บัลลังก์ฉิมพลี

          ภายในห้องครัวที่กำลังคลุ้งไปด้วยกลิ่นควันหอมๆ

จากเมนูอาหารบ้านๆนั่นก็คือกระเพราหมูสับ ร่างบางหยิบจับเครื่องปรุง

โรยปรับรสชาติให้เข้มข้นอย่างคล่องแคล่วและเพลิดเพลิน

โดยไม่ได้รู้สึกถึงสายตาที่กำลังจ้องมองเธอมาจากด้านหลัง

 

ปริฉัตรกำมือแน่นกัดฟันจนเส้นเลือดบริเวณขมับปูดขยับไปมา

พิจารณามองเรือนร่างตรงหน้าไม่กระพริบพอยิ่งไม่เห็นข้อด้อย

ให้ได้ติเตียนของคนตรงหน้ามันจึงทำให้ความริษยาเริ่มทำงานไปโดยไม่รู้ตัว

 

ฟองน้ำบางเบาจมลงสู่ผิวน้ำที่ใช้แช่ชำระล้างพืชกินได้ใบสีเขียวจนกลมกลืนกันไป…

 

ปริฉัตรหยิบชามทรงกลมที่มีใบกระเพราลอยอยู่อย่างอัดแน่น

เพราะความแคบของภาชนะและนำมาวางลงเสียงดังๆ

บริเวณที่ใกล้กับขวดซอสน้ำปลาปรุงรสต่างๆ ใบหน้าเรียวจึงหันไปเจอกับ

หญิงตาดุที่สีหน้าบ่งบอกว่าไม่มาดีอย่างแน่นอน

 

" เธอน่ะเหรอ เพชรเกล้า! "

คำพูดเรียบๆที่น้ำเสียงช่างไม่น่าฟัง

" ค่ะ.. " ร่างบางตอบกลับเบาๆ

" เธอคือลูกของปิ่นรัก! "

" ใช่ค่ะ " เพชรเกล้าเจรจาเสียงนิ่ม

“ ปิ่นรักไม่คิดจะหวงลูกสาวบ้างหรือไง!
ถึงได้ปล่อยให้เธอมาอยู่ที่นี่กับคนที่เขาเกลียดเธอมากที่สุดในชีวิต! ”

 

ร่างบางถอนหายใจเบาๆโชคดีที่เธอรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว

อีกทั้งคำพูดราวๆนี้เธอก็เคยฟังมาแล้วเช่นกัน

จึงไม่ค่อยทำให้จิตใจร้อนรนตามผู้พูดไปด้วยเท่าไหร่นัก

 

“ ทุกคนที่นี่ดีกับฉันมากค่ะ จึงไม่มีอะไรที่คุณแม่ต้องเป็นห่วง ”

เพชรเกล้าไม่ปริปากให้ปริฉัตรรู้ว่าแม่ของเธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธออยู่กับตรีทิพย์ที่นี่

ปริฉัตรเบ้ปากที่เห็นหญิงตรงหน้าพูดจามีมารยาทกับเธอด้วยน้ำเสียงปกติ

“ แน่ใจเหรอ! ว่าเขาดีกับเธอจริงๆ ”

“ ฉันขี้เกียจสาธยายให้เปลืองน้ำลาย! รู้เอาไว้ว่าฉันเกลียดเธอและแม่ของเธอที่สุด!!
ปิ่นรักทำให้ทุกอย่างในชีวิตฉันไม่สำคัญในสายตาของพ่อฉัน
เพราะฉะนั้นอย่าหวังว่าตัวเองจะได้อยู่อย่างสงบสุข! ”

 

เพชรเกล้านิ่วหน้าคิดเงียบๆ..ฟังคำที่กล่าวออกจากปากปริฉัตรเมื่อครู่

บ่งบอกให้เธอได้รับรู้ว่าหญิงผู้นี้กำลังทวงคืนสิ่งที่โกรธแค้นให้กับตัวเอง

ที่ต่างจากตรีทิพย์รายนั้นจะพูดเสมอว่าต้องการแก้แค้นให้กับแม่ของเธอ

เพื่อแลกกับความสะใจที่ไม่ค่อยจะจริงจังอะไรเท่าไหร่นัก

 

“ ส่วนเต้...เขาเองก็มีความแค้นที่ไม่ได้น้อยไปกว่าฉัน!
น้องของฉันเชื่อฟังฉันมากกว่าใครไม่มีทางที่เขาจะหลงงมงายในตัวเธอจริงๆ ไม่มีทาง! ”

หญิงร่างสูงยิ้มร้ายเย่อหยิ่ง

เพชรเกล้าลดสายตาลงเธอไม่รู้ว่าควรพูดสิ่งใด

จึงปล่อยให้ปริฉัตรพูดพร่ำไปเรื่อยๆ..เริ่มรู้สึกถึงอาการหวงน้องสาวจากคนต้องหน้า

“ เธอคงจะสุขสบายมีความสุขกันมากสินะสองแม่ลูก!
แล้วแม่ของเธอล่ะยังชอบแย่งผัวชาวบ้านอยู่อีกหรือเปล่า!! ”

“ คุณแม่ไม่ทำเรื่องแบบนั้นหรอกค่ะ ”

สิ่งนี้เองที่ทำให้เพชรเกล้าต้องโต้ตอบเล็กๆน้อยๆ

“ หึ! งั้นเหรอ! อ๋อเดี๋ยวนี้มีหน้ามีตามีแต่คนนับถือ
แทบจะคลานกราบไหว้..ผิดจากเมื่อก่อนที่เที่ยวร่อนไปร่อนมา
เข้าออกบ้านฉันเป็นว่าเล่นจนได้พ่อฉันเป็นผัวอีกคน!! ”

“ เรื่องทุกอย่างก็ผ่านมานานมากแล้วนะคะ
ฉันว่าคุณไม่ควรจะรื้อฟื้นให้ทุกฝ่ายต้องเสียหาย ” ร่างบางเอ่ยบอก

“ พูดแบบนี้แสดงว่ารู้เรื่องหมดแล้ว เต้คงบอกเธอสินะ
ที่ไม่อยากให้รื้อฟื้นเพราะกลัวว่าแม่ของเธอจะอับอายเพราะเรื่องคาวๆของตัวเองน่ะสิ!!! ”

เพชรเกล้าผ่อนลมหายใจเบาๆเธอแน่ใจว่าควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้

ปริฉัตรยิ้มเยาะเห็นดวงตาของเพชรเกล้าจ้องมองเธอไม่กระพริบ

 

“ โกรธล่ะสิ! ดี!! แบบนี้ฉันชอบเพราะฉันอยากให้เธอโกรธ
แล้วก็เกลียดฉันเหมือนอย่างที่ฉันเกลียดเธอ! เพชรเกล้า!! ”

“ ค่ะ ฉันโกรธ ”

ใบหน้าเรียวเอ่ยบอกเรียบๆ

ก่อนจะหันไปคลุกเคล้ากับอาหารของเธอต่อ

“ นี่แกกวนประสาทฉันเหรอห่ะ!!! ”

ปริฉัตรไม่พอใจที่อีกฝ่ายตอบกลับบางเบา

“ ฉันก็แค่ตอบรับเพื่อให้คุณสบายใจจะได้สมใจคุณ ”

เสียงนิ่มเอ่ยบอกเรียบๆอีกครั้ง

 

“ เหรอ..อีนี่!!! ”

“ พี่ต้อม!! ”

 

ปริฉัตรโมโหหนักในการสู้รบริมฝีปากแบบนิ่งเฉยของเพชรเกล้า

ยกมือขึ้นอย่างใจร้อนแต่ตรีทิพย์ได้เดินเข้ามาในห้องครัวพอดี

จึงร้องห้ามไว้พี่สาวตัวการหันมองเพียงนิดและไม่สนใจ

แต่เปลี่ยนไปคว้าข้อมือของร่างบางแทน..ออกแรงบีบแน่นๆ

 

“ ทำใจเย็นไปเถอะ!! แล้วแกจะรู้สึก! ”

ปริฉัตรจ้องเขม็งพูดออกมาเสียงแข็งก่อนจะสะบัดสิ่งที่จับทิ้ง

ซุปตาร์ร่างสูงรีบวิ่งเข้ามาหาสาวน้อยของเธอด้วยความเป็นห่วง

 

“ เต้!! ออกไปคุยกับพี่ข้างนอก! ”

 

เมื่อเห็นตรีทิพย์จับประคองดูข้อมือของเพชรเกล้าด้วยความทะนุถนอม

ช่างตรงกันข้ามกับสิ่งที่เธออยากจะสื่อให้เพชรเกล้าได้รู้

ว่าน้องสาวเธอไม่ได้จริงจังอะไรด้วยจึงทำให้ปริฉัตร

ไม่พอใจกับสิ่งที่เห็นเป็นอย่างมาก

“ คุยตอนนี้ก็ไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ พี่ต้อมไปสงบสติอารมณ์ก่อนดีกว่า ”

ตรีทิพย์หันบอก

“ ออกไปคุยกับพี่ข้างนอก เดี๋ยวนี้!!! ”

“ เราคุยกันไม่รู้เรื่องหรอกค่ะ
ถ้าพี่ยังใจร้อนอยู่แบบนี้เดี๋ยวเราก็ทะเลาะกันเปล่าๆ ”

นางแบบสาวถอนหายใจเบาๆ

“ เดี๋ยวนี้กล้าขัดคำสั่งฉันเหรอ!! ฉันเป็นพี่แกนะ!!! ”

ปริฉัตรตาโตโมโหเสียงดัง

“ เต้ก็เป็นน้องเหมือนกันนะคะ! ใจคอพี่จะไม่ฟังคำเต้บ้างหรือไง! ”

เพชรเกล้าจับแขนตรีทิพย์เบาๆเพื่อเตือนสติให้คนรักเย็นลง

ตรีทิพย์กับเป็นฝ่ายเถียงบ้างจนทำให้ปริฉัตรคิดไม่ถึง

เพราะน้องสาวไม่เคยแสดงกิริยาแบบนี้กับเธอเลยสักครั้ง

หญิงหน้าดุกัดฟันโมโหเอาเรื่องและตัดสินใจเดินออกไปด้านนอกอย่างเงียบๆ

ทำเอาคนมองงงนิดๆที่อยู่ๆก็นิ่งเฉยไปเสียอย่างนั้น

ร่างสูงถอนหายใจเบาๆก่อนจะหันมองสาวน้อยที่กำลังรีไฟจากเตาแก๊ส

“ เจ็บ.. ”

ใบหน้าเรียวหันมาสบตานางแบบสาว..ตรีทิพย์จะรู้มั้ยนะ

ว่าสิ่งนี้คือการออดอ้อนเล็กๆน้อยๆแบบเนียนๆจากเธอ..

 

ซุปตาร์สาวเม้มริมปากเปลี่ยนสีหน้าอมยิ้มกรุ้มกริ่ม

เอื้อมเกี่ยวเอวบางให้เข้ามาชิดตัวเธอ

“ เจ็บเหรอคะ..ไหนดูสิ ”

เสียงหวานทำออเซาะคล้อยตามก้มมองข้อมือเพียงนิด

ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปประทับรอยจูบบนริมฝีปากบางเบา

 

“ ฮื่อ! ” สาวน้อยรีบเบี่ยงหนี

“ บอกว่าให้รอที่ห้องแล้วลงมาทำไม ” แววตาเจ้าชู้ยิ้มบอก

“ ก็พราวหิวนี่คะ ”

เพชรเกล้าหันทำอาหารในขั้นตอนสุดท้าย

นั้นก็คือการใส่ใบกระเพราแต่ตรีทิพย์โอดโอยก่อกวนเธอจากด้านหลัง

จนทำให้ไม่ค่อยสะดวกในการหยิบจับเสียเท่าไหร่นัก

 

“ พี่ก็หิวเหมือนกันพราวกลับขึ้นไปบนห้องเลย ”

ผู้กอดเอวทำดึงตัวจะพาไป

 

“ ไม่ๆ อย่าแกล้งกันสิคะใจคอจะอยู่แต่ในห้องอย่างเดียวเลยหรือไง ”

ร่างบางยื้อตัวไม่ยอมถอยตามต่อว่าเสียงนิ่ม

พร้อมเอื้อมจะหยิบใบกระเพราในชามใกล้มือ

“ หูย!! ทำไมอ่ะทำไมๆๆ ”

 

เสียงหวานก่อกวนดึงมือที่เอื้อมกลับมา ใบหน้าเรียวหันมองเล็กน้อย

เธอจึงถูกจับรูปหน้าให้รับรอยจูบที่พุ่งเข้ามาแต่โดยดี

สองสาวไม่ได้ล่วงรู้เลยว่ามีสายตาของใครอีกคน

กำลังจ้องมองอยู่ด้วยความริษยาอย่างที่สุดจนแทบจะปรี่ตัวออกมา..!

กลีบปากสวยบดเคล้าคลึงเบาๆทั้งสองหลับพริ้ม

เคลิบเคลิ้มจนลืมเลือนอาหารที่อาจจะไหม้ในอีกไม่ช้า

ตรีทิพย์ค่อยๆจับมือสาวน้อยพร้อมกับพาเอื้อมไปที่ชามใบเดิม

เพื่อให้อีกคนได้หยิบพืชผักใบเขียว

เมื่อปลายนิ้วของเพชรเกล้าได้สัมผัสแตะผิวน้ำเธอ

จึงลงน้ำหนักเพื่อจะขยุ้มใบกระเพราขึ้นมา..

“ อื้อ?! ”

เสียงนิ่มอุทานอยู่ในลำคอพร้อมกับหันหนีริมฝีปากที่กำลังบดเบียดทันที

สร้างความพอใจให้กับปริฉัตรที่แอบมองอยู่มุมหนึ่ง

รอยยิ้มสะใจจึงปรากฏกระตุกมุมปากที่การลอบกัดในแรกเริ่มของเธอ

เป็นผลสำเร็จ เมื่อครู่ที่เธอถอยมาก็เพื่อจะรอดูสิ่งนี้

ที่สนุกว่าการยืนเถียงกับน้องสาวก็เท่านั้น

ก่อนจะให้หลังเดินออกไปจากจุดที่ยืนอยู่ด้วยความสะใจ..

 

“ โอะ!! ”

ร่างบางยกมือข้างเดิมขึ้นมอง

“ พราว!! ”

ตรีทิพย์ตกใจเป็นอย่างมากเอื้อมประคองฝ่ามือนิ่มที่ปลายนิ้วมีเลือดซึม

“ ทำไมเป็นแบบนี้อ่ะ?! ”

ใบหน้าสวยร้อนรนหันมองถ้วยชามใบเดิม

และด้วยความไม่พอใจตรีทิพย์จึงปัดชามดังกล่าวให้ตกลงสู่พื้นทันที!!

 

“ เพล้ง!!! ”

เพชรเกล้าตกใจที่เห็นอีกคนทำเช่นนั้น

“ เข็มมุด! ”

ตรีทิพย์ขมวดคิ้วมองดูสิ่งกระจัดกระจาย

จึงเห็นเข็มมุดหลายเล่มปักแหลมๆอยู่กับฟองน้ำ

 

สาวน้อยย้อนคิดไปถึงเมื่อครั้งที่รู้ว่าปริฉัตรเข้ามาในห้องครัว

หล่อนทักทายเธอด้วยชามใบนี้..จึงทำให้เพชรเกล้ารู้ทันที

ว่านี่ต้องเป็นฝีมือของปริฉัตรแน่ๆ..ช่างร้ายกาจอะไรขนาดนี้

 

“ ของพวกนี้มาอยู่ในชามนี้ได้ยังไง ”

เสียงหวานพูดออกมาพิจารณาคิดสักครู่ก่อนจะหันมองหน้าเพชรเกล้า

“ ไม่รู้สิคะ.. ”

ร่างบางตอบเบาๆและหันดับเตาแก๊สพร้อมกับเดินไปล้างมือทำความสะอาดรอยแผลจี๊ดๆ

 

พลาสเตอร์ปิดแผลค่อยๆปิดทับรอยเลือดเล็กๆไปอย่างบางเบา

ด้วยฝีมือของตรีทิพย์..เพชรเกล้าชูนิ้วขึ้นมองสีหน้าปกติ

พลางหันมองไปรอบๆดูวิวทิวทัศน์อะไรไปเรื่อย

เพราะตอนนี้เธอทั้งสองกำลังนั่งอยู่ใต้ต้นไม้ร่มรื่น

ใกล้กับพื้นแปลงสตรอว์เบอร์รีที่กว้างขวาง..

 

" ใครทำ.. "

ใบหน้าเรียวหันมองผู้ถามเพียงนิดและหันกลับมา

" ไม่รู้หรอกค่ะ " เสียงนิ่มตอบ

" แต่พี่คิดว่าพราวรู้ "

ซึ่งตรีทิพย์เองก็รู้เช่นกันเธอเดาได้ไม่ยากเพียงแต่อยากให้สาวน้อยพูดออกมา

" ช่างเถอะค่ะ แล้วพราวก็หายแล้วด้วย..นี่ " เพชรเกล้าชูนิ้วให้อีกคนดู

นางแบบร่างสูงถอนหายใจเบาๆ

" ไม่บอกก็ไม่เป็นไรงั้นมานี่ "

ตรีทิพย์ดึงตัวร่างบางให้เข้ามานั่งลงในระหว่างสองขาของเธอ

พร้อมทั้งกอดเนื้อตัวเอาไว้แน่น..หันขยี้จมูกกับผิวแก้มขาวหนึ่งฟอด

" ขอโทษนะคะที่ปล่อยให้น้องพราวต้องเจ็บตัว "

ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มหวาน

" หืม!!~ "

อยู่ๆตรีทิพย์ก็เกิดหมันเขี้ยวจึงขอชื้นใจแก้มนิ่มอีกซักครั้ง

" มองอะไรคะ "

" พราวว่าพราวควรกลับบ้าน " เพชรเกล้าพูดขึ้น

" อ้าว! ไหนเจ้าหญิงสัญญาแล้วไงว่าจะอยู่ต่ออีกสองอาทิตย์ไงคะ "

เสียงหวานโอดโอยทันที

 

" แต่ถ้าพราวอยู่ที่นี่ต่อคุณปริฉัตรจะไม่พอใจมากยิ่งขึ้น
เดี๋ยวพี่เต้ก็ต้องทะเลาะกับเขาเพราะพราวอีก อีกอย่างนะคะ
คุณแม่ก็ถามพราวหลายครั้งแล้วด้วยว่าจะกลับเมื่อไหร่ "

" แต่พี่พอใจนี่..พอใจมากเลยด้วย
อาปิ่นไม่ว่าหรอกอีกแป๊บเดียวเอง " ตรีทิพย์หอมแก้มต่อย้ำๆซ้ำๆ

" แต่ว่า.. "

" น้า..นะ สัญญาแล้วนี่ห้ามคืนคำนะ อีกสองอาทิตย์พี่ก็ต้องทำงานแล้ว
เราต้องมีเวลาอยู่ด้วยกันน้อยลงแน่ๆเลย " ใบหน้าสวยซบลงกับหัวไหล่สาวน้อย

เพชรเกล้าหันมองรูปหน้าสวยแอบหวั่นใจ

กลัวตรีทิพย์จะเป็นเหมือนอย่างที่ปริฉัตรพูดไว้กับเธอ..

“ มองอะไรเหรอคะ..ฮึ!~ ”

 

ตรีทิพย์เงยหน้าขึ้นมาเห็นสาวน้อยกำลังมองเธออยู่จึงแกล้งกระเซ้าเย้าหยอก

จุ๊บริมฝีปากเล่นอย่างอารมณ์ดี..แต่ทว่าเจ้าหล่อนกับอยู่นิ่ง

ไม่หันหนีเหมือนครั้งก่อนๆเธอจึงยื่นใบหน้าเข้าไป

ประทับความนุ่มอีกครั้ง..หยุดมองใบหน้าเห็นอีกคนสบตาเธออย่างไม่หลีกเลี่ยง

จนน่าหมันเขี้ยวกลีบปากสวยจึงโน้มสัมผัสอีกหน..ยังคงนิ่งอยู่เหมือนรอกันเสียอย่างนั้น

 

ตรีทิพย์จึงจัดการแตะแต้มความละมุนละไมอ่อนนุ่มให้กับร่างบางทันที

ค่อยๆเคล้าคลึงเบาๆและระหว่างนั้นกับทำให้นางแบบสาว

ต้องกดปลายนิ้วลงบนเนื้อเอวของเพชรเกล้าอย่างอัตโนมัติ

เสียงหวานครางฮือฮาแว่วดังผ่านลำคอขาวผ่องด้วยความชอบใจ

เมื่อริมฝีปากบางเริ่มขยับเคลื่อนไหวตามเธอเป็นครั้งแรก

ร่างสูงค่อยๆเปิดโอกาสให้ปลายลิ้นเล็กได้เข้าไปสำรวจ

ความหอมหวานจากเธออย่างไม่เร่งรีบซึ่งสาวน้อย

กับอ่อนช้อยคล้อยตามไปอย่างว่าง่าย

แต่จู่ๆร่างบางกับถอยออกมาและหยุดมองคนตรงหน้าเฉยๆ

แต่ตรีทิพย์ยังคงขยับตามเข้าหาเพชรเกล้าจึงถอยหนีอีกครั้ง

“ พี่เต้จะเป็นแบบนี้ตลอดไปใช่มั้ยคะ ”

“ ค่ะ พี่จะเป็นแบบนี้ตลอดไป ”

ตรีทิพย์ยิ้มตอบตาหวานฉ่ำเอื้อมมือประคองผิวแก้มนิ่ม

“ ห้ามลืมสัญญานะคะ ”

สายตาของเพชรเกล้าทำเอาคนมองแทบอ่อนระทวย

“ ไม่ลืมค่ะ ไม่ลืม... ”

ร่างสูงทัดผมให้กับสาวน้อยเธอหลงอยู่กับคำพูด

ของเจ้าหญิงร่างบางจนกู่ไม่กลับ..เพชรเกล้าจงใจทำเช่นนี้

เพื่อให้เธอไปไหนไม่พ้นใช่ไหม..

 

ใบหน้าเรียวค่อยๆโน้มริมฝีปากเข้าไปหาความชุ่มฉ่ำ

ยังจุดเดิมอีกครั้งเมื่อผู้รอคอยช่างวิงวอนเรียกร้องจากเธอเหลือเกิน..

 

“ วันนี้ทำอะไรมากิน ”

“ แกงส้มน่ะสิ ของโปรดๆ ”

 

เสียงคนงานในไร่เดินคุยกันในช่วงพักกลางวันดังอยู่ไม่ไกลนัก

เพชรเกล้าจึงรีบถอยห่างและหันนั่งตามปกติทันที ด้านตรีทิพย์เอง

ก็พรวดเข้ากอดสาวน้อยเช่นเดิมซบใบหน้าลงกับแผ่นหลัง

ส่งเสียงขัดใจของการขัดจังหวะเบาๆเพราะทุกอย่างกำลัง

เข้าด้ายเข้าเข็มอยู่แล้วเชียว!..ร่างบางถอนหายใจผ่อนคลายความรู้สึก

เม้มริมฝีปากหลับตาแน่นตอนนี้หน้าของเธอแดงกร่ำและร้อนฉ่ากว่าครั้งไหนๆ

ตรีทิพย์จะรู้ไหมว่าเธอต้องอดทนอดกลั้นดึงเอาความกล้าทุกอย่างออกมา

เพื่อสิ่งนี้ เพราะอยากให้ซุปตาร์คนสวยเป็นคนดีของเธอแบบนี้ตลอดไป

 

“ หิวหรือยังคะอาหารเช้ายังไม่ได้ทานเลยนิ ไปทานข้าวกันดีกว่ามั้ย ”

เสียงหวานถามขึ้นเธอได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นแรงๆแล้วก็อดยิ้มไม่ได้

“ เอ่อ..ค่ะ หิวค่ะ ” ร่างบางค่อยๆลุกขึ้นยืน

“ อืม..ไปเปลี่ยนกางเกงก่อน ”

“ ทำไมต้องเปลี่ยนด้วยล่ะคะ ”

“ ก็เพราะว่าพี่หวงขาขาวๆของพราว..ไม่อยากให้คนข้างนอกมอง ”

ตรีทิพย์ยืนตามและทอดสายตามองเรือนร่างเล็กที่ใส่กางเกงขาสั้นวันนี้

“ คนข้างนอก? ”

“ ใช่ค่ะ พี่จะพาพราวออกไปทานข้าวข้างนอก
ไปกินร้านตามข้างทาง อยากกินมั้ย ” ร่างสูงยักคิ้วถาม

“ อยากค่ะ!! ” ใบหน้าเรียวตื่นเต้นทันที

“ งั้นก็ไปเปลี่ยนกางเกงจะได้รีบไป ”

 

สาวน้อยทำปากปลิ้นก้มมองดูคิดว่าไม่เห็นจะเป็นไร

เพราะแค่กางเกงขาสั้นใครๆเขาก็ใส่กันทั้งนั้น

 

“ หรือจะให้อุ้ม ” ตรีทิพย์เดินเข้าหา

“ ไม่ๆ ” เพชรเกล้าถอยห่างอย่างรวดเร็ว

“ อุ้มนะ ”

“ ไม่อุ้ม!! ”

เสียงนิ่มร้องบอกพร้อมกับรีบวิ่งออกไปทันที

ใบหน้าสวยหันมองตามด้วยรอยยิ้มก่อนจะรีบเดินตามไป..

 

 

เพชรเกล้าวิ่งตรงกลับมาที่บ้านหลังใหญ่

รีบวิ่งเข้าไปยังด้านในด้วยความเร่งรีบ

ดวงหน้าเรียวก้มมองแต่ละชั้นของบันได

" โอะ! "

สองเท้าก้าวขึ้นไปได้เพียงสามสี่ขั้นก็ต้องหยุดลง

เพราะแรงสั่นสะเทือนของการประทะ

" นี่เธอกล้าเดินชนฉันเหรอห่ะ! "

ฝ่ายตรงข้ามส่งเสียงทันทีนั่นคือปริฉัตรนั่นเอง

" ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ "

ร่างบางเอ่ยบอกพร้อมเดินเลี่ยงผ่านคนตรงหน้าไป

หญิงหน้าดุรีบหันไปคว้าข้อมือเบาอีกทั้งยังกระชากให้เพชรเกล้าหันกลับมา

" ฉันไม่รับคำขอโทษ! แกตั้งใจจะเดินชนฉันใช่มั้ย!! "

 

 

ถัดมายังหลังบ้านร่มรื่น...

" อ้าวเต้ ไปไหนมาล่ะ "

ทอปัดถามขึ้นเมื่อมาเจอกับตรีทิพย์ที่กำลังจะเดินเข้าไปด้านใน

" ไปที่ไร่มาค่ะ แล้ว...พี่ต้าล่ะจะไปไหนเหรอ " น้องสาวยิ้มถาม

" เปล๊า! แค่ออกมาผ่อนคลายสมองน่ะ รำคาญ..! "

ผู้จัดการคนเก่งยักไหล่เอ่ยบอก จึงทำให้ตรีทิพย์พอจะเข้าใจในเหตุผล

" พราวอ่ะ "

" พราวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าค่ะ เต้จะพาน้องออกไปกินข้าวข้างนอก "

ร่างสูงนำสองมือล้วงกระเป๋ายิ้มหวานอารมณ์ดี

 

" อืมดีๆอย่าอยู่เล๊ยที่นี่ เอ้อ! อย่าลืมนะจ๊ะอีกสองอาทิตย์ฟินาเล่เหมือนเดิมนะ "

ทอปัดกล่าวรายละเอียดคร่าวๆเป็นการรู้กัน

" ไม่ลืมหรอกค่ะ นี่เต้ก็ว่าจะกลับกรุงเทพและล่ะอยากเข้าฟิตเนสด้วย "

" เหรอกลับเมื่อไหร่จะได้หนีไปด้วยคน " พี่สาวทำกระซิบกระซาบ

" ก็..อีกสองสามวันมั้ง เดี๋ยวดูอีกทีไม่แน่ก็อาจพรุ่งนี้มะรืนนี้เลย เพราะว่าที่บ้านพราวเขา.. "

" !!??@##*&฿%#@&*+*!!?? "

เสียงโวยวายของคนอารมณ์ร้อนเริ่มดังออกมา

ให้สองพี่น้องที่ยืนคุยกันอยู่ได้ยินจนต้องหันมองกันเป็นตาเดียว

" อะไรกันอ่ะ? " ทอปัดเอ่ย

" เสียงพี่ต้อม " ร่างสูงบอกเสร็จจึงรีบเดินเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว

 

 

" พูดมาสิ! สารภาพมาว่าเธอจงใจเดินชนฉันจริงๆ!! คิดจะแกล้งฉันใช่มั้ยห่ะ!!! "

ปริฉัตรคาดคั้นเพชรเกล้าไม่หยุดไม่หย่อน

มือข้างเดิมบีบกำข้อมือสาวน้อยจนเริ่มเป็นริ้วรอย

 

" พูดมาสิพูด!! อีนี่! เป็นใบ้หรือไง!!! "

" ฉันบอกคุณไปหลายครั้งแล้วนะคะ
ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจแล้วคุณยังต้องการอะไรอีก "

ใบหน้าเรียวขมวดคิ้วไม่เข้าใจคนตรงหน้าเลยจริงๆ

" ฉันไม่เชื่อ!! แกมันก็เหมือนแม่ของแกนั่นแหละ ตอแหล!!! "

" ปล่อยฉัน "

" ไม่ปล่อย!! อยากเจ็บตัวอีกใช่มั้ย
ถึงได้กล้าทำแบบนี้กับฉัน!! กราบขอโทษฉันเดี๋ยวนี้!! "

" เกินไปค่ะ ฉันแค่เดินชนคุณนะคะแล้วฉันก็ขอโทษคุณไปแล้วด้วย
ร่างกายคุณก็ปกติดี ไม่ได้บุบสลายตรงไหนด้วยซ้ำ
ถ้าจะให้ฉันกราบคุณ..ฉันกราบสิ่งที่น่านับถือจะดีกว่าค่ะ.. "

เพชรเกล้ายอมรับว่าเธอไม่พอใจกับคำด่าทอที่แสนจะหยาบคาย

ของคนตรงหน้าแต่เธอขอเลือกที่พูดเพียงเท่านี้

เพราะไม่สามารถเจรจาใช้ภาษาเช่นเดียวกับปริฉัตรเป็น

" อีนี่!!! "

ปริฉัตรยกฝ่ามือขึ้นสูงด้วยความโมโหสุดขีด

สาวน้อยตกใจหลับตาพร้อมทั้งสะบัดข้อมือของตัวเองที่ถูกจับจนหลุดออก

“ พี่ต้อมทำอะไรน่ะ!! ”

ทอปัดตะโกนลั่นเมื่อเห็นพี่สาวกำลังจะใช้กำลังในการตัดสิน..

ปริฉัตรเสียหลักในการทรงตัวยืนนิดหน่อย

เมื่อได้ยินเสียงอื่นเข้ามาสอดแทรกเช่นนั้นเธอจึงตัดสินใจ

ทิ้งร่างตัวเองให้ตกลงจากบันไดสี่ขั้นทันที!

 

“ คลุก!คลุก!คลุก!คลุก! ”

" โอ๊ย!!! "

เพชรเกล้ามองตามเรือนร่างที่พยายามพาตัวเองให้กลิ้งลงไปด้านล่าง

ด้วยความตกตะลึงเธอไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะทำเรื่องแบบนี้

" พี่ต้อม! "

ทอปัดเห็นเช่นนั้นจึงรีบปรี่เข้ามาหาพี่สาวที่นอนอยู่กับพื้นอย่างรวดเร็ว

" เป็นยังไงบ้างค่ะ!! "

น้องคนกลางไถ่ถามด้วยความเป็นห่วงประคองเนื้อตัว

 

ตรีทิพย์เดินมาหยุดอยู่บริเวณทางขึ้นบันไดมองดูพี่สาวคนโต

" เต้.. "

ปริฉัตรหันมาเห็นน้องสาวคนโปรดช่างโชคเข้าข้าง

ที่ตรีทิพย์มาเห็นเธอในสภาพนี้เข้าพอดี

 

ใบหน้าสวยหันกลับมาทางสาวน้อยของเธอ..

หญิงตัวการเคล็ดขัดยอกนิดหน่อยการนี้ยอมลงทุนเจ็บตัวมากๆ

รีบลุกขึ้นยืนและเดินเข้ามาหาตรีทิพย์น้องสาวเพื่อจะเรียกร้องความสนใจ

 

“ เพชรเกล้าผลักพี่ตกลงมา เต้ต้องจัดการเพราะพี่ไม่ยอม! ”

ตรีทิพย์หันขวับมองผู้พูดก่อนจะหันกลับมาหาเพชรเกล้าอีกครั้ง..

เห็นเจ้าหล่อนเม้มริมฝีปากสบตาตามปกติแถมนิ่งเฉยอีกเหมือนเคย

ทอปัดที่ยืนอยู่ใกล้กันมองดูอาการสีหน้าและแววตาก็ไม่กล้าที่จะเดาใจใคร

 

“ คราวนี้จะว่ายังไงยังจะปกป้องมันอีกอยู่มั้ย! ”

ปริฉัตรดึงแขนร่างสูง..นางแบบสาวยืนนิ่งความวุ่นวายที่เกิดขึ้น

ช่างทำให้เธอลำบากใจเสียจริง..นี่ก็พี่สาวส่วนพราวคือคนที่เธอรัก รักมาก...

“ พี่ว่าน้องพราวไม่ทำเรื่องแบบนี้แน่
พี่ต้อมสะดุดขาล้มลงมาเองหรือเปล่า ” ทอปัดแย้ง

ปริฉัตรถอนหายใจหันขวับมองทอปัดด้วยความฉุนเฉียว

“ นับวันแกนี่ยิ่งจะทำตัวเป็นญาติฝ่ายไหนของมันมากขึ้นทุกวัน!
ฉันเป็นพี่แก!! แกควรเชื่อฟังคำฉันถึงจะถูก! ”

“ ต้าก็แค่คิดว่ามันไม่เห็นจะมีความจำเป็นอะไรที่น้องพราวจะทำแบบนี้กับพี่นี่คะ ”

“ มีสิ! เพราะว่ามันเกลียดฉัน!
เลือกเอานะเต้ระหว่างพี่กับผู้หญิงคนนี้..เต้จะเลือกใคร ”

ทอปัดส่ายหัวรำคาญนัก นานวันพี่สาวชักเริ่มไร้สาระมากมายจริงๆ

เพชรเกล้าสบตาตรีทิพย์และมีความคิดที่อยู่ในใจ

เหมือนกับว่าคนรักนั้นเชื่อในสิ่งที่ปริฉัตรกล่าว

ร่างบางรู้สึกน้อยใจขึ้นมาเสียเดี๋ยวนั้นเพียงแค่ชั่วพริบตา

ตรีทิพย์ก็ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับเธอเสียแล้ว

นางแบบสาวเดินขึ้นไปบนขั้นบันไดหนึ่งก้าวจ้องมองสีหน้า

และท่าทางก็พอจะเดาได้ว่าเจ้าหญิงของเธอกำลังคิดสิ่งใด

 

“ ขึ้นไปบนห้องก่อนปะ ”

เสียงหวานเอ่ยบอกเรียบๆ

ใบหน้าเรียวลดสายตาลงก่อนจะหันเดินออกไปจากตรงนั้น

 

“ เต้!! หมายความว่ายังไง นี่มันอะไร..! ”

“ พี่บอกให้เต้จัดการ เต้ก็ทำให้แล้วไง ”

ตรีทิพย์พูดขึ้นเน้นประโยคชัดๆทุกคำก่อนปริฉัตรจะเอ่ยเสร็จเสียอีก

“ เดี๋ยว! แต่พี่ไม่พอใจ!! เต้ต้องทำมากกว่านี้
แสดงออกมาให้พี่เห็นว่าแกเกลียดมันไม่พอใจมัน เดี๋ยวนี้!!! ”

หญิงสาวโวกเวกขวางทางไม่ยอมให้ตรีทิพย์เดินหนีไปเฉยๆ

“ พี่ต้อมพอเถอะน่า! ”

ทอปัดเห็นสีหน้าของตรีทิพย์เริ่มบ่งบอกว่ากำลังรำคาญเธอจึงช่วยพูดอีกแรง

“ อย่ายุ่ง! ” ปริฉัตรตวาดแว๊ด

ซุปตาร์สาวมุ่งหน้าที่จะเดินออกไปด้านนอก

“ เต้! อย่าเดินหนีพี่นะ!! บอกมาว่าจะเลิกกับมันเมื่อไหร่
พี่ทนเห็นเต้อี๋อ๋ออยู่กับมันคอยปกป้องมันไม่ไหวแล้วนะ!!! ”

“ ไม่มีความคิดแบบนั้นอยู่ในหัวของเต้.. ”

ตรีทิพย์บอกเอ่ยบอกพร้อมทั้งเดินตรงออกมาจนถึงหน้าประตู

ยังไม่วายที่ปริฉัตรพี่สาวจอมบงการจะตามติดไม่ห่าง

“ ถ้าอย่างนั้นก็คิดซะ นี่คือคำสั่งของฉัน!!! ” พี่สาวจ้องตาเขม็ง

 

ตรีทิพย์หายใจแรงเก็บกดกั้นอารมณ์ของเธอที่เริ่มประทุขึ้น

ในเมื่อเธอกำลังมีความสุขกับความรัก อยู่ดีๆพี่สาวกับเจ้ากี้เจ้าการ

ใช้อำนาจบังคับใจกันเหมือนครั้งที่ผ่านมา มันจึงทำให้เธอไม่พอใจเป็นอย่างมาก

แต่ยังพยายามระงับกิริยาเอาไว้

 

ร่างสูงเดินหนีผ่านไปปริฉัตรกัดฟันแน่นเอื้อมดึงแขน

รั้งตัวไม่ยอมให้น้องสาวเลี่ยงหนีคำตอบจากเธอไปง่ายๆ

ด้วยความรำคาญใจตรีทิพย์จึงใช้แรงที่มีสะบัดแขนของเธอ

ออกจากการจับกุมจนทำให้ปริฉัตรเซถอยหลังไปเสียงกรี๊ดอุทานเบาๆ

หลุดออกจากปากจนใบหน้าสวยต้องหันมองตาม

ทอปัดรีบประคองหญิงตัวร้ายเอาไว้

 

“ เอ่อ..พี่ต้อมเต้ไม่ได้ตั้งใจ.. ”

เสียงหวานเอ่ยบอกตกใจนิดหน่อย

“ หืม!!!! ”

ปริฉัตรมีน้ำตาคลอยกฝ่ามือขึ้นด้วยความโมโห

“ เดี๋ยว!! อย่าค่ะอย่า!!! พี่ต้อม!!!! ”

ทอปัดร้องเสียงหลงรีบห้ามปรามอย่างทุลักทุเล

“ แกไม่รักพี่แล้วใช่มั้ยเต้!!! ”

“ พี่ต้อมพอๆ!! ”

 

ความชุลมุนนิดๆที่ปริฉัตรเป็นต้นเหตุเหมือนเคยดังก้องไปทั่วบ้าน..!

 

“ หยุดเดี๋ยวนี้! ”

 

สถานการณ์หยุดกึกทุกอย่างเงียบลงอย่างอัตโนมัติเสียเดี๋ยวนั้น

เมื่อมีเสียงดุๆเชียบคมและกระชับชัดเจนฟังดูแล้ว

ช่างเหมือนกับคุณครูฝ่ายปกครองยังไงอย่างงั้น..

ทั้งหมดหันมองตามเสียงพร้อมๆกัน

 

“ อาอร... ”

ตรีทิพย์พูดออกมาเบาๆเมื่อหันมาเห็นอรทุมาอาสาวแสนรัก

 

ภายในห้องนั่งเล่นพักผ่อนกายาและเหมาะสำหรับการสนทนาปราศรัย..

แก้วกระเบื้องใสแจ๋วปรากฏให้เห็นถึงผิวน้ำที่ลดระดับลง

จากการดื่มกินก่อนจะถูกวางลงบนจานรองอย่างเบามือ..

 

 

" เสียงดังอะไรกัน "

อาหญิงอรทุมาที่พึ่งกลับมาถึงที่นี่ขมวดคิ้วถาม

 

" เต้พาลูกของศัตรูเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้
ต้อมต้องการให้ไล่มันออกไปจากที่นี่แต่เต้ก็นิ่งเฉยคอยแต่จะปกป้องมัน! "

ปริฉัตรเอ่ยบอกรวดเร็วพลางทำสายตาไม่พอใจ

ใส่ฝ่ายตรงข้ามนั่นคือตรีทิพย์ที่นั่งอยู่บนโซฟาตัวกันกับอรทุมา

 

" ศัตรูอะไร? " อรทุมาสีหน้าสงสัย

" ผู้หญิงที่ชื่อว่าเพชรเกล้า! "

" เพชรเกล้า..ใครกัน "

อาหญิงวัยกลางคนถามออกไป

" พราวค่ะ แฟนเต้ "

ตรีทิพย์พูดขึ้นด้วยความมั่นใจจึงทำให้ปริฉัตรตารุกวาวโมโหเช่นเคย

 

“ นี่เรามีแฟนเป็นตัวเป็นตนได้แล้วเหรอ ”

อรทุมาหันถามหลานสาวด้านข้าง

“ ค่ะ ” ตรีทิพย์ยิ้มตอบ

“ อืม.. ” อรทุมาพยักหน้าส่งเสียงในลำคอ

 

" เต้จะพูดแบบนี้ไม่ได้นะ!! "

พี่สาวคนโตยืนขึ้นพูดเสียงดังดวงตารุก

เป็นประกายของความโกรธทำเอาเป็นเป้าสายตาของทุกคน

 

" ทำไมล่ะคะ เต้แค่บอกให้อาอรรู้ก็เท่านั้น "

" ก็เพราะว่าฉันเกลียดมัน! ฉันเกลียดมันได้ยินมั้ย!!! "

 

ทอปัดอุดหูรำคาญเสียงแว๊ดๆของพี่สาว

 

“ นั่นมันก็ส่วนของพี่ที่จะคิดแบบนั้นแต่สำหรับเต้ เต้ข้ามจุดนั้นมาแล้ว ”

ร่างสูงอธิบายเสียงเรียบ

 

" ไม่!! แกจะเป็นแบบนี้ไม่ได้ฉันไม่มีวันยอม ”

 

“ นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?! ” อรทุมาถามขึ้นด้วยความสงสัย

 

“ คืออย่างนี้ค่ะ พี่ต้อมต้องการจะแค้นอาปิ่นรัก ”

ทอปัดทนไม่ไหวจึงตัดสินใจบอกกับอาของเธอเสียตอนนี้

 

“ ต้า!!! ”

ปริฉัตรหันมองและออกคำสั่งด้วยสายตาเพื่อให้ทอปัดหยุดพูด

 

“ บอกอามาต้า อยู่ที่นี่ไม่ต้องไปกลัวใคร! ”

อรทุมาเสียงเข้มและเมื่อได้ยินถึงชื่อปิ่นรัก

เธอจึงเดาได้ไม่ยากว่าปริฉัตรคงจะจุ้นจ้านเรื่องเดิมๆอีกเช่นเคย

 

“ คือว่า... ”

“ ต้อมต้องการแก้แค้นเพชรเกล้า! ลูกสาวอีปิ่นรักเมียน้อยคุณพ่อไงคะ! "

ปริฉัตรแทรกพูดขึ้นเองเพื่อจะแสดงให้เห็นว่าเธอไม่กลัวใครทั้งนั้น

 

อาหญิงวัยกลางคนจึงบึ้งตึงขึ้นมา

 

“ แล้วเต้ก็ต้องทำตามอย่างที่พี่ต้องการ! ”

หญิงตาดุมุ่งประเด็นกลับมาหาตรีทิพย์อีกครั้ง

“ เต้ไม่ทำ.. ”

“ เต้!! ”

“ พอได้แล้ว! ” อรทุมาส่งเสียงขึ้น

“ แกจะทำตัวเหมือนอีต้าอีกคนนึงหรือไง! ”

“ ยัยต้อม!! ”

“ ทำไม! ” ปริฉัตรขึ้นเสียงใส่อาหญิง

 

อรทุมาโกรธมากที่หลานสาวแสดงกิริยาก้าวร้าวกับเธอเช่นนี้

หญิงวัยกลางคนลุกขึ้นพรวดพร้อมกับเดินเข้าผลักศีรษะ

ของปริฉัตรจนหงายเงิบร่างเซลงนั่งกับโซฟาเช่นเดิมทันที..!

ทอปัดหันมองตกใจอีกทั้งตรีทิพย์ยังกระพริบตาปริบๆ

ที่เห็นพี่สาวถูกสั่งสอนเข้าแล้ว

ปริฉัตรคล้ายคนพึ่งได้สติหายใจแรงแสดงสีหน้า

ของความกลัวออกมาให้เห็นเมื่อสบตาคนที่ยืนจ้องเธออยู่ตรงหน้า

 

“ ส่องดูสภาพตัวเองในกระจกซะบ้าง! กระซ่านอย่างกับคนบ้า!!
ก่อเรื่องเอาไว้ที่บ้านยังไม่พอฉันคิดเอาไว้แล้วไม่มีผิด
ว่าที่แกหายหัวไปจะต้องมาสร้างเรื่องอยู่ที่นี่!! ”

เสียงเข้มของอรทุมานำพาให้บรรยากาศเงียบกริบ

“ หยุดซะเลยนะ! ถ้าแกจะบ้าก็บ้าไปคนเดียว! อย่าดึงคนอื่นเข้าไปเกี่ยวข้อง!!
และถ้ายังไม่เลิกวุ่นวายเที่ยวรื้อฟื้นเรื่องเก่าๆล่ะก็..ชีวิตแกจะไม่เหลืออะไรเลย..! ”

 

เสียงดุกล่าวบอกในคราวสุดท้ายก่อนจะเดินออกไปทันที

รวมทั้งตรีทิพย์และทอปัดต่างก็พากันออกไปด้วยเช่นกัน

สองพี่น้องหันมองพี่สาวคนโตอีกครั้งที่นั่งเงียบสนิท

หากปริฉัตรหมดฤทธิ์จะเป็นเรื่องที่ดีมาก.........