

นอนหันหลังอยู่บนเตียง ริมฝีปากสวยฉีกยิ้มนิดๆ

เห็นทีท่าดูแล้วเพชรเกล้าคงจะหลับสนิท ถึงไม่กระดุกกระดิกตัวหันมามองเธอเลย..

เช่นนั้นร่างสูงจึงรีบตรงเข้าไปหาเบาๆเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวน

 

ตรีทิพย์เคลื่อนตัวขึ้นมาบนเตียงและก้มมองหน้าคนนอนสักครู่

“ หลับปุ๋ยเลยนะ ”

เสียงหวานพูดออกมาเบาๆก่อนจะก้มลงหอมแก้มนิ่มหนึ่งฟอดใหญ่

“ พี่เต้หายไปทั้งวันไม่คิดจะชะเง้อคอรอเลยเหรอ ”

“ เจ้าหญิงน้อย.. ”

 

ริมฝีปากสวยอมยิ้มเกลี่ยเส้นผมที่ปิดบังใบหน้าเนียนนุ่ม

พร้อมกับโน้มจมูกลงไปชื่นใจอีกครั้ง

ก่อนจะปลีกตัวไปยังห้องน้ำอย่างอารมณ์ดี

 

เพชรเกล้าค่อยๆลืมตาขึ้นด้วยความซึมเศร้า

เธอรู้สึกเสียใจและผิดหวังกับตรีทิพย์มากจริงๆ

 

 

เวลา 05:15 นาที ท้องฟ้ายังคงมืดสนิทพร้อมๆกับอากาศ

ในเวลาใกล้รุ่งก็เย็นฉ่ำจนแทบหูอื้อ

 

“ คุณพราวจะไปจริงๆเหรอคะ ”

ใบตองถามอีกครั้งเมื่อตอนนี้ เธอได้พาเพชรเกล้าออกมาที่ถนนหนทางเดิม

ที่เธอเคยแนะนำในการหลบหนีเมื่อครั้งก่อน..

อีกทั้งชินกรก็ได้เดินทางมารับเรียบร้อยแล้วด้วย

 

“ ฉันควรไปได้แล้วล่ะ.. ”

 

เพชรเกล้าเอื้อมมือลูบศีรษะเด็กน้อยที่มีน้ำตาคลอนิดหน่อย

 

“ เป็นเด็กดีนะใบตอง อะไรที่เราทนได้ก็ไม่จำเป็นต้อง
ไปต่อปากต่อคำกับใครเขา..รู้มั้ย เธอจะได้อยู่ที่นี่อย่างมีความสุข ”

“ หนูอยากให้คุณพราวอยู่ที่นี่ด้วยจังเลยค่ะ
คุณพราวจะได้คอยสอนหนูแบบนี้ไปเรื่อยๆ ”

 

ชินกรอมยิ้มยืนมองทั้งคู่อยู่ตรงประตูทางด้านคนขับ

 

“ ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้หรอก ฉันมีบ้านที่ต้องกลับไป
แล้วก็มีแม่ที่ต้องเป็นห่วงด้วย ” เพชรเกล้ายิ้มบางๆ

“ หนูอยากมีแม่ให้เป็นห่วงบ้างจังค่ะ ” ใบตองทำหน้าซึม

“ เธอมีมาลัยที่ต้องเป็นห่วงนะใบตอง
เขารักเธอไม่ต่างจากแม่แท้ๆของเธอหรอกนะ ”

 

ร่างบางเอ่ยบอกก่อนจะหยิบกระดาษใบหนึ่ง

ที่เธอจดรายละเอียดเอาไว้มาส่งให้กับเด็กสาว

“ นี่เป็นที่อยู่แล้วก็เบอร์โทรศัพท์ของฉัน ถ้าเธอมีปัญหา
หรือต้องการความช่วยเหลือจากฉันก็โทรหาฉันได้ตลอด ”

“ ขอบคุณค่ะ... ” ใบตองรับกระดาษดังกล่าวมาถือไว้ไร้ความร่าเริง

“ ฉันไปนะ ”

 

เด็กสาวพยักหน้างึกๆ

“ โชคดีนะคะคุณคนสวย ”

 

เพชรเกล้าส่งยิ้มให้อีกครั้ง..ก่อนจะหันเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่

 

ชินกรเปิดประตูเดินขึ้นมานั่งบนรถทั้งคู่หันมอง

เด็กสาวใบตองที่วิ่งกลับเข้าไปในไร่อย่างรวดเร็ว

 

“ ดูน้องเขาจะปลื้มพราวมากๆเลยนะครับ ” ชายหนุ่มยิ้มถาม

“ เธอไม่มีเพื่อนน่ะค่ะ ไม่มีพี่น้อง เหมือนพราว.. ”

เสียงนิ่มพูดเบาๆสายตายังคงมองตามแผ่นหลังเด็กน้อย

รวมทั้งไร่สตรอว์เบอร์รีที่เธอชื่นชม

อันเป็นอาณาจักรที่เสมือนขังเธอไว้ได้เกือบเดือน

 

“ งั้นเราไปกันเลยนะครับ ” เสียงแตกชายเอ่ยขึ้น

“ ค่ะ.. ”

 

ร่างบางตอบเบาๆพร้อมพิงหลังลงกับเบาะ

หันหน้าออกมองด้านนอก จนชินกรแอบเห็นสีหน้า

และแววตาของความเหนื่อยล้าที่เกิดขึ้นจากอะไรบางอย่าง

ซึ่งเขาเองก็ไม่กล่าที่จะเอ่ยปากถามออกไป..

 

 

อรุณเบิกฟ้าในยามเช้าที่เต็มไปด้วยความสดใสของธรรมชาติ..

ร่างสูงเริ่มขยับเนื้อตัวค่อยๆลืมตาขึ้นจากการหลับใหล

ดวงตากระพริบช้าๆสามสี่ครั้งอย่างงัวเงียก่อนจะพลิกตัวหันไปกอด....?

สายตาของตรีทิพย์ผิดคาดเล็กน้อยเนื่องจาก

ข้างกายว่างเปล่าไม่มีสาวน้อยของเธอนอนอยู่

 

" ตื่นแล้วเหรอ..? "

เสียงหวานพึมพำเบาๆก่อนจะพยุงตัวเองลุกออกจากเตียง

ด้วยความเบลอๆที่ยังไม่ตื่นร้อยเปอร์เซ็นต์

 

 

สองน้าหลานทอปัดและอรทุมากำลังนั่งรับประทาน

อาหารเช้าร่วมกันพร้อมๆกับสนทนาปราศรัยอะไรไปตามเรื่อง

" รู้สึกว่าจะมีสองสีนะคะอา อืม..อ้าวเต้ ไปไหนมา มากินข้าวกันเร็ว "

 

ทอปัดร่ายคำพูดนั่นนี่อยู่กับน้าสาว

ก่อนที่จะหันไปเห็นตรีทิพย์ที่พึ่งเดินกลับเข้ามาในบ้าน

 

" เห็นพราวมั้ย "

ร่างสูงเดินเข้ามาถึงโต๊ะอาหารขมวดคิ้วถามมาลัยที่ยืนอยู่มุมหนึ่ง

" ไม่เห็นเลยค่ะคุณเต้ " แม่บ้านตอบเรียบๆ

 

ตรีทิพย์ได้ยินเช่นนั้นเธอจึงนั่งลงกับเก้าอี้พร้อมทั้งถอนหายใจออกมา

“ น้องพราวไปไหนเหรอ ” ทอปัดหันถาม

“ ไม่รู้ ตื่นมาก็ไม่เจอเต้เดินหาซะทั่วแล้วเนี่ย ” ร่างสูงเริ่มหงุดหงิด

 

อรทุมาเงยมองหน้าหลานสาวคนกลาง

“ อาจจะไปเดินเล่นในไร่ก็ได้นะ ” พี่สาวเอ่ยบอก

“ ไม่มีไม่เจอไปดูมาแล้ว ”

“ อือ...แล้วน้องพราวจะไปไหน อ่ะ! ใบตอง!..มานี่ๆ ”

 

เป็นเวลาเดียวกับที่ใบตองเดินผ่านมาพอดีทอปัดจึงเรียกตัวให้เข้ามาหา

“ ค่ะคุณต้า ”

“ เห็นคุณคนสวยของเธอหรือเปล่า?
ไม่รู้ไปเดินเล่นอยู่ที่ไหน ” ทอปัดยิ้มถาม

“ คงไม่ได้ไปเดินเล่นที่ไหนหรอกค่ะ ”

อาการเซื่องซึมของใบตองนำพาให้ทุกคนพากันงงๆและจับจ้อง

“ เธอรู้เหรอว่าพราวอยู่ไหน ” ตรีทิพย์เอ่ยขึ้น

“ คุณพราวกลับไปแล้วค่ะ ”

 

ใบหน้าสวยแสดงสีหน้าของความตกใจแปลกใจ

ตื่นตระหนกและอีกหลากหลายอารมณ์!!!

“ อะไรนะ..? ”

 

“ กลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่?! ” ทอปัดส่งเสียงด้วยความสงสัย

“ เมื่อตอนเช้ามืดค่ะ ” ใบตองตอบเรียบๆ

 

“ กลับไปกับใคร! ” นางแบบสาวใจสั่น

“ หนูไม่รู้จักค่ะ ได้ยินคุณพราวเรียกว่าพี่ชิน ”

“ คุณชินกร! ” ทอปัดขมวดคิ้ว

 

ตรีทิพย์ใจเต้นระรัวเมื่อรู้ว่าเพชรเกล้ากลับไปกับชินกร..

ทำไมอยู่ๆถึงเป็นแบบนี้สาวน้อยตั้งใจจะหนีเธอไปอย่างนั้นเหรอ

เพราะอะไรกันหรือไม่พอใจที่เธอหายหน้าไปครึ่งค่อนวันเมื่อวานนี้???

 

“ ทำไมพราวหนีเต้ไป ”

ตรีทิพย์หลุดพูดความคิดในใจออกมา

 

" หรือว่าอยากเจอกับไอ้ชินมันนัก
ถึงได้นัดให้มันมารับ..นี่พราวติดต่อกับมันอยู่ตลอด!! "

" นี่ๆ อย่าพึ่งตีโพยตีพาย คิดดูให้ดีก่อนมั้ย
ว่าตัวเองน่ะไปทำอะไรผิดไว้หรือเปล่า?! "

ทอปัดเบรกอารมณ์ร้อนของน้องสาว

" เต้ยังไม่ได้ทำอะไรเลย เต้จะไปทำอะไรล่ะ! "

" ฉันจะไปรู้เลอะ! "

 

สองพี่น้องไถ่ถามกันไปมาจนเริ่มหงุดหงิดด้วยกันทั้งคู่

 

" อารู้... "

อรทุมาเอ่ยขึ้นเบาๆหลังจากที่เงียบอยู่นาน

ทุกคนหันมองกันเป็นตาเดียวยังต้นเสียง

อาหญิงจึงเริ่มเล่ารายละเอียดทุกอย่างจนกระจ่าง

เพราะคิดไว้อยู่แล้วว่าจะต้องทำให้เกิดเรื่องขึ้นแน่...

 

“ อาไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังแต่บังเอิญเดินผ่านไปแถวนั้น
ส่วนพราวน่ะเขาเข้ามาได้ยินทีหลังยืนฟังอยู่สักครู่แล้วก็ออกไป
เลยไม่ทันได้ยินว่าเต้พูดอะไรต่อ ” อรทุมาเอ่ยบอกเสียงเรียบ

 

ตรีทิพย์นิ่งคิดสักครู่ก่อนจะหลับตากุบขมับ

กัดฟันด้วยความรู้สึกที่บรรยายเป็นคำพูดไม่ถูก

 

“ เพราะเต้นี่เองจะเว้นช่วงเพื่อทีหลังเวลาพูดก็พูดให้มันติดๆกันสิ! ”

“ เต้จะกลับกรุงเทพนะ.. ”

………