บัลลังก์ฉิมพลี

          ทอปัดและตรีทิพย์นั่งคุยกันเพลินจนบรรยากาศเริ่มมืดมัว

เมื่อพระอาทิตย์ค่อยๆหายลับไปจากท้องฟ้าแสงสว่างจึงจางหายไป..

 

ซุปตาร์ร่างสูงมุ่งตรงมาที่ห้องนอนของเพชรเกล้าพร้อมกับกุญแจ

เพื่อจะนำมาไขประตูโดยที่ไม่ต้องรอเรียกสาวน้อยให้เสียเวลา

เพราะมั่นใจว่าถึงอย่างไรเจ้าหล่อนก็ไม่มีทางจะเปิดต้อนรับเธออย่างแน่นอน

 

 

และเมื่อตรีทิพย์มุ่งหน้ามาถึงหน้าห้องอันเป็นจุดหมาย

มือเรียวจึงเอื้อมเสียบดอกกุญแจอย่างไม่รอช้า ใบหน้าสวยเลิกคิ้วนิดหน่อย

เพราะประตูดังกล่าวนั้นไม่ได้ถูกล็อคไว้อย่างที่คาดคิด

ตรีทิพย์จึงดึงบานไม้แข็งเงางามออกก่อนจะก้าวเท้าเดินเข้าไปเบาๆ

 

 

ห้องนอนยังคงมืดสนิทนางแบบสาวหันไปหาสวิตช์ไฟ

พร้อมกับกดเปิดแสงสดสวยจึงสว่างไปทั่วพื้นที่

สายตาคมกริบเพ่งตรงไปยังเตียงกว้างเป็นอันดับแรก

แต่กับไม่พบเจ้าหญิงร่างบางของเธอ.....พลางเดินไปยังห้องน้ำก็ไม่เจอกับเพชรเกล้า

 

ตรีทิพย์ขมวดคิ้วสงสัยนิ่งคิดสักครู่ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว

ซุปเปอร์โมเดลก้าวขาเร็วๆกึ่งวิ่งลงมาจากบันไดกว้างแรงสั่นสะเทือน

จากการเร่งรีบนำพาให้หางม้ายาวของผมที่ถูกรวบตึงเอาไว้ให้แกว่งซ้ายแกว่งขวาจนน่าเวียนหัว

 

 

ระหว่างนั้นเองใบหน้าสวยจึงหันไปเห็นใบตองเด็กน้อยที่กำลังเดินเล่นอยู่บริเวณนอกบ้าน

 

" ใบตอง! "

 

เด็กสาวหันมองตามเสียงเรียกก่อนจะวิ่งเข้ามา

ในท่วงท่าของความทะเล้นไปตามประสาฉีกยิ้มกว้างอีกตามเคย

 

" ขาาา..เจ้านาย "

" คุณพราวล่ะ! คุณพราวอยู่ไหน?! "

 

ทอปัดถือแก้วน้ำเดินจิบออกมาจากห้องครัวหยุดยืนฟัง

ในสิ่งที่ตรีทิพย์กำลังไถ่ถามด้วยความร้อนรน

 

" คุณพราวเดินเล่นอยู่ค่ะ " ใบตองตอบเสียงใส

" เดินที่ไหน? คนเดียวอย่างงั้นเหรอ?! "

 

ตรีทิพย์เสียงเข้มคล้ายตำหนิเด็กสาวตรงหน้า

 

" ค่ะ ตอนแรกหนูก็เดินด้วยอ่ะค่ะ
แต่คุณพราวบอกอยากอยู่เงียบๆคนเดียว หนูก็เลยต้องกลับมา "

 

ใบตองยิ้มแหยเนื่องจากเธอเป็นคนพูดเก่งเกินไป

จึงทำให้ไปรบกวนความสงบของคุณคนสวยเข้า

 

นางแบบสาวยังคงเป็นกังวลเพราะรู้สึกเป็นห่วงเพชรเกล้าขึ้นมา

 

“ แล้วคุณพราวเดินเล่นอยู่ที่ไหนล่ะ ” ทอปัดถามขึ้น

“ อยู่ทางท้ายไร่ค่ะแต่ก็หน้าจะอ้อมมาทางนี้แล้วนะคะ
เพราะนี่ก็นานมากแล้ว..งั้นหนูไปดูเองค่ะ ” ใบตองพูดเองคิดเองก่อนจะรีบวิ่งออกไปทันที

 

ตรีทิพย์มองตามหลังด้วยใจที่ว้าวุ่นครั้นจะออกไปด้วย

ก็กลัวจะไปทำให้อีกคนไม่พอใจเมื่อเห็นหน้าเธอ จึงต้องหยุดรออยู่ตรงนี้

 

ทอปัดอมยิ้มเล็กน้อยขณะเห็นน้องสาวของเธอ

ดูเป็นห่วงเป็นใยเพชรเกล้าจนออกนอกหน้าเหลือกิน..

 

 

 

เพชรเกล้าเดินมาตามทางอย่างไมรีบร้อน สองมือโอบกอดตัวเอง

เพื่อให้ไออุ่นกับร่างกายเนื่องจากอากาศในตอนนี้ค่อนข้างที่จะเย็น

ใบหน้าเรียวหันมองไปรอบๆเธอพึ่งรู้ตัวว่าขณะนี้

แต่ละด้านเต็มไปด้วยความมืดเสียแล้วด้วยความที่มัวแต่เหม่อลอย

จนลืมสังเกตไปจนสนิทใจ..

 

บางจุดมีต้นไม้ใหญ่และอีกมุมหนึ่งก็เป็นพื้นที่ทึบๆ

เหตุเพราะกิ่งก้านจากไม้หนาผสมกลมกลืนทับถมกัน

จนกลายเป็นความน่ากลัวยามที่ไม่มีแสงสว่างแบบนี้

เพชรเกล้าละสายตาจากความสนใจรอบด้านพร้อมกับรีบก้าวขาเดินเร็วๆทันที

ตอนนี้เธออยากกลับไปยังสถานที่พักพิงให้เร็วที่สุด

 

 

 

สาวน้อยก้าวขาเดินเร็วๆจนใจเต้นระรัวไปหมด

เป้าหมายคือบ้านไม้สักหลังใหญ่เพียงเท่านั้น

แต่ในขณะที่เธอกำลังรีบร้อนฝีเท้ากับต้องหยุดกึก

เมื่อมีชายบุรุษใบหน้าคุ้นตาที่เธอเองนั้นก็รู้จักด้วย

เข้ามาขวางทางไว้ จึงโล่งอกขึ้นมาเพราะไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไหน

 

“ หนาวเหรอครับคุณพราว... ” ร่างสูงผิวเข้มถามออกไปด้วยแววตาที่ดูแปลกๆ

เพชรเกล้าฉีกยิ้มบางๆเธอไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

 

“ ทำไมมาเดินอยู่คนเดียวล่ะครับ ไม่กลัวเหรอ ”

“ พราวกำลังจะกลับเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ ”

ร่างบางเอ่ยบอกพร้อมกับเดินเลี่ยงออกไป

 

“ เดี๋ยวก่อนสิครับ อยู่คุยกับผมก่อนสิ ”

ชายหนุ่มตรงเข้ามาคว้าแขนเล็กไว้จนทำให้เจ้าของสะดุ้งตกใจ

 

“ ไม่มีอะไรจะคุยค่ะ ไว้โอกาสหน้าดีกว่า ”

 

เพชรเกล้ากำลังจะเดินต่อเริ่มรู้สึกไม่ดีที่อีกคนมีกิริยา

ผิดแปลกไปจากเก่าแตกต่างกับครั้งแรกที่ได้รู้จัก

 

 

“ แต่ผมอยากคุยกับคุณ อยากใกล้ชิดคุณตั้งแต่วันแรกที่เราได้เจอกัน ”

เสียงแตกใหญ่เอ่ยบอกดึงร่างสาวน้อยเข้าไปใกล้ตน

 

“ ปล่อยนะ! คุณพูดเรื่องอะไรของคุณ! ” เพชรเกล้าดันร่างชายคนดังงกล่าวออกห่าง

“ เรามาทำความรู้จักกันให้มากขึ้นดีกว่านะครับ ”

 

“ ทำไมคุณถึงพูดจาแบบนี้! ”

“ ก็เพราะว่าผมต้องการคุณไง... ”

 

ลบเนื้อหาบางส่วน