บัลลังก์ฉิมพลี

          อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้นริมฝีปากสวยก็จะสัมผัสกับความอ่อนนุ่ม
ที่รออยู่ตรงหน้าลมหายใจซึมซับกลมกลืนกันเป็นหนึ่ง..แต่แล้วเวลาก็แสนจะน้อยนิด
กับมีบางอย่างเข้ามาขวางเวลาที่กำลังเข้าได้เข้าเข็มเสียก่อน
 
“ น้องพราวเป็นยังไงบ้างคะ!!! ”
 
 
ทอปัดพรวดพลาดเข้ามา..เพชรเกล้าจึงได้สติหันหนีคนตรงหน้าทันที
ผู้จัดการสาวหยุดฝีเท้ายืนมองเล็กน้อย..เหมือนเธอเห็นอะไรแว๊บๆ
แต่ก็ไม่ได้สนใจมากนักรีบเดินเข้าไปหาสาวน้อยร่างบางอย่างรวดเร็ว
 
“ บาดเจ็บตรงไหนบ้างหรือเปล่าคะ ”
ทอปัดนั่งลงด้านข้างเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
สายตามองตรวจเช็คตามร่างกายของเพชรเกล้า
 
 
“ นิดหน่อยค่ะ ” สาวน้อยตอบราบเรียบ
“ โชคดีจริงๆค่ะ ” ผู้จัดการส่วนตัวซุปตาร์ถอนหายใจออกมาก่อนจะพูดออกไป
 
“ พี่ต้าคะ.. ”
“ คะน้องพราว ”
“ พาพราวออกไปจากที่นี่เลยได้มั้ยคะ ”
 
ร่างบางเช็ดคราบน้ำตาบนใบหน้านิดหน่อย
ตัดสินใจเลิกขี้แยเสียทีพร้อมพูดขึ้นแววตาจริงจัง
 
สายตาของทอปัดย้ายไปทางน้องสาวของเธอ
ที่หันมองผู้พูดทันทีหลังจากได้ยินถ้อยประโยคที่เอ่ยบอก
ตรีทิพย์มีอาการร้อนรนใจอยู่เงียบๆ ใบหน้าเรียวก้มลงเธอรอคำตอบจากทอปัดอย่างใจเย็น
 
“ เต้มีอะไรจะพูดหรือเปล่า? ” พี่สาวเกริ่นนำเป็นการส่งประเด็นให้
 
นางแบบสาวพูดไม่ออกและไม่ต้องการให้เพชรเกล้าไปจากเธอเลยแม้แต่น้อย
ง้อมาก็หลายครั้งแต่เจ้าหล่อนก็ไม่เคยให้อภัยกันเลยจึงไม่รู้จะเริ่มอย่างไรดี
 
 
“ พราวไปรอที่รถนะคะ ” เสียงเล็กเอ่ยบอกเบาๆพร้อมกับลุกขึ้นยืน
 
“ พี่ไม่ให้ไป ” ตรีทิพย์รีบยืนตามเอื้อมจับมือนิ่มแนบแน่น
 
ทอปัดส่ายหัวเล็กน้อยที่เห็นตรีทิพย์ขัดขวางไปเรื่อย
ไม่ยอมงอนง้อเพชรเกล้าจริงๆจังๆเสียที
 
ร่างบางสะบัดมือออกอย่างไม่สนใจพร้อมจะเดินต่อ
แต่นางแบบสาวรีบจับไว้เช่นเดิมและดึงให้สาวน้อยถอยกลับมา
 
“ บอกแล้วไงว่าไม่ให้ไป..พราวต้องอยู่ที่นี่จนกว่าพี่จะพอใจ! ”
ริมฝีปากสวยเอ่ยบอกทำอะไรไม่ถูกเธอจึงพูดออกไปเช่นนี้
 
 
“ พอ! พอที!! ”
“ ปล่อย! ”
ทอปัดทนไม่ไหวในเมื่อน้องสาวเธอยังขึงขันฟอร์มจัดอยู่ไม่เลิก
เธอจึงเข้ามาดึงมือตรีทิพย์ให้ปล่อยสาวน้อยเสีย..!!
 
 
“ ไปค่ะน้องพราว พี่นี่แหละจะเป็นคนไปส่งน้องพราวที่แม่ฮ่องสอนเอง ”
ทอปัดพูดขึ้นพร้อมทั้งจูงมือเพชรเกล้าออกไปทันที
 
“ พี่ต้า!!! ”
 
ตรีทิพย์หน้าเสียร้อนรนรีบวิ่งตามออกไปเดี๋ยวนั้น
 
 
 
เพชรเกล้าและทอปัดเดินเร็วๆออกมาจนถึงกลางบ้าน
โดยมีเสียงของตรีทิพย์โวกเวกตามหลังมา ด้วยสถานการณ์เอะอะไม่จบไม่สิ้น
แม่บ้านและหลานสาวที่ยังมอมแมมจึงวิ่งออกมาดูด้วยความตกใจ
 
 
ตรีทิพย์วิ่งตามมาทันด้วยแววตาที่เอ่อคลอพอประมาณ..
ร่างสูงรีบเข้ามาขวางหน้าพี่สาวเธอไว้เนื้อตัวหอบสั่นเล็กน้อย
มองดูเพชรเกล้าที่ไม่สนใจใยดีแม้ใบหน้าก็ไม่คิดเหลียวแลกัน
 
 
“ ถ้ายังปากแข็งไม่เลิก!..ฉันจะปล่อยให้เธอขาดใจตายอยู่ตรงนี้!! ”
 
ผู้จัดการส่วนตัวผูกพันกันทางสายเลือดเพ่งนันย์ตาดุเอาจริง
กระซิบบอกก่อนจะหลีกทางให้คนตรงหน้าได้เข้าทำหน้าที่
 
“ หืม คุณต้าน่าจะมาได้ตั้งนานแล้ว ไม่อย่างนั้นป่านนี้ก็จะแฮปปี้เหมือนซีรี่ย์เกาหลีที่เราชอบดูกันยังไงเนอะน้าเนอะ ”
ใบตองยิ้มหวานทำหน้าเขินอาย
“ อย่าพูดมากน่า เอ็งยังเข้าใจเรื่องพวกนี้ครึ่งๆกลางๆอยู่เล๊ยไอ้ตอง ”
มาลัยเอ่ยบอกหลานสาว
 
 
 
“ เดี๋ยวพราว.. ”
 
“ พราว..พราว...พราว..พราวฟังพี่ก่อน.. ”
 
 
แค่เพียงตรีทิพย์เดินเข้าหา..สาวน้อยก็ก้าวขาจะเดินต่อเท่านั้น
ไม่สนใจที่จะมองหน้ากัน จนร่างสูงต้องกางแขนทั้งสองข้าง
ขวางทางซ้ายขวาพยายามเรียกร้องให้อีกคนนั้นหยุดฟังคำขอร้องของเธอ
 
 
“ อย่าไปเลยนะคะ ” นางแบบสาวเอ่ยบอกส่งสายตาอ้อนวอน
“ พี่ขอร้อง.. ”
 
เพชรเกล้าสบตาตรีทิพย์เรียบเฉยทั้งที่คนตรงหน้ามีน้ำใสๆ
คลอเบ้าออกมาให้เห็น ร่างบางไม่สนใจใดๆมุ่งหน้าจะเดินต่อเช่นเดิม
 
“ พราว!! ”
ตรีทิพย์เข้าจับเรือนร่างพยายามที่จะดันตัวสาวน้อยไว้
 
สองมือของเพชรเกล้าปลัดป้องไม่ยอมให้อีกคนนั้นขัดขวางเธอ
ก่อนจะผลักร่างสูงให้ถอยห่างจนนางแบบคนสวย
เสียหลักเปิดหนทางที่ปิดกั้น!..สาวน้อยจึงรีบก้าวขาเพื่อจะเดินออกไป
 
“ ไม่!..พราว!! ”
 
ตรีทิพย์คุกเข่าลงสองมือกางออกขวางทาง
เพื่อไม่ให้ร่างบางหนีไปจากเธอ ทำเอาทุกคนในที่นั้นตกใจเล็กน้อย
แต่ก็แอบลอบยิ้มออกมากันอย่างไม่ได้นัดหมาย..ก็ในเมื่อพวกเธอไม่เคยเห็น
นางแบบซุปตาร์ตรีทิพย์ศิโรราบลงต่อหน้าใครเช่นนี้
 
สายตาอ้อนวอนจ้องมองคนตรงหน้าหัวใจเศร้าสลด
ไม่ต้องการให้เพชรเกล้าเฉยชากับเธอแบบนี้
 
 
" ยอมแล้วค่ะ.. "
ตรีทิพย์พูดออกไปเบาๆ
 
 
" ต๊าย หมดฤทธิ์ "
ทอปัดก้มหน้าพึมพำคนเดียวเงียบๆแอบหัวเราะเยาะ
 
สองน้าหลานหันหน้ามองกันสร้างความตกใจ
กับเหตุการณ์ที่คาดฝันต่อมาลัยแม่บ้านเป็นอย่างมาก
 
" เขายอมอะไรกันเหรอน้า!! " ใบตองถามน้าของเธอสีหน้าอยากรู้
 
 
" พราวอย่าไปเลยนะ..พี่ขอโทษ พี่สัญญาว่าจะไม่ใจร้าย จะไม่หยาบคายกับพราวอีกแล้ว "
 
ร่างบางยืนฟังนิ่งเฉย
 
" พราวจะให้พี่ทำยังไงก็ได้ พี่ยอมทำทุกอย่างถ้ามันทำให้พราวหายโกรธ "
 
ตรีทิพย์รีบบอกอีกครั้งดวงตาเริ่มมีหยดน้ำใสๆ
ไหลลงแตะกับใบหน้าปลายจมูกเปลี่ยนสีแดงกร่ำ
 
" พราวไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น " เพชรเกล้าพูดขึ้นพร้อมกับจะเดินต่อ
 
ร่างคุกเข่าจึงเข้ากอดเนื้อตัวบางเบาเอาไว้ทันทีเธอจะไม่ท้อถอย
และจะไม่ยอมปล่อยสาวน้อยไปเด็ดขาด ใบหน้าสวยปล่อยน้ำตาออกมา
อย่างไม่อาจห้ามได้เธอเสียใจจนลืมความอายไปหมดสิ้น
 
 
" พี่ขอโทษ..พี่ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงพราวถึงจะหายโกรธแต่พี่สำนึกผิดแล้วจริงๆพราวยกโทษให้พี่เถอะนะคะ อย่าไปเลยนะพี่อยากให้พราวอยู่กับพี่.. "
 
เสียงสะอื้นพร่ำบอกกอดรัดเนื้อตัวสาวน้อยแนบแน่น
ใบหน้าพิงซบเนื้อนวลแดงกร่ำอย่างที่ไม่เคยเป็น
 
 
" ไม่มีเหตุผลอะไรที่พราวต้องอยู่ แค่นี้สิ่งที่พราวได้รับก็มากพอแล้ว "
สาวน้อยหันหน้าหนีเอ่ยบอกเสียงเรียบ
 
 
" พี่รักพราว... "
 
เสียงหวานล่องลอยมาให้ได้ยินจนทำให้ร่างบางยืนนิ่ง
หัวใจเต้นระรัวคล้ายตื่นเต้นพออกพอใจในคำพูดของอีกฝ่าย..
ใบหน้าเรียวค่อยๆหันมองคนโอบรัดตัวเธอ
 
" พี่รักพราว..นี่คือเหตุผลทุกอย่างของพี่ "
ตรีทิพย์น้ำตาซึมต่อหน้าเพชรเกล้า
 
ทุกคนในที่นั้นต่างมีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้า...
 
 
" พี่พาพราวมาที่นี่เพราะไม่อยากให้พราวไปกับชินกร..พี่อยากให้พราวอยู่กับพี่ อยู่ใกล้ๆพี่ตลอดเวลา พี่หวงพี่ไม่อยากให้ใครมายุ่งกับพราวทั้งนั้น.. "
ร่างสูงสบตาสาวน้อยไม่หนีห่าง
 
" พี่รักเจ้าหญิงนะคะ ยกโทษให้พี่นะหายโกรธพี่นะคะ.. "
 
ตรีทิพย์พูดความรู้สึกของเธอออกมาจนหมด
ส่งเสียงหวานอ้อนวอนจนถึงที่สุด ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเล็กน้อย
ยืนฟังคำพูดของนางแบบสาวมานานยังไม่ใจอ่อน
เท่ากับประโยคบอกรักที่ผสมบทง้อเบาๆเช่นนี้เลย..
เพชรเกล้าสัมผัสได้กับจิตใจของเธอที่เริ่มอ่อนลงจนน่าหัวเราะเยาะนัก
 
" นะพราว ให้โอกาสพี่สักครั้งนะคะ "
ร่างสูงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นพร่ำบอกไม่ลดละ
 
เพชรเกล้าเงียบสักครู่ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะเริ่มสบตากับตรีทิพย์อีกครั้ง
 
“ พราวขอสัญญาสามข้อ ”
“ ได้สิคะ! กี่ข้อก็ได้ ”
ตรีทิพย์มีความหวังมากขึ้น
“ แต่ต้องสัญญาจริงๆนะคะ ไม่ใช่สัญญาส่งๆ ”
ร่างบางเอ่ยย้ำยังคงไม่ยิ้มให้เห็น
 
“ ค่ะ สัญญาจริงๆค่ะ ”
นางแบบสาวลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางเช็ดหยดน้ำตาออกจากใบหน้า
 
“ ข้อแรก..พี่เต้ห้ามทำตัวเหมือนที่ผ่านมาอีก ห้ามใจร้อนแล้วก็ห้ามหยาบคายด้าย ”
 
“ ค่ะสัญญาค่ะ ไม่ทำอีกแล้ว ” ริมฝีปากสวยตอบรับทันที
“ ข้อสอง.. ”
“ ค่ะ ว่าไงคะ ”
 
“ พราวอยากให้พี่เต้..เคารพแม่ของพราวด้วยความเต็มใจ... ”
 
ตรีทิพย์นิ่งไปเพียงชั่วครู่ก่อนจะฉีกยิ้มออกมา
เอื้อมจับสองมือของเพชรเกล้าขึ้นกุมเบาๆ..นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้ก็แค่นี้เอง..
 
“ ได้สิคะ พี่เต้สัญญา ”
 
ร่างบางพยักหน้าลดสายตาลงแอบยิ้มเขินนิดหน่อย
ตรีทิพย์เห็นเช่นนั้นเธอจึงเริ่มดีใจมากขึ้น
 
“ แล้วข้อสามล่ะคะ? ”
 
“ เอาไว้...พราวจะบอกอีกทีค่ะ ”
 
“ แสดงว่าตอนนี้ พราว...หายโกรธพี่แล้วใช่มั้ย? ”
ใบหน้าสวยถามรอลุ้นคำตอบ
 
 
“ ค่ะ.. ”
“ เย้!!!!!..พราวยกโทษให้พี่แล้ว!!! ”
 
เมื่อเสียงนิ่มตอบกลับมาด้วยความบางเบาตรีทิพย์จึงร้องดังลั่น
โผเข้ากอดร่างบางพร้อมกับยกขึ้นอุ้มหมุนไปรอบๆด้วยความดีใจ
เพชรเกล้าโอบเกาะต้นคอนางแบบสาวตกใจเล็กน้อย
หลุดขำในความออกนอกหน้าของอีกคน
ทอปัดยิ้มกว้างพร้อมกับถอนหายใจออกมา
ด้วยความโล่งอกที่เห็นตรีทิพย์ทำสำเร็จ
 
 
มาลัยแอบตบมือเบาๆดีอกดีใจร่วมไปกับเขาด้วย
หันมองหลานตนที่คงจะตื่นเต้นไม่แพ้กัน
แต่กับเห็นใบตองนั่งหลับปุ๋ยอยู่กับมุมโต๊ะ
ลอบขำนิดหน่อยตอนนี้อะไรๆก็ดูสดใสไปหมด
น้าสาวจึงแบกหลานของเธอกลับเข้าไปพักผ่อนด้วยรอยยิ้ม
 
 
“ ง้ออยากที่สุดเลยค่ะเจ้าหญิง!!!...”
 
ร่างสูงเงยขึ้นมองดวงหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังอมยิ้มน่ารัก
เอ่ยบอกในความลำบากที่เธอต้องใช้ความพยายาม
ถึงขั้นสูงสุดกว่าจะทำสำเร็จ ก่อนจะค่อยๆวางร่างนุ่มนิ่มลงเบาๆ
สองมือยังคงโอบกอดไม่ออกห่าง
 
“ รู้มั้ยว่าพี่คิดถึงพราวมากเลย คิดถึงทุกวันเลย ”
 
ตรีทิพย์เสียงอ่อนเสียงหวานทำสีหน้าออดอ้อน
พร้อมยื่นจมูกเข้าไปหอมแก้มขาวหนึ่งฟอดพลางจะย้ำซ้ำสอง
แต่เจ้าของกับเบี่ยงหนีอย่างนั้นอย่างนี้ด้วยกิริยาที่ชวนให้น่าหมันเขี้ยว
 
“ นี่ๆ พราวยังไม่หายโกรธร้อยเปอร์เซ็นต์นะคะ อย่าคิดว่าจะได้ทำอะไรได้ตามใจชอบนะ ”
 
ร่างบางดันรูปหน้าสวยออกห่างพร้อมเพ่งสายตาดุ
จนตรีทิพย์ชักสีหน้าโอดโอยแต่ก็ยังคงยืนกอดอยู่เช่นเดิม
และเอนศีรษะซบไหล่สาวน้อยไม่ยอมปล่อย ตอนนี้เธอมีความสุขเหลือเกิน
ไม่เคยรู้สึกดีใจอะไรมากมายขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ
 
“ ง้อเสร็จแล้วเนี่ยพี่ว่าก็ให้น้องพราวเขาไปพักผ่อนดีกว่าม้างง นี่ก็เริ่มจะดึกแล้วนะจ๊ะคุณตรีทิพย์ ”
 
“ น้องพราวง่วงหรือยังคะ ”
 
ทอปัดแอบหมันไส้ในกิริยาของน้องสาวเอ่ยถามต่อเพชรเกล้า
จึงเห็นร่างบางมีอาการเก้อเขินหน้าแดงกร่ำไปหมดแล้ว
 
 
“ พี่เต้! พูดไม่ฟังเหรอคะ..! ”
 
เสียงเล็กเอ่ยดุคนโอบรัดเรือนร่างที่ยังจุกจิกเนื้อตัวเธอไม่เลิก
ก็ตรีทิพย์เอาแต่คลอเคลียเรือนร่างอยู่ไม่ห่าง แม้เธอจะทำเป็นไม่พอใจอย่างนั้นอย่างนี้
ก็เพราะรู้สึกเขินอีกทั้งยังอายทอปัดด้วยแต่นางแบบสาวก็ยังไม่หยุดรุกล้ำ
ในการฉวยโอกาสอยู่ร่ำไป..หากไม่ซุกไม่ซนแบบนี้คงจะไม่ใช่ตรีทิพย์สินะ...
 
 
“ โอยย..ฟังแล้วค่ะ..ฟังก็ได้.. ”
 
เมื่อเหลือบมาเห็นใบหน้าเรียวเริ่มนิ่งขรึม ร่างสูงจึงเสียงอ่อนเสียงหวานทำเอาใจ
ยอมปล่อยอ้อมกอดก่อนจะจับมือสาวน้อยขึ้นมากุมเล่นยังคงจุกจิกอยู่เช่นเดิม
 
 
“ เอ่อ..พราวก็เริ่มง่วงๆแล้วค่ะ อยากนอนแล้วด้วย ”
เพชรเกล้าหันตอบทอปัดที่รอฟังคำตอบอยู่สักครู่
 
“ งั้นเดี๋ยวพี่พาไปนอนนะคะ ” ตรีทิพย์ยื่นริมฝีปากเข้ามากระซิบที่ข้างหู
 
“ เอาเป็นว่าคืนนี้ราตรีสวัสดิ์นะจ๊ะทั้งสอง..พี่ขอตัวก่อนล่ะ ”
 
ทอปัดอมยิ้มเจ้าเล่ห์แอบแซวทางสายตาก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปด้วยความสบายใจ…..
 
 
 
เพชรเกล้ามองตามที่เห็นผู้จัดการของตรีทิพย์เดินออกไป
ก่อนจะหันมาเจอกับรอยยิ้มหวานๆที่ดูมีเล่ศนัยจากสาวสวยตรงหน้า
 
“ นอนห้องพี่นะ.. ”
“ ไม่ค่ะ.. ”
เพชรเกล้าตอบกลับเสียงนิ่มพร้อมก้มหน้าลงนิดหน่อย
 
“ ทำไมอ่ะ พี่คิดถึงพราวนะ..อยากนอนกอดด้วย.. ” ร่างสูงทำเสียงโอดโอย
 
“ พราวบอกแล้วไงคะว่าพราวยังไม่หายโกรธร้อยเปอร์เซ็นต์ แล้วพราวก็อยากนอนคนเดียวด้วย ”
สาวน้อยบอกเสร็จจึงดึงมือตัวเองออกพร้อมกับหันเดินหนีทันที
 
ตรีทิพย์คลี่ยิ้มชอบใจที่เห็นคนตัวเล็กมีอาการไม่เป็นตัวของตัวเอง
เพชรเกล้าเริ่มแสดงกิริยาเหมือนดั่งตอนแรกๆที่เธอเข้าไปทำความรู้จัก
กันแบบถึงเนื้อถึงตัวด้วยใหม่ๆ เมื่อนึกถึงตอนนั้นแล้ว
ก็ช่างรู้สึกกระชุ่มกระชวยขึ้นมาอย่างไรบอกไม่ถูก
เธอคงค้นพบกับความสุขที่แท้จริงแล้วแน่ๆ
 
ตรีทิพย์รีบเดินตามสาวไปไม่ห่างเอื้อมจับมือนุ่มอีกครั้ง
ยิ้มหวานไม่หยุดหย่อนจูงมือร่างบางเดินขึ้นบันไดไปพร้อมๆกับเธอ.........