บัลลังก์ฉิมพลี

          ตรีทิพย์ค่อยๆลืมตาขึ้นและถอนหายใจออกมาเบาๆ

โล่งอกที่น้ำนั่นเป็นน้ำธรรมดาๆไม่ได้มีพิษสงอะไร

เพชรเกล้าตกใจนิดหน่อยกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองปลอดภัยพอสมควรที่มีอ้อมกอดของตรีทิพย์ดูแลอยู่แบบนี้

“ เต้!! ถอยออกมาเดี๋ยวนี้!! ”

ไม่นานเกินรอเสียงหาเรื่องของคนอารมณ์ร้อนก็ตรงเข้ามาใกล้

พร้อมกับฝ่ามือที่ฉุดกระชากยื้อดึงร่างของตรีทิพย์จ้าละหวั่น..

แขนซ้ายของนางแบบสาวโอบเอวร่างบางให้ยื่นชิดอยู่ข้างกาย

ไม่ยอมห่างยกมือกำบังป้องกันกับแรงดึงกระชากรากถู

ของอีกฝ่ายที่ทำท่าจะโจมตีสาวน้อยของเธอ

“ พี่ต้อมหยุด!!! ”

ตรีทิพย์ร้องบอกเสียงดังต่อปริฉัตร..พี่สาวผู้ที่เจ้าอารมณ์

มากกว่าเธอเป็นไหนๆและกำลังร้อนรนเลือดขึ้นหน้าอยู่ตอนนี้

“ ปล่อยตัวมันซะ! นี่แกอย่าไปกอดมันนะ!! เต้! หลบไป!!
นังเพชรเกล้า! อีแพศยาร่านเหมือนแม่แกไม่มีผิด!!! ”

เพชรเกล้าจ้องมองใบหน้าของผู้ที่ต่อว่าเธอด้วยความสงสัย

ไม่ได้รู้สึกโกรธเคืองหรือไม่พอใจอะไรกับคำด่าทอของอีกฝ่าย

หรืออาจจะเรียกว่าชินก็ได้เพราะที่ผ่านมาเธอก็เคยรับมือกับ

คำพูดหยาบคายพวกนี้มาบ้างแล้ว..แต่ดูเหมือนผู้หญิงคนนี้

จะปากร้ายและแสดงกิริยาอันเกลียดชังเธอมากกว่าตรีทิพย์ในตอนนั้นเป็นไหนๆ

อย่างกับแค้นกันมาแต่ชาติปางก่อนเสียอย่างนั้น

“ เต้บอกให้หยุดไง!! ”

ตรีทิพย์ยกแขนกำบังไม่ยอมปริฉัตรแตะต้องโดนตัวเพชรเกล้าแม้แต่นิด

“ หลบไป!! ”

หญิงสาวดวงตารุกวาวเสียงดังไปทั่วบ้านจนมาลัย

และใบตองพากันวิ่งออกมายังจุดเกิดเหตุ

“ ใบตอง! พาคุณพราวขึ้นไปข้างบน..! ”

ร่างสูงเอ่ยบอกรวดเร็ว..เด็กสาวพยักหน้าปนกับความตื่นตระหนก

ที่มีอยู่ด้วยก่อนจะรีบเข้ามาสองมือจับเรียวแขนของเพชรเกล้าและพาเดินเลี่ยงออกไป

ร่างบางหันมองหญิงผิวสีน้ำผึ้งเห็นอาการที่แสดงออกมาแล้ว

ก็ช่างน่าวิตกกังวล..ทำไมถึงได้ดูอารมณ์ร้อนขนาดนี้

ปริฉัตรมองดวงหน้าสะสวยแล้วก็ยิ่งทำให้เธอเกลียดชังเป็นที่สุด

อยากจะเข้าไปฉุดกระชากเสียให้สมใจแต่ตรีทิพย์และมาลัย

จับตัวห้ามปรามเธอเอาไว้

“ อีหน้าด้าน!!! ไสหัวแกออกไปจากที่นี่! ไป!! อีเพชรเกล้า!!! ”

นางแบบสาวชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นมาเสียเดี๋ยวนั้น

ก็ในเมื่อความคิดของเธอในตอนนี้ได้แปรเปลี่ยนไปแล้ว

จึงไม่ใช่เรื่องแปลกหากเธอจะรู้สึกไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก

เมื่อมีใครมาพูดจาถึงสาวน้อยของเธอแบบนี้

“ หยุดพูดได้แล้วพี่ต้อม! ”

“ อีพราว! อีลูกผู้หญิงชั้นต่ำ ลงมาเดี๋ยวนี้นะอีร่าน!!! อี..!! ”

“ พี่ต้อม!!! ทำไมพี่ถึงเป็นแบบนี้เนี่ย!!! ”

ใบหน้าสวยตึงเข้มขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ

หญิงตัวยาวความสูงเกือบจะเทียบเท่าตรีทิพย์สะบัดตัว

ออกจากการรัดกุมของมาลัยแม่บ้าน

“ ฉันต่างหากที่ต้องถามแก!!! ว่าแกเป็นอะไร! แกไปปกป้องมันทำไม!! ”

ตรีทิพย์ยืนนิ่งตอนนี้เธอไม่พอใจพี่สาวตัวเองเท่านั้น

มากกว่าจะคิดถึงสิ่งอื่นที่เธอลืมมันไปหมดแล้ว

“ ไหนเต้บอกไงว่าเต้จัดการแล้วว่าเต้ทำตามที่ใจตัวเองต้องการแล้ว!
และนี่มันอะไร?! แสดงว่าตลอดเวลาทุกๆวันที่พี่โทรหาที่พี่ถาม
ที่เต้บอกว่าเรียบร้อยดีเต้โกหกอย่างนั้นเหรอคืออะไร! แบบนี้น่ะเหรอที่เรียกว่าดี!!! ”

ทอปัดที่พึ่งได้ยินเสียงของความวุ่นวายวิ่งตรงลงมาหยุดอยู่ที่ตีนบันได

“ ถ้าพี่ไม่บังเอิญมาที่นี่แล้วได้ยินไอ้พวกคนงานมันคุยกัน!
ถึงเรื่องของแกกับอีนังนั่นพี่ก็คงต้องโง่โดนเต้หลอกต่อไปใช่มั้ย!! ”

“ เต้ไม่เคยหลอก เต้บอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีอย่างที่ใจของเต้ต้องการ.. ”

ดวงตาคมกริบจ้องมองพี่สาวเอ่ยบอก

“ พี่ไม่ต้องการแบบนี้และเต้ไม่เคยต้องการแบบนี้!!! ” ปริฉัตรเสียงแข็ง

“ แต่ตอนนี้เต้ต้องการแบบนี้! แล้วเต้ก็มีความสุขพี่ต้อมอย่าโวยวายไปหน่อยเลย.. ”

ร่างสูงบอกเสร็จพลางจะก้าวขาเดินออกไปแต่ถูกปริฉัตรขวางทางเธอไว้

“ ทำไมเต้พูดแบบนี้ เต้ลืมไปแล้วเหรอว่าที่แม่ของเราต้องตาย
ก็เพราะว่าแม่มัน แม่มันคือต้นเหตุเต้บอกว่าจะเราจะแก้แค้นเพชรเกล้าด้วยกัน
ทำลายชีวิตมันให้สาแก่ใจเราไม่ใช่เหรอ ” ปริฉัตรพยายามรื้อฟื้น

ตรีทิพย์ยืนนิ่ง ทอปัดถอนหายใจพร้อมกับส่ายหัวให้กับคำพูดของพี่สาวเธอ

รวมทั้งมาลัยเองก็ไม่อาจแทรกห้ามปรามทำได้เพียงลดสายตาลงอย่างสงบ

“ เต้เหนื่อยอยากพัก ”

“ เดี๋ยว..! ”

“ เอาไว้ทีหลังเต้ง่วง ”

ลบเนื้อหาบางส่วน