บัลลังก์ฉิมพลี

          เวลา 9 โมงเช้าของวันใหม่
 
ประตูห้องน้ำเปิดออกพร้อมกับร่างสูงๆของซุปเปอร์โมเดลตรีทิพย์
เดินออกมาหยุดยืนอยู่ตรงบริเวณพรมเช็ดเท้า..ริมฝีปากยิ้มหวานในเวลาต่อมา
เมื่อเธอนั้นออกมาเจอสาวน้อยร่างบางยืนรออยู่แล้วด้วย
 
มือเล็กส่งผ้าขนหนูให้กับตรีทิพย์
นางแบบคนสวยจึงรับและนำมาซับหน้าของเธอด้วยรอยยิ้ม
เพชรเกล้าย่อตัวลงจึงทำให้คนตรงหน้าจ้องมองด้วยความสงสัย..ร่างบางใช้ผ้าผืนเล็ก
เช็ดคราบน้ำจากฝ่าเท้าของตรีทิพย์ทีละน้อยทั้งสองข้างถูกทำเหมือนๆกันอย่างเบามือ
ร่างสูงเห็นสิ่งตรงหน้าก็ทำให้ใจเธอถึงกับตะลึงรู้สึกชุ่มฉ่ำไปทั่วร่างกาย
ยิ่งเสียกว่าความรู้สึกในคราวปัดฝุ่นออกจากเท้าเสียอีก..ใครบ้างจะคิดทำให้กันถึงขนาดนี้
 
เพชรเกล้านำผ้าผืนเดิมวางไว้ด้านข้าง
ก่อนจะนำเอารองเท้าสำหรับใส่เดินในบ้านมาสวมให้กับตรีทิพย์
และลุกขึ้นยืนด้วยสีหน้าปกติหยิบผ้าขนหนูจากมือร่างสูง
หันเดินนำไปใส่ในตะกร้าให้เรียบร้อย
 
 
ตรีทิพย์ยิ้มมองก้าวขาเดินตามไปพร้อมกับจับให้ร่างบางหันมาหา
 
“ เมื่อกี๊พราวทำอะไร ”
ริมฝีปากสวยยิ้มหวานเอ่ยถามเบาๆ
“ ก็ดูแลพี่เต้ไงคะ ”
เพชรเกล้าตอบเสียงนิ่ม ตรีทิพย์ยิ้มกว้างชอบใจ
 
“ ใครสอนให้ทำแบบนี้คะ ”
ร่างสูงถามต่อเอื้อมมือลูบผิวแก้ม สาวน้อยส่ายหน้าปฏิเสธ
 
“ เคยเห็นคุณแม่ทำค่ะ ”
ตรีทิพย์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยื่นจมูกเข้าหอมหน้าผากผุดผ่องเบาๆ
 
“ น่ารักที่สุดเลย ”
“ พี่เต้จะใส่ชุดไหนคะ เดี๋ยวพราวหยิบให้ ”
“ ไม่เป็นไรค่ะ พี่ไม่อยากให้พราวเหนื่อยเดี๋ยวพี่หยิบเองนะคะ ”
 
เสียงหวานเอ่ยบอก ร่างบางจึงยิ้มพยักหน้าเบาๆ
 
“ แล้วเมื่อวานซื้ออะไรมาบ้างคะ ครบหรือเปล่า ”
ตรีทิพย์ถามขึ้นอีกครั้งพร้อมกับเดินไปเลือกเสื้อผ้าของตัวเองที่จะสวมใส่
“ ซื้อหมดทุกอย่างเลยค่ะ พี่ต้าบอกว่าให้ใช้เงินพี่เต้ได้ตามสบาย ”
 
เพชรเกล้าเดินเข้ามานั่งลงกับโซฟาปลายเตียง
ก่อนจะพูดออกไปด้วยรอยยิ้มถึงเรื่องที่ตรีทิพย์
อนุญาตให้เธอออกจากบ้านได้เป็นครั้งแรกเพื่อไปซื้อเสื้อผ้าและของใช้ทุกอย่าง
โดยมีทอปัดไปเป็นเพื่อนเนื่องจากเธอไม่ยอมให้ตรีทิพย์ไปด้วย
เพราะมั่นใจว่าซุปตาร์คนสวยจะต้องเป็นที่สนใจต่อสาธารณชนจนเธอช๊อปปิ้งไม่สะดวกแน่
 
ร่างสูงหันมองเม้มริมฝีปากอมยิ้มก้าวเท้าเดินเข้ามาหาและหยุดมองรูปหน้าที่เธอลุ่มหลง
 
“ ใช้เท่าไหร่ก็ได้ค่ะ พี่เต้ตามใจน้องพราวอยู่แล้ว ”
 
ใบหน้าเรียวเงยมองเห็นนางแบบสาวกำลังจับจ้อง
ดวงตาหวานปานจะกลืนกินกันเธอจึงส่งยิ้มให้เล็กๆน้อยๆ
ตรีทิพย์ทำสายตาเจ้าเล่ห์และค่อยๆโน้มริมฝีปาก
ลงไปประกบกับกลีบปากบางด้วยความนุ่มนวล..แตะแต้มอยู่สักครู่
ก่อนจะถอยออกมามองดูแววตาใสแจ๋วเมื่อสาวน้อยนิ่งเฉยไม่มีคัดค้าน
 
ร่างสูงจึงรีบพุ่งเข้าจุมพิตกับริมฝีปากเอิบอิ่มอีกครั้ง
แผ่นลิ้นร้อนระอุรีบแทรกแซงเข้าสู่โพลงปากหอมหวานอย่างรวดเร็ว
สองมือยกขึ้นประคองดวงหน้านุ่มนิ่มอย่างทะนุถนอม
ริมฝีปากบดคลึงแสนเพลิดเพลินปลายลิ้นเกี่ยวกอด
รุมเร้ารสชาติโอชะเคลิบเคลิ้มจนลืมทุกสิ่งทุกอย่าง
เสียงพึมพำด้วยความพึงใจดังขึ้นอยู่ในลำคอของตรีทิพย์เป็นระยะๆ..
 
หลังจากที่ตามใจให้ซุปตาร์ร่างสูงเชยชมอยู่นาน
จนตอนนี้กลีบปากสวยเริ่มเคลื่อนลงมาหาเนื้อขาวซอกคอหอมกรุ่น
เพชรเกล้าจึงค่อยๆลุกขึ้นยืนเสียเดี๋ยวนั้นยังไม่วายที่ริมฝีปากซุกซน
จะยังตามติดเนื้อคอมาไม่ยอมห่างจนเธอต้องเอื้อมมือประคองดวงหน้าให้ออกห่างเบาๆ
 
" ไปรอข้างล่างดีกว่า.. "
ร่างบางเอ่ยบอกต่อสายตาหวานฉ่ำที่มองมาและหันเดินออกจากห้องไปทันที
ตรีทิพย์กลืนน้ำลายแห้งผากรู้สึกหมันเขี้ยวสาวน้อยเสียจริง
ที่กล้าปลุกเธอให้ตื่นและทิ้งไปเสียดื้อๆแบบนี้..ฮึ่ม!!.~
 
 
 
หน้าบ้านหลังใหญ่.....มาลัยและใบตองช่วยกันนำกระเป๋าสัมภาระ
ขึ้นวางยังท้ายรถฟอร์จูนเนอร์ป้ายแดงกันอย่างขะมักเขม้น
รวมทั้งนายเชิดที่รับหน้าที่ปัดถูเช็ดกระจกรถยนต์
ให้ไร้คราบฝุ่นละอองต่างๆเข้ามาแปดเปื้อนอีกด้วย
 
 
ไม่นานนักสาวน้อยร่างบางสวมเสื้อคอกลมแขนกุดสีดำ
ทับด้วยกางเกงเอวสูงสีขาวรัดรูปเป็นทรงขาม้านิดหน่อย
ผมหนาปล่อยยาวไสวสู่กลางหลังรับกับใบหน้าที่มีออร่าเปล่งปลั่ง..
เดินตรงมายังรถยนต์ด้วยรอยยิ้มจึงทำให้สองน้าหลานพลอยยิ้มตามไปด้วย
 
 
“ คุณพราวสวยมากเลยค่ะ ”
มาลัยอดที่จะชื่นชมไม่ได้
 
“ รองเท้าค่ะคุณคนสวย ”
 
ใบตองนำรองเท้าส้นสูงคู่เรี่ยมเชี่ยม
วางรอบริการให้กับเพชรเกล้าอย่างกระตือรือร้น
 
“ ขอบใจนะจ๊ะ ”
“ นะจ๊ะๆ คิคิ ”
เด็กน้อยยิ้มบิดไปบิดมากระซิบอยู่ข้างน้าสาว
ทำพูดตามคำของเพชรเกล้าด้วยความชอบใจ
 
“ คุณเชิดคะ ”
เพชรเกล้าหันสนใจกับนายเชิดที่กำลังปัดฝุ่นเครื่องยนต์อย่างคล่องแคล่ว
“ ครับ คุณพราว ”
ชายหนุ่มทำการปิดฝากระโปรงรถ..ก่อนจะรีบเดินเข้ามาหาเพชรเกล้า
สองมือประกบทับกันอยู่ระหว่างหน้าขายืนสุภาพเรียบร้อย
 
“ พราวยังไม่ได้ขอบคุณคุณเชิดเลยที่ช่วยพราวไว้ในตอนนั้น ”
เสียงนิ่มเอ่ยขึ้นและยิ้มให้
“ ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีมากๆครับ ”
ชายหนุ่มบัดนี้ไร้หนวดเครายิ้มบอกอย่างถ่อมตน
 
“ พราวไม่รู้จะตอบแทนคุณเชิดยังไงเลยค่ะ ขอบคุณมากเลยนะคะ ”
“ ถ้าจะกรุณาก็..รอกวนคุณพราวเรียกผมว่านายเชิดดีกว่าครับ คือผมรู้สึกไม่ชินเลยถ้าใครจะเรียกว่าคุณเชิดน่ะครับ ”
 
ใบหน้าเรียวจึงส่งยิ้มคืนให้อีกครั้งต่อชายร่างสูงที่ดูจะสงบเสงี่ยมเอามากๆ
มาลัยและใบตองก็พากันหัวเราะขบขันถึงเรื่องที่นายเชิดของร้องมา
 
“ ตกลงค่ะ นายเชิดก็นายเชิด ”
 
เพชรเกล้ายังชวนทุกคนในที่นั้นพูดคุยกันไปเรื่อยๆด้วยความสนิทสนม
ไถ่ถามถึงไร่สตรอว์เบอร์รีจากมาลัยผู้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่มานานวัน.....
จนเมื่อเวลาผ่านไประยะหนึ่ง..
 
 
“ โกนหนวดโกนเคราหรือยังนายเชิด ”
 
เพชรเกล้าหันมองเมื่อได้ยินเสียงตรีทิพย์ดังขึ้นจากด้านหลัง
เห็นเสื้อกล้ามสีดำถูกใส่ไว้ด้านในคลุมด้วยเชิ้ตสีเขียวขี้ม้าพับแขน
ที่กระดุมถูกติดขึ้นมาจากด้านล่างประมาณสามสี่เม็ด
ร่วมด้วยกางเกงดำขลับมีรอยขาดเป็นเส้นตรงแนวนอนบริเวณหัวเข่าทั้งสอง
พร้อมกับรองเท้าผ้าใบสีขาวที่ใช้สวมใส่ดูเท่ไม่ใช่น้อย
 
“ โกนแล้วครับเจ้านาย ”
 
ชายหนุ่มรนรานเล็กๆสองมือลูบคลำหน้าตนเองสำรวจความเรียบร้อย
 
" อืม..ดี ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนกับเขาหน่อย "
 
สาวสวยเกล้าผมรวบตึงคลี่ยิ้มเบาๆเอ่ยบอก
เพชรเกล้าจึงหันมองนายเชิดพร้อมกับส่งยิ้มให้เช่นกัน..
ฝ่ายชายจึงได้แต่เขินอายไปตามประสาผู้ชายบ้านๆ
 
 
" เรียบร้อยดีใช่มั้ยมาลัย "
ตรีทิพย์สวมแว่นกันแดดไว้บนใบหน้า
ก่อนจะถามขึ้นสายตามองไปยังท้ายรถ
 
" เรียบร้อยค่ะคุณเต้ " แม่บ้านหญิงยิ้มตอบ
" ซื้อขนมมาฝากหนูห่อนึงนะคะคุณพราว " ใบตองร่างเริงพูด
 
" จ้ะ ฉันจะมีของฝากให้กับทุกคนเลยนะ "
 
ตรีทิพย์ยิ้มร่วมไปกับทุกๆคน..ก่อนจะหันมองทางชายหนุ่ม
ที่ยืนก้มหน้านิดหน่อยหัวคิ้วแทบจะชนกันดูคล้ายกำลังเคร่งเครียดคิดถึงอะไรบางอย่าง
 
“ แล้วนายล่ะนายเชิด..เตรียมสตรอว์เบอร์รีมาให้คุณพราวหรือเปล่า ”
นางแบบสาวรู้ทันเนื่องจากคราแรกที่เธอเดินมาถึง
สายตาเหลือบไปเห็นตะกร้าใบเล็กที่บรรจุผลไม้สีแดง
วางอยู่บนโต๊ะด้านข้างคาดว่านายเชิดคงจะนำมาให้เพชรเกล้าอย่างแน่นอน
 
“ อ๋อ!! มีครับ! ”
บุรุษหน้าเข้มยิ้มดีใจที่ตรีทิพย์พูดเช่นนี้
เขาจึงรีบเดินไปหยิบตะกร้าสตรอว์เบอร์รีมาทันที
 
“ นี่ครับคุณพราว เอาไว้ทานเล่นระหว่างทางนะครับ ”
นายเชิดส่งสิ่งของที่เตรียมมานั่นให้กับเพชรเกล้า
 
“ ดีจังค่ะพราวจะได้นั่งทานไปเรื่อยๆ ขอบคุณนะคะ ”
 
" ไปกันเลยมั้ย "
" ค่ะ "
 
เมื่อเพชรเกล้ารับตะกร้ามาถือไว้ในมือเรียบร้อยแล้ว
ใบหน้าสวยจึงถามขึ้นก่อนจะเดินเข้าไปเปิดประตูรถ
เพื่อบริการให้กับสาวน้อย ร่างบางจับแขนตรีทิพย์นิดหน่อย
และเดินขึ้นไปนั่งบนรถคันสูงด้วยรอยยิ้ม
 
 
“ ระหว่างนี้งานในไร่ก็ขอให้เป็นปกตินะ อาอรยังไม่กลับผู้จัดการคนใหม่ก็ยังไม่มี ถ้ามีเรื่องด่วนอะไรก็แจ้งกับพี่ต้าแล้วกัน ”
 
 
ตรีทิพย์สั่งการรวดเร็ว ทุกคนจึงพยักหน้ารับฟังกันไปตามระเบียบ
จนเสร็จศัพท์นางแบบสาวจึงเดินอ้อมไปยังด้านคนขับเช่นเคย
เพื่อขึ้นรถยนต์โดยที่มีนายเชิดเป็นผู้เปิดประตูให้
 
เสียงเครื่องยนต์ดังขึ้นด้วยแรงสตาร์ท..สายเบลท์ถูกดึงเข้ามารัดเรือนร่าง
ไปตามขั้นตอนใบหน้าสวยหันมองสาวน้อยด้านข้าง
ที่กำลังนั่งกินสตรอว์เบอร์รีอย่างเพลิดเพลิน
ไม่สนใจที่จะคาดเข็มขัดนิรภัยเอาเสียเลย
มือเรียวจึงเอื้อมไปดึงสายเบลท์เข้ามาปกป้องความปลอดภัย
ให้กับสาวน้อยอย่างเบามือก่อนจะหยิบเอาตะกร้าใบเล็ก
จากมือเพชรเกล้ามาถือไว้ทันที
 
ใบหน้าเรียวหันมองตามสิ่งของที่ถูกแย่งไป
ริมฝีปากเคี้ยวตุ้ยๆจนแก้มพองออก
 
“ ใจคอจะสนใจแค่สตรอว์เบอร์รีนี่ใช่มั้ย เดี๋ยวโยนทิ้งเลยนิ ”
ตรีทิพย์แกล้งพูด
 
“ ทิ้งไม่ได้ค่ะพราวยังกินไม่หมดเลย ”
สาวน้อยกลืนสิ่งที่เคี้ยวลงคอเอือกใหญ่ก่อนจะพูดขึ้น
จนคนมองอดคิดไม่ได้ว่ากลัวจะติดคอเข้า
 
“ เก็บไว้กินทีหลัง ”
ร่างสูงเอ่ยบอกพร้อมหันวางของในมือไว้กับเบาะด้านหลัง
 
“ แต่พราวอยากกินตอนนี้อ่ะ ”
“ ถึงที่พักเมื่อไหร่แล้วค่อยกิน ”
 
เพชรเกล้าถอนหายใจชักสีหน้าบึ้งตึงพร้อมทั้งหันหน้าออกไปอีกทาง
ใบหน้าสวยยิ้มหัวเราะเบาๆที่เห็นสาวน้อยฉุนเฉียวเล็กๆ.....
และแล้วรถฟอร์จูนเนอร์จึงได้เคลื่อนออกจากบ้านไม้สักหลังโตไปอย่างรวดเร็ว………