บัลลังก์ฉิมพลี

          ตรีทิพย์ค่อยๆลืมตาขึ้นและถอนหายใจออกมาเบาๆ
โล่งอกที่น้ำนั่นเป็นน้ำธรรมดาๆไม่ได้มีพิษสงอะไร
เพชรเกล้าตกใจนิดหน่อยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยพอสมควรที่มีอ้อมกอดของตรีทิพย์ดูแลอยู่แบบนี้
 
“ เต้!! ถอยออกมาเดี๋ยวนี้!! ”
ไม่นานเกินรอเสียงหาเรื่องของคนอารมณ์ร้อนก็ตรงเข้ามาใกล้
พร้อมกับฝ่ามือที่ฉุดกระชากยื้อดึงร่างของตรีทิพย์จ้าละหวั่น..
แขนซ้ายของนางแบบสาวโอบเอวร่างบางให้ยื่นชิดอยู่ข้างกาย
ไม่ยอมห่างยกมือกำบังป้องกันกับแรงดึงกระชากรากถู
ของอีกฝ่ายที่ทำท่าจะโจมตีสาวน้อยของเธอ
 
“ พี่ต้อมหยุด!!! ”
 
ตรีทิพย์ร้องบอกเสียงดังต่อปริฉัตร..พี่สาวผู้ที่เจ้าอารมณ์
มากกว่าเธอเป็นไหนๆและกำลังร้อนรนเลือดขึ้นหน้าอยู่ตอนนี้
“ ปล่อยตัวมันซะ! นี่แกอย่าไปกอดมันนะ!! เต้! หลบไป!! นังเพชรเกล้า! อีแพศยาร่านเหมือนแม่แกไม่มีผิด!!! ”
เพชรเกล้าจ้องมองใบหน้าของผู้ที่ต่อว่าเธอด้วยความสงสัย
ไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองหรือไม่พอใจอะไรกับคำด่าทอของอีกฝ่าย
หรืออาจจะเรียกว่าชินก็ได้เพราะที่ผ่านมาเธอก็เคยรับมือกับ
คำพูดหยาบคายพวกนี้มาบ้างแล้ว..แต่ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้
จะปากร้ายและแสดงกิริยาอันเกลียดชังเธอมากกว่าตรีทิพย์ในตอนนั้นเป็นไหนๆ
อย่างกับแค้นกันมาแต่ชาติปางก่อนเสียอย่างนั้น
 
“ เต้บอกให้หยุดไง!! ”
ตรีทิพย์ยกแขนกำบังไม่ยอมปริฉัตรแตะต้องโดนตัวเพชรเกล้าแม้แต่นิด
 
“ หลบไป!! ”
หญิงสาวดวงตารุกวาวเสียงดังไปทั่วบ้านจนมาลัย
และใบตองพากันวิ่งออกมายังจุดเกิดเหตุ
“ ใบตอง! พาคุณพราวขึ้นไปข้างบน..! ”
ร่างสูงเอ่ยบอกรวดเร็ว..เด็กสาวพยักหน้าปนกับความตื่นตระหนก
ที่มีอยู่ด้วยก่อนจะรีบเข้ามาสองมือจับเรียวแขนของเพชรเกล้าและพาเดินเลี่ยงออกไป
 
ร่างบางหันมองหญิงผิวสีน้ำผึ้งเห็นอาการที่แสดงออกมาแล้ว
ก็ช่างน่าวิตกกังวล..ทำไมถึงได้ดูอารมณ์ร้อนขนาดนี้
ปริฉัตรมองดวงหน้าสะสวยแล้วก็ยิ่งทำให้เธอเกลียดชังเป็นที่สุด
อยากจะเข้าไปฉุดกระชากเสียให้สมใจแต่ตรีทิพย์และมาลัย
จับตัวห้ามปรามเธอเอาไว้
 
“ อีหน้าด้าน!!! ไสหัวแกออกไปจากที่นี่! ไป!! อีเพชรเกล้า!!! ”
นางแบบสาวชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาเสียเดี๋ยวนั้น
ก็ในเมื่อความคิดของเธอในตอนนี้ได้แปรเปลี่ยนไปแล้ว
จึงไม่ใช่เรื่องแปลกหากเธอจะรู้สึกไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก
เมื่อมีใครมาพูดจาถึงสาวน้อยของเธอแบบนี้
“ หยุดพูดได้แล้วพี่ต้อม! ”
“ อีพราว! อีลูกผู้หญิงชั้นต่ำ ลงมาเดี๋ยวนี้นะอีร่าน!!! อี..!! ”
“ พี่ต้อม!!! ทำไมพี่ถึงเป็นแบบนี้เนี่ย!!! ”
ใบหน้าสวยตึงเข้มขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ
หญิงตัวยาวความสูงเกือบจะเทียบเท่าตรีทิพย์สะบัดตัว
ออกจากการรัดกุมของมาลัยแม่บ้าน
“ ฉันต่างหากที่ต้องถามแก!!! ว่าแกเป็นอะไร! แกไปปกป้องมันทำไม!! ”
ตรีทิพย์ยืนนิ่งตอนนี้เธอไม่พอใจพี่สาวตัวเองเท่านั้น
มากกว่าจะคิดถึงสิ่งอื่นที่เธอลืมมันไปหมดแล้ว
 
“ ไหนเต้บอกไงว่าเต้จัดการแล้วว่าเต้ทำตามที่ใจตัวเองต้องการแล้ว!และนี่มันอะไร?! แสดงว่าตลอดเวลาทุกๆวันที่พี่โทรหาที่พี่ถามที่เต้บอกว่าเรียบร้อยดีเต้โกหกอย่างนั้นเหรอคืออะไร! แบบนี้น่ะเหรอที่เรียกว่าดี!!! ”
 
ทอปัดที่พึ่งได้ยินเสียงของความวุ่นวายวิ่งตรงลงมาหยุดอยู่ที่ตีนบันได
“ ถ้าพี่ไม่บังเอิญมาที่นี่แล้วได้ยินไอ้พวกคนงานมันคุยกัน!ถึงเรื่องของแกกับอีนังนั่นพี่ก็คงต้องโง่โดนเต้หลอกต่อไปใช่มั้ย!! ”
“ เต้ไม่เคยหลอก เต้บอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีอย่างที่ใจของเต้ต้องการ.. ”
ดวงตาคมกริบจ้องมองพี่สาวเอ่ยบอก
“ พี่ไม่ต้องการแบบนี้และเต้ไม่เคยต้องการแบบนี้!!! ” ปริฉัตรเสียงแข็ง
“ แต่ตอนนี้เต้ต้องการแบบนี้! แล้วเต้ก็มีความสุขพี่ต้อมอย่าโวยวายไปหน่อยเลย.. ”
ร่างสูงบอกเสร็จพลางจะก้าวขาเดินออกไปแต่ถูกปริฉัตรขวางทางเธอไว้
“ ทำไมเต้พูดแบบนี้ เต้ลืมไปแล้วเหรอว่าที่แม่ของเราต้องตายก็เพราะว่าแม่มัน แม่มันคือต้นเหตุเต้บอกว่าจะเราจะแก้แค้นเพชรเกล้าด้วยกันทำลายชีวิตมันให้สาแก่ใจเราไม่ใช่เหรอ ” ปริฉัตรพยายามรื้อฟื้น
 
ตรีทิพย์ยืนนิ่ง ทอปัดถอนหายใจพร้อมกับส่ายหัวให้กับคำพูดของพี่สาวเธอ
รวมทั้งมาลัยเองก็ไม่อาจแทรกห้ามปรามทำได้เพียงลดสายตาลงอย่างสงบ
 
“ เต้เหนื่อยอยากพัก ”
“ เดี๋ยว..! ”
“ เอาไว้ทีหลังเต้ง่วง ”
 
 
ลบเนื้อหาบางส่วน