บัลลังก์ฉิมพลี

          เวลาผ่านไปประมาณครึ่งชั่วโมง

 

มาลัยและใบตองช่วยกันนำข้าวของเครื่องใช้ของตรีทิพย์

ขึ้นวางบนรถยนต์อย่างเป็นระเบียบ..ทอปัดตรวจเช็คสัมภาระ

บนรถส่วนตัวของเธอว่าครบหรือไม่เพื่อเตรียมพร้อมที่จะเดินทางกลับ..

 

" เต้ไปนะคะอา "

ตรีทิพย์เอ่ยบอกอรทุมาอาของเธอที่มารอส่งยังหน้าบ้าน

ด้วยอาการที่บ่งบอกว่ากำลังรีบร้อนสุดๆ

 

" เดินทางปลอดภัยนะ ขับรถดีๆ "

ผู้ใหญ่ผู้คอยดูแลหลานสาวมาตั้งแต่เด็กวางมือลงบนไหล่ยิ้มบอก

" คุณเต้คะ นี่ของคุณพราวค่ะ หนูเคยเห็นคุณพราว
ถือกลับมาจากแม่ฮ่องสอนด้วย สงสัยคงจะลืมเอาไป "

ใบตองส่งถุงกระดาษใบใหญ่ให้กับตรีทิพย์

นางแบบสาวรับมาถือก้มมองดูสักครู่

ก่อนจะนำเอาไปวางไว้บนเบาะคนนั่งในรถของเธอ

 

" ขอบใจนะ "

" เต้นำหน้าไปก่อนนะพี่ต้า "

ใบหน้าสวยหันบอกเด็กสาวและเห็นทอปัดยังคงเชื่องช้า..

มากันก็คนละคันคงไม่จำเป็นต้องรอเพราะใจเธอตอนนี้อยู่ที่กรุงเทพแล้ว

 

 

" ไปพร้อมๆกันนี่แหละเสร็จและเนี่ย "

ทอปัดเป็นห่วงน้องสาวที่กำลังรีบร้อนจึงอยากจะขับตามกันไปเรื่อยๆ

ถึงแม้จะไม่แน่ใจว่าจะตามทันหรือไม่ก็เถอะ

 

" ไปแล้วนะคะอา ถึงแล้วต้าจะโทรหา "

" จ้ะ ขับรถกันดีๆล่ะทั้งคู่ " อรทุมาย้ำคำ

 

สองพี่น้องหันส่งยิ้มให้ทุกคนก่อนจะพากัน

เดินไปขึ้นรถของตัวเอง..และเมื่อรถของตรีทิพย์

กำลังจะเคลื่อนตัวออกไป..!

 

" หยุดนะเต้!! "

 

ปริฉัตรวิ่งออกมาจากบ้านพร้อมทั้งกระโจน

เข้ามาขวางทางรถคันดำไว้จนตรีทิพย์เหยียบเบรกแทบไม่ทัน

 

ทุกคนตกใจด้วยกันทั้งสิ้น!!

พี่สาวคนโตรีบวิ่งเข้าไปเปิดประตูรถ

พร้อมกับดึงให้น้องสาวคนโปรดของเธอออกมาด้วยความรนราน

 

" ออกมาเดี๋ยวนี้ออกมา!!! "

 

ตรีทิพย์ถอนหายใจเบาๆก้าวขาลงจากรถคันโก้..

ปริฉัตรโผกอดร่างน้องสาวแน่น..อรทุมาและทุกคนต่างจ้องมอง

 

" เต้อย่าทิ้งพี่ไปนะ! "

" เต้มีงาน ต้องรีบไป "

ริมฝีปากสวยเอ่ยบอกเสียงเรียบแต่ใจเธอนั้นร้อนรนมากเพราะกำลังรีบอยู่

" ไม่จริง! เต้จะไปหาอีนังนั่นใช่มั้ย!! มันกลับไปซะได้ก็ดีพี่เกลียดมันนัก! "

“ ใช่ค่ะ เต้จะไปหาพราวด้วย ”

ร่างสูงดันตัวพี่สาวออกก่อนจะหันมาหาประตูรถ

 

“ ฉันไม่ให้แกไป!! ”

ปริฉัตรดึงน้องสาวให้ออกห่างจากตัวรถ

อรทุมาถอนหายใจรวมทั้งทุกคนในที่นั้น

ต่างก็พากันมองในกิริยาอันแปลกประหลาด

 

“ เต้เคยบอกแล้วว่าพี่ห้ามเต้เรื่องพราวไม่ได้ ”

“ ต้องได้!! ฉันเป็นพี่แกนะ! ทำไมแกไม่เชื่อฟังฉัน! ไม่ทำตามคำสั่งของฉันห่ะ!! ”

“ เต้บอกกับพี่ไม่ใช่เหรอ! ว่าเต้เกลียดมันเกลียดมัน
ที่สุดในชีวิตแล้วทำไมเต้ถึงคืนคำ เต้สัญญากับพี่ไม่ใช่เหรอ
ว่าเต้จะไม่รักใครจะอยู่กับพี่ตลอดไป! ” ปริฉัตรกล่าวเรื่องเดิมๆ

 

“ อาคะ.. ”

ทอปัดเดินเข้ามาเกาะแขนอรทุมาอยากจะให้เป็นผู้หยุดปริฉัตรให้ที

“ อาว่าเต้คงมีอะไรที่อยากจะพูดเหมือนกัน ”

อาหญิงเอ่ยบอก ใบตองถอนหายใจรุกรี้รุกรนรำคาญปริฉัตรนัก

หันมองน้าสาวเห็นมาลัยก้มหน้าคงจะเบื่อหน่ายอยู่เงียบๆ

 

ตรีทิพย์ย้อนคิดไปในวันที่เธอจงเกลียดจงชังเพชรเกล้า...

“ วันนี้กับวันนั้นมันไม่เหมือนกันแล้วค่ะ เต้ไม่ใส่ใจกับเรื่องนั้นแล้ว
แล้วเต้ก็คิดว่าคุณแม่ของเราคงจะไม่ได้ต้องกะ.. ”

“ ไม่จริง! ในเมื่อฉันยังต้องการอยู่แล้วแม่จะไม่ต้องการได้ยังไง!!! ”

ปริฉัตรโวยวายขึ้นมาค่อนข้างที่จะเงียบได้ไม่นาน

“ เพชรเกล้าทำตัวเหมือนแม่มันสร้างภาพว่าเป็นผู้ดีตีนแดง!
ดัดจริตทำใสซื่อแต่แกลืมไปแล้วเหรอ..!
ว่ามันร้ายขนาดไหนมันผลักพี่ตกจากบันได! แกลืมไปแล้วหรือไง! ”

 

ตรีทิพย์หันหน้าหนียับยั้งอารมณ์ร้อนๆ อรทุมาขมวดคิ้วสงสัยเพราะเธอยังไม่รู้เรื่องนี้

 

“ ลืมไปแล้วหรือไงว่าพี่เจ็บตัวเพราะมัน!!
ถึงเวลานี้ยังจะเห็นมันดีอยู่อีกหรือไง!!
หรือว่าแกไม่เห็นฉันเป็นพี่แล้วห่ะ!!! ”

ปริฉัตรดึงตัวให้น้องสาวหันกลับมาเสียงดังใสยกใหญ่

 

ร่างสูงสลัดตัวพี่สาวออกห่างจนทุกคนพากันตกใจ

ที่ได้เห็นโดยเฉพาะผู้ที่ถูกกระทำ ปริฉัตรอ้าปากค้าง

ด้วยคาดไม่ถึงว่าน้องรักของเธอจะแสดงกิริยาเช่นนี้ใส่

 

“ ก็เพราะว่าเต้ยังเห็นว่าพี่เป็นพี่อยู่น่ะสิ เต้ถึงลืมๆมันไปซะ! ”

“ พราวเป็นคนดีเต้เชื่ออย่างนั้นเพราะว่าเขา
ไม่เคยเรียกร้องอะไรให้ตัวเองเลยด้วยซ้ำ! ไม่ว่าเขาจะเจอกับอะไร.. ”

“ แกหลงมันแล้วเต้!..แกไม่ได้รักมันหรอก!! ”

“ เต้รักและเต้ก็ไม่ห้ามถ้าพี่จะคิดว่าเต้หลง เพราะเต้ก็หลงจริงๆ.. ”

ตรีทิพย์หันจะเดินขึ้นรถ

“ แต่มันทำร้ายฉันนะ! แกไม่คิดจะปกป้องอะไรฉันบ้างเลยเหรอ!!! ”

“ ใช่ค่ะ.. ”

“ ทำไม!!! ” ปริฉัตรตัวเนื้อสั่น

“ เพราะเต้เห็น ว่าพี่..ตั้งใจให้ตัวเองตกลงมาจากบันได... ”

หญิงหน้าดุนิ่งไป..ตรีทิพย์เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างชัดเจน

เพราะเธอเดินนำหน้ามาก่อนทอปัดจะมาถึงเสียอีก..

 

“ ยังไม่รวมเรื่องในครัวนะ! รู้มั้ยคะว่าพราวไม่เคยบอก
หรือฟ้องอะไรเต้ซักอย่าง! แม้กระทั่งที่พี่พยายามโบย
เพื่อให้เขาเป็นคนผิดเขาก็ยังยืนนิ่งไม่พูดด้วยซ้ำว่าตัวเองไม่ได้ทำ! ”

ซึ่งข้อนี้กับทำให้เธอไม่พอใจสาวน้อยนิดหน่อย

 

“ ก็เพราะว่าฉันเกลียดมันไง! ได้ยินมั้ยว่าฉันเกลียดมัน!!! ”

 

 

“ ก็เชิญพี่รู้สึกแบบนั้นไปคนเดียว!! เลิกบังคับใจเต้ซะที!!
รู้มั้ยว่าเต้อึดอัด! อึดอัดทุกครั้งเวลาที่พี่สั่งนั้นสั่งนี่!
ห้ามเรื่องนั้นเรื่องนี้! เต้ไม่มีความสุข! เวลาที่พี่!!
มายุ่งเรื่องส่วนตัว!!มากจนเกินไป!! และยังห้ามไม่ให้เต้รัก..! ”

“ ก็เพราะว่ารักมันคือสิ่งหลอกลวง!!
มันไม่มีอยู่จริงไม่อย่างงั้น! คุณพ่อจะมีเมียน้อยเหรอ!!!! ”

“ พี่ต้อม!! ”

ทอปัดส่งเสียงขึ้นไม่พอใจที่พี่สาวกล่าวถึงบิดาเช่นนี้

 

“ พี่จะไปเห็นว่ามันมีอยู่จริงได้ยังไง..ในเมื่อพี่ไม่เคยรักใครนอกจากตัวเอง! ”

ปริฉัตรกัดฟันแน่นเธอกับมีหยดน้ำตาล่วงลงมาอย่างไม่น่าเชื่อ

“ เพี๊ยะ! ”

 

ทุกคนพากันตกใจ..เมื่อใบหน้าสวยหันไปตามแรงกระแทกของฝ่ามือ..

ตรีทิพย์ค่อยๆเบนหน้ากลับมาเธอยังงงๆด้วยซ้ำ

ว่าพี่สาวไม่พอใจในคำพูดถึงขั้นตบหน้าเธอเลยเหรอ??

“ ปริฉัตร!!! ”

อรทุมาตวาดเสียงเข้มจนหลานสาวคนโตต้องหันมองและรู้ตัว

แต่การกระทำของปริฉัตรกับทำให้ตรีทิพย์ชักสีหน้านิ่งสงัด

นางแบบซุปตาร์หันเปิดประตูทันที

 

“ เต้! เต้! ”

ปริฉัตรรู้ว่าน้องสาวโกรธเธอจึงรีบเข้าไปจับเนื้อตัวเพื่อจะรั้งไว้

ร่างสูงไม่สนใจสิ่งใดสะบัดแขนตัวเองที่พี่สาวกำลัง

เกาะเกี่ยวอย่างไม่ชอบใจพร้อมกับเข้าไปนั่งในรถปิดประตูล็อค

 

“ เต้! เต้พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจ!! ”

ปริฉัตรเคาะกระจกจ้าละหวั่นเมื่อได้ยินเสียงสตาร์ทรถยนต์

ก็ยิ่งทำให้เธอใจแป้วเพราะน้องรักกำลังจะไปจากเธอแล้ว

“ เต้!! ฟังพี่ก่อนลงมาหาพี่ก่อนเต้! เต้พี่ขอโทษ!! ”

 

“ เต้!!! ”

 

เสียงสุดท้ายที่ปริฉัตรพร่ำเรียกแต่ก็ไร้วี่แวว

ที่น้องสาวจะรอฟังอะไรอีกต่อไปเพราะรถสีดำคันหรู

ได้แล่นออกไปจากบ้านใหญ่อย่างรวดเร็ว..

 

 

กรุงเทพมหานคร.....

 

“ น้องพราวครับ.. ”

“ น้องพราว... ”

 

เพชรเกล้าค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย..และหันมาเจอกับรอยยิ้มของชินกร

“ พราวดูเหนื่อยๆนะ ขึ้นไปพักต่อดีกว่าเนอะ ”

ชายหนุ่มเอ่ยบอกก่อนจะลงจากรถ

และเดินอ้อมมาเปิดประตูให้กับเพชรเกล้า

 

ใบหน้าเรียวหันมองรอบด้านสักครู่ จึงรู้ว่าตอนนี้

เธอกลับมาถึงบ้านของตัวเองเรียบร้อยแล้ว

 

“ ขอโทษนะคะพี่ชิน เหงาแย่เลยพราวหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ”

ร่างบางกล่าวเสียงนิ่มค่อยๆก้าวขาลงจากยานพาหนะ

“ ไม่เป็นไรหรอกครับ ความจริงพี่ก็มีเรื่อง
จะถามพราวเยอะแยะเลยนะแต่เอาไว้เราคุยกันวันหลังเนอะ ”

“ ขอบคุณมากนะคะพี่ชิน ”

“ ไม่เป็นไรครับ ”

“ แล้ว..เรื่องที่พราวไม่ได้ไปกับพี่.. ”

“ ไม่ต้องห่วงครับ จะเป็นความลับของเราสองคนนะ ”

“ ขอบคุณค่ะ ”

ร่างบางเผยดวงตาของความซึ้งน้ำใจ

ชินกรส่งยิ้มให้ด้วยความอบอุ่นยังคงแอบสงสัยถึงความเซื่องซึมจากแววตาของเพชรเกล้า..

 

 

หลังจากชินกรกลับไปแล้วเพชรเกล้าจึงเดินเข้ามายังด้านใน

สายตามองดูรอบๆที่สว่างและโปร่งใสจึงทำให้เกิดรอยยิ้มขึ้นมาบ้างเล็กๆน้อยๆ..

เพราะเธอได้กลับบ้านของตัวเองเสียที

 

 

“ คุณพราวกลับมาแล้ว!! ”

ป้าอิ่มส่งเสียงมาแต่ไกลหันมองหญิงรับใช้อีกสองคน

ที่กำลังถือของเดินตามมาด้วยพร้อมกับรีบเข้ามาจับเนื้อตัว

ตรวจสอบตรงนั่นตรงนี้ตามร่างกายของเพชรเกล้า

 

" ทำอะไรคะ? "

" ก็เช็คดูน่ะสิคะว่าบอบช้ำตรงไหนบ้างมั้ย
มีรอยตามเนื้อตัวเหมือนกันนะคะเนี่ย แผลที่นิ้วอีกด้วย "

หญิงสูงวัยทำสายตาตำหนิเพชรเกล้าจึงส่งยิ้มให้เหมือนเคย

" คุณแม่ล่ะคะ "

" คุณปิ่นยังไม่กลับเลยค่ะ เดี๋ยวป้าโทรบอกให้นะคะ "

ป้าอิ่มบอกเสร็จจึงจะเดินออกไปทำในสิ่งที่พูด

" ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวตอนเย็นคุณแม่ก็กลับแล้ว..พราวขึ้นไปพักก่อนนะคะ "

" อ๋อค่ะ เดี๋ยวป้าเอาน้ำส้มไปให้นะคะ "

ป้าอิ่มยิ้มบอกตื่นเต้นที่คุณหนูของบ้านกลับมาเสียที

ร่างบางยิ้มให้ก่อนจะเดินตรงขึ้นไปยังด้านบนด้วยความอ่อนล้า..

 

 

ภายในเตียงนอนนุ่มๆผ้าห่มผืนหนากำลังห่อหุ้มร่างกาย

ของสองเรือนร่างช่วยอบอุ่นเนื้อตัวจากความเย็น

ของเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงาน

 

เพชรเกล้าค่อยๆปรือตาขึ้นจากการพักผ่อน

และเริ่มขยับตัวนิดหน่อยจนสัมผัสได้ถึงการกอดรัด

ใบหน้าเรียวเหลียวมองบุคคลด้านหลัง..

 

" ไง..ตื่นแล้วเหรอจ๊ะคนเก่ง "

" คุณแม่! "

" กลับมาเสียทีนะ แม่คิดถึงลูกที่สุดเลย "

 

ปิ่นรักเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม เพชรเกล้ารีบพลิกตัวหันมาหา

พร้อมกับโผกอดแม่ของเธอแนบแน่นด้วยความคิดถึง

" พราวคิดถึงคุณแม่มากๆเลยค่ะ "

ปิ่นรักก้มหอมศีรษะลูกสาวแสนรัก

" เป็นยังลูก ไปเที่ยวมาสนุกหรือเปล่า "

คำถามของแม่เธอนำพาให้เพชรเกล้าคิดไปถึง

คนที่พาเที่ยวจนทำให้น้ำตาเริ่มซึม

 

" ว่าไงยังจ๊ะ โลดโผนหรือไงเราถึงได้มีแผลกลับมาด้วย "

ปิ่นรักผละออกจากการโอบกอดเล็กน้อย

 

" ค่ะ สนุกดี " เสียงนิ่มเอ่ยแผ่วเบา

" อยากเที่ยวต่อเหรอลูก "

มารดายิ้มถามเมื่อเห็นแววตาและสีหน้าของลูกสาวที่ดูซึมๆ

" ไม่เลยค่ะ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้พราวจะไม่ไปเที่ยวตั้งแต่แรก "

เพชรเกล้ารู้สึกไม่ดีเท่าไหร่เพราะหลายๆอย่างของเธอ

คงจะทำให้มารดาผิดหวังมากหากรู้เข้า

 

" ทำไมอย่างนั้นล่ะจ๊ะ "

" เพราะพราวคิดถึงคุณแม่ค่ะ คิดถึงม๊ากมาก "

 

ร่างบางฉีกรอยยิ้มให้เห็นเพื่อไม่ให้เป็นการผิดสังเกตไปมากกว่านี้

พร้อมกับสวมกอดมาดาให้แนบแน่นกว่าเก่า

ปิ่นรักยิ้มกึ่งหัวเราะกอดตอบมือลูบศีรษะด้วยความรักใคร่

 

" เอาหล่ะ งั้นคราวหน้าถ้าพราวจะไปเที่ยวไกลๆ
แบบนี้อีก แม่จะไม่อนุญาต ดีมั้ย "

" ดีค่ะ " ริมฝีปากบางยิ้มตอบ คนเป็นแม่หัวเราะเอ็นดู

 

" ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ก็พักผ่อนให้มากๆนะจ๊ะ
เพราะอีกไม่นานเนี่ยแม่มีงานให้พราวทำด้วยนะ "

" จริงเหรอคะ! คุณแม่จะให้พราวทำงานจริงๆเหรอ!! "

เพชรเกล้าถอยห่างออกมาเอ่ยถาม

" งานเปิดตัวนาฬิกาแบรนด์เนเช่ลูกไปกับแม่นะคะ " ปิ่นรักยิ้มบอก

“ นี่..คืองานของพราวเหรอคะ ”

ร่างบางนิ่วหน้าคิด..เพราะเธอคิดว่าจะได้

ช่วยแบ่งเบาภาระจากการงานของแม่ตัวเองเสียอีก

" คุณปราณีย้ำแล้วย้ำอีกว่าอยากให้ลูกไปด้วย แต่แม่ยังไม่ได้รับปากอะไร "

" ค่ะ เมื่อไหร่ล่ะคะ "

" อีกสองอาทิตย์จ้ะ "

 

ใบหน้าเรียวนิ่งคิดสักครู่ก่อนจะพยักหน้ายืนยันอีกครั้ง..

ก็ดีเหมือนกันหากมีเรื่องอื่นเข้ามาให้คิดเธอจะได้ลืมๆ

เรื่องตรีทิพย์ไปได้บ้าง..ปิ่นรักส่งยิ้มตอบพลางลูบแก้มขาวลูกสาวเธอ

ด้วยรักใคร่เหลือบมองสร้อยข้อมือสวยๆที่เพชรเกล้าสวมใส่อยู่

เพราะช่างสวยเหมาะสมกับข้อมือดีเสียจริง..

 

 

“ เต้ไม่เข้าใจว่าพี่จะให้เต้มาที่นี่ทำไม! ”

 

ตรีทิพย์ส่งเสียงขึ้นเมื่อเธอและพี่สาว

ได้เดินทางกลับมาถึงกรุงเทพกันเป็นที่เรียบร้อย

แต่ทอปัดกับหลอกล่อให้นางแบบซุปตาร์

มาตั้งต้นที่บ้านของเธอก่อนจนร่างสูง

ไม่ค่อยจะสบอารมณ์สักเท่าไหร่นัก เพราะตอนนี้

เพชรเกล้าสาวน้อยของเธอเท่านั้น

คือจุดหมายปลายทางที่ทำให้เธอต้องรีบกลับมา

 

“ ถ้าไม่มาที่นี่แล้วจะไปไหน กลับคอนโดอย่างนั้นเหรอ? ”

ทอปัดกอดอกยืนถาม

“ ไปหาพราว..! ”

 

น้ำเสียงของตรีทิพย์ยังคงร้อนรนไม่หาย

สองมือยังคงกดโทรศัพท์สลับกับพิมพ์ไลน์

คอยติดต่อเพชรเกล้าอยู่ตลอดเวลาทั้งที่ไม่ได้รับการตอบกลับเลยแม้แต่น้อย

 

“ หาที่ไหน มือถือก็ปิดเครื่องไลน์ไปเขาก็ไม่อ่าน ”

 

ใบหน้าสวยเงยมองผู้พูดฟึดฟัด

“ ไม่ใช่เหรอ? ” พี่สาวย้ำถาม

“ ไปหาที่บ้านก็ได้ ” ร่างสูงหันจะเดินไปขึ้นรถ

“ นี่ไม่ต้องเลย เย็นป่านนี้แล้วเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยไปเถอะ ” ทอปัดรีบขัด

 

“ รอไม่ไหว!! พี่เข้าใจมั้ยว่า!..เต้ช้ามากแล้วเนี่ยเต้ต้องรีบคุยกับพราวให้รู้เรื่อง!! ”

ตรีทิพย์ยกไม้ยกมือน้ำเสียงร้อนรน

“ แล้วคิดเหรอว่าถ้าไปหาตอนนี้พราวจะออกมาคุยกับเต้ดีๆ ”

ร่างสูงนิ่งคิด..

 

“ เชื่อพี่เถอะ รอหน่อยแค่คืนเดียวเอง..นะ ”

ทอปัดบอกเสร็จจึงส่งยิ้มบางๆพร้อมถอนหายใจออกมา

ก่อนจะหันเดินเข้าไปในบ้านของเธอ

 

ตรีทิพย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ยืนพิงอยู่กับตัวรถคันดำ

ที่เธอเป็นเจ้าของคอตกจำเป็นต้องเชื่อฟังคำบอกของพี่สาว

ในเมื่ออุส่าขอร้องกันถึงขนาดนี้………